29 december 2006

Even voorstellen.....

Ik heb een overdaad aan hobby's en interesses. Naast fietsen houd ik mij in m'n vrije tijd bezig met fotograferen, websites bouwen, en computeren in het algemeen. Daarbij heb ik nog een aquarium met diverse flora en fauna onder mijn hoede. En dat aquarium ga ik nu even voorstellen:


Ziehier mijn glazen bak. Ik heb het tien jaar geleden gebouwd uit glas en hout. De afgelopen weken waren er nogal wat problemen van technische en dierkundige aard: vissen ziek, verwarming stuk, pH-meter naar de haaien en achterwand verteerd. Tijd dus voor Groot Onderhoud. Onnodig te zeggen dat dit mij flink wat werk heeft gekost, maar het was het waard; de vissen spartelen en dartelen weer lekker door het warme water, de planten groeien als kool, en het menselijk oog kijkt niet meer naar een half verteerde piepschuimen achterwand.

Waarom vertel je dit toch allemaal Rob? Heb je nog gefietst Rob ? Welnu, deze inleiding had ik nodig om te vertellen dat ik dus weinig tijd heb gehad om te fietsen. Tot aan afgelopen woensdag dan. Ik had het plan om wat overtollige kerst-kilo's te gaan wegfietsen op enkele fietspaden in de buurt, maar de route verliep anders dan verwacht.

De zon was al een week niet meer te zien geweest, en zo ook woensdag. Het was donker, het was koud, het was somber. Een fietspad gidste mij richting Vianen. Ik had het plan om vandaar uit over de dijk langs de Lek naar de molens van Kinderdijk te fietsen, maar een onsympathiek bord op een vervelend hek gooiden roet in het eten. Dijk afgesloten. Dan maar even een omweg.

Nu wil het geval dat de afsluiting zeer tactisch geplaatst was; de enige weg die ik kon volgen leidde mij al mopperend linea-recta terug naar mijn woonplaats. Pas na 25km zou ik de dijkweg weer op kunnen pakken. Maar tegen die tijd had ik er al geen zin meer in. Deze route bewaar ik voor een andere keer. Als de zon weer schijnt. En de vogeltjes fluiten. Met mooie wolkjes in de lucht. En het gras groen is. En vooral: als er geen hekwerkjes meer op wegen geplaatst zijn.....

PS: de eerste keer met (bijna) vorst in de Quest. Lekker warm !

12 december 2006

Uit m'n dak

In voorgaande blogs schreef ik wel eens dat m'n Quest tijdens het fietsen bij harde zijwind nogal eens uit z'n dak wilde gaan. Het Versatile dakje trok zich dan plotseling los van de grote-smurfenmuts. Ik was er gelukkig steeds snel genoeg bij om dat ding op te vangen, maar echt ontspannen fietst dat niet.

Tijdens het rijden zat ik al te epibreren over een oplossing (daar heb je in die ontspannen houding alle tijd voor). De meest direkte oplossing was natuurlijk het aanbrengen van nog meer klittenband op de muts, maar daar zag ik niet zoveel heil in. Goed, het duurt dan iets langer voor de zooi loswaait, maar het gebeurt toch. En bovendien oogt dat niet echt, al dat klittenband.

Wat mij beter leek was het aanbrengen van twee klittenband-scheerlijnen aan de binnenkant van het dakje, en deze lijnen aan de bestaande klittenband plakkers onder de rand te bevestigen. Ik experimenteren. Ik bevestigde twee plakstroken klittenband aan de onderkant van het dakje en zette daarna de scheerlijnen erop. Ik in een winderig weekend (Winderig Weekend een, ofwel WW1) naar buiten. De klittenband aan de onderkant van het dakje was helaas niet opgewassen tegen de windkracht. Ik moest daar dus een sterkere verbinding hebben.

Ik stuurde Ymte een mail met het vriendelijke verzoek mij nog wat drukknopjes te leveren van hetzelfde type als waar het ruitje mee is vast gezet. De knopjes werden (uiteraard) snel geleverd en ik kon aan de slag. Gaatje in het dakje geslagen, knopje erdoor, klittenband eraan en wachten op Winderig Weekend 2 (WW2). Helaas was de wind in WW2 niet zo sterk als in WW1, maar ik kreeg een goede indruk toen de fiets op de dijk plotseling van de zijkant een flinke windvlaag te pakken kreeg. Het dakje gaf geen krimp.

Helemaal zeker ben ik nog niet, dus is het wachten op WW3.

Hiernaast: de onderkant van het dakje, met de strips.














Het dakje op de Quest. De bandjes gaan naar de standaard klittenband onder de rand.

03 december 2006

Logo

Het idee van een logo voor m'n fiets was al ontstaan tijdens de prenatale Quest periode. Ik stond in een willekeurige file in een willekeurige avondspits naar de auto van m'n voorganger te staren toen m'n oog op het logo van het voertuig viel. Het viel mij op dat met een paar kleine aanpassingen dat logo zo gebruikt kon worden voor mijn toekomstige fiets. De V stond er al, en als ik de W omdraaide werd het een M. En deze twee letters vormen dan samen de afkorting voor het woord VeloMobiel. Dus....

Toen de fiets er eenmaal was en de lampen gemonteerd waren werd het tijd om aan het logo te gaan denken. Omdat de lampen op mijn fiets zo hoog zitten blijft er een flinke lege ruimte over om een logo kwijt te kunnen. Met powerpoint fabriekte ik een eerste opzet. Ik drukte het af op een papiertje en ging ermee naar de garage. Na enig schuif- en positionerings werk had ik de juiste plaats op de neus gevonden.

Omdat het logo de kromming van de neus moet volgen moest ik eerst een mal maken. Gewapend met gips en een rol plakband als gietvorm ging ik aan de gang en maakte een negatief van de plek waar het logo moet komen. Van dit negatief maakte ik met nog wat gips een positief. De volgende stap was de achtergrond van het logo. Dit maakte ik van zwart papier. Dit papier 'impgregneerde' ik met epoxy hars en klemde ik tussen de negatief- en positief mallen.

Na het verwijderen van de mallen hield ik een mooi stukje epoxy-papier in m'n handen dat precies de bolling van de neus volgde. En dan was het nu tijd voor het logo. Gorinchem is in het gelukkige bezit van een rijk gesorteerde hobby-winkel, in de regio bekend onder de naam Kreukniet. Zij hadden een niet-van-echt-te-onderscheiden rol chroom plakpapier waar ik een meter van kocht. Na wat creativiteit met mesje en lineaal had ik een mooi chromen logo in m'n handen. Dit logo plakte ik op het zwarte epoxy-papier. Vervolgens gingen er enkele dunne lagen epoxy hars overheen. Na wat schuurwerk en het aanbrengen van DD-lak was het werkstuk af en kon het een plaatsje op de neus van de Quest krijgen.



PS: Elke gelijkenis met bestaande auto- en velomobiel logo's met in het bijzonder een bepaald duits automerk berust op louter toeval.

29 november 2006

Uitzonderlijk mooi fietsweer



Het zal menigeen niet ontgaan zijn; het was afgelopen woensdag uitzonderlijk mooi fietsweer. En om dat heugelijk feit te vieren heb ik een vrije dag opgenomen en ben ik met m'n rode driewieler de wijde wereld in getrokken.

Omdat ik geen haast had en ik graag op mooie paadjes fiets, heb ik weer een leuke route via het fietsroutenetwerk uitgezet. Gewapend met camera, water en bammetjes ga ik op pad. De missie voor vandaag: de Chaamse bossen.

Direct na de brug over de Merwede duik ik de Biesbosch weer in. Zeker doordeweeks is het hier doodstil. De wegen zijn leeg, alleen in de velden is een enkele boer bezig de grond om te ploegen. Even voor Hank wordt de weg erg glibberig door de modder, de bietencampagne is hier nog in volle gang, en links en rechts verrijzen hoge bergen knollen. Ik moet hier even rustig aan doen wil ik niet met Quest en al in de sloot belanden.

Na Raamsdonksveer word ik door de bordjes van het routenetwerk langs het riviertje de Donge geloodst. Het pad is niet helemaal Quest-waardig, maar de route is prachtig. Het pad slingert en hobbelt tussen mooie hoge bomen door. Zonnetje erbij, aangename temperaturen, kortom; een mooie route.

Even voor de bossen bij Chaam gaat het voor het eerst mis; is beland op een ruig zandpad. Twee kilometer lang worstel ik in de laagste versnelling door het zand, terwijl een enkele voorbijganger verbaasd naar die voorthobbelende rode badkuip op wielen staart. Hier is een velomobiel niet echt in z'n element. Gelukkig kruis ik even verderop een mooi fietspad en kan de snelheid weer wat omhoog.

Tegen twaalf uur kom ik bij de Chaamse bossen aan. De bammetjes worden verorberd, en ik ga weer verder. Mijn plan was om ten oosten van Tilburg weer terug te keren, maar het fietsroutenetwerk gooit zand in de raderen. Om de een of andere reden loopt er hier geen duidelijk pad door de stad. Na een tijd rondgedoold te hebben kom ik uiteindelijk de routenet bordjes weer tegen, maar zij sturen mij steevast naar de westkant van Tilburg. Ik kies eieren voor m'n geld en verleg de geplande route.

Later gaat het weer een paar keer fout met het routenetwerk. Gelukkig heb ik TomTom mee, en die weet mij gelukkig te vertellen waar ik ben, een waar ik naartoe moet. Ik doorkruis de Loonse en Drunense duinen en ga bij Waalwijk met de pont de Bergsche Maas over. Daarna loopt alles op rolletjes. Moe maar tevreden klim ik aan het eind van de dag na een tocht van 160km uit m'n fiets.

