Lente prikje in de Betuwe

Vorige week was het zoals wel meer de laatste tijd koud, nat en somber. Maar afgelopen zondag ochtend was het zowaar even zonnig en aangenaam weer. Een buitenkans dus om er even opuit te gaan

Ik dus de fiets in en op weg naar de Betuwe, in de hoop daar de appelbloesems te zien bloeien. Er stond weinig wind, en het is nog vrij fris, maar de zon schijnt en de vogeltjes fluiten. 

Nog niet alles staat in bloei, maar het is toch mooi onderweg.

Petlente

Het is nu officieel: volgens de weer statistici verliep de eerste helft van de lente koud, somber en nat. Daar komt nog bij dat de weinige dagen dat het mooi weer was, ook nog op een doordeweekse dag vielen, en dan kan ik dus niet fietsen.

Vorig weekend was het druilerig en mistig, en hoofdzakelijk bewolkt. Afgelopen zaterdag was het zowaar ineens even mooi weer. Ik maakte sinds lang weer eens mooie plaatjes van een zonsopkomst, met het idee om de dag daarop (zondag dus) naar de Betuwe te rijden om te kijken of de appelbomen al in bloei stonden.

Helaas, op zondag ochtend was het weer eens koud, druilerig en zwaar bewolkt.....

Vorig weekend in polder De Huibert

En toen ineens weer mooi weer...

De appelbomen op de Appeldijk bij tricht

Storm en regen in weekend.

Afgelopen weekend weer een poging gedaan om twee fietstochten te ondernemen. Op zaterdag was ik van plan om naar de Biesbosch te fietsen. 's Ochtends in huis hoorde ik het zo af en toe al flink waaien, maar ik dacht ik gok het erop. Op de dijk richting de Merwede brug was er nog niet veel aan de hand. Ik werd overvallen door een kort buitje, maar met het dakje op mijn fiets had ik er niet veel last van. Tussen de brug en Werkendam trok de wind al iets meer aan, maar was nog alleszins handelbaar. Eenmaal in het open veld van de Biesbosch was er echter geen houden aan. De wind trok voortdurend aan de elastieken van het dakje. De fiets was verder nog goed bestuurbaar, maar ik was bang dat het dakje uit z'n beugels zou schieten en het ruime sop van de Merwede zou opzoeken. Voorzichtig gekeerd en terug naar huis maar weer. Na 26 km was ik dus weer thuis. Nog even gestopt op de Merwede brug om een foto van de overvliegende wolken te maken.

De volgende dag was het vrijwel windstil toen ik vertrok, wel begon het na een paar kilometer weer te regenen. Bij het strandje aan het eind van de route ligt het water van de rivier er stil bij:

Verderop in de Biesbosch is een deel van de polders onder gelopen, en staan de Amerikaanse molens met natte voeten niets te doen in het water. 

Maar ik geniet wel van mijn fietstocht. Het is geweldig stil. Zelfs de vogelaars in hun auto's laten vandaag verstek gaan.

Weer eens een beetje zon in het weekend

Na een zeer wisselende week met in het begin veel zon, en daarna veel regen, zaten we op de laatste dag voor het weekend ineens met veel sneeuw. Deze sneeuw viel vooral in het noorden, maar ook in de omgeving van Gorinchem werd het zowaar even wit. 

De volgende ochtend was die witheid goeddeels verdwenen, maar de zon scheen gelukkig wel weer. Ik er dus op uit met mijn DF. Het vroor lichtjes, er stond weinig wind, en de uitzichten waren mooi.

In de sloten stonden de spui pompen nog volop te pompen, want er moest nog steeds water van twee dagen vrijwel onafgebroken regen weggewerkt worden. En dat leverde weer mooie (ijs) plaatjes op.

Petweer

De afgelopen weken is het pet geweest met het weer. Als de zon zich al liet zien, gebeurde dit niet in het weekend. Afgelopen week was het zowaar drie dagen zonnig, maar toen moest ik werken en kon ik alleen vanuit mijn bureau genieten van een mooie zonsopkomst. Het weekend daarvoor verliep zwaar bewolkt, evenals het weekend daarvoor, en ook daarvoor.

Zo ook weer afgelopen weekend. Zwaar bewolkt dus, met als extra kers op de taart een hoop wind, gelardeerd met een fijne motregen op zondag ochtend.

En juist die ochtend was ik weer eens naar Kinderdijk gefietst. Niet omdat ik verwachtte er een mooie zonsopkomst waar te nemen, maar een mens moet zo af en toe toch de (fiets) benen strekken nietwaar.

Wind dus, en regen. Eenmaal in Kinderdijk heb ik voor de goede orde wat 'sfeerplaatjes' gemaakt. Ik ben er niet eens voor de fiets uitgestapt, want dan liep ik het gevaar dat mijn dakje de plomp in zou waaien.

 

Weer eens gebroken spaken.

