31 januari 2007

Te kort...

Deksels ! Heeft u dat ook wel eens ?



  • of.....armpje te kort
  • of........paaltje te lang
  • of..........bandjes niet opgepompt
  • of...........knop te hoog
  • of.............drukstokje niet mee
  • of...............stuurfoutje
  • of.................te lui om op te staan
Diepe zucht...

19 januari 2007

Toeter !

Tot voor kort bereed ik het asfalt met als enig wapen tegen m'n mede weggebruikers een stel koplampen en een bescheiden fietsbel. De doorgewinterde Velomobilist weet dat dat niet genoeg is. Koplampen hebben alleen effect bij direkt visueel contact, en de fietsbel wordt in de regel pas gehoord als de doelgroep al bijna aangereden is.

Nu heb ik mijn Velomobiel in Dronten al laten voorzien van een toeter, maar omdat ik de electra zelf geregeld wilde hebben was deze nog niet aangesloten. Tot aan nu dus....

Ik was al een tijd bezig met het vinden van de juiste plek voor de schakelaar, en kwam uiteindelijk bij het stuur uit. Dan ben ik in noodsituaties meestal snel genoeg om mijn (meestal ingeblikte) mede weggebruikers van m'n aanwezigheid op de hoogte te stellen. Aangezien ik met m'n rechterhand schakel, gaat de knop naar de linkerkand van het stuur, aan het uiteinde van de linker handgreep.

De schakelaar bouw ik in in een aluminium buis van 20mm. Stevig tape eromheen, en de schakelaar zit zo vast als een huis. Ik boor een gaatje in het stuur, zodat ik het buisje met een schroef kan vastzetten. Het zwarte schuim van de handgreep erover, en je ziet er niets meer van.

Ik had het plan om de draadjes van de schakelaar door de buizen van het stuur te geleiden, maar zo eenvoudig gaat dat niet. De twee buizen die het T-stuk van het stuur vormen hebben geen open verbinding met elkaar. Die moet ik dus maar zelf gaan maken. Met een boor breng ik een klein gaatje in het stuur aan, groot genoeg om de draadjes door te laten. Het stuur gaat los. Ik prik een lang stuk ijzerdraad door het stuur met de bedoeling om de twee draadjes door de buis te trekken.

Na flink wat gepiel lukt het. Met een brandertje soldeer ik de draadjes vast. Hup het stuur er weer op, het buisje met de schakelaar vast gezet en testen. Ik schrik mij het schompus als ik de knop indruk. De Quest staat in de garage, dus het geluid gaat niet zo gemakkelijk weg. Maar ik ben best tevreden met het resultaat.....

17 januari 2007

De Bieschbosch, maar dan anders.



Afgelopen maandag was het zowaar even beter met het weer. En omdat ik nog vrij was, werd het tijd voor een fietstocht. De zon scheen en er werd geen regen verwacht, dus kon ik het dakje thuis laten. Als het weer het toelaat fiets ik liever zonder dak, zie ik tenminste wat meer van de omgeving.

De route voerde mij deze keer niet naar de Bieschbosch, maar om de Bieschbosch heen. Er ligt een geweldig stuk fietspad langs de A15 tussen Gorinchem en Dordrecht, en van dat stuk asfalt ga ik eens lekker gebruik maken. Via een fietspad naast de spoorlijn steek ik vervolgens net voor Dordrecht de Merwede over. Direkt wordt het landschap weer leeg. Mooie vlakke polders en hoge bomen die de straffe zuiden wind opvangen.

Ik fiets langs "De Kop van 't Land", waar de veerpont naar Werkendam ligt te wachten op mensen die naar de overkant willen. Dat wil ik niet, want dan ben ik veel te snel thuis, en dat is niet de bedoeling. Dit vervoermiddel laat ik dus lekker links liggen. Ik fiets verder door de polder naar het westen. De wegen zijn hier smal, en als ik een tegenliggende brandweerwagen tegenkom, moet ik even de berm in. Als ik de weg weer op wil, breekt m'n achterwiel even uit. Gelukkig was m'n snelheid niet hoog, dus ik schrik niet echt. Wel even iets om rekening mee te houden.

Bij de Moerdijkbrug steek ik het volgende waterwerk over; het Hollands Diep. Men is hier bezig met werkzaamheden aan de brug, en eigenlijk is het fietspad aan de oostkant afgesloten. Maar er staan zoveel onduidelijke borden dat ik dat niet direkt doorheb. Ik passeer wat bouwkeetjes en wat rommel op het pad, maar kan gewoon m'n weg vervolgen.

