30 december 2009

Oliebollentocht 2009

Al verscheidene jaren heb ik ze met lede ogen in de ligfiets-kalender voorbij zien komen: de oliebollen tochten. Iedere keer was er iets dat mij weerhield om aan dit festijn deel te nemen. Ziek. Te ver weg. Geen vakantiedagen meer. Maar dit jaar was het dan zover, het zou gaan lukken.

Anderhalve week voor de bewuste datum gooide een vage keelontsteking nog bijna roet in het eten, maar daarvan herstelde ik gelukkig snel. Op zondag maakte ik al alles klaar: proviand voor onderweg, schuimkap en dakje voor eventuele regen, en het fototoestel mee. Ik liet mijn Garmin een route uitrekenen naar het startpunt, de afstand was ongeveer 42 kilometer en daar zou ik, gezien de route voor een flink deel dwars door Utrecht ging, ongeveer anderhalf uur over kunnen doen.





Ik maandag ochtend om acht uur op stap. Al na één kilometer kom ik de eerste velomobielen tegen, en ik haak aan. In het donker zie ik niet wie het zijn, en als het licht was geweest had ik waarschijnlijk ook niet geweten wie ik voor mij had. Ze wijken iets af van de route die ik zelf in gedachten had, maar als ze bij Meerkerk rechtdoor fietsen in plaats van rechts naar Vianen af te buigen slaat bij mij de twijfel toe. En als ze dan vervolgens bij Ameide weer een verkeerde kant opgaan vraag ik mij af of zij wel naar de Oliebollentocht op weg zijn. Misschien bezoeken ze een oude zieke tante in Schoonhoven, of een rijke oom in Gouda......


>Maar nee, ze gaan inderdaad naar de bewuste bollentocht, maar zijn de weg een beetje kwijt. Ik bied aan om vóór te gaan rijden. We passeren de brug bij Vianen en rijden een eind langs het Amsterdam-Rijn kanaal. Bij de Prins Clausbrug gaat het weer even mis: de fietsrouteplanner gidst ons over een trap de brug op. Voor gewone fietsen is er een fiets-duwgoot, maar daar kunnen wij natuurlijk niet tegenop. Gelukkig zijn de treden niet te hoog, en met vereende krachten worden de fietsen de brug op gehesen.

Eén kwartier voor de start komen we aan bij het sportcomplex. Ik word her en der herkend en aangesproken, en moet mij haasten om mij in te schrijven en de contributie te betalen. In groep drie ga ik op pad. De regen die wij vanochtend zo af en toe met vlagen over ons heen kregen is gelukkig verdwenen, net als de sneeuw die tot voor twee dagen nog overal op de paden lag. Ze zon schijnt ons recht in het gezicht, en op die manier rijden wij het centrum van Utrecht binnen. Het schaarse winkelend publiek kijkt verbaasd naar het massaal passerende epoxy.

Op het domplein is het al een flinke drukte; alle velomobielen worden klaargezet voor een groepsfoto, en de wethouder van Utrecht houdt een toespraak. Daarna weer vlug de fiets in en op pad, want het is koud en we koelen met z'n allen flink af. De route voert ons door oud- en nieuwbouw. In Haastrecht is het tijd voor een sanitaire stop en koffie + gebak. De velomobielen kunnen gestald worden op een ruime parkeerplaats voor het dorp. In restaurant De Vier Balken staat het gebak al klaar op de tafels. Goed geregeld. Er wordt heel wat afgekletst, en het is gezellig.

We rijden verder op het voor mij persoonlijk mooiste en rustigste deel van de tocht. De polders boven Haarzuilens liggen er hier en daar nog wit en winters bij. We haken later weer aan op voor mij bekend gebied: het fietspad langs het Amsterdam-Rijn kanaal. Rond half drie komen we helaas weer aan bij het eindpunt. Sommige mensen laden de Velomobielen gelijk weer in en gaan naar huis, maar ik neem nog even een bak snert plus oliebol. De gebroeders die met mij deze ochtend meegereden hadden (ik ben de namen helaas vergeten), waren oorspronkelijk van plan om met mij terug te rijden, zodat zij in ieder geval snel door Utrecht geloodst zouden worden. Helaas zijn ze beiden zo moe dat ze besloten hebben vandaag niet meer naar het zuiden terug te rijden. Wie wel met mij meerijdt is Toni, hij moet naar het zuiden en heeft voor Utrecht wel wat hulp nodig.

Ik laat de Garmin een route berekenen en we gaan op pad. We worden langs de rosse buurt geleid, en dat merk ik pas als ik een schaars geklede dame in een zeer ongemakkelijke houding voor een vaag verlicht raam zie staan. Ik dacht eerst nog met mijn stomme kop dat ze de ramen stond te lappen..... Verder lopen hier flink wat vage mannetjes rond, die alleen maar oog hebben voor het geëtaleerd vlees. Even opletten dus op dit fietspad.