26 november 2006

Winderig weekend



Stond het vorige weekend in het teken van de regen, dit weekend was het de wind zijn invloed deed gelden. Vooral zaterdag was het winderig, en dat kwam mij goed uit. Tijdens voorgaande ritten heb ik namelijk regelmatig last gehad van het loswaaien van het Quest-dakje. Vooral bij zijwind wilde dit wel eens gebeuren. En als je dan ook nog de kap erop hebt, ben je niet snel genoeg om het ding op te vangen. Tot nu toe heb ik mazzel gehad, maar dat ding belandt nog eens in een sloot, en het fietst niet lekker met een druipnat dakje op de fiets, terwijl de algen en het kroos langzaam langs je ruggengraat naar beneden glijdt.....

Dus ben ik na wat denkwerk afgelopen zaterdag bezig geweest met wat winderige experimenten. Het plan is om twee 'scheerlijnen' aan de achterkant van het dakje te bevestigen, want in het plaatsen van extra klittenband op de Grote-Smurfenmuts zie ik geen heil. Om die scheerlijnen te bevestigen heb ik bij Ymte wat drukknopjes besteld. Mocht een en ander geïnstalleerd zijn en ook nog werken, dan volgt natuurlijk nog nader bericht....

Zondag was de wind wat afgezwakt, en werd het tijd om een trapaktie te gaan ondernemen. Deze ochtend is Zaltbommel aan de beurt. Er loopt een mooie route over de dijken langs de Merwede, die Astrid en ik 's zomers wel eens fietsen. Als ik de dijk op stuiter blijkt de wind toch nog stevig is, en ik ben blij dat ik het dakje in de garage heb laten liggen; kroos hoort in de sloot, en niet in m'n bilnaad.

De wind komt pal uit het zuiden, dus op de heenweg krijg ik de wind aan stuurboord, en op de terugweg komt deze van bakboord. De Quest blijft gelukkig goed op koers en heeft er weinig last van. Eenmaal over de brug bij Zaltbommel schiet ik een plaatje en loef ik op naar het westen. De zon breekt door en mooie vederwolken verlevendigen de diepblauwe hemel. De temperaturen doen bijna zomers aan. Kortom: het is weer prettig fietsen vandaag. En als ik thuis kom is het tijd voor eitjes en beschuit....

19 november 2006

Biesbosch en Bezoek



Het is zondag. Als ik uit het raam kijk, dan zie ik bij ons op de stoep een mooie gele Quest staan. Die fiets is niet van mij, maar van Rob Jansen. Hij was op reis van Nijmegen naar Utrecht en had er wel een omweg van 30km voor over om naar de modificaties aan m'n fiets te kijken.

Het heeft de hele zondag ochtend geregend, maar daar had Rob met z'n nieuwe dakje vandaag geen last van. Wij verwelkomen hem met koffie en koek en gaan daarna m'n Quest bekijken. De fiets wordt betast, besnuffeld en bekeken. Rob heeft plannen voor richtingaanwijzers en een ingebouwde koplamp boven de lasnaad en doet bij mij wat inspiratie op. Daarna weer snel naar binnen, want de regen druilt maar door, en binnen zijn er broodjes met soep. We versterken de inwendige mens, praten over koetjes en kalfjes, kortom; het is gezellig. Maar daarna moet Rob weer verder op z'n tocht. Het is inmiddels droog geworden, en zo af en toe kijkt de zon schuchter vanachter een wolkenveld.



Heb ik zelf dit weekend nog gefietst? Jawel! Op zaterdagmiddag heb ik een mooie fietstocht door den Biesbosch gemaakt. Het weer was mooi, de lucht was helder, en de vergezichten waren prachtig. Verbazend hoe mooi Holland zo dichtbij de randstad kan zijn. Eindeloze boeren akkers, een enkel verstild weggetje en her en der een dijkje om het nat van het droog te scheiden. Daarboven een lege hemel met mooie sluierwolken die de leegte en stilte nog eens extra benadrukken. En door dat landschap fiets ik met m'n Quest....

14 november 2006

De elementen



Het is zondag 12 november. Het is bewolkt, het waait en de regen geselt met enige regelmaat de dakpannen en ruiten van ons huis. Een normaal mens zou onder deze omstandigheden lekker binnen blijven. Maar ik ben geen normaal mens. Dus stap ik in m'n fiets en trotseer de elementen. Hoewel, daar valt wel wat op af te dingen; mijn fiets trotseert de elementen, en ik trotseer m'n fiets.

Ik op pad. Het is de eerste keer dat ik volledig overkapt in de Quest fiets. In het begin is het wel knus, maar het wordt gaandeweg klam en benauwd in de fiets. Ik fiets eerst richting Schoonhoven langs de N216. De elementen laten mijn fiets voorlopig nog met rust, en er breekt zowaar even een waterig zonnetje door. Bij de pont naar Schoonhoven wend ik de steven richting het westen.

Ik fiets nu op de Lekdijk en krijg de straffe noordwesten wind stevig van voren. Ik weet het tempo nog ruim boven de 30km/u te houden, maar moet er wel op letten dat de elementen geen vat krijgen op het schuimdakje. Een keer gaat het bijna mis, maar ik weet het ding nog net op tijd op te vangen. De fietsmissie die ik vandaag in gedachten heb is Kinderdijk. Ik heb al heel wat van de wereld gezien, maar moet tot m'n schaamte bekennen dat ik de molens van Kinderdijk nog nooit in levende lijve gezien heb. Daar gaat vandaag dus verandering in komen, tenminste, als de wind zich een beetje gedeisd houdt en ik de Quest op het asfalt weet te houden.

Alles gaat gelukkig goed, en na een kleine anderhalf uur stevig doortrappen kom ik bij de wentelwieken aan. Langs de molens loopt een mooi fietspad dat mij rechtstreeks de polder instuurt. Op datzelfde pad lopen natuurlijk de onvermijdelijke toeristen die bij mijn naderen alle fasen van het emotionele spectrum ten toon spreiden; van angst, schrik, verbazing en verwondering tot gierende lach. Ik onderga het een en ander stoïcijns. Hoewel, al die aandacht is toch wel leuk....

Als ik verder oostwaarts fiets wordt het steeds stiller op het pad en rijd ik door een prachtige stille polder. Ik verlaat het mooie fietspad en doorkruis een aantal mooie lintdorpjes die zich in de loop der eeuwen tegen het riviertje de Graaf gevlijd hebben. Vanuit het noordwesten nadert een formidabele bui die de hemel zwart kleurt. Daar zat ik op te wachten; nu eens kijken of ik het droog houd binnen de fiets. Terwijl de regen op m'n dakje klettert fiets ik in een lekker tempo door. Behoudens een beetje spatwater houd ik het droog, alleen begeven de rechter richting aanwijzers het op een gegeven moment. Of dat door het vocht komt, of door het rammelen van de fiets over de keitjes in de weg weet ik nog niet, maar jammer is het wel. Na een totaal afgelegde afstand van 81 kilometer kom ik thuis, nu moet ik eens gaan kijken waarom die richting aanwijzers het hebben begeven. Maar eerst een douche....

PS: de knipperlichten doen het weer, d'r zat een stekkertje los.

08 november 2006

Fietsroutenetwerk en Udenhoutse Broeders

Afgelopen weekend hebben wij met wat vakantievrienden een wandeling gemaakt door de Loonse en Drunense duinen. Maar omdat deze blog "Rob's Quest" heet en niet "Rob's wandelingen met vakantievrienden in de Loonse en Drunense duinen", ga ik het daar even niet over hebben. Waarom begin ik er dan over zult u zich afvragen ? Welnu, toen wij met die wandeling bezig waren bedacht ik mij dat het wel leuk zou zijn om hier met de Quest een stukje te gaan fietsen.

Ik schreef al een keer eerder over m'n TomTom strijd in de Quest, en deze strijd wilde ik niet herhalen. Nu bestaat er sinds kort een uit België overgewaaid fenomeen in Nederland: het Fietsroute netwerk. Even een uitleg in het kort: het fietsroute netwerk is ingedeeld in een groot aantal genummerde knooppunten. Via deze knooppunten kan je zelf een route uitzetten. Je fietst dus van knooppunt naar knooppunt.

Nadeel is dat de kaarten waarop de knooppunten staan veelal alleen te bestellen zijn via de VVV. Gelukkig is de provincie Brabant zo liberaal geweest om de kaarten op PDF-formaat online ter beschikking te stellen, en dat komt mooi uit, want mijn route loopt voor het grootste deel door deze provincie. Vanuit m'n luie stoel zet ik een route uit. Deze loopt via de nummers 80 naar 23 en vervolgens 25, 20, 19, 18, 1 enz...... De volgende morgen zou ik op pad gaan. Ben benieuwd.

Helaas is het zwaar bewolkt op het moment dat ik de fiets in kruip. Ik fiets eerst naar de brug over de Merwede en pik dan het eerste punt van het Fietroute netwerk op; nummer 80. En dan moet ik naar punt 23. Een fris nieuw bordje wijst mij in de juiste richting. Bij een splitsing weer een bordje. Ik had GPS en TomTom in de aanslag, maar het blijkt niet nodig. Ik rijd zonder problemen van knooppunt naar knooppunt. Ik moet alleen goed opletten dat ik geen bordje mis.

Bij Raamsdonk kom ik op een vierbaansweg-snelfietspad terecht. Dit is geweldig; een kilometers lang zeer breed fietspad dat van Raamsdonk naar Waalwijk loopt. Helaas moet ik deze snelweg halverwege verlaten, want ik moet naar knooppunt 26. Bij Kaatsheuvel gaat het voor het eerst fout met de route; de weg die ik moet volgen is opgebroken. Ik fiets Waalwijk in en kom daar in het centrum gelukkig bordjes tegen die mij weer naar het Fietsroutenetwerk verwijzen. Goed geregeld ! Petje af ! Hulde !