Via Lage Zwaluwe, Made en Geertruidenberg kom ik weer in m'n geliefde Bieschbosch terecht. Hier worden de wegen weer aangenaam leeg, en ik fiets kilometers zonder iemand tegen te komen. Na een tocht van 95km kom ik weer thuis. Zo, nu eerst een bakkie thee.....

14 januari 2007

Weer eens de Bieschbosch

Op een dag dat het weer even wat beter was ging ik er weer op uit met de fiets. Het werd weer de Bieschbos. Ik vind dat gebied erg mooi als het helder is. Het landschap is verbazend leeg, en dat wordt met een lege hemel alleen nog meer benadrukt. Het is nu nog mogelijk om een rondje te rijden in het gebied, maar daar gaat de komende jaren verandering in komen. In het kader "Ruimte voor de Rivier" gaat een groot deel van de Bieschbosch 'ontpoldert' worden (mooi Nederlands woord). Een en ander heeft tot gevolg dat er wat wegen gaan verdwijnen, en ook een deel van de weg waar in m'n rondje op fiets. Bijgevolg ontstaan er voor de niet zo ruim aanwezige flora an fauna in Nederland weer een aantal leuke natuurgebiedjes, en daar is dan ook weer wat voor te zeggen.

Vooralsnog kan ik dus nog ongestoord een rondje maken. Ik word alleen gestoord door de graafmachines die her en der al bezig zijn het landschap te herschikken, want zo'n natuurgebied ontstaat in Nederland natuurlijk niet vanzelf. Althans, dat gaat natuurlijk altijd vanzelf, maar daar kunnen wij mensen dan weer niet op wachten, hebben we geen geduld voor. Diezelfde graafmachines zorgen nu voor een modderige en gladde weg, waar ik even goed moet opletten, wil ik niet in een van de diepe sloten belanden.

Hier nog even een foto:



Leeg hé ?

04 januari 2007

Kinderdijk Revisited



Na de mislukte tocht van de laatste keer, was het aan het begin van het nieuwe jaar tijd voor een nieuwe poging: een fietstocht langs de molens van Kinderdijk. Het weer was herfstig: wind, regen en gematigde temperaturen. Prima velomobielweer dus. Bewapend met dakje en schuimkap koos ik het ruime sop.

Eerst langs het Merwede kanaal richting Vianen. Dit is normaal gesproken een mooie rustige route, maar nu sloeg de westenwind regelmatig een vlaag regen tegen m'n carrosserie. De scheerlijnen die ik een tijd geleden had gefabriceerd voldeden echter prima; het dakje gaf onder deze omstandigheden geen krimp. Fijn.

Bij Vianen schoof ik de dijk weer op. Ik had stilletjes gehoopt dat de onsymathieke bordjes die de vorige keer m'n fietstocht in het water deden lopen waren verdwenen, maar helaas. Ze stonden er nog. Ik stond lag voor de keuze, mij netjes aan de aanwijzingen houden, of de hele zooi straal negeren. Ik ging voor optie tweee, en ijzerenheinig reed ik door. De mensen van Rijkswaterstaat hadden zich flink uitgeleefd op de weg en de omgeving; de dijk was van een mooie laag asfalt voorzien, en in de uiterwaarden van de Lek waren enkele natuurgebiedjes uit de grond gestampt, die gezien het reeds aanwezige gevogelte al als een succes bestempeld kunnen worden. Maar ik dwaal af...


Ik volgde de dijkweg langs de Lek (heel verrassend de Lekdijk geheten). De straffe wind had ik pal tegen, dus het tempo zakte iets, maar lag nog altijd boven de 30km/h. Met het zakken van m'n tempo steeg de regen intensiteit. Ik was dus erg blij dat ik lekker warm en droog zat. Na een tocht van 75km kwam ik aan bij het wereldberoemde molenpark. Het was er doodstil, wat gezien de tijd van het jaar en de weer omstandigeden niet zo vreemd was. Ik stapte even uit om een foto te maken en de benen te strekken, maar het was een korte stop. Het regende gestaag, en de wind deed mij snel afkoelen. Dus maar weer snel m'n lekkere warme rode badkuip in.

Het pad dat ik nu volgde reed een stuk prettiger; wind in de rug en prachtige vergezichten op lege polders omzoomd door knotwilgen. Over een lengte van een paar kilometer reed ik vervolgens over een fietspad dat bestond uit twee geasfalteerde karrensporen van een halve meter breed. Dit is dus met een gemiddelde Velomobiel niet te doen; óf je rijdt met het linkerwiel door de modder, óf je glibbert met rechterwiel bijna de sloot in. Dan maar kiezen voor het linkerwiel...

De rest van de tocht verloopt zonder hoogte- of dieptepunten, en na 105 km in de benen kruip ik voldaan de fiets weer uit.