Onderhoud aan trommelremmen

De afgelopen weken ging fietsen steeds moeilijker. Nu is het een algemeen gegeven dat de snelheid er in de winter wat uitgaat. Het materiaal is stugger, de spieren zijn strammer, en het hoofd is soms half in winterslaap.

Maar nu ging het de laatste tijd wel erg moeilijk. Het probleem lag in dit geval niet op het psychische vlak, maar het was een mechanisch defect: elke keer nadat ik de remmen even had gebruikt, kwam de fiets met piepende trommelremmen weer moeizaam op gang. Conclusie: vastlopende trommelremmen.

Nu had ik al eerder onderhoud aan de trommelremmen moeten uitvoeren, maar dat had ik altijd in de zomer kunnen uitplannen. Ik kom er nu niet onderuit om het in de winter te doen, want ik wil niet nog een paar maanden met aanlopende remmen doorploeteren. Het probleem is alleen dat ik geen verwarmde ruimte beschikbaar heb om de klus uit te voeren. Ik moet de operatie buiten uitvoeren, en dit houdt in dat het in ieder geval licht en droog zal moeten zijn. En dat was het afgelopen zaterdag.

Deken uit het schuurtje, fiets op de kant, en beginnen maar. Eerst de veerpoten los, en daarna volgen de kogelgewrichten. Wanner ik deze los plop zie ik dat er bijna geen vet meer aanwezig is. Logisch, want ik heb de gewrichten drie jaar geleden vervangen en er sindsdien niet meer naar omgekeken. Die zal ik dus ook onder handen moeten nemen.

Ik trek de wielen eruit en moet eerst de arm van de ankerplaat losweken met WD40, ervoor zorgend dat er niets op de rem segmenten terecht komt. Dan kan ik de boel loskrijgen. Ik maak de trommelremmen schoon met een staalborstel en doe wat vet op de scharnierpunten. Bloed. Ineens zit er ergens bloed aan m'n velg. Kennelijk heb ik mij ergens in m'n vinger gestoken toen ik met de staalborstel bezig was. Ik voel er niets van, want het is zo koud dat mijn vingers ondertussen verdoofd zijn. Ik heb geen zin om naar binnen te gaan en de boel af te plakken, want dan moet ik mijn handen wassen, en dan worden ze warm, en dan voel ik wél waar de pijn zit. Doorgaan dus. Nadat ik mij er van vergewist heb dat alles weer soepel scharniert, zet ik de fiets weer in elkaar. Met elke handeling laat ik wat bloedsporen achter. Het wordt al met al een bloederig klusje.


De volgende ochtend is het tijd voor een proefrit. Alles liep weer als vanouds. Bij gebrek aan een zonsopkomst heb ik maar wat foto's gemaakt van het licht van de kassen in Brabant. Met een beetje fantasie lijkt het net of de zon schijnt achter de wolken ;-).

Nooit meer oliebollentocht

De showroom

Ik geef het maar gelijk eerlijk toe: de titel van dit artikel is pure clickbait. Want waarom zou ik nu schrijven dat ik nooit meer naar een oliebollen tocht zou gaan terwijl ik er vorige maand nog zo positief over schreef ?

Welnu, als ik niet met dit Velomobiel - winterfestijn had meegereden, was ik afgelopen weekend niet naar Dronten gereden om een proefrit te maken met een DF. En dan was ik daar niet lyrisch over geweest. En dan had niet gelijk zo'n ding besteld. En dan had dat mij ruim achtduizend euro bespaard.

Daarom dus. Het jaagt je op kosten, zo'n oliebollentocht.

En dat allemaal door een voor mij onbekende DF berijder die voor aanvang van de oliebollentocht met een achteloos gebaar met één hand zijn fiets optilde om deze op een picnic tafeltje te zetten. Ik zou wel een een hartig woordje met die vent willen hebben 😉.

Er is sinds de aanschaf van mijn Quest een hoop veranderd in de velomobiel wereld. In de tijd van de gelcoat had je de keuze uit maar liefst drie kleuren: rood, geel en wit. Nu heb je de keuze uit veertien kleuren, en drie verschillende kleurpatronen. Verder was de wachttijd in 2005, toen ik mijn Quest bestelde, ruim anderhalf jaar. Nu is dat 12 weken.