Na twee uur fietsen doorkruis ik de prachtige bossen van de Loonse en Drunense duinen. Het is hier heerlijk stil. Ik strijk neer in 'De Rustende Jager' en nuttig een koffie met een Udenhoutse Broeder. Dit is een lokale lekkernij en dat doet mij eraan denken dat mijn fietstocht nog een staartje krijgt; Astrid had mij gevraagd er twee mee te nemen. Udenhout ligt hier vlakbij, en dus maak ik even een omweggetje. Ik koop bij een bakker twee fikse Broeders en installeer deze achter de stoel. Het past allemaal maar net.

Na Udenhout gaat het een beetje bergafwaarts met de fietspaden die Fietsroutenetwerk voor mij heeft uitgezet. In het begin zijn het mooie maar zanderige fietspaden, en later tref ik wegen aan die of zijn opgebroken, of met zeer Quest-onvriendelijke slagbomen versperd zijn. Vooral dat laatste is irritant; een paaltje is immers genoeg om ongewenst verkeer tegen te houden.

Boven Den Bosch ga ik de maas weer over. Dit gebied is nog een beetje een witte vlek in het Fietsroutenetwerk. Het pad dat ik hier volg verzandt in een amper geasfalteerd fietspad dat maar een halve meter breed is, en even verderop wederom effectief geblokkeerd wordt door een hekwerk, dit keer bedoeld om het vee van de fietsers te scheiden. Ik kies eieren voor m'n geld en verlaat de route en zoek zelf wat uit. Al dat gerammel over hobbelige paden fietst niet prettig, maar het is ook niet fijn voor m'n Broeders die achterin liggen te rammelen.

Samenvattend over het Fietsroutenetwerk: behoudens de witte plekken is het een systeem dat goed werkt. De routes lopen over goede fietspaden, soms niet altijd even snel, maar voor een leuk dagje fietsen zeker aan te raden.

PS: de Broeders maken het goed. Ze waren ietwat uitgezakt, maar nadat ik ze even te ruste had gelegd kwamen ze weer een beetje in vorm.

29 oktober 2006

Horizon verrijking



Doordeweeks rijd ik met m'n auto naar het werk. En in deze tijd is dat nog vervelender dan anders, omdat ik mijn ogen liever van de weg houd dan erop. Er is immers rond dit jaargetijde veel moois te zien, en dat moois bevindt zich in de regel niet op de snelweg. Ernaast liggen echter mooie mistbankjes, staan mooie bomen hun prachtig geel verkleurde bladeren te verliezen, en komt de zon op vanachter een pittoresk wolkenbankje.

Aangezien het al een paar dagen prachtig weer was geweest, waren m'n verwachtingen voor zaterdag hoog gespannen. Toen ik die dag opstond en de gordijnen verschoof, was de lucht grijs en saai. Niks mooie wolkenluchten. Toch maar met de Quest op pad, misschien werd het nog wel beter.

Ik fietste vandaag richting Papendrecht. Er ligt een mooi fietspad langs de A15. Het is rustig, het asfalt is glad en ik voer het tempo op. Ik ben prima hersteld van de lange fietstocht van vorige week en het fietsen gaat eveneens prima. Het dakje is vanwege de dreigende luchten gemonteerd, het belemmert m'n zicht aan de zijkanten behoorlijk, maar zo fotogeniek is het landschap door het bedompte weer vandaag ook weer niet. Fotogeniek ben ik zelf kennelijk wel, want diverse automobilisten gaan naast mij rijden en kijken nieuwschierig naar die vreemde kwast in die rare fiets. Zo doe ik toch nog wat aan horizon verrijking, neem ik aan...

Rond Sliedrecht wordt er her en der aan de weg gewerkt, en word ik gedwongen van m'n mooie fietspad af te wijken. Ik bolder door wat woonwijkjes en steek de A15 over, om daarna de polder weer op te zoeken. De weg is leeg, de hemel echter niet. Het wordt steeds donkerder, en ik zet m'n licht aan. Ik blijf liever goed zichtbaar op die polderweggetjes. Het blijft gelukkig droog.

Als ik bijna thuis ben zie ik aan de accumeter dat een van de accu's leeg is. Het is de eerste keer dat ik dit meemaak. De accu is ongeveer negen maanden geleden voor het laatst opgeladen. Het is een Lithium Polymeer accu met een capaciteit van 5500mAh. Het grote voordeel van Li-Po is de lage ontlading, deze bedraagt ongeveer 3% per maand, terwijl NiMh accus soms wel 30% per maand kunnen ontladen.

Thuis tap ik m'n Garmin Venture leeg en pletter de afgelegde route via GPS Visualizer in een leuk Google-maps kaartje. Weer lekker gefietst

22 oktober 2006

Quest versus TomTom



Omdat enkele collega's mij al geruime tijd aan m'n kop zeurden over dat ze mijn nieuwe fiets wilden zien, moest ik er toch aan geloven. Ik werk op dit moment in Nijmegen, en dat ligt nou niet direkt naast de deur. Omdat ik niet van plan ben om een voor mij totaal onbekende route grotendeels in het donker af te leggen, neem ik een halve dag vrij. Ik vertrek in het ochtendschemer. Er staat een stevig briesje, maar dat kan ik alleen zien aan de bomen. In de fiets merk ik er weinig van.

Ik fiets vandaag voor het eerst met het inmiddels beroemde versatile-dakje. Toen ik het bestelde ging ik uit van een levertijd van zes weken, maar het lag binnen twee dagen op de deurmat. Waar ik vandaag ook voor het eerst mee fiets is de TomTom navigatie. Ik heb een 12V aansluiting aan boord, en heb de TomTom software op een PDA draaien, die ik vervolgens via een sigaretten-aansteker aansluiting met de accu verbonden heb.

TomTom is geen ster in het uitrekenen van fietsroutes, het is echter wel mogelijk om via een vooraf ingestelde route te rijden. Dit kan je doen door in de reisplanner een route uit te zetten langs een aantal waypoints, en de software hierlangs vervolgens een routeplan uit te laten rekenen. Maar ik dwaal af, we gaan weer op pad.

Ik volg eerst de ventweg langs de E31. In het begin is deze wat hobbelig, maar later wordt het asfalt beter en beter. Bij Zaltbommel ga ik de Waal over. Hier heb ik de keus tussen het fietspad langs de N322 of een meer toeristische route over het Maas-Waal fietspad. Ik heb geen haast vandaag, en dus kies ik voor het laatste. TomTom denkt hier echter anders over, en probeert mij constant richting de N322 te sturen. Ik heb de waypoints op het Maas-Waal fietspad gezet, maar om de een of andere reden gaat het er bij het apparaat niet in dat ik liever over een rustige dijk met een mooi breed fietspad fiets, dan naast voortdenderdende tientonners. Het fietspad wordt op de TomTom-kaart echter goed aangegeven, en ik stoor mij verder niet aan de aanwijzingen die mij via het oortelefoontje worden toegesproken.

Na 84 kilometer kom ik in Nijmegen aan. Ik weet de portier van Philips/NXP zover te krijgen dat hij mij één keer zonder het juiste pasje doorlaat. Hij kent het verschijnsel Velomobiel, want Rob Jansen komt hier ook regelmatig met zijn bolide de slagbomen voorbij. Deze week heb ik zijn fiets echter niet op de gebruikelijke plaats in de stalling zien staan. Jammer. Ik ga er maar vanuit dat hij van een welverdiende vakantie aan het genieten is.

De fiets wordt door de m'n collega's bewonderd, betast en bekeken. Ik werk een halve dag mijn gebruikelijke taken af en ga weer op pad. Ergens bij Beuningen heb ik weer een flink meningsverschil met TomTom. Ik mis ergens een waypoint en Ome Tom vindt dat ik daar eerst nog even een bezoekje aan af moet leggen. Mij niet gezien. Ik rij stug door. TomTom probeert mij er op allerlei manieren van te overtuigen dat ik het verkeerde pad ben ingeslagen. Keer om, probeer om te draaien, keer om, keer om, keer om. Als hij merkt dat ik niet op zijn avances inga, probeert hij het op een andere manier; 'ga bij de volgende kruizing links en direkt daarna weer links'. Of: 'u nadert een rotonde, ga deze helemaal rond, vierde afslag'. Ik ben echter niet van gisteren en blijf standvastig op koers. Na een tijd is voor mij de maat vol. Ik stop en vertel het apparaat dat hij de waypoints die wij gepasseerd zijn als bezocht kan markeren. Nu houdt hij eindelijk z'n kop.....

De route die ik terug rijd gaat via de noordzijde van de Waal. Ik ga de brug over de Waal via de A50 over en kies vervolgens de Waal-dijk en de diverse N-weggetjes. Het is hier heerlijk rustig. Zo langzamerhand gaat bij mij het kaarsje uit. Het tempo zakt langzaam aan steeds verder, maar het Betuwse landschap blijft boeien. Als na een buitje de zon doorbreekt krijg ik weer wat mentale energie. Na in totaal 170 kilometer te hebben afgelegd kom ik redelijk vermoeid maar intens tevreden in Gorinchem aan. Dit was een lekker tochtje !

15 oktober 2006

Tijd van klussen en tijd van fietsen

De tijd van klussen is nu nagenoeg voorbij. Er moesten nog een paar laatste hobbels geslecht worden en toen was de fiets toch echt af. Een van die hobbels was het op elkaar zetten van de boven- en onderkant van de Quest. Altijd weer leuk werk. Eerst siliconenkit ertussen en daarna de moertjes en boutjes erin. Vooral de twee moertjes achter de stoel zijn slecht bereikbaar; de fiets moet op z'n kant en de monteur (ik dus in dit geval) moet er op zijn beurt weer op z'n kant en overdwars in. Daarna was het tijd voor een van de laatste toevoegsels, de kapjes op de spiegeltjes.



