Een DF is een Velomobiel. Een Velomobiel is een fiets die (vrijwel) geheel overdekt is en op drie (of meer) wielen rijdt. De mijne is rood en wit en heeft serienummer 283.
Tijd niets geschreven in mijn blog. Druk, druk druk zullen we maar zeggen. Of misschien weinig zin. Of een combinatie van beide, dat kan ook natuurlijk. Gefietst heb ik wel de afgelopen maanden, dus daar lag het niet aan, maar er is tijdens die ritten gewoon te weinig voorgevallen, niet in positieve- en gelukkig ook niet in negatieve zin. Vanwaar dan nu dit verhaal ? Welnu, dat zit zo.........................
Ik volg al een aantal jaren een opleiding op de Fotovakschool in Rotterdam. Leuke opleiding, en veel geleerd. Ik zit nu in het laatste lesjaar en daarin mag je zelf een vakrichting kiezen waarin je je verder wil specialiseren. Ik heb landschaps fotografie gekozen, ben daarmee al decennia mee bezig, maar ik heb geen zin om in een donkere studio urenlang met een model te liggen worstelen (hoewel..., nee ik dwaal af, en mijn vriendin leest mee).
Landschaps fotografie dus. Het onderwerp: ponten. Die kent iedere (lig)fietser wel. En ook een velomobilist komt ze regelmatig tegen. Zo ook ik. Ik ken die pontbazen redelijk goed. Vaak nors, soms bereid tot een praatje, maar nooit langer dan een paar minuten, want de andere oever doemt alweer op. Wat bezielt die pontmannen toch (want het zijn altijd mannen), om jarenlang van de ene- naar de andere oever te varen, vaak maar met anderhalve paardekop op het dek, alleen met de elementen.
Ponten in de elementen, daar wil ik een leuke serie van maken. En hoe rijd ik naar die ponten ? Met de Quest natuurlijk !! Fototoestel mee, ponten in de GPS en trappen maar. Al een aantal ponten bezocht de afgelopen weken, hieronder een bloemlezing:
Kop van 't Land, Beneden Merwede
Pont naar Brakel, aan de Merwede
Aan de overkant, bij Brakel
Dit is toch veel leuker dan klooien in een studio, zeg nou zelf. Wind, regen en treurigheid, en daar dan lekker in een knusse velomobiel doorheen rijden. Ik hoop op een natte winderige winter.
In maart moet ik de hele serie af hebben, en er zijn hier in de buurt genoeg ponten met eenzame pontbazen de vereeuwigen. wordt vervolgt dus....
Ik had al eerder over mijn ervaring met mijn nieuwe bandjes willen schrijven maar mijn computer had van de week last van digitale constipatie. Vandaar dus. Nu een en ander dan toch nog een beetje in gerede is gekomen, volgt nu dan toch nog maar een kort verslag van mijn bevindingen.
Om even samen te vatten: een verademing. Ik heb de bandjes op een druk van 9 bar staan (de geteste 10 bar van Wim vond ik nog iets te ver gaan), en fiets gaat als het spreekwoordelijke mes door de boter. Ik had een snelheidswinst van 4 tot 5 kilometer per uur. Verder viel het mij op dat ook het sturen een stuk lichter gaat. Niet zo vreemd als je bedenkt dat het contactvlak met de weg een stuk minder is vergeleken met mijn oude Primo's.
Zijn er dan alleen maar voordelen ? Nee, qua comfort lever ik wat in; op asfalt is er niets aan de hand, maar een oudhollandsch keienweggetje zorgt toch wel voor een hoop gerammel in de fiets.
Nu is het wachten nog op het schermpje dat ik van de week bij de Velomobielshop heb besteld. Ben benieuwd...
Ik schreef al eerder dat ik (weer) last had van hobbelende en wobbelende banden tijdens het rijden. Nu zitten mij Vredestein slicks nog niet zo lang rond mijn voorwielen, dus ik verwachtte dat ik met de laatste bandenplak de binnenband niet goed terug had geplaatst.
