25 september 2006

Ajeto Buur !

Wie zondag wel eens vroeg uit z'n bed is gestapt en de TV heeft aangezet, kent ze wel. Die Poolse poppenserie Buurman & Buurman. Het zijn twee mannetjes die al klussend door het leven gaan. Maar tijdens dat klussen gaat er natuurlijk vanalles mis, en maken ze er altijd een grote puinhoop van. Desalniettemin houden ze de moed erin en blijven ze altijd vrolijk glimlachen.



En zo ging het bij mij afgelopen week ook ......

Het begon goed, gewapend met Dremel, een mooi nieuw slijpschijfje en een frisse blik heb ik de gaten voor de koplampen in de neus van de Quest uitgezaagd. Niets aan de hand. Fluitje van 'n cent. Ik paste de ruitjes van de koplampen..... Hmm, past niet helemaal. Een half jaar geleden bij de Quest van Rob Jansen een gipsen afdruk van de neus gemaakt, en dat is kennelijk niet helemaal goed gegaan. Aan één zijde van het ruitje staat een kier van 5mm.

Waar ik ook nog mee zit is dat de DD-lak die ik aangebracht had nogal bobbelig is opgedroogd. Ik schuurde het ruitje vlak en ging aan de gang met polijst pasta. Maar wat ik ook deed, het oppervlak bleef een beetje melkachtig troebel. Ik naar de Gamma om een polijstschijf te kopen. Ding op de boormachine en polijsten maar.... Hmmm, d'r gebeurt niet veel. En als ik de schijf nou eens heel lang op één plek houd en flink duw.... Als ik de polijstschijf weghaal heb ik behalve de lak ook nog een milimeter van de epoxy weggeslepen. $#&@#$ !!! (vrij vertaald, hé verdikkie, wat vervelend nou).

Maar omdat de ruitjes toch al niet goed pasten ga ik weer aan de gang met de Dremel en slijp er boven en onder een flinke hoeveelheid epoxy weg. En waarempel, ik weet de speling tussen de Quest en de ruitjes terug te brengen tot minder dan één milimeter. Nu alleen nog maar aflakken met DD-lak en klaar is Rob.

Poging 1: Ik denk, de vorige keer heb ik misschien te weinig lak aangebracht, waardoor het niet goed heeft kunnen uitvloeien. Ik breng de lak dus wat dikker aan, en leg de twee ruitjes voorzichtig op twee latjes te drogen. Ik houd de verfzijde naar beneden, want dan vangen ze geen stof. Het resultaat was goed, maar alleen is de laag te dik: de lak is naar het laagste punt gelopen en er hangen nu twee grote druppels aan....

Poging 2: Ik schuur ze weer vlak en breng vrolijk gestemd weer een laag verf aan. Dat doe ik steeds sneller. Het is twee componenten lak die in een verhouding van 1:2 gemengd moet worden. Ik breng de verf dus aan en leg de ruitjes weer te drogen. De volgende ochtend kom ik erachter dat ik ze met de natte zijde naar boven heb gelegd. Shit, stof.

Poging 3: Ik blijf de moed erin houden. Weer ga ik aan de gang met schuurpapier. Verf erop, met de juiste zijde naar beneden te drogen leggen (ik leer snel) en wachten maar. Als ik na een uur even voorzichtig kom kijken stoot ik tegen de tafel en dondert één van de ruitjes tussen z'n latjes uit. Resultaat; een flinke berg stof en ik kan weer opnieuw beginnen.

Poging 4: Schuren, verf, drogen en afblijven (ik blijf leren).

Die laatste poging was dus gisterenavond. Ik heb nog niet durven kijken.

18 september 2006

De neus

Zondagmiddag begonnen met project koplamp. Ik vertoefde tot nu toe onverlicht op de nederlandse wegen. Dat levert nu nog niet veel problemen op, maar met het alras korter worden van de dagen gaat daar natuurlijk verandering in komen. De koplampen die ik eerder had gefabriekt gaan eraan geloven en worden nu eindelijk ingebouwd.

Maar eerst de bovenkap eraf. De fiets gaat op z'n kant en de moertjes gaan los. De twee moertjes achter de stoel zijn lastig te bereiken. Na wat slangeman-werk weet ik ze ervan te overtuigen los te komen. Het boutje in de staartpunt is een dummy (nodig voor het richten van de bovenkap) en hoeft gelukkig niet los.

