29 november 2006

Uitzonderlijk mooi fietsweer



Het zal menigeen niet ontgaan zijn; het was afgelopen woensdag uitzonderlijk mooi fietsweer. En om dat heugelijk feit te vieren heb ik een vrije dag opgenomen en ben ik met m'n rode driewieler de wijde wereld in getrokken.

Omdat ik geen haast had en ik graag op mooie paadjes fiets, heb ik weer een leuke route via het fietsroutenetwerk uitgezet. Gewapend met camera, water en bammetjes ga ik op pad. De missie voor vandaag: de Chaamse bossen.

Direct na de brug over de Merwede duik ik de Biesbosch weer in. Zeker doordeweeks is het hier doodstil. De wegen zijn leeg, alleen in de velden is een enkele boer bezig de grond om te ploegen. Even voor Hank wordt de weg erg glibberig door de modder, de bietencampagne is hier nog in volle gang, en links en rechts verrijzen hoge bergen knollen. Ik moet hier even rustig aan doen wil ik niet met Quest en al in de sloot belanden.

Na Raamsdonksveer word ik door de bordjes van het routenetwerk langs het riviertje de Donge geloodst. Het pad is niet helemaal Quest-waardig, maar de route is prachtig. Het pad slingert en hobbelt tussen mooie hoge bomen door. Zonnetje erbij, aangename temperaturen, kortom; een mooie route.

Even voor de bossen bij Chaam gaat het voor het eerst mis; is beland op een ruig zandpad. Twee kilometer lang worstel ik in de laagste versnelling door het zand, terwijl een enkele voorbijganger verbaasd naar die voorthobbelende rode badkuip op wielen staart. Hier is een velomobiel niet echt in z'n element. Gelukkig kruis ik even verderop een mooi fietspad en kan de snelheid weer wat omhoog.

Tegen twaalf uur kom ik bij de Chaamse bossen aan. De bammetjes worden verorberd, en ik ga weer verder. Mijn plan was om ten oosten van Tilburg weer terug te keren, maar het fietsroutenetwerk gooit zand in de raderen. Om de een of andere reden loopt er hier geen duidelijk pad door de stad. Na een tijd rondgedoold te hebben kom ik uiteindelijk de routenet bordjes weer tegen, maar zij sturen mij steevast naar de westkant van Tilburg. Ik kies eieren voor m'n geld en verleg de geplande route.

Later gaat het weer een paar keer fout met het routenetwerk. Gelukkig heb ik TomTom mee, en die weet mij gelukkig te vertellen waar ik ben, een waar ik naartoe moet. Ik doorkruis de Loonse en Drunense duinen en ga bij Waalwijk met de pont de Bergsche Maas over. Daarna loopt alles op rolletjes. Moe maar tevreden klim ik aan het eind van de dag na een tocht van 160km uit m'n fiets.

26 november 2006

Winderig weekend



Stond het vorige weekend in het teken van de regen, dit weekend was het de wind zijn invloed deed gelden. Vooral zaterdag was het winderig, en dat kwam mij goed uit. Tijdens voorgaande ritten heb ik namelijk regelmatig last gehad van het loswaaien van het Quest-dakje. Vooral bij zijwind wilde dit wel eens gebeuren. En als je dan ook nog de kap erop hebt, ben je niet snel genoeg om het ding op te vangen. Tot nu toe heb ik mazzel gehad, maar dat ding belandt nog eens in een sloot, en het fietst niet lekker met een druipnat dakje op de fiets, terwijl de algen en het kroos langzaam langs je ruggengraat naar beneden glijdt.....

Dus ben ik na wat denkwerk afgelopen zaterdag bezig geweest met wat winderige experimenten. Het plan is om twee 'scheerlijnen' aan de achterkant van het dakje te bevestigen, want in het plaatsen van extra klittenband op de Grote-Smurfenmuts zie ik geen heil. Om die scheerlijnen te bevestigen heb ik bij Ymte wat drukknopjes besteld. Mocht een en ander geïnstalleerd zijn en ook nog werken, dan volgt natuurlijk nog nader bericht....

Zondag was de wind wat afgezwakt, en werd het tijd om een trapaktie te gaan ondernemen. Deze ochtend is Zaltbommel aan de beurt. Er loopt een mooie route over de dijken langs de Merwede, die Astrid en ik 's zomers wel eens fietsen. Als ik de dijk op stuiter blijkt de wind toch nog stevig is, en ik ben blij dat ik het dakje in de garage heb laten liggen; kroos hoort in de sloot, en niet in m'n bilnaad.

De wind komt pal uit het zuiden, dus op de heenweg krijg ik de wind aan stuurboord, en op de terugweg komt deze van bakboord. De Quest blijft gelukkig goed op koers en heeft er weinig last van. Eenmaal over de brug bij Zaltbommel schiet ik een plaatje en loef ik op naar het westen. De zon breekt door en mooie vederwolken verlevendigen de diepblauwe hemel. De temperaturen doen bijna zomers aan. Kortom: het is weer prettig fietsen vandaag. En als ik thuis kom is het tijd voor eitjes en beschuit....

