Rondje Brakel

Een tijd lang heb ik fietsbenen gehad. Na verandering van baan was het over met die fietsbenen en heb ik er twee fraaie kantoorbenen voor in de plaats gekregen. Omdat ik daar ook niet mee voor de dag kon komen ben ik gaan hardlopen, en dus groeiden er twee hardloop benen aan m'n romp. Na twee fikse trekkings in de bergen van centraal Azië ben ik kort geleden terug gekomen met een set prachtige wandelbenen.

Nu heb ik in het verleden al eens ondervonden dat al deze typen benen niet compatibel met elkaar zijn. Zo kan je met wandelbenen niet 16km gaan hardlopen. Met diezelfde benen is het ook moeilijk fietsen. Toen ik dus vanochtend opstond waren m'n benen stijf en stram. Maar gezien de afstand die ik gisteren heb afgelegd (141km), viel het nog mee met de klachten, en na enig strek- en buigwerk kon ik de meest elementaire bewegingen weer zonder al teveel moeite uitvoeren. En na het ontbijt voelde ik het al kriebelen. Ik moest weer gaan fietsen......

Het weer was mooi. Zonnetje, aangename temperaturen en weinig wind. Tijd dus voor een fietstochtje. Mijn meest geliefde route voor de korte afstanden is het zogenaamde 'Rondje Brakel'. Dit is een mooie tocht over de dijk langs de Merwede. Vroeg in het voorjaar, als de eerste hommels verschijnen, is deze dijk altijd vergeven van de fietsers en motoren. Maar aan het einde van de zomer heeft iedereen al genoeg gerecreëerd en is het mogelijk om eens lekker te gaan scheuren.

De route heeft een lengte van 31km en voert deels over een dijk die bewoond wordt door schapen. Van een normale ligfiets kijken deze dieren niet meer op. Maar een rode Quest zien ze niet elke dag, en sommige schapen schrokken toch wel even toen ik ze passeerde.

De benen hielden het goed. Ik had zelfs de indruk dat het beter met ze ging dan vanochtend. En dat is ze geraden ook. Ze moeten er maar aan wennen, aan die Quest.