En dan nu mijn rij ervaringen in de DF. Het in- en uitstappen is even wennen, omdat het instap gat een stuk smaller is dan de Quest. Maar als je eenmaal zit, zit de fiets als gegoten. Dit komt ook door het nieuwe zitje, dat nu meer naar de rug gevormd is en je in de bochten meer zijdelingse steun geeft. Over bochten gesproken, die gaan voor het lage zwaartepunt veel vlotter en soepeler in vergelijking met de Quest, mede omdat de fiets nu in de bochten veel minder overhelt. En dan het optrekken... mijn Quest weegt met alle reserve onderdelen en extra's al gauw zo'n 40 kg, dus je merkt dat je in de DF door zijn veel lagere gewicht bij het optrekken veel minder massa in beweging hoeft te brengen. Je zit dus al gauw op een lekkere fietssnelheid.

Ik heb gelijk de gelegenheid genomen om even een proefrit te maken met een toerkap en een zomerdak. Een toerkap vind ik te lawaaiig. Het zicht rondom is prima, maar alle geluiden binnen de fiets worden door de toerkap nog een extra versterkt. Niet echt iets voor mij. Het zomerdak daarentegen werkt voor mij veel beter; lekker stil en in combinatie met de schuimdeksel ook nog weerbestendig.

En dan de kleur: dat was nog het moeilijkst. De kleur moest niet vloeken met de velomobiel - panorama foto's die ik altijd maak, maar ook weer zo zijn dat de fiets wél mooi aftekende in het landschap. Dus er vielen gelijk al een aantal kleuren af (ik ben geloof ik de eerste die de kleuren van zijn fiets afstemt op het Hollandse landschap 😉).

Het komt er dus in het kort op neer dat ik afgelopen weekend een DF-XL besteld heb, en dat ik na 13 jaar veel fietsplezier in mijn Quest, de fiets de komende tijd in de verkoop ga zetten (of 'm door Intercitybike laat verkopen).

Testritje

Kijk 'm blij zijn 😄

Plaats voor Garmin Edge Explore

De afgelopen dagen ben ik bezig geweest met het ontwerpen van een houder voor mijn nieuwe Garmin. Ik begon met navigeren met een Garmin Colorado, maar die is inmiddels overleden. Dit apparaat zat aan een beugel rechts naast het stuur. Dit beviel prima. De nieuwe Garmin moet echter 180 graden gedraaid worden om deze op de beugel te kunnen vastzetten, en dat lukt niet met een beugel naast het stuur, omdat de remkabels dan in de weg zitten.

Ik zou het apparaat natuurlijk op een van de wielkasten kunnen monteren, maar op de linker wielkast zit de fietscomputer, terwijl op de rechter wielkast het kastje voor de elektronica zit. Tijd voor een andere oplossing dus, en dat werd een beugel op het stuur, over de remkabels heen. Nu ben ik in het gelukkige bezit van een 3D printer, en deze heb ik eens aan het werk gezet voor mijn velomobiel.

Het ontwerp is vrij simpel en bestaat uit twee delen: een houder voor de Garmin beugel, en een voet die op de fiets wordt gezet met twee tie-wraps. De zwarte Garmin beugel schuift precies in de houder, waarna deze met vier M3 schroefjes op de voet gemonteerd kan worden. Het geheel wordt dan over de remkabels geschoven en op het stuur vast gezet. Voor de liefhebbers: ik heb de 3D bestanden op Thingiverse gezet. De voet heb ik ontworpen voor een Quest, maar moet volgens mij zonder problemen op veel andere modellen passen.

.... En toen moest er natuurlijk een proefrit gemaakt worden. Met Komoot had ik van tevoren een leuke route uitgezet naar de Loonse en Drunense duinen. De tocht ernaar toe was koud, donker en winderig. Maar toen ik bij de duinen aankwam brak de zon door.....

Donkere dagen

Statistisch gezien worden de eerste drie weken van het nieuwe jaar als de meest sombere ervaren. Dit is in ieder geval in Nederland het geval, en dat is niet zonder reden. De feestdagen zijn voorbij en de eerstvolgende vrije dagen komen pas in maart / april. Daarbij komt nog dat het weer niet mee kan spelen. Zo ook nu. Tijdens de oliebollentocht konden we nog genieten van een bleek zonnetje, maar nu is 'somber' het motto van de dag. Regen, mist, laag hangende bewolking tekenen de eerste dagen van 2020. Gelukkig waait het niet hard, anders kwam er van fietsen ook niet veel terecht.

Afgelopen weekend heb ik een ritje gemaakt naar Kinderdijk. Niet zozeer omdat ik verwachtte daar een fraaie zonsopkomst aan te treffen, maar meer om mijn nieuwe GPS te testen. Na de problemen met mijn elf jaar oude Garmin Colorado tijdens de laatste fietstocht heb ik mijzelf een Garmin edge explore aangeschaft. Ik merk dat er in die elf jaar op gebied van fiets navigatie een hoop verbeterd is. Wat een verademing !

