28 oktober 2020

Nieuwe claxon in DF

 

Destijds heb ik mijn DF laten uitrusten zonder de standaard claxon. De reden was dat het ding nogal groot en zwaar was, en ik zelf iets kleiners wilde inbouwen. 

Dat was minder eenvoudig dan ik verwachtte. Er zijn op de markt veel piezo speakers die beloven een flinke berg herrie te produceren. Dat doen ze in de meeste gevallen ook wel, maar dat gebeurt meestal maar op een frequentie. En die toonhoogte is zo hoog dat deze voor mijn mede weggebruikers niet als claxon overkomen, maar meer lijkt op het gepiep van een angstige muis. Nu kan je met een Arduino via PWM de toonhoogte verlagen, maar daardoor daalt ook het aantal decibels. En dat wil ik weer niet.

Kant en klaar oplossingen waren er ook, maar dat was meestal in de vorm van een sirene, en die zijn te groot om in de neus in te bouwen. Een andere optie zou zijn om gaten te boren in de DF, en zo'n sirene onder in de neus in te bouwen, maar mijn fiets glimt nog zo mooi dat ik die drempel nog niet durf te nemen.

Op internet kwam ik bij toeval het Engelse Hornit tegen. Deze fiets claxon beweert met 140db de luidste fiets claxon te zijn. Met dertig euro is het wel een vrij dure oplossing, maar onvrijwillig plotseling contact met een mede weggebruiker valt in de regel wat duurder uit. Ik besluit  er een te kopen en te zien of ik het apparaat zodanig aan kan passen dat deze in de neus van mijn fiets past, onder de koplamp.

Met beleid en geduld peuter ik het apparaat uit elkaar. Gelukkig is er niets gelijmd, en is alles demonteerbaar zonder iets echt te slopen. Er zitten twee mini-schakelaars op het apparaat. Eén schakelaar is voor de claxon, deze wordt met een stekkertje verbonden met de claxon en kan met een rubberband elders op het stuur gemonteerd worden. Het snoer is echter te kort voor een velomobiel. De andere schakelaar zit op de claxon zelf en deze dient om te kiezen tussen de twee verschillende claxon tonen die de toeter rijk is. De claxon wordt gevoed door twee AAA batterijen. 

De printplaat kan ik er netjes uithalen. Ik print een kastje met deksel voor de printplaat. Dit kastje plaats ik op de aluminium buis in mijn DF

Mijn plan is nu als volgt: de twee schakelaars vervang ik door kleine moment-schakelaars die ik verleng naar mijn stuur. De claxon gaat onder m'n koplamp. De batterijen heb ik niet nodig, want ik voed de toeter vanuit met de DF accu's, door een kleine DC-DC omvormer onder de claxon-printplaat te monteren. Hiermee reduceer ik de 8.5V van de DF naar 3V. Doordat de batterijen eruit zijn kan ik de behuizing van de claxon lekker compact houden. Die behuizing ga ik natuurlijk 3D printen, en vervolgens in de juiste kleur spuiten.

De piezo speaker die de eigenlijke claxon bevat zit stevig vast gegoten in een stuk plastic. Deze krijg ik niet los dus. 


Dat hoeft ook niet. Ik ontwerp een huis waarin ik de piezo speaker kan monteren. Hieronder een testprint.

Hieronder een 3D render van de claxon. Het huis bestaat uit twee delen, waartussen zometeen de claxon geschroefd wordt.

Hieronder de uiteindelijke 3D print in lekker poepbruin PLA.

Daarna is het een kwestie van schuren en plamuren.

Ondertussen ben ik ook bezig met de drukknopjes, waar ik een lang snoer aan soldeer omdat ze naar het stuur verhuizen. Op ebay had ik in het verleden al eens een verzameldoos micro schakelaars gekocht die nu goed van pas komen..