Het is altijd weer een verrassing welke route de Garmin voor je in petto heeft, en in dit geval worden wij rechtstreeks door het centrum van Utrecht geloodst. Niet erg handig, maar we komen er doorheen. Zodra we het Amsterdam-Rijnkanaal weer over zijn komen we op bekend gebied. De wind is gaan liggen en er hangt een wat dunne bewolking, maar het vriest gelukkig nog niet. In Gorinchem neem ik afscheid van Toni, die verder richting Breda gaat.

Samenvattend kan ik zeggen dat ik dit een geslaagde tocht vond, en wil ik de organisatie hartelijk bedanken. Alles goed geregeld, geen nare verrassingen onderweg (afgezien dan van een flinke berg lekke banden), prettige accommodaties en dito bediening. Op naar de volgende oliebollen tocht.....

03 november 2009

In Nederland regent het (bijna) nooit.


..... behalve afgelopen zondag. En op die ongelukkige dag vierde mijn vader zijn zeventigste verjaardag. Nu moet ik natuurlijk niet zeuren, want dat het die dag zoals wel gezegd wordt onstuimig zou worden, was algemeen bekend. Ik had dus bijvoorbeeld kunnen beslissen de auto te nemen, en m'n velomobiel in de garage laten staan. Dan zou men mij er echter van kunnen beschuldigen een mooiweerfietser te zijn, en dat wil ik niet. Bovendien vond ik het wel een uitdaging, en een velomobiel is er voor gemaakt om met slecht weer bereden te worden.

Om acht uur op zondag ochtend stapte ik dus in m'n fiets. Het was windstil en mistig, en ik kon mij op dat moment moeilijk voorstellen dat het weerbeeld vandaag zo om zou slaan. Mijn ouders wonen in de Zuidoost Beemster, en dat houdt in dat ik een afstand van grofweg honderd kilometer moet afleggen. Op zich geen probleem, ware het niet dat ik de afgelopen weken weinig heb kunnen fietsen, en net een verkoudheid achter de kiezen heb. Ik doe dus rustig aan.

De Garmin geeft de route aan, die ik overigens voor het grootste gedeelte uit m'n hoofd ken. Alleen in Vianen laat ik mij even gidsen. Er liggen her en der veel bladeren op het fietspad, soms zoveel dat ik maar moeilijk kan onderscheiden waar de bestrating ophoudt. Naarmate ik verder richting het noorden fiets trekt de wind aan en de mist op. Zo af en toe zie ik een schuchter stukje blauw tussen de wolken, maar echt opklaren doet het niet.

Als ik om elf uur in de Beemster aankom is het zwaar bewolkt en donker, maar droog. Ik feliciteer mijn vader met zijn 70ste verjaardag. Fris gedoucht en gewassen neem ik deel aan het feestgedruis. Mijn vader heeft net een weerstation gekregen. Het apparaat belooft regen en wind, dus dat wordt genieten vanmiddag. Gaandeweg het feest zie ik buiten met lede ogen aan dat het steeds harder gaat waaien, maar het blijft vooralsnog droog. Wanneer ik echter rond drie uur mijn fiets weer opzoek, beginnen net de eerste druppels te komen.

Voorzien van schuimkap en dakje ga ik op weg. Met de wetenschap dat ik nu honderd kilometer tegenwind zal hebben, houd ik het tempo vrij laag. Net onder Purmerend krijgt een windvlaag vat op m'n dakje. Het waait gelukkig niet in een sloot of op de drukke weg naast mij, maar blijft keurig in het gras liggen. Ik heb wat aanpassingen aan de standaard bevestiging gemaakt, m'n dakje is van achter met twee lange klittenbanden verbonden met m'n ligfiets. Een van die bandjes heb ik kennelijk niet goed vast gemaakt. Ik zet alles weer vast en kruip mijn droge kuip weer in.

Halverwege de terugweg komt de man met de hamer. Normaal gesproken heb ik voor dit soort gevallen altijd wat zoetigheden mee, maar deze ben ik vanochtend vergeten. Gelukkig heeft mijn moeder mij net voor vertrek nog wat appels uit de tuin meegegeven, en die kikkeren mij geweldig op. De wind en de regen houden flink huis, maar ik zit (relatief) droog. Ik zeg relatief, want door mijn inspanningen wordt het wel wat dampig in de fiets. Verder lekt er langs de bevestigingspunten van de schuimkap water naar binnen.

Het wordt vroeg donker en de verlichting gaat aan. Ondanks de beslagen koplampen heb ik goed zicht. Ik stop weer even voor een appel en een sanitaire stop, en merk dan pas hoe hard het waait en regent. Ik zoek snel mijn droge fiets weer op. Rond zeven uur kom ik moe maar voldaan thuis aan, met honderd zeer natte kilometers achter mij. Toch wel een lekker tochtje.....

14 augustus 2009

Velomobiel en paarden

Doorgaans verloopt een ontmoeting tussen paarden en een willekeurige Velomobiel op z'n zachtst gezegd nogal stroef. Ik ben voorzichtig met paarden; als ik een ruiter tegemoet kom, minder ik langzaam vaart. Doorgaans is dit voldoende. Is het paard schrikkerig, dan moet ik stoppen. Heb ik te maken met een angsthaas, dan moet ik uitstappen.