19 november 2006

Biesbosch en Bezoek



Het is zondag. Als ik uit het raam kijk, dan zie ik bij ons op de stoep een mooie gele Quest staan. Die fiets is niet van mij, maar van Rob Jansen. Hij was op reis van Nijmegen naar Utrecht en had er wel een omweg van 30km voor over om naar de modificaties aan m'n fiets te kijken.

Het heeft de hele zondag ochtend geregend, maar daar had Rob met z'n nieuwe dakje vandaag geen last van. Wij verwelkomen hem met koffie en koek en gaan daarna m'n Quest bekijken. De fiets wordt betast, besnuffeld en bekeken. Rob heeft plannen voor richtingaanwijzers en een ingebouwde koplamp boven de lasnaad en doet bij mij wat inspiratie op. Daarna weer snel naar binnen, want de regen druilt maar door, en binnen zijn er broodjes met soep. We versterken de inwendige mens, praten over koetjes en kalfjes, kortom; het is gezellig. Maar daarna moet Rob weer verder op z'n tocht. Het is inmiddels droog geworden, en zo af en toe kijkt de zon schuchter vanachter een wolkenveld.



Heb ik zelf dit weekend nog gefietst? Jawel! Op zaterdagmiddag heb ik een mooie fietstocht door den Biesbosch gemaakt. Het weer was mooi, de lucht was helder, en de vergezichten waren prachtig. Verbazend hoe mooi Holland zo dichtbij de randstad kan zijn. Eindeloze boeren akkers, een enkel verstild weggetje en her en der een dijkje om het nat van het droog te scheiden. Daarboven een lege hemel met mooie sluierwolken die de leegte en stilte nog eens extra benadrukken. En door dat landschap fiets ik met m'n Quest....

14 november 2006

De elementen



Het is zondag 12 november. Het is bewolkt, het waait en de regen geselt met enige regelmaat de dakpannen en ruiten van ons huis. Een normaal mens zou onder deze omstandigheden lekker binnen blijven. Maar ik ben geen normaal mens. Dus stap ik in m'n fiets en trotseer de elementen. Hoewel, daar valt wel wat op af te dingen; mijn fiets trotseert de elementen, en ik trotseer m'n fiets.

Ik op pad. Het is de eerste keer dat ik volledig overkapt in de Quest fiets. In het begin is het wel knus, maar het wordt gaandeweg klam en benauwd in de fiets. Ik fiets eerst richting Schoonhoven langs de N216. De elementen laten mijn fiets voorlopig nog met rust, en er breekt zowaar even een waterig zonnetje door. Bij de pont naar Schoonhoven wend ik de steven richting het westen.

Ik fiets nu op de Lekdijk en krijg de straffe noordwesten wind stevig van voren. Ik weet het tempo nog ruim boven de 30km/u te houden, maar moet er wel op letten dat de elementen geen vat krijgen op het schuimdakje. Een keer gaat het bijna mis, maar ik weet het ding nog net op tijd op te vangen. De fietsmissie die ik vandaag in gedachten heb is Kinderdijk. Ik heb al heel wat van de wereld gezien, maar moet tot m'n schaamte bekennen dat ik de molens van Kinderdijk nog nooit in levende lijve gezien heb. Daar gaat vandaag dus verandering in komen, tenminste, als de wind zich een beetje gedeisd houdt en ik de Quest op het asfalt weet te houden.

Alles gaat gelukkig goed, en na een kleine anderhalf uur stevig doortrappen kom ik bij de wentelwieken aan. Langs de molens loopt een mooi fietspad dat mij rechtstreeks de polder instuurt. Op datzelfde pad lopen natuurlijk de onvermijdelijke toeristen die bij mijn naderen alle fasen van het emotionele spectrum ten toon spreiden; van angst, schrik, verbazing en verwondering tot gierende lach. Ik onderga het een en ander stoïcijns. Hoewel, al die aandacht is toch wel leuk....

Als ik verder oostwaarts fiets wordt het steeds stiller op het pad en rijd ik door een prachtige stille polder. Ik verlaat het mooie fietspad en doorkruis een aantal mooie lintdorpjes die zich in de loop der eeuwen tegen het riviertje de Graaf gevlijd hebben. Vanuit het noordwesten nadert een formidabele bui die de hemel zwart kleurt. Daar zat ik op te wachten; nu eens kijken of ik het droog houd binnen de fiets. Terwijl de regen op m'n dakje klettert fiets ik in een lekker tempo door. Behoudens een beetje spatwater houd ik het droog, alleen begeven de rechter richting aanwijzers het op een gegeven moment. Of dat door het vocht komt, of door het rammelen van de fiets over de keitjes in de weg weet ik nog niet, maar jammer is het wel. Na een totaal afgelegde afstand van 81 kilometer kom ik thuis, nu moet ik eens gaan kijken waarom die richting aanwijzers het hebben begeven. Maar eerst een douche....