Eind december hoorde ik tijdens een ochtend ritje ineens een 'plonk' links onder vanuit mijn fiets opklinken. De weg was schoon en vlak, dus dat was op zich wel vreemd. Ik nam mij voor om zodra ik thuis was de voorwielen een inspectie te geven, want ik vermoedde dat het wel eens een gebroken spaak zou kunnen zijn. 

Ik hoefde echter niet tot thuis te wachten voor die inspectie, want een paar kilometer verderop kreeg ik een lekke band. En met het verwisselen van de band viel mijn oog vrijwel direkt op (welgeteld) drie kapotte spaken. 

Dit was voor mij een déjà vu, want op de kop af twee jaar geleden had ik hetzelfde probleem, met hetzelfde voorwiel. Ik heb toen Ymte gevraagd om een stel nieuwe spaken, omdat ik zo eigenwijs was te denken dat ik dit zelf wel kon repareren. En in eerste instantie zag het resultaat er wel goed uit, want het wiel bleef recht, en er braken verder geen nieuwe spaken.

Maar de garantie op mijn knutselwerk was niet meer dan twee jaar dus, en ik moest andermaal beslissen wat ik zou doen. Al snel besloot ik dat ik het repareerwerk nu maar aan een deskundige over zou laten. Ik mailde Ymte met de vraag wat hij het beste vond: Intercitybike de reparatie laten doen of dit overlaten aan de lokale fietsenmaker. Ymte raadde mij aan de reparatie door Intercitybike te laten doen, omdat zij het passende richt-asje hebben om het werk goed uit te kunnen voeren.

Ik dus het wiel op de post en richting Dronten laten sturen. Daar belandde het in eerste instantie bij de lokale Gamma, omdat Intercitybike tussen kerst en oud en nieuw (uiteraard) gesloten was. Maar toen Ymte het wiel uiteindelijk in handen had, was de klus ook snel geklaard. Hij verving de negen zwaarst belaste spaken en stuurde het wiel dezelfde dag weer terug.

Ik kan dus weer lekker fietsen in 2023 😉 

Kerstverlichting

Kijkend naar de WK2022 werden ons onvermijdelijk de reklame blokken getoond. We zagen beelden voorbij komen van een gebouw dat ons wel erg bekend voorkwam. Het bleek het stations gebouw van Arkel te zijn, een dorpje niet ver van onze woonplaats. Het station was in die beelden rijkelijk voorzien van kerst verlichting. Ik ging er eigenlijk vanuit dat deze reklame lang geleden geschoten was, en dat het gebouw er nu weer als vanouds bij stond. 

Maar toen ik twee weken geleden toevallig aan het station voorbij reed, zag ik dat de versiering nog in vol ornaat aanwezig was. Het was toen helaas al licht, dus ik nam mij voor om weer een keer langs te rijden wanneer het donker was. Dat was dus afgelopen zaterdag. Het was mistig en het vroor, en het station lag er in de vroege ochtend vredig bij. Het was niet echt subtiel verlicht, maar da ga ik niet over liggen mekkeren 😄.

Via de polder bij Huibert (die er grijs bij lag), en Leerdam reed ik daarna naar huis terug 

Winters tochtje

Toen ik vanochtend vroeg m'n warme bed uitstapte voor een sanitaire stop, zag ik dat het buiten helder was. En koud. Eigenlijk had ik gisteren avond gehoopt op een zwaar bewolkte zondag ochtend, want dan kan ik weer zonder gewetens bezwaar lekker m'n warme bed instappen. Maar nu dat het zonnige ochtend beloofde te worden, voelde ik mij toch min of meer verplicht om in de fiets te stappen om te kijken hoe de velden er in de vrieskou bij zouden liggen.

Zucht. Ik dus mijn warme kleren aan getrokken, foto camera mee en in de vroege schemer de fiets in. Het vroor buiten twee graden, maar met het dakje op de fiets had ik daar niet zo'n hinder van. Op pad dan maar. De Scheiwijkse molen bij Giessenlanden staat te bibberen in de ochtendschemer. Het is hier in het open veld nog wat kouder dan zonet, de thermometer in mijn fiets wijst bijna min 5 aan.

 

Even verderop kom ik langs de langs de Oudendijkse molen.

De zon is nog altijd niet op, maar het wordt al wat lichter. Het riviertje de Giessen weerspiegelt mooi de molen en de hemel daarboven.

Wanneer ik bij Meerkerk aankom, komt de zon op. Het water van het Merwede kanaal ligt er mooi stil bij. De molen Den bonk staat zich te warmen in het vroege ochtendlicht.

Daarna weer snel naar huis, om op te warmen. De rest van de dag zou nat en somber verlopen. Ik kon in ieder geval geen spijt hebben dat ik zo vroeg was opgestaan 😃.

Remperikelen opgelost

Twee weken geleden de buitenkabel van mijn linker rem vervangen. Een klusje waar ik nogal tegenop zag, want de oude buitenkabel moest eruit, en de nieuwe er weer in. En dat betekent pielen in donkere, moeilijk bereikbare plaatsen. 