Dat het ook anders kan ondervond ik afgelopen weekend. Ik passeerde in alle vroegte een weiland met drie nog naronkende paarden. Toen ik in beeld kwam stonden de dieren haastig op. Een paar honderd meter verderop stopte ik om een paar foto's te maken van wat huppelende konijntjes. Ik was lui, en stapte niet uit. Fotograferen vanuit een Quest gaat prima, heb ik gemerkt.



En terwijl ik zo bezig was, kwamen de dames aan. In vlotte draf en gespitste oren. De laatste meters werden aanmerkelijk voorzichtiger afgelegd. Eerst wat schrikkerig, maar allengs met meer zelfvertrouwen. Nieuwsgierig werd de fiets met inzittende bekeken. Om de status quo niet te verstoren bleef ik rustig zitten. De konijntjes liet ik voor wat ze waren. De paarden waren op dat moment even veel leuker.

Hieronder een paar foto's...............





En nog even 'for the record', op deze close-up is nog net m'n fiets in het paardenoog te zien. Ze durven het dus wel, met een beetje geduld, en wat konijnen.

07 juni 2009

De verjaardag van ma, v2009


Afgelopen maandag (2e pinksterdag) was het weer zover; mijn moeder was jarig. Zij woont gelukkig een eind weg. Ik zeg gelukkig, niet omdat ik een hekel aan haar heb (in tegendeel), maar omdat ik dan een reden heb om lekker lang en vooral ver te fietsen, en niets fietst zo lekker als een doel voor ogen.

Ik sta vroeg op en voorzie mij van water en versnaperingen. Het belooft een zonnige dag te worden. Ik heb deze route al meerdere keren gefietst, maar heb nu voor het eerst de Garmin Colorado mee. Thuis had ik 'm al een route laten berekenen die voor 90% overeenkwam met de route die ik voorheen reed. Het fietsplan werd door de software van Onroute op twee plekken aangepast:
1. normaal gesproken reed ik om Vianen heen, maar de planner vond een fietspad door de stad zelf.
2. Onroute ontweek het industrieterrein van Lage Weide, een route die ik normaal gesproken wél altijd neem.
Met de eerste routeverandering was ik het wel eens: een grotendeels goed fietspad en een vrij autoluwe zone leidden mij vlak langs het centrum van Vianen.
Over routewijziging twee ben ik minder te spreken: om industrieterrein Lage Weide te ontwijken, wordt even uitgeweken naar de oost-oever van het Amsterdam-Rijn kanaal. Dit betekent twee bruggen beklimmen, incluis het nodige bochtenwerk. Met een 'normale' fiets is dit geen probleem, maar met de Quest wil ik dit soort akties zoveel mogelijk vermijden.

Na het passeren van het hierboven genoemde industrieterrein begint de pret voor de echte velomobilist: een kilometers lange rechte asfaltweg, met vrijwel geen mede-weggebruikers. Na Driemond wordt de pret even verstoord door 500 meter klinkerweg, maar daarna begint het asfalt alweer.

Helaas kom ik even verderop een groter obstakel tegen: daar waar de A1 en het kanaal elkaar kruisen, wordt aan de brug geknutseld. Dit houdt in dat fietsverkeer op de westover van het kanaal niet onder de brug door kan. Twee dames zittend aan een tafeltje en gekleed in fluroriserende hesjes, veren op bij mijn nadering. Nee, ik kan echt niet doorrijden en ook vanmiddag is deze route nog bezet. Door middel van gele bordjes worden de fietsers over twee bruggen geleid. Eerst over een spoorbrug, en later weer terug via de fietsstrook langs de A1.



In de tuin van m'n ouders kom ik bij van de fietstocht. De tuin wordt bevolkt door bloemen en vlinders, en iedere keer als er een vliegtuig overkomt beginnen de kikkers in de vijver een kwaak concert. Ik fotografeer heel wat af en kruip rond een uur of drie weer de fiets in. De wind is ondertussen aangetrokken en komt uit het noordwesten, en dit is voor mij de ideale hoek. Langs het Amsterdam-Rijn kanaal fiets ik met de wind in de rug vele kilometers lang tussen de 45-50 km/h. Heerlijk ! Alleen jammer dat er geen racefietsers waren om in te halen.

Na een tocht van 202 km kom ik lekker ontladen thuis.

26 mei 2009

Soppende banden



Afgelopen winter was één van mijn Primo Comet banden na 8000 kilometer trouwe dienst, overleden. Tijd dus voor nieuw rubber. Bij Velomobiel bestelde ik twee nieuwe banden, type Vredestein HPV slick. Al vanaf het begin was het hommelus, of liever gezegd hobbelus; de banden lagen niet lekker om de velg. Vooral bij lagere snelheden was dit te merken aan hobbelen en trillen, maar ik kon zo op het oog niet zien dat de banden er verkeerd om lagen. Ik hoopte erop dat dit gehobbel na een aantal uren fietsen zou verdwijnen, maar nee, helaas.