Nadat de boutjes en de moertjes weg zijn moet de lijmlaag weggesneden worden. Is dat eenmaal gebeurd (ging vrij gemakkelijk), dan gaat de kap eraf. Deze is opvallend licht en stevig, en is met één vinger op te tillen. Ik ga in de weer met plakband, touw en passer, en teken de gaten van de koplamp af op de neus. Nu kunnen de gaten erin gefreesd worden. Maar nu nog even niet, want ik heb een beetje frees vrees.

17 september 2006

Warrig gesprek



Na mijn terugkomst van vakantie ben ik vooral bezig geweest met het inramen van dia's en het scannen ervan. Ik wil een en ander op m'n website hebben voordat ik begin met het volgende project; het monteren van de koplampen en knipperlichten op m'n Quest. Nadat ik op zondag ochtend de laatste dia's gescanned had, was het tijd om in m'n fiets te kruipen. Helaas was het bewolkt en somber, maar dat mocht de pret niet drukken.

De route die ik op deze dag geplanned had, was een rondje Leerdam. Ik maak de tocht niet al te lang, want vandaag gaat de kap van de fiets eraf, en ik moet dus nog het een en ander sleutelen. Het is nog vroeg en het is dus rustig op de weg. Vrolijk een deuntje nuriënd fiets ik door mistige polders en over nevelige dijkjes. Wat is Nederland toch mooi...

Nadat ik de fiets in de garage heb gereden en weer terug naar huis loop, word ik aangeschoten door een bejaarde man die net twee fietsen aan het uitlaten is. Hij gaat kennelijk samen met z'n vrouw een tochtje maken. Hij heeft gezien dat ik Quest in de garage stond te duwen, en het volgende gesprek ontspint zich:

* Is die auto van jou ?
- Nou nee, het is een fiets.
* Waar rijdt 'ie nou op ?
- Nee, ik trap, het is een fiets.
* Jawel, maar op benzine of ... ?
- Neehee, het is een fiets, ik trap met m'n benen.
* Hoe hard gaat 'ie nou ?
- Nou, ik heb er net wel 56km/h mee gereden..
* Ach ja, dat is hard zat he...

Ik geloof niet dat de man uiteindelijk begrepen heeft dat het een fiets was. We hebben elkaar vriendelijk een goedendag gewenst. Als ik 'm weer een keer tegenkom laat ik de man wel een blik in de fiets werpen, misschien dat dat helpt...

10 september 2006

Rondje Brakel

Een tijd lang heb ik fietsbenen gehad. Na verandering van baan was het over met die fietsbenen en heb ik er twee fraaie kantoorbenen voor in de plaats gekregen. Omdat ik daar ook niet mee voor de dag kon komen ben ik gaan hardlopen, en dus groeiden er twee hardloop benen aan m'n romp. Na twee fikse trekkings in de bergen van centraal Azië ben ik kort geleden terug gekomen met een set prachtige wandelbenen.

Nu heb ik in het verleden al eens ondervonden dat al deze typen benen niet compatibel met elkaar zijn. Zo kan je met wandelbenen niet 16km gaan hardlopen. Met diezelfde benen is het ook moeilijk fietsen. Toen ik dus vanochtend opstond waren m'n benen stijf en stram. Maar gezien de afstand die ik gisteren heb afgelegd (141km), viel het nog mee met de klachten, en na enig strek- en buigwerk kon ik de meest elementaire bewegingen weer zonder al teveel moeite uitvoeren. En na het ontbijt voelde ik het al kriebelen. Ik moest weer gaan fietsen......

Het weer was mooi. Zonnetje, aangename temperaturen en weinig wind. Tijd dus voor een fietstochtje. Mijn meest geliefde route voor de korte afstanden is het zogenaamde 'Rondje Brakel'. Dit is een mooie tocht over de dijk langs de Merwede. Vroeg in het voorjaar, als de eerste hommels verschijnen, is deze dijk altijd vergeven van de fietsers en motoren. Maar aan het einde van de zomer heeft iedereen al genoeg gerecreëerd en is het mogelijk om eens lekker te gaan scheuren.

