De elementen

Het is zondag 12 november. Het is bewolkt, het waait en de regen geselt met enige regelmaat de dakpannen en ruiten van ons huis. Een normaal mens zou onder deze omstandigheden lekker binnen blijven. Maar ik ben geen normaal mens. Dus stap ik in m'n fiets en trotseer de elementen. Hoewel, daar valt wel wat op af te dingen; mijn fiets trotseert de elementen, en ik trotseer m'n fiets.

Ik op pad. Het is de eerste keer dat ik volledig overkapt in de Quest fiets. In het begin is het wel knus, maar het wordt gaandeweg klam en benauwd in de fiets. Ik fiets eerst richting Schoonhoven langs de N216. De elementen laten mijn fiets voorlopig nog met rust, en er breekt zowaar even een waterig zonnetje door. Bij de pont naar Schoonhoven wend ik de steven richting het westen.

Ik fiets nu op de Lekdijk en krijg de straffe noordwesten wind stevig van voren. Ik weet het tempo nog ruim boven de 30km/u te houden, maar moet er wel op letten dat de elementen geen vat krijgen op het schuimdakje. Een keer gaat het bijna mis, maar ik weet het ding nog net op tijd op te vangen. De fietsmissie die ik vandaag in gedachten heb is Kinderdijk. Ik heb al heel wat van de wereld gezien, maar moet tot m'n schaamte bekennen dat ik de molens van Kinderdijk nog nooit in levende lijve gezien heb. Daar gaat vandaag dus verandering in komen, tenminste, als de wind zich een beetje gedeisd houdt en ik de Quest op het asfalt weet te houden.

Alles gaat gelukkig goed, en na een kleine anderhalf uur stevig doortrappen kom ik bij de wentelwieken aan. Langs de molens loopt een mooi fietspad dat mij rechtstreeks de polder instuurt. Op datzelfde pad lopen natuurlijk de onvermijdelijke toeristen die bij mijn naderen alle fasen van het emotionele spectrum ten toon spreiden; van angst, schrik, verbazing en verwondering tot gierende lach. Ik onderga het een en ander stoïcijns. Hoewel, al die aandacht is toch wel leuk....

Als ik verder oostwaarts fiets wordt het steeds stiller op het pad en rijd ik door een prachtige stille polder. Ik verlaat het mooie fietspad en doorkruis een aantal mooie lintdorpjes die zich in de loop der eeuwen tegen het riviertje de Graaf gevlijd hebben. Vanuit het noordwesten nadert een formidabele bui die de hemel zwart kleurt. Daar zat ik op te wachten; nu eens kijken of ik het droog houd binnen de fiets. Terwijl de regen op m'n dakje klettert fiets ik in een lekker tempo door. Behoudens een beetje spatwater houd ik het droog, alleen begeven de rechter richting aanwijzers het op een gegeven moment. Of dat door het vocht komt, of door het rammelen van de fiets over de keitjes in de weg weet ik nog niet, maar jammer is het wel. Na een totaal afgelegde afstand van 81 kilometer kom ik thuis, nu moet ik eens gaan kijken waarom die richting aanwijzers het hebben begeven. Maar eerst een douche....

PS: de knipperlichten doen het weer, d'r zat een stekkertje los.