Ik zat er al aan te denken er dan maar andere banden om te gooien, tot ik een aantal weken geleden op ligfiets.net bij iemand anders hetzelfde probleem tegenkwam. Dé oplossing was de band langs de rand in te smeren met onverdund afwasmiddel en deze dan rond de velg te leggen (met dank aan LBF). Na een half uurtje soppen en glibberen in de garage lagen de twee voorbandjes erom, en inderdaad, ik reed weer als een mes door de spreekwoordelijke boter. Een verademing !

Tijd voor een paar leuke ritjes, 's ochtends naar de vernieuwde Biesbos, waar onlangs in het kader 'Ruimte voor de Rivier' een flink natuurgebied is uitgegraven. 's Winters worden de nieuwe plassen bevolkt door flinke hoeveelheden vreemd gevogelte, maar nu liggen deze er stil en leeg bij. Minder stil is het langs de oevers van die plassen, het is een gekwetter van jewelste. Ik maak een panorama-foto en ga weer op huis aan, alwaar mijn vriendin net slaperig haar bed uit komt.

's Middags verken ik nog wat weggetjes in de Alblasserwaard. Ik dacht dat ik deze streek zo langzamerhand wel kende, maar kom tot mijn verbazing toch nog een paar hele mooie oude dorpjes en landschappen tegen. Aan de horizon geen masten, fabrieken of andere landschap vervuilende gebouwen, maar alleen maar koeien, weilanden, bomen en rustieke dorpjes. Hier heeft de tijd nog stil gestaan.

Na een tochtje van 60km kom ik verfrist en uitgerust weer thuis. Heerlijk !!!

20 mei 2009

Dag en nacht plaatjes van de nieuwe koplampen

Zoals beloofd een aantal plaatjes van de nieuwe koplampen. Plaatje één:


Ik heb de met veel moeite gegoten ruitjes van de koplampen vervangen door twee acryl plaatjes. Acryl laat zich erg makkelijk vervormen als het verhit wordt. Door twee plaatjes acryl uit te zagen en deze te verwarmen met een verfbrander, kon ik ze in de juiste ronding buigen. Een werkje van een half uur.



Zoals te zien was in mijn vorige post zitten de koplampen nu vast op het frame van de fiets. Dit had twee redenen:
1. Ze zijn zwaarder dan de vorige Luxeon lampjes, en dus moeilijker aan de bovenkap vast te zetten zonder dat de lampen verschuiven.
2. Door ze met een beugel aan het frame te zetten kan ik ze makkelijker afstellen vóórdat de kap eropgaat.
Nadeel is natuurlijk dat de kap eraf moet als ik naderhand nog iets bij zou willen stellen. De binnenzijde van de koplampen wordt gevormd door een stuk pvc-buis dat ik beplakt heb met chroom-folie.



En hier dan twee foto's van de fiets in het donker. Nou ja, bijna donker dan, ik ben een uitgesproken ochtendmens en het wordt de laatste tijden steeds later donker. Hier is ook weer mooi te zien dat de bovenkant van de lichtbundel mooi begrensd wordt, zodat tegenliggers minder snel verblind worden. De muur van het gebouw vóór de quest is ongeveer 30 meter ver. In totaal leveren de twee lampen 120 lux, en daar ben ik dik tevreden over.

05 mei 2009

De nieuwe koplampen


Sinds ik mijn Quest heb, rijd ik rond met vier Luxeon K2 ledjes als koplampen. Destijds leek mij dat een berg licht, maar in de praktijk was het maar net genoeg. Zeker op de donkere polderweggetjes tussen Gorinchem en Gouda kon ik soms net op tijd ongewenste obstakels op de weg omzeilen. Afgelopen winter vatte ik het plan op om de lampjes te vervangen door een versie die toch meer 2009 is. Via een paar omzwervingen kwam ik uit op deze link...

Zoals het Duitsers betaamt, hebben ze een en ander gründlich aangepakt. In een mooi overzicht wordt precies aangegeven wat de voor- en nadelen diverse koplampen zijn. En verder vond ik op de blog van Wim Schermer nog meer informatie, waarin hoog werd opgegeven van de B&M Cyo Sport. De beslissing was dus snel gemaakt, en omdat mijn fiets is uitgerust met twee koplampen, heb ik maar gelijk twee van die dingen besteld.

Probleem één was de voeding. Ik heb twee 12 volt accu's in mijn fiets, maar de Cyo's branden het liefst op wisselstroom, of anders op gelijksstroom van 7,2 tot 7,5 volt. Gelukkig is het vrij makkelijk om met een vrij simpel IC'tje deze spanning te bereiken. Bij Conrad bestel ik twee van die dingen, luisterend naar de prozaïsche naam 78S75 7.5V 2A. Het komt er in het kort op neer dat er aan de ene kant een willekeurige spanning in wordt geduwd, en aan de andere kant komt er altijd 7,5 volt uit. Precies goed voor de Cyo's dus. Even een schema'tje...



Op pin1 van de IC wordt +12 volt aangesloten, op pin3 0 volt. Nu zal pin2 7,5 volt gaan leveren, en die kan ik dan weer aansluiten op de Cyo. D'r zitten nog twee condensatortjes bij die moeten voorkomen dat er ongewenste stroompieken ontstaan. Ik knutsel een en ander op een testbordje in elkaar en kijk of het werkt. Het resultaat laat zich hieronder aanschouwen.....