Vreemd was wel, dat ik dat pas na 700 kilometer merk, maar ja, eerst maar even kijken. Dus op zondag middag bandje leeg, en voelen. Maar de binnenband ligt perfect op zijn plaats, niets aan de hand dus... Ik pomp de boel weer op (tot 5 bar) en kijk naar het loopvlak verwijl de band ronddraait. Hier schrik ik toch wel een beetje van. Flinke scheuren en japen in de rechter voorband, sommige zelfs zo erg dat ik het canvas kan zien zitten....
Even verderop maakt de band een flinke slinger. Aan de wangen kan ik geen beschadigingen zien, dus ik sta hier toch wel met enige verbazing naar te staren. Ik besluit dat de bandjes hun beste tijd gehad hebben. Ik heb er ongeveer (natte vinger) vijf keer een lekke band mee gehad met (wederom een natte vinger) 4000 afgelegde kilometers.
Ik zoek internet af naar een goede (liefst snelle) vervanger, en kom welhaast automatisch uit bij de Grote Velgen En Banden Test van Wim Schermer. Petje af voor zoveel wetenschappelijk verantwoord onderzoek. Duidelijk is dat hier veel werk in heeft gezeten.
Ik neem contact op met Ymte en bestel per ommegaande twee Schwalbe Durano banden, met op aanraden van Ymte bijpassende binnenbanden.
Hier nog een schokkend filmpje van het (inmiddels dus afgeschreven) voorbandje:
Vanochtend weer eens in m'n kuip gekropen voor een kort tochtje langs Zaltbommel. Even kijken hoe de schapen erbij staan. Vroeg op pad en nog weinig fietsers. Zelfs wielrenners laten zich nog niet zien, en dan is op zich dan wel weer spijtig.
Tijdens het fietsen merk ik dan de hobbel in mijn linker voorwiel weer erger lijkt te zijn. Vorig jaar had ik een lekke band en heb ik deze onderweg moeten plakken. Mogelijk dat de binnenband er niet strak inzit. Ik ben tot nu toe te lui geweest om hier iets aan te doen maar ik zal binnenkort toch maar eens een blik werpen.
Ik had een soort van zuignap voor de camera mee, maar dat was geen succes. De nap is eigenlijk bedoeld voor een smartphone, en dan nog voor gebruik in een auto. Op de fiets wiebelt het ding toch te veel en de camera weet alleen maar schokkende beelden vast te leggen (letterlijk wel te verstaan, niet figuurlijk).
De schapen op de dijk langs de Merwede staan er strak geschoren bij. De huid schemert zachtroze door de dunne wollen trui van hun overgebleven vacht. Ik stop weer op de plek waar ik eerder een video van de grazers had vastgelegd, en had verwacht dat ik wel iets van herkenning bij de beesten zou opmerken. Maar ze zijn weer net zo verbaasd en nieuwsgierig als de laatste keer, kennelijk hebben ze geen geheugen voor vreemde fietsen.
Afgelopen weekend mijn verjarende moeder bezocht. Zij viert haar 70-ste verjaardag, en woont met Pa in de Zuidoost Beemster. Voor mij een tocht van 90 kilometer. Normaal gesproken volg ik de weg langs het Amsterdam-Rijn kanaal. Een mooi fietspad, maar wel saai. Ik had mij voorgenomen om nu eens een andere route te gaan volgen, althans, alleen op de heenweg dan.
Op een zwaar bewolkte zondag ochtend stapte ik om zeven uur in mijn fiets. Mijn benen nog wat grieperig; afgelopen week een stevige griep gehad, inclusief koorts en de daarbij behorende ongemakken. Nu maar hopen dat ik het fysiek ga uithouden vandaag.
Het begint goed; wind in de rug en droog. De eerste pont bij Schoonhoven ligt al klaar. Tussen Schoonhoven en Woerden rijd ik langs en door slaperige zondag ochtend dorpjes. Geen ziel te zien, een enkele man laat zijn slaapdronken hond uit, zo af en toe een stoffige ooievaar in een winderig weiland.