Voor geïnteresseerden: die chromen kapjes kostten 40 euro per stuk. Is dat niet wat veel? Jawel, maar die kapjes zijn alleen verkrijgbaar bij de betere drogist of parfumzaak, het zijn namelijk de dopjes van een flesje DKNY parfum. Als je zo'n kapje koopt, krijg je er dus geheel gratis een flesje parfum bij.



De kapjes passen precies over de standaard Quest spiegeltjes die door Velomobiel gemonteerd worden. Het enige dat ik nog moest doen is er een gaatje in boren (ruim genoeg, zodat ik de spiegeltjes ook nog kan verstellen, altijd handig), en ze met een stuk zwart elektra-tape vastzetten. En hier dus het resultaat:



Als toegift nog een plaatje:

08 oktober 2006

Sneak Preview

't Is nog niet helemaal af, maar hier alvast een sneak preview....

06 oktober 2006

Knipperlicht Blues

De afgelopen dagen heb ik met plezier de buienradar mogen aanschouwen. De herfst begint zich eindelijk een beetje warm te draaien en de temperaturen kelderen. Wat deze week echter ook kelderde was mijn humeur. Ik vertel.....

Ben begonnen met het aanleggen van de elekta-aders. Lekker in huis, terwijl de regen zachtjes tegen het zolderraam tikt. Toen alles netjes op lengte gebracht was, de aders netjes ingepakt, en de stekkertjes netjes vast gesoldeerd, ging ik vol goede moed naar de garage om een en ander aan te sluiten en te testen.

Ik laad de spullen in een krat en terwijl ik m'n schoenen aantrek barst er buiten een stortbui los. Geeft niet, de paraplu staat al paraat. Ik spoed mij naar de garage, om daar tot de ontdekking te komen dat het garageplein is opgebroken. Overal liggen tegels. Ook voor de garagedeur. Snel smijt een halve kuub (kan ook iets minder zijn geweest) stenen ergens in een hoek. Als de garagedeur vrij is, ben ik al aardig doorweekt.

Hops, aan de slag maar weer. Kabelbindertjes vastplakken, tie-wrappies erdoor, kabels eraan en stekkertjes aansluiten. Zo, nu alleen nog maar de hoofdstekker in de schakeldoos, de accu eraan en eens kijken of de knipperlichten het doen.

Nakko........

De standlichten doen het, maar als ik de richting aanwijzer een kant opgooi gebeurt er van alles, maar niet dat wat ik wil. Hoe kan dit nou ?!??!? Ik had alles een maand geleden nog getest, en toen werkte alles nog prima!! Ik tel tot 10. Helpt niet. Ik tel tot 34983. Dat lijkt te werken.... Rustig haal ik de schakeldoos los en ga weer terug naar huis om mij over het inwendige ervan te buigen. Het regent nog steeds. Van mij mag 't.

Twee dagen en tweehonderd grijze haren verder ben ik eindelijk achter het probleem. De zon schijnt, de geest is weer helder en de knipperlichtjes knipperen nu weer links, en dan weer rechts, precies zoals ik het wil. Nu alleen nog de koplampen aansluiten en afstellen, en dan kan de kap er weer op, en dan kan ik weer fietsen.....

01 oktober 2006

Ik Wil Fietsen !!



Dat is pech. M'n fiets staat al twee weken lang in de steigers, en het is al twee weken lang mooi weer. Bovendien moest m'n fotowebsite af. Daar zitten nu heel wat uren in, maar het is gedaan, het is af en het is klaar. Dus foto's van onze recente vakantie in Centraal Azië zijn nu voor de buitenwereld te bezichtigen.

Dus zou ik nu flink aan de gang met de Quest kunnen gaan. Maar een mens blijft nu eenmaal een sociaal dier, en ook ik kom zo af en toe niet onder m'n sociale verplichtingen uit, en dan ligt het werk weer even stil. Zijn er dan helemaal geen vorderingen op het Quest-front ? Gelukkig wel, het achterlicht is gemonteerd, de knipperlichten zitten erop en de koplampen zijn aangesloten. Nu een en ander aan de fiets bevestigd is zie ik dat er nog wel ruimte is voor enkele verbeteringen, maar die schuif ik even op de lange baan. Reden: Ik Wil Fietsen !!!

Komende dagen ga ik mij bezig houden met het installeren van de elektra. Er moeten nog schakelaars voor de knipperlichten en de claxon gemonteerd worden, en de verlichting moet nog aangesloten worden. Daarna gaat de kap erop en kan ik weer gaan fietsen. Zal je zien dat tegen die tijd stormt, hagelt, sneeuwt en dondert....

25 september 2006

Ajeto Buur !

Wie zondag wel eens vroeg uit z'n bed is gestapt en de TV heeft aangezet, kent ze wel. Die Poolse poppenserie Buurman & Buurman. Het zijn twee mannetjes die al klussend door het leven gaan. Maar tijdens dat klussen gaat er natuurlijk vanalles mis, en maken ze er altijd een grote puinhoop van. Desalniettemin houden ze de moed erin en blijven ze altijd vrolijk glimlachen.



En zo ging het bij mij afgelopen week ook ......

Het begon goed, gewapend met Dremel, een mooi nieuw slijpschijfje en een frisse blik heb ik de gaten voor de koplampen in de neus van de Quest uitgezaagd. Niets aan de hand. Fluitje van 'n cent. Ik paste de ruitjes van de koplampen..... Hmm, past niet helemaal. Een half jaar geleden bij de Quest van Rob Jansen een gipsen afdruk van de neus gemaakt, en dat is kennelijk niet helemaal goed gegaan. Aan één zijde van het ruitje staat een kier van 5mm.

Waar ik ook nog mee zit is dat de DD-lak die ik aangebracht had nogal bobbelig is opgedroogd. Ik schuurde het ruitje vlak en ging aan de gang met polijst pasta. Maar wat ik ook deed, het oppervlak bleef een beetje melkachtig troebel. Ik naar de Gamma om een polijstschijf te kopen. Ding op de boormachine en polijsten maar.... Hmmm, d'r gebeurt niet veel. En als ik de schijf nou eens heel lang op één plek houd en flink duw.... Als ik de polijstschijf weghaal heb ik behalve de lak ook nog een milimeter van de epoxy weggeslepen. $#&@#$ !!! (vrij vertaald, hé verdikkie, wat vervelend nou).

Maar omdat de ruitjes toch al niet goed pasten ga ik weer aan de gang met de Dremel en slijp er boven en onder een flinke hoeveelheid epoxy weg. En waarempel, ik weet de speling tussen de Quest en de ruitjes terug te brengen tot minder dan één milimeter. Nu alleen nog maar aflakken met DD-lak en klaar is Rob.

Poging 1: Ik denk, de vorige keer heb ik misschien te weinig lak aangebracht, waardoor het niet goed heeft kunnen uitvloeien. Ik breng de lak dus wat dikker aan, en leg de twee ruitjes voorzichtig op twee latjes te drogen. Ik houd de verfzijde naar beneden, want dan vangen ze geen stof. Het resultaat was goed, maar alleen is de laag te dik: de lak is naar het laagste punt gelopen en er hangen nu twee grote druppels aan....

Poging 2: Ik schuur ze weer vlak en breng vrolijk gestemd weer een laag verf aan. Dat doe ik steeds sneller. Het is twee componenten lak die in een verhouding van 1:2 gemengd moet worden. Ik breng de verf dus aan en leg de ruitjes weer te drogen. De volgende ochtend kom ik erachter dat ik ze met de natte zijde naar boven heb gelegd. Shit, stof.

Poging 3: Ik blijf de moed erin houden. Weer ga ik aan de gang met schuurpapier. Verf erop, met de juiste zijde naar beneden te drogen leggen (ik leer snel) en wachten maar. Als ik na een uur even voorzichtig kom kijken stoot ik tegen de tafel en dondert één van de ruitjes tussen z'n latjes uit. Resultaat; een flinke berg stof en ik kan weer opnieuw beginnen.

Poging 4: Schuren, verf, drogen en afblijven (ik blijf leren).

Die laatste poging was dus gisterenavond. Ik heb nog niet durven kijken.

18 september 2006

De neus

Zondagmiddag begonnen met project koplamp. Ik vertoefde tot nu toe onverlicht op de nederlandse wegen. Dat levert nu nog niet veel problemen op, maar met het alras korter worden van de dagen gaat daar natuurlijk verandering in komen. De koplampen die ik eerder had gefabriekt gaan eraan geloven en worden nu eindelijk ingebouwd.

Maar eerst de bovenkap eraf. De fiets gaat op z'n kant en de moertjes gaan los. De twee moertjes achter de stoel zijn lastig te bereiken. Na wat slangeman-werk weet ik ze ervan te overtuigen los te komen. Het boutje in de staartpunt is een dummy (nodig voor het richten van de bovenkap) en hoeft gelukkig niet los.

Nadat de boutjes en de moertjes weg zijn moet de lijmlaag weggesneden worden. Is dat eenmaal gebeurd (ging vrij gemakkelijk), dan gaat de kap eraf. Deze is opvallend licht en stevig, en is met één vinger op te tillen. Ik ga in de weer met plakband, touw en passer, en teken de gaten van de koplamp af op de neus. Nu kunnen de gaten erin gefreesd worden. Maar nu nog even niet, want ik heb een beetje frees vrees.

17 september 2006

Warrig gesprek



Na mijn terugkomst van vakantie ben ik vooral bezig geweest met het inramen van dia's en het scannen ervan. Ik wil een en ander op m'n website hebben voordat ik begin met het volgende project; het monteren van de koplampen en knipperlichten op m'n Quest. Nadat ik op zondag ochtend de laatste dia's gescanned had, was het tijd om in m'n fiets te kruipen. Helaas was het bewolkt en somber, maar dat mocht de pret niet drukken.