De hele zooi werkte dus. Een simpele meting wees uit dat de uitgegeven spanning 7,4 volt was, bij 210mA. Dat is een heel stuk minder dan de 750mA die m'n oude Luxeon K2 lampjes verstookten. Het enige nadeel is dat de spanningsregelaar nogal heet wordt, en dat ik dus een koelribbetje op het ding moet plakken. Gelukkig heb ik die nog liggen, van een videokaart die ooit eens overleden was. In principe kan één zo'n spanningsregelaar dus twee Cyo's laten branden, maar ik neem het zekere voor het onzekere en geef iedere koplamp z'n eigen regelaar, ze kosten per slot van rekening maar 85 cent per stuk. Zo kom ik niet ineens in het donker te staan als één van die dingen ineens besluit er mee uit de scheiden.

Na flink wat geknutsel aan het ophang- en afstel systeem voor de koplampen was het dan afgelopen week zover, de koplampen gingen in de fiets. Hier een impressie (nog even in daglicht)



.... nou vooruit, nog één, van de voeding....



Binnenkort zal ik wat meer foto's plaatsen, ook als het donker is.

30 april 2009

Fiets eindelijk af



Gisteren was het dan eindelijk zover; na weken van bedenken, ontwerpen, zagen, boren, schroeven, knippen, solderen en plakken is mijn fiets rijklaar. Hieronder een lijstje van wat ik allemaal gedaan heb:
  • nieuwe koplampen
  • nieuwe schakelkast en signaal lampjes, zodat ik kan zien wat ik in- en uitgeschakeld heb
  • overtollige bedrading ingekort en wat netter weggewerkt
  • de schakelaar voor de richting aanwijzer wat dichter naar het stuur verplaatst
  • nieuwe plek voor m'n twee accu's
  • vervanging voor de siliconen-kit tussen de boven- en onderkant van de Quest.
Over die koplampen zal ik later nog verder uitwijden, de rest spreekt voor zich. De siliconen-kit heb ik bij wijze van test vervangen door zelfklevende tochtstrip, omdat ik het zat was om iedere keer als de bovenkant van de Quest eraf moest al die siliconen resten te verwijderen. Op zich werkt het idee goed, maar de tochtstrip laat zich maar tot ca 2mm samendrukken, waardoor een toch wel grote kier tussen boven- en onderkant zichtbaar is. Geen onverdeeld succes dus.

En de accu's ? Die lagen altijd op de vloer van m'n fiets heen en weer te hobbelen, en regelmatig zaten de snoeren klem onder de scherpe rand van het stoeltje. Ik heb ze nu tegen de achterkant van datzelfde stoeltje geplakt, foto's volgen nog.

Omdat ik een paar weken lang niet gefietst heb, en het werkelijk schitterend weer is, én ik over een maand weer naar de verjaardag van m'n moeder ga, gooi ik er bij wijze van training maar gelijk een lange fietstocht tegenaan. Ik heb bij tot doel gesteld om 100 km te gaan fietsen, dat moet makkelijk kunnen.

Ik doe het rustig aan, maar zelfs in dit bezadigde tempo haal ik nog regelmatig racefietsers in. Altijd leuk. De natuur ligt er op z'n mooist bij; scherm- en andere bloemen schuiven op ooghoogte voorbij, de bloemenlucht is zo af en toe overweldigend. Ik rijd langs de Merwede richting Zaltbommel, en daarna richting Beesd. Ik maak een panorama foto van de fiets op een appeldijkje. Een man op leeftijd passeert en roept mij al fietsend iets toe. Ik versta er geen moer van, maar aangezien de vent gewoon doorfietst, verwacht hij ook geen antwoord denk ik. De omgeving boven Beesd is erg mooi, ik kom hier veel te weinig eigenlijk.

Na Leerdam ga ik weer richting Gorinchem. Omdat de kilometerteller nog op 80 staat, maak ik een wijde lus en ga ik via de noord-oever van de Merwede weer richting Gorinchem. Wat mij hier ineens opvalt dat hier verschillende Koninginnedag-vlaggen halfstok hangen. Ik ben nog totaal onwetend van het drama dat zich een paar uur geleden in Apeldoorn heeft afgespeeld, en verbaas mij erover dat die mensen kennelijk niet goed kijken als zij de vlag uithangen.
Als ik thuis het verschikkelijke nieuws van mijn vriendin verneem, geeft dit een flinke domper over deze prachtige dag.


De afgelegde route, precies 99,4 km.

22 april 2009

Tegenslag met de knipperlichten.

De schakelkast was af (zie vorige post), hoopvol toog ik naar mijn fiets om te testen of alles naar wens werkte. Ik verbind de stekkers, niks. Controleer de stekkers. Deksels, een aantal pootjes van de richting-aanwijzer schakelaar zijn verbogen. Dat ding heeft zeven pooltjes in een stekker met een doorsnede van 10mm. Onnodig te zeggen dat dat nogal klein is, en een ongelukje is snel gemaakt. Na drie kwartier pielen met een tangetje weet ik de pooltjes zo recht te krijgen dat een en ander weer in elkaar schuift. Nu hoor ik het relaitje van de richting aanwijzer wel klikken, maar de lampjes branden niet. Grmmbl, grrrrrr.