De tweede pont is een verrassing; een voet- en fietsveer over de Amstel, ter hoogte van Nessersluis. In plaats van de verwachte brug ligt er een plas water. De veerpont is net bezig met de oversteek, beladen met twee wielrenners en de pontbaas. Wielrenners getooid met buikje en klapkuiten, absoluut geen sport modellen dus.
Bij het uitladen groeten wij elkaar en ik rijd mijn fiets de pont op. Ik maak een praatje met de veerman en beklaag mij als een rechtgeaarde Hollander over het weer. Na een strak stukje asfalt rijd ik ineens Amstelveen in, en daarna komt Amsterdam.
Met een Velomobiel is het normaal gesproken niet prettig toeren in een stad, en daar komt nog bij dat mijn grieperige benen nu toch wel een beetje beginnen op te spelen. Ik zet echter door en na talloze omzwervingen en een enkele foute afslag kom ik eindelijk bij de Hempont aan.
Nu staat Zaandam op het programma. De stad waar ik jarenlang geleerd en gewerkt heb. Twee decennia lang fietste ik tussen Purmerend en Zaandam. Sneeuw en stormen, regen en ijzel, het hinderde niet, ik zat op mijn fiets. Eind jaren tachtig kwam de eerste ligfiets; een M5. Gekocht als frame, de onderdelen heeft mijn vader er toen zelf nog aan gemonteerd. Ik kan mij herinneren dat ik voor het frame 1600 gulden betaald heb.
In het midden van het tweede decennium kwam de tweede ligfiets; een comfortabel geveerde Optima Condor. Ik fiets langs de fabriek waar ik 10 jaar gewerkt heb en maak even een foto....
Ik fiets al mijmerend verder en reken uit dat ik in al die jaren ongeveer 120.000 kilometer moet hebben afgelegd........
In Zaandam is het een en ander veranderd, het Zaans hotel ligt er gewaagd en nieuw bij. Ik vind het wel wat hebben
De polder van de Wijdewormer is echter geen steek veranderd. Zelfs de bomen lijken even hoog als tien jaar geleden.
Als ik bij mijn ouders aankom is iedereen al aanwezig (ik ben wat later dan normaal), en word ik verwelkomt met zang, koffie en gebak. Terwijl mijn benen bijkomen maak ik mij psychisch al gereed voor de terugtocht. Het KNMI voorspelde dat de harde zuidwesten wind in de loop van de avond zou gaan afnemen, en ik hoop stilletjes dat dat wat eerder zal gebeuren.....
Helaas is dat niet zo, en moet ik nog negentig kilometer tegen de wind in langs het Amsterdam-Rijn kanaal ploeteren. Enig lichtpuntje is de zon; die is gelukkig gaan schijnen. We nemen afscheid en ik ga weer op pad.....
Laatst, met de tocht over de dijk bij Slot Loevestein, had ik er spijt van dat ik m'n nieuwe helmcam niet mee had. Dat heb ik ondertussen goedgemaakt. Leuke opnamen gemaakt van de schapen en lammetjes die daar op de dijk rondhobbelen. Beelden van de Lam - Cam.....
Vanochtend wilde ik een testrit maken met mijn nieuwe helmcam. Het pakte allemaal wat anders uit.
Na een een minuut of vijf fietsen steeg er een luide piep op uit de camera, het teken dat de batterijen leeg waren. Ik had in de gauwigheid nog wat andere AAA batterijen uit de keukenla gevist, maar die gaven er al na 30 seconden de brui aan. Dan maar 'gewoon' fietsen. Het weer was mooi, zonnetje, blauwe luchten, afijn, het bekende recept van de afgelopen dagen, zo niet weken.
De dijk nabij Loevestein was zoals gewoonlijk rond deze tijd van het jaar weer bespikkeld met lammetjes en schapen. Wanneer ik wil stoppen voor wat plaatjes komt het eerste schaap al op mij af vóór ik uitgerold ben. En zoals het gezegde luidt; wanneer één schaap over de dam is....