De route heeft een lengte van 31km en voert deels over een dijk die bewoond wordt door schapen. Van een normale ligfiets kijken deze dieren niet meer op. Maar een rode Quest zien ze niet elke dag, en sommige schapen schrokken toch wel even toen ik ze passeerde.

De benen hielden het goed. Ik had zelfs de indruk dat het beter met ze ging dan vanochtend. En dat is ze geraden ook. Ze moeten er maar aan wennen, aan die Quest.

Quest opgehaald



Gisteren was het dan eindelijk zover; na anderhalf jaar wachten en knutselen was dan de tijd aangebroken voor het ophalen van de Quest. M'n vriendin (Astrid) en ik waren in alle vroegte vanuit Gorinchem vertrokken. Het weer was goed; aangename temperaturen, een zwak windje vanuit het zuidoosten en een prettig nazomer-zonnetje. Bij binnenkomst bij Velomobiel konden we de fiets in eerste instantie niet zien staan. Er stonden een paar Alleweders in meer of minder ontbonden staat op diverse werkbanken op nieuwe onderdelen te wachten. Mijn fiets stond in de entree. Zoals afgesproken met Velomobiel werd mijn fiets kaal geleverd; geen koplampen, geen achterlicht, geen accu en geen schakelaars. Alleen de claxon had een plaatsje voorin de neus gekregen. Nadat met hulp van Ymte de fiets op maat was geschoven kon ik op pad.



Ymte had mij al een goede route van de hand gedaan, maar ik was eigenwijs. Met de hand en met de Fietsrouteplanner van Utrecht had ik al een fietsroute uitgezet. Deze route had ik vervolgens omgezet naar Ozi Explorer CE en deze op m'n Pocket PC gezet. De LiPo accu's gingen in de fiets, de Pocket PC aan de accu verbonden en presto, het hele zooitje werkte. Zelfs met de GPS-muis op de bodem van de Quest had ik nog prima ontvangst-. Daarnaast had ik op m'n trekkers GPS (een Garmin Venture) een fiks aantal waypoints uitgezet. Mocht de Pocket PC om de een of andere reden de geest geven dan kon ik met de Garmin toch nog verder.

Ik op pad. Daar ik al een aantal maanden niet gefietst had, deed ik het rustig aan. Ik vond het een vreemd effect dat het in eerste instantie wel enige kracht kost om een bepaalde snelheid te bereiken, maar dat vervolgens die snelheid zonder enige moeite vast te houden was. Ik heb even 40km/h gefietst, maar ben daarna terug gegaan naar een meer gezapiger snelheid van zo'n 33km/h. Ik moest nog een heel eind, en moest nog wennen aan het stuurgedrag, vandaar dus.

In Nijkerk afgesproken met Astrid, die al een tijdje op een terrasje in de zon zat. Na enkele versnaperingen tot mij genomen te hebben namen we afscheid en ging ik het asfalt weer op. Het eerste stuk van de route in Flevoland had ik zelf uitgezet, het tweede gedeelte van de route (Utrecht) kwam van de eerder genoemde fietsrouteplanner. Had ik maar naar Ymte geluisterd. Ik had bij het berekenen van de route aangegeven dat ik een racefiets route wilde rijden, en dan is het vreemd om op één meter brede bospaadjes gestuurd te worden. Wel mooi allemaal natuurlijk, maar het schiet niet echt op, en tegenliggers (die er gelukkig niet veel waren) konden maar lastig gepasseerd worden. In Nieuwegein werd ik nog een pittoresk jaren-70 wijkje doorgestuurd, kompleet met half vergane fietspaden waar geen hond meer gebruik van maakte. Ook al geen pretje dus.

Eenmaal over de brug bij Vianen kwam ik op bekender terrein. Aan beide zijden van het Merwede kanaal ligt een goede weg. Hier kon weer wat snelheid gehaald worden. Hoewel m'n beenspieren nu toch wel wat tekenen van vermoeidheid begonnen te vertonen, haalde ik met een wind die schuin tegen was toch nog dezelfde snelheden als aan het begin van de tocht. Een geweldige fiets die Quest !

Om half zeven kwam ik in Gorinchem aan. De halve straat heeft met bewonderende blikken over de fiets gebogen gestaan. Zometeen komt het grote werk, en dan moeten de gaten van de koplampen in de neus gefreesd worden. Slik........


Actuele km stand: 141