De route die ik op deze dag geplanned had, was een rondje Leerdam. Ik maak de tocht niet al te lang, want vandaag gaat de kap van de fiets eraf, en ik moet dus nog het een en ander sleutelen. Het is nog vroeg en het is dus rustig op de weg. Vrolijk een deuntje nuriënd fiets ik door mistige polders en over nevelige dijkjes. Wat is Nederland toch mooi...

Nadat ik de fiets in de garage heb gereden en weer terug naar huis loop, word ik aangeschoten door een bejaarde man die net twee fietsen aan het uitlaten is. Hij gaat kennelijk samen met z'n vrouw een tochtje maken. Hij heeft gezien dat ik Quest in de garage stond te duwen, en het volgende gesprek ontspint zich:

* Is die auto van jou ?
- Nou nee, het is een fiets.
* Waar rijdt 'ie nou op ?
- Nee, ik trap, het is een fiets.
* Jawel, maar op benzine of ... ?
- Neehee, het is een fiets, ik trap met m'n benen.
* Hoe hard gaat 'ie nou ?
- Nou, ik heb er net wel 56km/h mee gereden..
* Ach ja, dat is hard zat he...

Ik geloof niet dat de man uiteindelijk begrepen heeft dat het een fiets was. We hebben elkaar vriendelijk een goedendag gewenst. Als ik 'm weer een keer tegenkom laat ik de man wel een blik in de fiets werpen, misschien dat dat helpt...

10 september 2006

Rondje Brakel

Een tijd lang heb ik fietsbenen gehad. Na verandering van baan was het over met die fietsbenen en heb ik er twee fraaie kantoorbenen voor in de plaats gekregen. Omdat ik daar ook niet mee voor de dag kon komen ben ik gaan hardlopen, en dus groeiden er twee hardloop benen aan m'n romp. Na twee fikse trekkings in de bergen van centraal Azië ben ik kort geleden terug gekomen met een set prachtige wandelbenen.

Nu heb ik in het verleden al eens ondervonden dat al deze typen benen niet compatibel met elkaar zijn. Zo kan je met wandelbenen niet 16km gaan hardlopen. Met diezelfde benen is het ook moeilijk fietsen. Toen ik dus vanochtend opstond waren m'n benen stijf en stram. Maar gezien de afstand die ik gisteren heb afgelegd (141km), viel het nog mee met de klachten, en na enig strek- en buigwerk kon ik de meest elementaire bewegingen weer zonder al teveel moeite uitvoeren. En na het ontbijt voelde ik het al kriebelen. Ik moest weer gaan fietsen......

Het weer was mooi. Zonnetje, aangename temperaturen en weinig wind. Tijd dus voor een fietstochtje. Mijn meest geliefde route voor de korte afstanden is het zogenaamde 'Rondje Brakel'. Dit is een mooie tocht over de dijk langs de Merwede. Vroeg in het voorjaar, als de eerste hommels verschijnen, is deze dijk altijd vergeven van de fietsers en motoren. Maar aan het einde van de zomer heeft iedereen al genoeg gerecreëerd en is het mogelijk om eens lekker te gaan scheuren.

De route heeft een lengte van 31km en voert deels over een dijk die bewoond wordt door schapen. Van een normale ligfiets kijken deze dieren niet meer op. Maar een rode Quest zien ze niet elke dag, en sommige schapen schrokken toch wel even toen ik ze passeerde.

De benen hielden het goed. Ik had zelfs de indruk dat het beter met ze ging dan vanochtend. En dat is ze geraden ook. Ze moeten er maar aan wennen, aan die Quest.

Quest opgehaald



Gisteren was het dan eindelijk zover; na anderhalf jaar wachten en knutselen was dan de tijd aangebroken voor het ophalen van de Quest. M'n vriendin (Astrid) en ik waren in alle vroegte vanuit Gorinchem vertrokken. Het weer was goed; aangename temperaturen, een zwak windje vanuit het zuidoosten en een prettig nazomer-zonnetje. Bij binnenkomst bij Velomobiel konden we de fiets in eerste instantie niet zien staan. Er stonden een paar Alleweders in meer of minder ontbonden staat op diverse werkbanken op nieuwe onderdelen te wachten. Mijn fiets stond in de entree. Zoals afgesproken met Velomobiel werd mijn fiets kaal geleverd; geen koplampen, geen achterlicht, geen accu en geen schakelaars. Alleen de claxon had een plaatsje voorin de neus gekregen. Nadat met hulp van Ymte de fiets op maat was geschoven kon ik op pad.



Ymte had mij al een goede route van de hand gedaan, maar ik was eigenwijs. Met de hand en met de Fietsrouteplanner van Utrecht had ik al een fietsroute uitgezet. Deze route had ik vervolgens omgezet naar Ozi Explorer CE en deze op m'n Pocket PC gezet. De LiPo accu's gingen in de fiets, de Pocket PC aan de accu verbonden en presto, het hele zooitje werkte. Zelfs met de GPS-muis op de bodem van de Quest had ik nog prima ontvangst-. Daarnaast had ik op m'n trekkers GPS (een Garmin Venture) een fiks aantal waypoints uitgezet. Mocht de Pocket PC om de een of andere reden de geest geven dan kon ik met de Garmin toch nog verder.

Ik op pad. Daar ik al een aantal maanden niet gefietst had, deed ik het rustig aan. Ik vond het een vreemd effect dat het in eerste instantie wel enige kracht kost om een bepaalde snelheid te bereiken, maar dat vervolgens die snelheid zonder enige moeite vast te houden was. Ik heb even 40km/h gefietst, maar ben daarna terug gegaan naar een meer gezapiger snelheid van zo'n 33km/h. Ik moest nog een heel eind, en moest nog wennen aan het stuurgedrag, vandaar dus.

In Nijkerk afgesproken met Astrid, die al een tijdje op een terrasje in de zon zat. Na enkele versnaperingen tot mij genomen te hebben namen we afscheid en ging ik het asfalt weer op. Het eerste stuk van de route in Flevoland had ik zelf uitgezet, het tweede gedeelte van de route (Utrecht) kwam van de eerder genoemde fietsrouteplanner. Had ik maar naar Ymte geluisterd. Ik had bij het berekenen van de route aangegeven dat ik een racefiets route wilde rijden, en dan is het vreemd om op één meter brede bospaadjes gestuurd te worden. Wel mooi allemaal natuurlijk, maar het schiet niet echt op, en tegenliggers (die er gelukkig niet veel waren) konden maar lastig gepasseerd worden. In Nieuwegein werd ik nog een pittoresk jaren-70 wijkje doorgestuurd, kompleet met half vergane fietspaden waar geen hond meer gebruik van maakte. Ook al geen pretje dus.

Eenmaal over de brug bij Vianen kwam ik op bekender terrein. Aan beide zijden van het Merwede kanaal ligt een goede weg. Hier kon weer wat snelheid gehaald worden. Hoewel m'n beenspieren nu toch wel wat tekenen van vermoeidheid begonnen te vertonen, haalde ik met een wind die schuin tegen was toch nog dezelfde snelheden als aan het begin van de tocht. Een geweldige fiets die Quest !

Om half zeven kwam ik in Gorinchem aan. De halve straat heeft met bewonderende blikken over de fiets gebogen gestaan. Zometeen komt het grote werk, en dan moeten de gaten van de koplampen in de neus gefreesd worden. Slik........


Actuele km stand: 141

29 augustus 2006

Terug van vakantie

Voor wie deze blog de afgelopen weken in de gaten heeft gehouden en heeft gedacht: waar is die vent ? Die vent was op vakantie met zijn vriendin en nog een stel andere mensen. De bestemming: Centraal Azië. Of om wat preciezer te zijn: Kirgizië, Oezbekistan en Tadzjikistan.
De aktiviteiten waren; het doorkruizen van bergen in Kirgizië en Tadzjikistan en het bezoeken van enkele zijderoute steden in Oezbekistan. Veel mooie plaatjes geschoten, waarvan er binnenkort een stel te zien zullen zijn op mijn fotosite.

Op de website van Velomobiel zie ik dat ik m'n fiets aanstaande weekend kan ophalen. Dat is mooi. Wat minder mooi is, is het weer hier in Nederland. In Centraal Azië waren we ondertussen gewend geraakt aan temperaturen van meer dan 30°C en een zonovergoten hemel. De situatie in Nederland doet meer denken aan een koude moesson.

Om als laatste nog even een brug te slaan tussen het onderwerp van deze blog (fietsen) en mijn voorbije vakantie bestemming: er wordt in Centraal Azië heel, heel weinig gefietst. De enige twee voertuigen die het straatbeeld domineren zijn auto's (bij voorkeur oeroude Lada's) en ezels. Die ezels worden vooral door kinderen en boeren gebruikt. En die kinderen gaan er verbazend soepel mee om; er wordt op gereden als ware het kinderfietsjes. En als ik er zo bij nadenk; een ezel heeft een aantal voordelen boven een kinderfiets: een ezel roest niet, valt niet om, kan geen lekke band krijgen, gaat niet stuk en rijdt niet zomaar tegen een paaltje. Enige nadeel: een ezel kan een flinke berg lawaai produceren (dat kan een roestige kinderfiets ook eigenlijk).

Dat het fenomeen 'fiets' in de door ons bezochte landen toch niet totaal onbekend is bewijst onderstaande foto. Onderweg van Buchara naar Samarkand kwamen we deze twee meiden tegen. Ze waren op een pleintje bezig elkaar de kunst van het fietsen bij te brengen. Veel progressie maakten zij niet, maar ze hadden in ieder geval een hoop lol. En dat is wat fietsen ook kan zijn, met elkaar veel lol hebben.