Mijn fiets wordt besnuffeld, bekeken, betast, beklommen, beknabbeld en besproken. Een sfeerimpressie.........
Besnuffeld.....
.....bekeken....
.....betast.....
.....beknabbeld....
....beklommen....
en besproken.
En tot slot: ijdeltuiterij is ook bij schapen niet vreemd (ziet er in ieder geval op zijn paasbest uit....)
Om mijn benen een beetje aan de winterslaap te ontworstelen had ik voor vandaag een 100km tocht uitgestippeld. Ik houd van ronde getallen, vandaar. De route liep grofweg via Kinderdijk, Krimpen aan de Lek en Vianen. Zie kaartje hieronder:
Daarbij komt nog; gisteren is mijn bestelde helmcam binnen gekomen. Het is een Epic HD, voor 198 euro. Je kan met helmcams qua geld redelijk los gaan, maar ik wilde het even bescheiden houden. Het is een HD camera met als maximale resolutie 1280 x 720 pixels, wordt geleverd met een aantal montage-accessoires, werkt op 3 AAA batterijen en kan SD kaartjes aan tot 16GB
Deze ochtend maar even getest dus. Weinig tijd gehad om voor de camera een mooie plaats te vinden, dus had ik deze maar even aan m'n helm bevestigd. Zoals te doen gebruikelijk weer vroeg wakker geworden, hetgeen inhoudt dat ik al om kwart over zeven in m'n fiets zat.
De Alblasserwaard lag er mooi en sereen bij; geen wind en een mooi ochtendneveltje boven de berijpte velden. Dus even een aantal plaatjes:
De lente raakt aardig op stoom, veel broedende vogels her en der. Zwanen hebben op de meest vreemde plaatsen nesten gebouwd. Meestal zoeken zij een lastig toegankelijke plaats op, maar enige exemplaren in de Alblasserwaard nemen het niet zou nauw met deze (ongeschreven) regels en hebben hun nest gewoon in de berm langs de weg opgebouwd, zonder zich iets aan te trekken van gemeentelijke verordeningen en bestemmingsplannen.
Ik ben altijd op mijn qui-vive bij die beesten, maar wanneer ik één van deze nesten passeer gaat het toch nog bijna mis. Het mannetje dat naast het nest 'op wacht' stond, kiest op mijn nadering ineens het hazenpad. Een gemiddelde zwaan weegt 12 tot 20 kilo, en komt dus niet ineens van de grond. In plaats van de grasmat als luchtstrip te gebruiken, kiest het dier de asfaltweg vóór mij. Ik kan een botsing voorkomen, maar het had niet veel gescheeld....
Na deze close encounter tuf ik verder langs de molens van Kinderdijk. Weer dezelfde fotografen als vorige week, met dezelfde lenzen. We groeten elkaar vriendelijk. Met de pont van Krimpen aan de Lek steek ik de Lek over. Daarna richting Vianen, afwisselend door de polder en langs de Lek. Het is kennelijk nog te vroeg voor de gebruikelijke zondag-ochtend-motoren-clubjes, maar wielrenners zijn er al wel, even fijn RISsen dus.
Qua gevogelte heb ik nog één keer een on-the-road ontmoeting; een moedergans met een dozijn jongen steekt de weg over. Wanneer ze al bijna de overkant bereikt heeft, wordt op mijn nadering toch weer besloten rechtsomkeert te maken. Ik heb dat bij watervogels wel vaker gezien en had op deze beslissing al geanticipeerd, zodat ik verschoond blijf van een verkeers-drama.
Dat verkeers drama kom ik echter wel tegen in Schoonhoven; aan het einde van een gammel fietspaadje zie ik mij geconfronteerd met een mega-fietssluis. Nu ben ik na al die jaren al het een en ander gewend, maar een exemplaar als dit ben ik tot op heden niet tegen gekomen. Er doorheen gaat niet (zie foto), zelfs met een gewone fiets is dat niet eenvoudig. Eromheen kan wel, maar dan moet ik eerst vijftien meter langs een hek door hoog gras (en brandnetels) ploegen. Omkeren is natuurlijk ook een optie. Ik kies voor de brandnetels...