Ik knip de kabel van de richting aanwijzer los en neem het hele zooitje mee naar binnen en meet het hele rimram door. En zo kom ik erachter dat de beide voedingen van de knipperlichten à 15 euro per stuk overleden zijn. Slik. Zeker ergens sluiting gemaakt. En zo word ik gedwongen om een klusje dat ik voor later wilde bewaren nu uit te voeren; het stroomlijnen van de knipperlicht schakeling.

De schakeling zat zò in elkaar dat de knipperlichten ook als standlichten te gebruiken waren. Deze functie heb ik alleen niet of nauwelijks gebruikt, en sloop ik er nu dus uit. Dat scheelt gelijk weer twee relais en een hoop draadjes. Verder zoek ik op wat het amperage en voltage van de knipperlichtjes ook alweer was. Dat komt uit op 350mA en 2,3V. De ledjes staan in serie, dus ik kan ze met een eenvoudige voeding van 5V ook aan het branden krijgen. Dat wordt weer een paar uurtjes solderen, maar het electronische gedeelte van mijn fiets wordt er wel simpeler en minder storingsgevoelig door.

07 april 2009

De foto's van de nieuwe schakeldoos

Zoals beloofd de foto's van een van mijn lopende Quest projecten. Hieronder een plaatje van de schakelkast zoals deze tot voor een maand in mijn fiets heeft gezeten.



De draaiknoppen aan de zijkant waren voor het dimmen van de koplampen en de knipperlichten, maar ik heb ze nog nooit gebruikt. Verder zaten de schakelaars aan de zijkant op een onhandige plaats, zodat ik ze tijdens het fietsen regelmatig per ongeluk omzette. Tijd voor iets nieuws dus.

Hieronder een schets van de nieuwe kast. Deze loopt met kromming van de wielkast mee.



Vervolgens heb ik van MDF het frame van de kast gemaakt. Het front en de zijkanten bekleed ik met zwart acrylaat, dat ik gevonden heb op www.kunstofshop.nl. Hieronder een plaatje van het het kale kastje.



Vervolgens werd de elektronica voorzichtig uit het oude schakelkastje gelepeld. Beetje bij beetje puzzelde ik uit wat ik een paar jaar geleden met veel pijn en moeite in elkaar had gezet. Sommige onderdelen konden eruit, andere moesten er weer in. Voor de voeding van de signaal leds gebruikte ik wat oude 20mA voedingen die ik nog had liggen. Voor de ledjes van de knipperlichten gebruikte ik een ic'tje dat vrij eenvoudig de 12V van de accu omzet naar 2V. Genoeg om een ledje te laten branden zonder dat deze overlijd. De kluwen draden en schakelingen zag er zorgwekkend uit, zie hieronder.



Het is met die draden toch nog allemaal goed gekomen. Tenminste, dat hoop ik. Ik heb namelijk nog niet alles kunnen testen. De nieuwe koplampen (waarover later meer) werken op 7,5 V. Daar kunnen de huidige lampen niet tegen. De nieuwe schakelkast ziet er nu in ieder geval een stuk gelikter uit dan de oude. Tenminste, dan vind ik zelf.

06 april 2009

Lopende projecten

Het is de afgelopen maand(en) stil geweest op deze blog. Is er dan helemaal niets gebeurd op Quest-gebied ? Jawel, en dat is mede de reden van deze lange radiostilte. Na de laatste wijziging in de electronika (voor het aansluiten van de Garmin), werd het tijd om aan de electronika het een en ander te verbeteren. Het draden- en schakelkastje werd dermate vol dat er niet meer mee te werken was. Iedere keer als ik iets moest aanpassen kreeg ik het deksel er met moeite op. Verder miste ik de aanwezigheid van signaal lampjes, vooral voor de richtingaanwijzer en de koplampen.

Maar er waren meer zaken die mij ergerden: de schakelaar voor de richtingaanwijzer zit eigenlijk te laag, de kabels zijn op sommige plaatsen te lang en niet netjes weggewerkt, en de schakelaars voor de electronica drukte ik soms per ongeluk in, omdat deze aande zijkant van de schakelkast zaten.

En dan waren er nog de losliggende accu's, de rammelende fietspomp en een verlichting die aan vervanging toe was. Tijd dus voor een fikste Quest update. De afgelopen weken ben ik bezig geweest met een compleet nieuwe schakelkast, incluis signaal lampjes. Deze kast is nu bijna klaar, en de foto's van dat project volgen nog. Nu is de beurt aan de nieuwe koplampen, waarover ik in de komende weken meer zal berichten.

22 februari 2009

Eerste ervaring met Garmin Colorado

Gisteren een eerste langere tocht gemaakt met m'n nieuwe Garmin Colorado. Thuis zette ik een route uit die mij naar Kinderdijk zou leiden. Omdat ik geen heen-en-weertje wilde rijden, programmeerde ik een verschillende heen- en terugroute. Dat gaat vrij eenvoudig. Geef simpelweg vijf waypoints aan (start, heen, eind, terug, en start), en de Garmin rekent aan de hand van de Onroute fietskaart een route uit die je hoofdzakelijk over fietspaden voert, en je weer bij huis aflevert.