01 augustus 2006

De koplamp reflectoren

Nu de ruitjes van de koplampen (bijna) af zijn ben ik verder gaan klussen aan de reflectoren. Zoals al eerder geschreven herbergt elke koplamp drie lampjes; twee 3W Luxeon K2 LED's en een oranje 1W Hi-Power led. Omdat deze LED's een vrij brede bundel lucht uitstralen heb ik er lensjes voor geplaatst die het licht tot een straal van tien graden bundelen. Die lensjes hebben een diameter van 16mm en passen net over een Luxeon heen. Ik kwam de lensjes op het spoor op Ebay, alwaar een Hollander wonend in Shanghai een handeltje bestiert. Ik had ook al eerder geschreven over de plaatjes spiegelpolystyrol die ik bij Conrad besteld had (Bestnr.: 297550 - 89 ). Dit is mooi spul, maar extreem krasgevoelig. Ik heb er een laag DD-lak op gezet, waardoor de plaatjes wat hanteerbaarder werden.


Gisteren bezig geweest met het lijmen van de chroomplaatjes in de reflectoren. Zo'n plaat is te klein om de relfectoren in een keer bedekken, dus moet ik meer plaatjes uitsnijden. De lasnaden bedek ik listig met een reepje 7mm dik sierchroom, dat ik al had aangeschaft voor het afwerken van de koplamp-rand op de Quest. Zie hier een plaatje van een reflector...
De reflector zelf is van gewoon dik karton dat ik met epoxy heb geëmpregneerd.



De koplamp-ruitjes behoeven nog enige nabewerking. Door de hoge temperaturen ten tijde van het aanbrengen van de DD-lak is de verf niet mooi uitgelopen en te snel en dus bobbelig uitgehard. Als de temperaturen bij ons in huis weer wat normale waarden gaan aanwijzen ga ik een nieuwe laag verf aanbrengen. De DD-lak op het Quest-achterlicht is zo strak als een snaar, dus ik weet dat het moet kunnen. Hieronder een foto van de hele opstelling; de Rob Jansen kopie van een deel van de Quest neus, de reflector en de koplamp-ruit.

31 juli 2006

Siliconen bakken

Vorige week schreef ik nog over het maken van de nieuwe siliconen mal ten behoeve van de nieuwe ruitjes van de koplampen. Hieronder een verslag van wat daarna volgde.

Nadat de siliconen mal in de oven op vier wielen (zijnde mijn auto) goed was uitgehard kon ik deze inzetten voor het gieten van de eerste lamp. Componenten mengen, voorzichtig roeren, rustig uitgieten, dit alles ter voorkoming van het ontstaan van luchtbelletjes, en daarna 24 uur wachten. Vervolgens de vorm uit de mal halen en een dag in de vierwiel-oven plaatsen. Deze procedure herhaalde ik voor de tweede koplamp.

Daarna volgde het afwerken van de gietstukken. Aan de stijgzijde van de koplamp-ruit waren een hoop kleine (1mm) luchtbelletjes achtergebleven. Die moesten eerst worden weggeschuurd. Daarna ging ik er met schuurpapier korrel 180 overheen, en vervolgens steeds fijner, totdat ik korrel 1000 bereikt had. De volgende stap was het polijsten van de hars.

Probleem.

Het gietstuk was zo hard dat ik het met geen mogelijkheid strak kreeg: er bleef een hinderlijke waas over het oppervlak hangen. Volgende probeersel: het aanbrengen van een laag DD-lak en deze laag opschuren en polijsten. Maar ook die DD-lak bleek zeer hard uit te harden en werd niet mooi helder. Wel mooi dat al dat spul zo krasvast is, maar van mij had het wel wat minder gemogen.

Dan maar gewoon met de roller een laag DD-lak aangebracht en deze zo stofvrij mogelijk laten drogen (moeilijk met al die openstaande ramen). De lak droogt door de hoge temperaturen helaas niet zo strak op als normaal, het oppervlak blijft een beetje bobbelig. Van een afstand zie je er gelukkig weinig van. Hieronder weer eens een plaatje:



Ik kan natuurlijk altijd nog een laag aanbrengen als de temperaturen een meer Nederlands karakter aannemen.....

30 juli 2006

De knoppendoos

Afgelopen dagen nog bezig geweest met de laatste draadjes van de elektronica aan de fiets. De hoeveelheid draden liep nogal uit de kluiten en de ruimte in de schakeldoos was beperkt. Zelf zo beperkt dat ik twee onderdelen van m'n elektronica heb moeten schrappen: de dim-indicatie voor de zijlichten en de koplampen. Nadat alles gemonteerd en getest was, ging de klep op de doos, ik moest flink duwen, maar het lukte. Hier weer eens een plaatje:



Even een korte opsomming. Aan de linkerzijde van de doos zitten de aansluitingen voor de twee accu's, de verlichting en de schakelaar voor het knipperlicht. Aan de zijkant: uiteraard een aan/uit schakelaar. Een schakelaar voor de keuze tussen de accu's, twee draaiknoppen voor het dimmen van de zij- en voorverlichting en nog een schakelaar voor de zijverlichting. De rode schakelaar is voor het aan- en uitschakelen van de sigaretten aansteker aansluiting. Hier kan ik zometeen GPS, GSM en andere apparatuur aanhangen. Op de bovenkant: de accu-nivo-meters, twee knopjes voor de LED Bar (schakelen van dot- naar bar) en de draaiknop voor het aanzetten van de koplampen en het achterlicht.
Afgezien van de accu-meters ziten er geen indicatie lampjes op de doos, dit vind ik nog een manco. Ik ben van plan om in de toekomst gebruik te gaan maken van zgn PIC-besturing, hierdoor kan ik met veel minder componenten toe, en ben ik vrij om nog wat leuke opties aan m'n fiets toe te voegen.

19 juli 2006

Nieuwe siliconen.

Afgelopen maandag kwam de bestelling van Aff-Materialen binnen; de Mold Max-siliconen die ik in combinatie met de Crystal-Clear hars wil gaan gebruiken. De oplettende lezer zal het aan die namen al merken; beide produkten zijn van amerikaanse makelij. En dat is te merken aan de onhandige verpakking. De siliconen komen in een grote pot met schroefdeksel, en het is onmogelijk om de pasteuze massa zonder knoeien uit die pot te krijgen. Dan maar knoeien dus. De harder is een fel oranje vloeistof, en na het mengen van de twee componenten onstaat een pasta die wel een beetje op vla lijkt. Onnodig te zeggen dat deze massa echter totaal ongeschikt is voor consumptie.

Ik maak een bakje van karton waar het gipsen moedermodel in past en giet een eerste laagje siliconen. Met de huidige tropische temperaturen is de massa binnen anderhalf uur voldoende hard. De onderzijde van het moedermodel smeer ik ook even in met een laagje siliconen. Dit doe ik omdat er tijdens het mengen van de twee componenten nogal wat belletjes in de siliconen massa zijn ontstaan. Ik wil voorkomen dat deze zich tegen het contactvlak van het moedermodel aan nestelen, en daarvoor dient dus het siliconenlaagje. Hier links de siliconenbak met de eerste onderlaag, daarnaast de moedervorm, bestreken met een dun siliconen-laagje.

Vervolgens leg ik het gipsen moedermodel op het zojuist gegoten siliconen laagje en vul ik de bak af tot aan de rand van het model. Dit mag nu een nachtje harden. De volgende dag breng ik eerst een laagje lossingsmiddel aan op de siliconen. Deze techniek is nieuw voor mij en het ligt in mijn bedoeling dat ik op deze manier straks een siliconenmal heb die bestaat uit twee delen. Voorheen sneed ik met een mesje de moedervorm los uit het siliconenblok, maar in de praktijk was het aan de buitenkant moeilijk te zien waar ik precies moest gaan snijden. Vandaar dus dit lossingsmiddel. Als laatste gaat er nog een laag siliconen over het geheel, en mag ik weer wachten.

De Crystal Clear hars mag pas in de mal gegoten worden nadat deze zeven dagen is uitgehard. Dit proces is te versnellen door de siliconen mal in een oven bij een temperatuur van 70°C te plaatsen. Ik heb geen trek om onze combi-oven over te leveren aan de dampen van een stinkende siliconen mal, maar gelukkig maken we juist een hete zomer mee en ben ik in het bezit van een oven op vier wielen die ik voor dit doeleinde kan gebruiken. Nadat ik dus vanochtend naar mijn werk in Nijmegen was gereden heb ik mijn auto op een mooie zonnige plek gepositioneerd en de siliconen mal op het dashboard in het zonnetje gezet. Thermometer ernaast, en nu maar kijken welke temperaturen er gehaald worden...

Hieronder nog een plaatje ter verduidelijking van het gevolgde gietproces:


17 juli 2006

Koplamp perikelen.

Eerder had ik al geschreven wat problemen te ondervinden met het maken van de koplamp-ruitjes. De epoxy ruitjes waren te gelig, de polyester ruitjes te bros, en het gieten van de Crystal-Clear ruitjes van Aff-Materialen gaat ook niet van een leien dakje. In de handleiding stond al dat de hars uithardingsproblemen kon hebben bij contact met sommige siliconen-rubbers. Om er achter te komen of het rubber van mijn gietmal ook onder deze categorie viel, moest ik natuurlijk even een proefgietsel maken. Helaas, mijn gietmal viel dus ook onder deze categorie. En naast een kleverig oppervlak waren er op het contactvlak hars/siliconen ook een flinke hoeveelheid luchtbelletjes ontstaan. Gelukkig levert Aff-Materialen een siliconen-rubber dat wel te gebruiken is met de Crystal-Clear hars, en deze heb ik dan maar gelijk besteld. De kosten van de koplampen beginnen nu toch aardig op te lopen, maar als je eenmaal aan iets begonnen bent.....