PS: de knipperlichten doen het weer, d'r zat een stekkertje los.

08 november 2006

Fietsroutenetwerk en Udenhoutse Broeders

Afgelopen weekend hebben wij met wat vakantievrienden een wandeling gemaakt door de Loonse en Drunense duinen. Maar omdat deze blog "Rob's Quest" heet en niet "Rob's wandelingen met vakantievrienden in de Loonse en Drunense duinen", ga ik het daar even niet over hebben. Waarom begin ik er dan over zult u zich afvragen ? Welnu, toen wij met die wandeling bezig waren bedacht ik mij dat het wel leuk zou zijn om hier met de Quest een stukje te gaan fietsen.

Ik schreef al een keer eerder over m'n TomTom strijd in de Quest, en deze strijd wilde ik niet herhalen. Nu bestaat er sinds kort een uit België overgewaaid fenomeen in Nederland: het Fietsroute netwerk. Even een uitleg in het kort: het fietsroute netwerk is ingedeeld in een groot aantal genummerde knooppunten. Via deze knooppunten kan je zelf een route uitzetten. Je fietst dus van knooppunt naar knooppunt.

Nadeel is dat de kaarten waarop de knooppunten staan veelal alleen te bestellen zijn via de VVV. Gelukkig is de provincie Brabant zo liberaal geweest om de kaarten op PDF-formaat online ter beschikking te stellen, en dat komt mooi uit, want mijn route loopt voor het grootste deel door deze provincie. Vanuit m'n luie stoel zet ik een route uit. Deze loopt via de nummers 80 naar 23 en vervolgens 25, 20, 19, 18, 1 enz...... De volgende morgen zou ik op pad gaan. Ben benieuwd.

Helaas is het zwaar bewolkt op het moment dat ik de fiets in kruip. Ik fiets eerst naar de brug over de Merwede en pik dan het eerste punt van het Fietroute netwerk op; nummer 80. En dan moet ik naar punt 23. Een fris nieuw bordje wijst mij in de juiste richting. Bij een splitsing weer een bordje. Ik had GPS en TomTom in de aanslag, maar het blijkt niet nodig. Ik rijd zonder problemen van knooppunt naar knooppunt. Ik moet alleen goed opletten dat ik geen bordje mis.

Bij Raamsdonk kom ik op een vierbaansweg-snelfietspad terecht. Dit is geweldig; een kilometers lang zeer breed fietspad dat van Raamsdonk naar Waalwijk loopt. Helaas moet ik deze snelweg halverwege verlaten, want ik moet naar knooppunt 26. Bij Kaatsheuvel gaat het voor het eerst fout met de route; de weg die ik moet volgen is opgebroken. Ik fiets Waalwijk in en kom daar in het centrum gelukkig bordjes tegen die mij weer naar het Fietsroutenetwerk verwijzen. Goed geregeld ! Petje af ! Hulde !


Na twee uur fietsen doorkruis ik de prachtige bossen van de Loonse en Drunense duinen. Het is hier heerlijk stil. Ik strijk neer in 'De Rustende Jager' en nuttig een koffie met een Udenhoutse Broeder. Dit is een lokale lekkernij en dat doet mij eraan denken dat mijn fietstocht nog een staartje krijgt; Astrid had mij gevraagd er twee mee te nemen. Udenhout ligt hier vlakbij, en dus maak ik even een omweggetje. Ik koop bij een bakker twee fikse Broeders en installeer deze achter de stoel. Het past allemaal maar net.

Na Udenhout gaat het een beetje bergafwaarts met de fietspaden die Fietsroutenetwerk voor mij heeft uitgezet. In het begin zijn het mooie maar zanderige fietspaden, en later tref ik wegen aan die of zijn opgebroken, of met zeer Quest-onvriendelijke slagbomen versperd zijn. Vooral dat laatste is irritant; een paaltje is immers genoeg om ongewenst verkeer tegen te houden.

Boven Den Bosch ga ik de maas weer over. Dit gebied is nog een beetje een witte vlek in het Fietsroutenetwerk. Het pad dat ik hier volg verzandt in een amper geasfalteerd fietspad dat maar een halve meter breed is, en even verderop wederom effectief geblokkeerd wordt door een hekwerk, dit keer bedoeld om het vee van de fietsers te scheiden. Ik kies eieren voor m'n geld en verlaat de route en zoek zelf wat uit. Al dat gerammel over hobbelige paden fietst niet prettig, maar het is ook niet fijn voor m'n Broeders die achterin liggen te rammelen.

Samenvattend over het Fietsroutenetwerk: behoudens de witte plekken is het een systeem dat goed werkt. De routes lopen over goede fietspaden, soms niet altijd even snel, maar voor een leuk dagje fietsen zeker aan te raden.

PS: de Broeders maken het goed. Ze waren ietwat uitgezakt, maar nadat ik ze even te ruste had gelegd kwamen ze weer een beetje in vorm.