Ik op pad. Op het moment dat ik vertrok (zaterdag ochtend om 11 uur), werd het centrum van Gorinchem geteisterd door carnaval. De Garmin wilde mij hier doorheen voeren, maar ik voelde er niets voor om onbedoeld mee te moeten doen met een carnavals-optocht. Dus maar even een omweg. De Garmin protesteert direkt, maar rekent al snel een nieuwe route uit. Bij sliedrecht lijdt het ding mij langs de dijk van de Merwede, maar ik kies liever het fietspad langs de A15. Lekker breed, stil, zonder bochten en hobbels. De mensen van Onroute denken hier anders over. Het fietspad staat wel op de Onroute kaart, maar loopt op het eind dood. Dit is natuurlijk niet zo, maar is waarschijnlijk een truukje geweest om te voorkomen dat de software gebruik gaat maken van het fietspad. De filosofie van Onroute is namelijk dat alleen mooie routes gevonden worden, en daar valt een fietspad langs een snelweg natuurlijk niet onder.

Bij Papendrecht heb ik weer een meningsverschil met het ding. Dwars door de stad loopt een mooi fietspad, gescheiden van de rijbaan. In eerste instantie wil ik dat ook wel volgen (ik ben de beroerdste niet). Maar nadat ik binnen 200 meter drie stoplichten gepasseerd ben is de maat vol. Ik zoek een andere route en steek de A15 over, ik wil langs deze snelweg richting het westen. Er ligt een fietspad, maar Onroute kent 'm niet. Het lijkt erop dat de software een chronische blinde vlek heeft wat fietspaden langs snelwegen betreft. Gelukkig heb ik naast de Onroute kaart ook nog de topografische kaart van Nederland in de Garmin zitten. Als ik deze kaart raadpleeg zie ik wel degelijk een route die mij in de gewenste richting zal leiden. Niet getreurd, dan maar even zonder Onroute.



Eenmaal uit de 'blinde vlek' vindt de software weer een geschikte route en kan ik mijn weg gegidst vervolgen. Bij Kinderdijk is het rustig, en komt de zon net door. Ik maak een foto van m'n fiets bij de molens en verorber een stuk chocolade. Daarna gaat het verder, via een route die mij de polder terug naar huis zal leiden. Hier is Onroute gelukkiger een stuk standvastiger. De weg die voor mij berekend is, ken ik voor een groot deel omdat ik deze al eerder gereden heb. Mooie route, en nog snel ook. Bij Gorinchem ontwijk ik de papier-maché colonne weer.

De eerste indruk van de Onroute kaart is goed, maar je moet er niet mee langs snelwegen willen rijden. Verder is de zichtbaarheid van het scherm prima, ook in het volle zonlicht.

16 februari 2009

Een beugel voor de GPS

Nu moet die Garmin Colorado natuurlijk een mooi plaatsje in mijn fiets krijgen. De eTrex zat aan de rechterkant tegen de Questhuid geplakt, op een 'statief' van een afgezaagde bezemsteel. Dat beviel mij niet. Slecht afleesbaar, altijd turen naar de juiste route. Talloze keren ben ik in de berm beland omdat ik op de GPS probeerde te achterhalen of ik de afslag die ik net voorbij reed tóch had moeten hebben. Vaak ging het maar net goed....

Dat wil ik dus niet meer. Maar waar dat ding dan te laten ? De beide wielkasten zijn al bezet. Links door de kilometerteller en een digitale thermometer, rechts door de schakeldoos voor de verlichting. Al zittend in de fiets houd ik de Colorado dan weer hier, en dan weer daar. Hmmm, een mooie plaats zou het stuur zijn. Past dat ? Jawel het past. Het idee is er, nu nog de uitwerking. Bij de plaatselijke doe-het-zelf boer koop ik een aluminium haak en een 20mm pijp van hetzelfde materiaal. Na wat zagen, vijlen, boren en schroeven heb ik onderstaande houder gefabriceerd:



Links ligt de houder. Het kale deel van de beugel gaat met tie-wraps tegen het stuur. Ik monteer het geheel en maak een testrit. De construktie moet nog een klein beetje afgesteld worden. Na de aanpassing zit alles goed. De Colorado is goed afleesbaar, ook in het volle zonlicht. Een tweede project is het voorkomen dat ik tijdens mijn langere ritten niet afhankelijk ben van batterijen. Ik heb twee keer 12 volt aan boord, en het is zonde om die niet te gebruiken. De Garmin Colorado wordt gevoed via een mini-USB plug. Er zijn voor de Garmin 12V autoladers te koop, maar die vind ik vrij duur. Bovendien heb ik ergens in een la nog zo'n lader liggen. Weliswaar van een ander apparaat, maar USB is USB. Er zijn wat kleine verschillen in de manier waarop een en ander wordt aangesloten, maar het basisprincipe gaat uit van een 0-kabel en een +5V kabel. Verder wordt er soms gebruik gemaakt van een weerstand in combinatie met een derde kabel, maar ik ga het eerst maar op de simpele manier proberen.