In afwachting van de nieuwe bestelling gelijk maar even een ander gietsel gemaakt, om te kijken hoe het zit met de slagvastheid van de nieuwe hars. In een potje van 3 bij 3 cm meng ik de twee componenten. Hier merk ik gelijk dat de uitharding door het grotere volume van het gietstuk een stuk sneller gaat; na 30 minuten is de hars al hard, en komt er een hoop reactiewarmte vrij. In de siliconenmal ging het uitharden een stuk langzamer. Een (klein) nadeel is dat in het gietsel een hoop kleine belletjes ontstaan. Ze zijn gelukkig zo klein dat ze alleen van dichtbij en onder de juiste hoek zichtbaar zijn. In de handleiding stond al dat deze belletjes zouden ontstaan, en dat ze te verwijderen zijn door vóór het gieten het mengsel even vacuüm te zuigen. Onnodig te zeggen dat ik een dergelijke installatie niet in het keukenkastje heb staan. Maar verder is het voor wat betreft de slagvastheid en ook de helderheid dik in orde met deze hars. Wordt vervolgt....

10 juli 2006

Knutselen, knutselen en knutselen.

Afgelopen dagen druk bezig geweest met allerhande projecten rond de Quest. De levering komt met rasse schreden dichterbij, dus ik moet er een tandje bijzetten om het een en ander op tijd af te krijgen.

Ten eerste, de koplampen. Van Conrad had ik enkele plaatjes spiegelpolystyrol gekocht (Bestnr.: 297550 - 89 ) Deze plaatjes hebben een mooie spielellaag en zijn mooi flexibel, en wil ik gaan gebruiken voor de bekleding van de binnenkant van de koplampen. Gisteren twee van die plaatjes gemonteerd, en daarna de ruitjes ervoor gezet. Helaas, de epoxy-ruitjes zijn dermate geel dat je de indruk krijgt door een glas oudewijfen-thee te kijken. Niet echt de look die ik hoop na te streven. De ruitjes heb ik dus even in de mottenballen gelegd, en dus kan ik op zoek gaan naar een alternatief. Van Ton Bosma kreeg ik eerder de tip om eens bij Aff-Materials te kijken. Zij hebben een PU- hars luisterend naar de veelbelovende naam Crystal Clear, die behalve dus kristal helder ook nog slagvast moet zijn. Gisteren heb ik van dit goedje dus maar een pot besteld. Kijken of het hiermee wel gaat lukken. Verder moet ik nog een probleem met de spiegelpolystyrol zien te overwinnen; het spul is extreem krasgevoelig. Misschien dat een laag DD-lak hier uitkomst biedt.

De montage van de elektro vordert gestaag. Het ziet ernaar uit dat ik alles in de montagekast ga krijgen. Hier had ik echter ook weer te maken met een tegenslag. Toen ik een stuk van een printplaat afdremelde (is dit al een erkend werkwoord geworden ?), vielen alle schroefjes uit de printplaat connectoren. Die connectoren waren van een goedkoper type, en ook hier gaat de regel 'goedkoop is duurkoop' op. Als de schroefjes zo snel lostrillen wil ik ze zometeen niet in de Quest hebben. Dus alles losgesoldeerd en de draadjes direkt op de printplaat gesoldeerd.

Wordt vervolgt......................

Overigens ziet m'n bureau er na een paar uurtjes knutselen er als volgt uit:


07 juli 2006

De knipperlichten

Het warme weer van de laatste dagen heeft mij ervan weerhouden nog verdere aktie te ondernemen op het bijwerken van de koplampen. Elke twee-componenten oplossing die ik aanmaak is bij deze temperaturen al stijf voor deze uit het potje komt. Dus ga ik verder met het andere grote project; de knipperlichten. De schakeling die deze lampjes moet besturen is nogal omvangrijk geworden; twee voedingen, de dimmer, de stappenschakelaar en de LED-bar. Deze onderdelen moeten allemaal in de schakelkast gevrot worden, en dan moeten de schakelingen voor de accu-meters en de koplampen er nog naast. De kast meet 190x110x60 mm, dus dat wordt flink prakken.

Er is nog een kleine verandering in de uitvoering van de knipperlicht-verlichting geweest. Dotlight kon de Hi-Power 1W 10 lumen niet meer leveren. Dus heb ik van hetzelfde merk de 35 lumen versie besteld. Nadeel, een minder grote zichthoek, voordeel, meer lumens....

Gisterenavond dus bezig geweest met het aansluiten van de printplaat van de knipperlichten in de schakelkast. Het zit er nu allemaal in, maar ik heb het nog niet durven testen. Dat komt vanavond wel.

27 juni 2006

De ruitjes voor de koplampen.

Na een bezoek aan Polyservice ben ik onder andere in het bezit gekomen van twee potten blanke DD lak. Dit is een twee componenten lak die ik wil gaan gebruiken voor op de koplamp ruitjes. Zoals ik al eerder schreef heb ik bij het maken van de koplamp ruitjes de keuze uit twee basismaterialen; epoxy of polyester. De afgelopen dagen ben ik bezig geweest met het gieten en schuren van twee epoxy ruitjes. Hier zit nog flink wat werk in; na het gieten met epoxy moeten eerst de belletjes in het gietsel opgevuld worden. Die belletjes kan ik nog steeds niet helemaal vermijden. Epoxy is nogal visceus en de belletjes kunnen maar moeilijk ontsnappen. Voor ik ga gieten laat ik het mengsel altijd eerst tien minuten in een bakje staan, dat helpt wel, maar tijdens het gieten ontstaan in de siliconen-vorm ook altijd weer belletjes.

Na het opvullen van de belletjes volgt het schuren. Eerst grof, en daarna steeds fijner, tot en met schuurpapier D1000, het fijnste dat er is. Als dit gebeurt is kan de DD-lak erop. Deze lak heeft een UV-filter en dit voorkomt het mat worden van de epoxy. Wanneer de lak na een dag uitgehard is kan ik het resultaat bekijken. Grmbl, kleurverschil... Omdat epoxy een licht gele kleur heeft heb ik een beetje blauw aan de hars toegevoegd. Dit is maar een minimale hoeveelheid en dus een beetje natte vinger werk. Zie hieronder het resultaat:



De ruitjes liggen hier op een vel wit papier. In het volle zonlicht is het verschil gelukkig minder groot. Voor de zekerheid ben ik toch maar begonnen met het gieten van nog een epoxy lamp. Dan heb ik straks de keuze uit drie ruitjes en kan ik het beste paar kiezen.

Een ander hoofdstuk is de polyester lamp. Afgelopen weekend heb ik daarvan een ruitje gegoten. In tegenstelling tot epoxy stinkt polyester flink. Ook is het een stuk brosser dan epoxy, wat misschien een reden is om dit spul niet in de Quest te gaan gebruiken (een botsing zit immers in een klein hoekje). Maar affijn, toch maar even een lamp gegoten dus. Wat mij direkt opvalt is dat dit spul een stuk minder visceus is dan epoxy. Als ik de vorm de volgende dag uit de mal haal, zitten er ook geen belletjes in. Verder is de lamp zo helder als glas, wel mooi dus voor een koplamp.... (twijfel, twijfel). In ieder geval heeft ook een polyester lamp weer flink wat nabewerking nodig. Polyester hardt namelijk niet volledig uit als deze in contact komt met siliconen. Dit toplaagje moet dus eerst verwijderd worden.
Voorlopig richt ik mijn pijlen nog even op epoxy....


25 juni 2006

Accu's en lampen

Afgelopen zaterdag kwam m'n laatste grote bestelling binnen. De talloze blogs waarin werd gesproken over roestige accu contacten indachtig, ben ik internet afgestruind naar mooie en goede koppelingen. Tenslotte kwam ik bij het bedrijf Binder in Duitsland uit. De website is Duits-duidelijk (Pünktlich und Gründlich) maar de keuze is groot. Na lang puzzelen heb ik tenslotte de juiste connectoren gevonden. Maar in Nederland een winkel vinden die de spullen kon leveren, dat viel nog niet mee. Uiteindelijk kwam ik bij Rotor in Amsterdam uit, levertijd zes weken. De bestelling kostte een smak geld, maar aangezien ik het risico van kortgesloten Li-Po accu's en een uitgebrande Quest wil vermijden (Li-Po's kunnen goed fikken) is dat mij het geld wel waard. Nu zijn de connectoren dus binnen en kan het monteren beginnen. De twee accu's die ik heb krijgen een mooi waterdicht kistje, en een piepschuimen bedje beschermt ze tegen schokken en stoten. Vervolgens de connectoren eraan en de zaak kan dichtgeschroefd worden.



Project koplampen vordert gestaag. Waar ik het tot nu toe nog niet over gehad heb, is het monteerwerk en de ophanging van de lampjes àchter de koplampen. Deze schade ga ik nu inhalen. De lampen worden gemonteerd in een cylinder met een diameter van 90mm. Deze cylinder heb ik gemaakt door een stuk karton met een dikte van 2mm nat te maken, te buigen, op te laten drogen, en een bad epoxyhars te geven. Het resultaat is een harde koker die watervast en licht is, een waar ik met epoxy vanalles aan kan metselen. De basisplaat waar de drie LEDjes op gemonteerd zijn heeft een diameter van 45mm. De Luxeon K2 LED's zijn als ze uit de verpakking komen nog niet gebruiksklaar. De warmte-afvoerplaat waarop de Luxeon star LEDs gewoonlijk gemonteerd zijn ontbreekt. Dat komt in mijn geval goed uit, want die heb ik toch niet nodig. Van de vier pootjes die een K2 telt, worden er maar twee gebruikt. De niet gebruikte knip ik weg. De onderkant van de K2's voorzie ik van warmte geleidende pasta, en daarna gaan ze op de basisplaat. Verder plaats ik als derde LED een oranje 1W Luxeon, die ik als knipperlicht ga gebruiken. De LED soldeer ik eerst los van z'n onderplaatje. Daarna gaan de lenskapjes erop. Aan de achterkant van de LED-montageplaat komt een koelribbetje, gemonteerd met warmte geleidende kleefpasta.