Verder is er voor wat betreft fietsbelevenissen niet veel meer te melden, behalve dat het mooi weer was en dat ik voor het eerst dit jaar weer een beetje last van hooikoorts begon te krijgen.
En nu nog even een eerste impressie van de Epic HD camera. Beelden vind ik goed, alleen wordt de opname onderbelicht wanneer er teveel lucht in beeld is. Ik moet nog wat sleutelen aan de bevestiging op de helm. Ook ga ik kijken of ik de camera ergens op de fiets kan monteren, maar dat later.
Door drukte heb ik de afgelopen weken niet kunnen fietsen, maar vanochtend was het zover. Zonnetje, weinig wind, lekkere temperaturen. Kortom, ideaal fietsweer. Om zeven uur zondag ochtend stap ik in m'n fiets. Weer wat extra lucht in m'n bandjes en op weg ga ik, richting Kinderdijk.
Ik spoed mij langs de Merwede en de A15 richting het westen. Landschappelijk gezien niet zo mooi, maar het fietspad is daar goed en er zijn weinig obstakels. Ter hoogte van Alblasserdam steek ik de A15 over. Hier is de lente goed op stoom; de bermen van de Edisonweg zijn bezaaid met narcissen, kelkjes richting zon.
Bij Kinderdijk is een vroege fotoclub neergestreken, voorzien van statieven en grote lenzen schieten zij plaatjes van natuur en cultuur. Ik houd het bij een enkel plaatje van een molen, kan per slot van rekening niet achter blijven. Op de nog lege parkeerplaats bij de ingang nuttig ik wat ontbijtkoek en wend daarna de steven.
In plaats van door de Graafstroom te fietsen sla ik linksaf de brug over en neem het pad langs de broekmolen. Ik schrijf 'pad', en dat is het ook. De weg bestaat uit twee geasfalteerde stroken, waarschijnlijk ooit aangelegd om er met een trekker zonder modder en gaten over te rijden. Waarschijnlijk zijn trekkerbanden net iets minder breed dan een quest, want ik rijd iedere keer ofwel met links, danwel met rechts in de berm. Schiet niet op dus, maar ik vind dit pad nu eenmaal mooi.
Terwijl ik zo enkele kilometers voort ploeter draaft een kudde jonge koeien van schrik van mij weg. Twee koeien blijven staan, en ik besluit ook even te stoppen. Als de rest van de kudde merkt dat het gevaar geweken is, of in ieder geval niet acuut, komen zij nieuwsgierig kijken. Zo'n vreemde rooie melktank hebben zij nog nooit gezien !
Ik fiets verder door De Donk (een oude zandheuvel uit de ijstijd, tijdelijk bezet met boerderijtjes, tot de volgende ijstijd) en ga weer richting oosten, door Brandwijk, Goudriaan en Meerkerk. In Dalem rijd ik de Merwededijk weer op, en kom daar een witte Strada tegen. Het komt niet zoveel voor dat ik mede-velomobilisten tegenkom. We stoppen. Zij stelt zich voor als Astrid uit Zaltbommel. We hebben het over elkaars fietsen en ik hoor van haar dat de wachttijden bij Velomobiel drastisch zijn ingekort. Ik kan dus meer velomobielen verwachten de komende tijden. Leuk !
Terwijl de sneeuw van het oude jaar zich in een vloeibare toestand door de rivieren van Nederland baant, maak ik in mijn Quest een zondag ochtend tocht langs de Merwede. De lucht is van horizon tot horizon bedekt met een egaal grijs wolkendek. Dezelfde toestand op de rivier; van dijk tot dijk een grote plas water, die zich langzaam richting het westen verplaatst.
Aldus mijmerend over de elementen maak ik onderweg de volgende beelden.........