Met een dremel slijp ik de 12V sigaretten-plug van de autolader voorzichtig open. Hierin vind ik de schakeling die de accuspanning reduceert naar 5V. Op het printplaatje is duidelijk aangegeven wat de + en de - moet zijn, dus er zijn verder geen problemen. Ik haal de schakeldoos uit de Quest en maak wat plaats. De LED-dimmers gaan eruit. Ik heb ze eigenlijk nooit gebruikt. Na wat pas-, meet- en soldeerwerk krijg ik het geheel aan de praat. De twee adertjes in de USB-kabel verleng ik door naar het stuur, en sluit ik aan op de Garmin. En waarempel, het werkt ! Ik blijf mijzelf verbazen.......

12 februari 2009

Nieuwe GPS


De quest-tochten van de afgelopen jaren heb ik ondernomen met een veelheid aan navigatie-hulpmiddelen. Ten eerste natuurlijk mijn interne kompas. Voordelen: altijd aanwezig, nadelen: niet erg betrouwbaar. Verder heb ik natuurlijk gewone papieren kaarten gebruikt (wellicht nog bekend uit een grijs verleden). Met TomTom heb ik ook al wat avonturen beleefd, dit toestel is redelijk onbekend met het fenomeen 'fietsnavigatie' en geeft dus niet altijd (lees altijd niet) de gewenste resultaten. Tevens heb ik enkele routes afgelegd langs het fietsroute knooppunt, maar deze kunnen voor een Quest soms vreemd uitpakken. Ik ben op deze manier regelmatig over rulle zandpaden en ontoegangkelijke fiets/voetpaden gestuurd

Meer succes had ik met mijn oude Garmin Venture. Thuis stippelde ik urenlang routes uit langs plaatsen die er zo op de kaart wel mooi uit zouden kunnen zien. Deze routes zette ik vervolgens via de com-poort van m'n pc op de Garmin. Helaas heeft mijn nieuwe computer geen com-poort meer, dus moest ik uitkijken naar een ander apparaat. En gezien de technische vorderingen op dit gebied werd het wel tijd om naar een nieuwe GPS uit te kijken.



Mijn eerste keuze viel op Garmin, omdat daar verreweg de meeste kaarten voor beschikbaar waren. Verder wilde ik een groot scherm, en met kleur. Na een snelle selectie kwam ik uit op de Garmin Oregon of de Colorado. Na veel wikken en wegen ben ik gezwicht voor de laatste. Waarom ? De Oregon heeft een aanraakscherm, en omdat ik zomers nogal zweet in de Quest (wie niet), zal het beeldscherm in no-time veranderen in een vlekkerige pekelbrij. Verder ga ik het ding niet alleen voor fietsen maar ook wandelen en rugzak trekkings gebruiken, en dan lijkt mij een aanraakscherm wat minder duurzaam dan een gewoon scherm. Vandaar dus. Uiteraard heb ik gelijk de fietsroutekaart van www.onroute.nl besteld. Bij deze een laatste plaatje. Nu nog een plaatsje in de fiets vinden....

18 januari 2009

Weke wangen in Primo Comet

De afgelopen maanden bemerkte ik tijdens mijn fietstochten dat m'n fiets her en der steeds meer herrie ging maken. Nu was dat meestal van voorbijgaande aard, maar één rammelbron bleek hardnekkig. Sterker nog, ze werd steeds sterker.

Het probleem lag bij m'n rechter voorwiel, het rammelde. In eerste instantie vermoedde ik dat ik na de laatste lekke band de binnenband niet goed terug had gezet. Maar na controle bleek hier niets van. Een andere oorzaak zou het lager kunnen zijn, maar er zat geen speling in het wiel, dus die optie viel ook af. Het wiel liep mooi, zonder hobbels en bobbels.

Maar als ik reed was het te horen... wobbel bobbel.... wobbel bobbel. Precies in de maat van één omwenteling. Maakte ik een bocht naar rechts, dan zwol het geluid flink aan, en kon ik de fiets zelfs voelen trillen. Maar aan de band was niets te zien.....

Vandaag de band er maar eens afgehaald. Tot m'n schrik zag ik dat de wangen van de band op twee plaatsen flink beschadigd waren. Dit was mij niet opgevallen om dat de beschadigingen aan de wielkast-zijde van de band zaten. Ik vraag mij af hoe dit heeft kunnen gebeuren. Meestal beschadig je de wangen van een band door het raken van een stoeprand. Maar dat gaat een beetje moeilijk aan de binnenzijde....

Gelukkig heb ik dit op tijd gemerkt. Een klapband aan je voorwiel met een gangetje of 40km/h kan wel eens verkeerd aflopen. Ik heb 8000 km op de band gereden. Misschien wordt het eens tijd om nieuwe banden te bestellen.

Hieronder een plaatje van de overleden band.



Overigens ben ik voor de rest zeer tevreden over de bandjes. Over 8000 kilometer drie lekke banden gehad.