Eerst maar de kabel eruit. Alle zichtbare tie-wrappies doorgeknipt, maar ik voel nog steeds dat de kabel ergens vast zit. Met de camera van mijn telefoon een foto gemaakt van de stuurbuis holte. Daar vind ik nog een tie-wrap, op een onmogelijke plaats.

Het ding zit gelukkig niet heel erg vast, en ik kan 'm met wat peuter en prutswerk, en met heel veel beleid en geduld langzaam aan over de stuurstang naar mij toe trekken. Kniptang erop en de kabel is los, en ik kan 'm uit de fiets trekken. Ik leid de remkabel door de buitenkabel om erachter te komen waar het ding nu blijft steken. En dat is hier:

Een minieme beschadiging in de buitenmantel heeft er kennelijk voor gezorgd dat water er door naar binnen kon, en toen kon roest verder zijn werk doen.

Dat wordt dus een nieuwe buitenmantel. Contact opgenomen met Intercitybike, en na een paar dagen was de kabel binnen, 100 cm KEB-SL Jagwire. Bij de lokale fietsenwinkel had ik al een remkabel gekocht, want de oude is niet meer bruikbaar. Dit komt omdat de schroefnippel die erop zit de kabel dermate vervormd heeft dat deze niet meer door de buitenmantel te trekken is.

Dit zijn (bij mij) de standaard schroefnippels die op de remkabel in de DF zitten:

Hiermee is van alles mis:

• De schroefkop op de buitenmantel is een gewone platte 19e-eeuwse schroefkop. Hierop zou een flinke schroevendraaier moeten passen, maar dat lukt niet, want de schroefkop is zo smal dat de schroevendraaier er niet op past. Bovendien is de buitenmantel van messing, dat roest natuurlijk niet, maar is ook veel zachter dan RVS. Dus die schroefkop draai je zo kapot.
• De aandraai schroef is van ijzer. En dus gaat dat roesten. En dat deed het ook bij mij. Nu is mijn kennis over metaal techniek wat roestig 😉, maar een ijzeren schroef in een messing huis is vragen om narigheid (iets over galvanische corrosie..)
• Verder heeft de aandraai schroef een heel erg oncoulante sleutelmaat. Waardoor je verder moet met een bahco.
• Het gat waardoor de remkabel gevoerd moet worden is zo groot, dat de kabel bij het aandraaien van de schroef heel erg vervormt. Hierdoor is het niet meer zo eenvoudig de schroefnippel te verschuiven (als dat nodig is).

Nu was na twee jaar fietsen bij mij de zooi dus zo vast geroest dat ik de hele donderse zooi heb doorgeknipt en een nieuwe kabel met een andere schroefnippel heb gekocht.

Maar ik dwaal af. De kunst was nu om de nieuwe kabel met alle schroefjes en boutjes door de buitenmantel te voeren. Dat was nog opletten, want ook het aluminium buisje van de handrem moet ik meenemen. Het doorvoeren van de buitenkabel door het rubberen doppie in de DF en de stuurruimte eronder viel nog mee. Daarna alles aansluiten en met de nieuwe schroefnippel de handrem grof afstellen. Tie-wrappies vast. Fijn afstelling op het stuur doen, en ik kan weer ongeremd fietsen 😊.

Fietsen met remperikelen

De frequentie van mijn fietstochtjes is wat gedaald de laatste weken. Dat komt niet omdat ik er minder zin in heb, maar omdat ik wat rem problemen had waarvan ik de oorzaak in eerste instantie niet zo snel kon vinden.

Het begon nadat ik afgelopen voorjaar de remmen had bijgesteld. Na het bijstellen liep een van de remmen aan. Het vreemde was, dat dit niet altijd gebeurde. Afgelopen zomer was er bijvoorbeeld niet veel aan de hand. Maar de laatste weken, met het natter worden van de wegen, werd het alleen maar erger. 

Voor vertrek controleerde ik vaak of de wielen vrij liepen, en ging dan pas op pad. Ik kon vaak maar moeilijk op gang komen. Dacht eerst nog dat de banden te zacht waren, of ik gewoon zelf niet zo lekker in elkaar zat. Tot ik erachter kwam dat de oorzaak bij mijn linker trommelrem zat. Bij de Quest heb ik die problemen ook gehad, en daar lag de oorzaak bij het (verroeste) scharnierpunt van de twee remschoenen. 

Ik was bang dat dit nu ook bij de DF het geval was, want volgens mij moet dan de hele voorpoot eruit  om het ding te kunnen smeren. En daar heb ik geen zin in. Na wat geëxperimenteer kwam ik er achter dat het probleem niet het scharnierpunt was, maar de remkabel zelf. Deze liep helemaal niet meer soepel door de buiten kabel. Hierdoor veerde de remschoenen niet meer terug, waardoor de rem bleef aanlopen.

Afgelopen weekend dus de kabel eruit gehaald. De nieuwe is onderweg. Reparatie (en verslag) volgt. Hierbij dan nog een fotoverslag van de fietstochtjes in oktober.