Onderweg maak ik wat foto's van het landschap. Toch wel weer mooi die natte straten in het donker. Het natrium licht van de plantenkassen in de omgeving zorgde voor wat extra sfeer in deze donkere dagen na kerst. Maar ik heb toch liever een zonnetje eerlijk gezegd 😄.

 

 

Oliebollentocht 2019

De laatste keer dat ik met een oliebollentocht ben mee gefietst was in 2010. Mijn ervaringen destijds hebben mij toen doen besluiten dat dit voor mij de laatste keer zou zijn. Ik vond het te massaal worden. Met een colonne van meer dan honderd velomobielen door de polder fietsten gaat prima en is een prachtig gezicht, maar met diezelfde bakkies in één grote kluit door de bebouwde kom douwen leverde verstoppingen, irritaties en boze gezichten van mede weggebruikers op. Maar toch dacht ik er al die jaren met fijne herinneringen aan terug.

Toen ik het bericht las dat de oliebollentocht dit jaar weer in Utrecht gehouden zou worden, ben ik toch eens gaan lezen hoe het dit jaar georganiseerd zou worden. Tot mijn vreugde las ik dat we zouden fietsen in kleine groepjes, en dat er vanuit de ligfiets.net organisatie ondertussen regels zijn opgesteld om hinder van mede weggebruikers te beperken. Mooi ! Aanmelden ! Geld overmaken ! Fietsen !

Helaas was ik op de dag van de oliebollentocht niet erg in de stemming om te gaan fietsen. Mijn lieve oude schoonvader was op eerste kerstdag na een lang ziektebed toch vrij plotseling overleden. Ik heb even overwogen om maar niet te gaan fietsen, maar het weer zou mooi worden, en ben dus toch maar gegaan. Even de gedachten op iets anders.

Langs het Merwede kanaal fietste ik naar het noorden. GPS met route naar de Anafora klaar voor gebruik. Het is licht vriezend weer en er is vrijwel geen wind.

Bij de brug bij Vianen zet ik de GPS aan. Deze valt tot mijn ergernis vrijwel direkt uit. Grmbl. Misschien zijn de batterijen wat oud. Verse batterijen erin en opnieuw opstarten. Deksels ! Valt weer uit ! Misschien een slecht contactje op de geheugenkaart ? GPS weer open, geheugenkaart eruit peuteren, contactjes oppoetsen en kaart er weer in. Geen resultaat. Ik weet wel ongeveer waar ik naartoe moet fietsen, maar ik zal navigatie toch echt wel nodig hebben.

Op m'n smartphone snel even gegoogeld naar "Oliebollentocht 2019", hoe heet die tent ook alweer ? Ah, Anafora. Anafora in Google maps, route plannen en weer fietsen met smartphone in de hand. Niet echt handig, maar het gaat. Om even over negenen kom ik bij het startpunt aan en meld mij aan bij de mensen van de organisatie.

Terwijl ik mij warm aan een vers bakkie koffie zie ik iemand buiten tot mijn verbazing met één hand een velomobiel optillen en op een tafel zetten. Ik begin mij te beseffen dat ik op qua ontwikkelingen op velomobiel gebied de laatste jaren wat ben achter gelopen. Kennelijk zijn de fietsen de laatste flink lichter geworden. Naar buiten lopend zie ik toch heel wat fietsen die ik niet ken. Alpha 7, DF, QV, ik zie ze tot mijn schaamte voor het eerst. Ziet er heel mooi uit allemaal.

En ook dit ;-)...

De groepjes worden opgesplitst en rustig rijden we richting de Dom, die helaas lekker warm ingepakt in de stijgers staat. We verzamelen ons voor de groepsfoto en gaan daarna verder.

Fietspad vliegbasis Soesterberg.

In hotel restaurant Oud London zetten we onze fietsen neer om de inwendige mens te versterken.

Nadat we het Amsterdam-Rijn kanaal zijn overgestoken haak ik af. Ik wil vanavond op tijd thuis zijn.

 

Dank aan de organisatie voor het organiseren van deze geweldige tocht, en iedereen een gezond 2020 toegewenst.


PS: De dagen na de oliebollentocht ben ik mij toch maar weer gaan verdiepen in wat er tegenwoordig op velomobiel gebied te koop is. Mijn Quest is meer dan tien jaar oud, en misschien wordt het tijd voor een nieuwe fiets. Dit jaar komt de Quest 3.0 uit, maar ik kan natuurlijk ook kiezen voor een DF, QV of Alpha 7. Keuzes .. keuzes...