De montage van de plaat aan de cylinder heb ik zo gemaakt dat deze later nog instelbaar is, zodat ik de koplamp, als deze eenmaal in de fiets gemonteerd is, af kan stellen.



Overigens; ik loop nu een beetje kreupel. Om alvast te wennen aan SPD-pedalen heb ik deze kortgeleden op m'n Optima Condor gemonteerd. Gisteren een rit Gorinchem -Brakel -Woudrichem - Gorinchem gemaakt. Onderweg zag ik vanuit de verte de pont van Brakel net op mijn oever afstevenen, dus ik schakelde een paar tandjes bij om niet buiten de boot te vallen. Ik bereikte het veer op tijd, maar toen ik op de pont tot stilstand kwam, was ik even vergeten dat m'n voeten nog vast aan m'n pedalen zaten. Toen de zwaartekracht mij eenmaal in z'n greep had, was het te laat. Met een harde smak kwam ik op het dek van de pont terecht. Ik werd overeind geholpen en kon wat stijfjes m'n weg vervolgen. Vanochtend echter strompelde ik als een bejaarde man de trap af, die pedalen zal ik zo gauw niet meer vergeten....

Overigens 2: zoals velen vóór mij op ligfiets.net al schreven; het fietsen met SPD-pedalen is inderdaad een verademing, nu alleen nog het afstappen.....

18 juni 2006

Het koplampen Quest project, deel 2.

Afgelopen week weer het een en ander kunnen doen aan het koplampen project. De siliconen-rubber-gietmal is af. Dit had wel even wat voeten in de aarde. Bij het maken van de mal voor het achterlicht zijn er nogal wat luchtbelletjes achter gebleven op het oppervlak van de gipsen 'moedervorm'. Iedere keer als ik een epoxy vorm goot, moest ik na afloop alle belletjes nog natippen met epoxy, en hier kwam een hoop nabewerking bij kijken (schaven, schuren, polijsten). Dit wilde ik nu eens voorkomen. Een tip die ik van internet ophaalde was het voorstrijken van de vorm met siliconen rubber, en deze direkt daarna in de gietbak te zetten. Tot zover de theorie. De praktijk was dat ik met m'n handschoenen na het insmeren helemaal geen grip meer had op de gipsen vorm, en ik deze met geen mogelijkheid goed in de gietbak kon krijgen. Met de siliconen rubber tot onder m'n oksels is dat uiteindelijk gelukt. Het gieten van de siliconen gaf weer een ander probleem; bij het berekenen van de benodigde hoeveelheid had ik mij ietwat verrekend. Ik had meer siliconen nodig dan ik in huis had. Nadat ik de laatste restjes uit de blikken had geschraapt, stak de moedervorm nog een centimeter uit z'n rubberbad. Gelukkig had ik van de voorgaande gietprojecten nog wat uitgeharde siliconen restjes over, en deze heb ik in de siliconen massa gedrukt. Het lukte mij hiermee om de vorm net onder de oppervlakte te laten verdwijnen.

Nadat alles na een dag was uitgehard, werd het tijd om de boel los te snijden. Gelukkig was het insmeren van de moedervorm niet voor niets geweest; het oppervlak was mooi glad geworden. Helaas was op één punt een afdruk van een stukje plakband achter gebleven, maar voor de rest was de schade beperkt gebleven.

En dan nu het gieten. Hierbij heb ik de keus tussen epoxy en polyester. En deze stoffen hebben ieder zo hun goede- en minder goede eigenschappen:
Epoxy: is erg slagvast, maar heeft een licht gele kleur als het is uitgehard. Bovendien is het niet helemaal UV bestendig. Dit is dan weer op te lossen door er blanke DD-lak op te zetten, want in deze lak zit een UV filter.
Polyester: is mooi helder, maar breekbaar.
Van alletwee de kunststoffen heb ik potjes in huis. Mijn voorkeur gaat eigenlijk uit naar epoxy. Als de lamp na een half jaar in de Quest 'spontaan' breekt, krijg ik die er niet zo gemakkelijk meer uit, en dat probleem heb ik met epoxy minder snel dan met polyester.

Het plan is als volgt: ik neem een kleine hoeveelheid van één van de componenten van de epoxy hars en meng daar een beetje blauwe kleurstof doorheen. Vervolgens meng ik in een ander potje de gewenste hoeveelheid A en B component (resp 40 en 20 gram) en voeg daar een paar druppels blauw gekleurde hars door. Zo krijg ik een mengsel dat een lichte groenzweem heeft. Hieronder een foto van m'n eerste gietsel, met plakband in de Quest mal geplakt...



Onnodig te zeggen dat hier nog het een en ander aan moet gebeuren, want dit is nog niet helemaal toonbaar.

09 juni 2006

Het Koplampen Quest Project

Naar aanleiding van de Hubert Sundi-koplampen ben ik aan de gang gegaan met mijn eigen ontwerp van de twee voorlichten. Van Rob Jansen mocht ik een mal maken van de neus van zijn Quest (zie eerdere post), en daarmee ging het koplampen project toch echt van start.....


Stap 1: de gipsen mal. Zoals al eerder verteld, deze heb ik simpel gemaakt door op de neus van de Quest van Rob een plastic zak gevuld met gips te plakken (met dank aan bakkerij van der Grijn). Met papier tekende ik de lijnen van de lasnaad en de middenlijn van de Quest af, alsmede de plaats waar de lamp zo ongeveer moet komen. Ik heb hiervoor niet de hele neus be-gipst, maar alleen de linkerkant, de rechterkant gaat immers gewoon in spiegelbeeld.




Stap 2: een kopie maken van de gipsen mal. Hiervoor heb ik een rolletje glasmat gekocht. Ik knipte hiervan enkele stroken af en legde deze aan de binnenkant van de mal. Vervolgens werd de mat ingesopt met epoxy waarna het geheel een dag mocht harden. Vervolgens tekende ik op de aldus gefabriceerde epoxy huid de contouren van de lamp af. Daarvoor gebruikte ik een 'mal' die ik van de fiets van Rob gemaakt had. 'Mal' is een groot woord: ik gebruikte gewoon een opgerold stuk A4 en plaatste dat tegen de neus van de Quest. Ik knipte vervolgens net zolang totdat de papieren koker horizontaal en evenwijdig aan de lengte-as van de Quest lag. Het snijvlak met de Quest heeft dan ruwweg de vorm van een ellips, en dat ziet er als lampvorm best mooi uit (al zeg ik het zelf). De diameter van de lamp heb ik via de natte vinger methode bepaald op 75 mm.


Stap 3: In de weer met gips om de vorm van de lampenkap te bepalen. Het ligt in m'n bedoeling om de lampen-kappen te gieten in hars. Hiervoor heb ik eerst een model nodig, en dit model ga ik maken van gips (de zak is nog steeds niet leeg...). Ik wilde geen vlakke kap hebben, maar eentje met een bolling erin, zoals bij veel auto's toegepast wordt. Het leek mij het eenvoudigst om deze vorm te bereiken met een rolletje keukenfolie. Eerst sneed ik de vorm van de lamp in de epoxy mal uit. Het aldus onstane gat bespande ik vervolgens met keukenfolie. Daarna ging het gips op de folie, dat keurig netjes volgens de wetten van de zwaartekracht doorzakte, en aldus een mooie ronding gaf.



Stap 4: de aldus ontstane mal werd op zijn beurt weer omwikkeld met keukenfolie en ook over deze mal werd gips gegoten. Zo maakte ik twee mallen, waartussen ik bij de volgende stap het gips kon storten waarvan ik de uiteindelijke gipsen moedermal kon maken.





Stap 5: het gieten van de moedermal voor de lampenkap. De lampenkap moet om een beetje stevig te worden een dikte van minimaal 5mm krijgen. Hiervoor boorde ik in de bij stap vier gemaakte mallen een aantal gaten waardoor schroeven gingen. Vervolgens plaatste ik daar weer afstandsbussen van 5mm op. Nu gips in de ene mal, de ander er stevig op drukken en tien minuten wachten. Vervolgens konden de twee mallen van elkaar verwijderd worden. Het resultaat was een gipsen schaal van 5mm dik, vol met luchtbellen en vouwen van de folie, maar dat vullen we wel weer op (met gips, wat anders ?)



Stap 6: de aldus ontstane schaal ziet er natuurlijk niet uit. Eerst werden de randen bij gesneden (dit gaat het best als het gips nog nat is). Vervolgens werden de luchtbellen en naden opgevuld. De volgende stap was het 'impregneren' met epoxy hars. Dit is nodig omdat ik van de moedermal een siliconen-rubber afgietsel ga maken (nodig voor het gieten van de lamp). Dit siliconen-rubber is mooi spul, maar het neemt de kleinste oneffenheid van het origineel over. En omdat gips zo lastig glad te krijgen is, impregneerde ik de lampschaal met hars. Bijkomend voordeel is dat de schaal daardoor ook minder breekbaar wordt. Om voor mijzelf goed zichtbaar te maken wat hars is en wat gips, kleurde ik het hars. Vandaar de blauwe kleur.

Zo, dat was het dan weer even. De volgende stap wordt het fijn-afwerken van de schaal, en het gieten in de siliconen. Wordt vervolgd....