Een van de drukknopjes komt op de stuurstang. De houder print ik met PLA, het witte stukje plastic ertussen TPU, een kunststof die heel flexibel blijft na printen en een beetje rubberachtig aanvoelt.  Hierin schuif ik de micro schakelaar, nadat ik er twee draadjes aan gesoldeerd heb. Ik heb nu een mooi, redelijk waterdicht drukknopje.

De tweede micro schakelaar gaat in een van de handels van het stuur, daarover later meer.

De PLA claxon heb ik ondertussen een x - aantal keer gespoten en afgelakt. Klaar om zometeen ingebouwd te worden.

Wordt vervolgt....


26 oktober 2020

Regenachtig weekend

Afgelopen weekend was het qua weer redelijk pet. Wind, regen, laag hangende bewolking. Niet erg fotogeniek weer dus.

Afgelopen zaterdag was ik weer even naar de Biesbosch gereden. Veel te beleven was er niet. Normaal gesproken valt er voor mij dan ook niet veel te tikken, maar er was toch iets wat het vermelden waard was.

Vaak rijd ik de Biesbosch helemaal uit, totdat ik bij het pontje uitkom dat 'zomers tussen de Anna Jacominaplaat en Lage Zwaluwe vaart. Hier zet ik wel eens mijn fiets op het ponton waar het veerpontje aanlegt. Dat levert dan bij zonsopkomst mooie plaatjes op. Maar sinds het uitbreken van COVID-19 is het pontje uit de vaart. Braamstruiken hebben het pad naar het ponton afgelopen half jaar al bijna volledig overwoekerd.

Mooi om te zien dat de natuur het binnen korte tijd helemaal overneemt wanneer mensen even niet overal doorheen banjeren.

21 oktober 2020

Project Arduino DF: de schakelkast en stekkers

Project Arduino vordert gestaag. De Arduino krijgt zometeen een plekje achter de beugel waar de aluminium buis op rust.Van daar uit lopen de draden naar het stuur voor de bedienings knoppen op het stuur. Er gaan zestien draden richting mijn schakel / oled kastje op het stuur. Om die kabelbundel niet de dik te laten worden heb ik een oude DVI kabel gestript. Daarin zitten een hoop mooie gekleurde draden van goede kwaliteit en lekker dun. 

De kast waarin de Arduino komt wil ik makkelijk in- en uit de fiets kunnen halen, om montage  makkelijker te maken. Dat houdt in dat ik stekkers nodig heb. Na enig zoekwerk vond ik iets dat bruikbaar was: Molex Micro-Fit 3.0. Deze serie bestaat uit een grote hoeveelheid verschillende typen stekkers, ik bestel een type dat direct op de printplaat te solderen is. 

Ik ben van plan de elektro componenten op een experimenteer printplaat te solderen. Helaas loop ik daarmee tegen een probleem aan. Op elke printplaat en bij de meeste elektro componenten is de afstand tussen de pootjes 2.54 mm. De Molex stekkers hebben echter een pin afstand van 3.0mm. Nu zou je denken dat die 0.46 mm niet veel uit zal maken, maar wel als je acht pinnetjes op een rij op een printplaat moet solderen. Dat past niet. Ik zoek internet af of er ook experimenteer printplaten met 3.0 mm gat afstand te koop zijn, maar helaas... Ik zat dus met een uitdaging.

Het 'toeval' wil dat ik op zolder nog een CNC machine heb staan. Deze heb ik enkele jaren geleden gebouwd van de overblijfsels van een oude 3D printer. Het is een MP-CNC (Mostly Printed CNC). De naam zegt het al: de meeste onderdelen moet je met een 3D printer printen. De CNC gebruik ik niet zoveel, maar heeft mij ook niet veel gekost. Nu komt het ding van pas, want met een CNC kan ik een printplaat frezen.

Ik ontwerp een lay-out en zet dit om in G-code in Estlcam. Ik vind nog ergens een printplaat met één koperlaag die ik nog van mijn eerste Quest project van dertien jaar geleden heb over gehouden. Ik laat de CNC het werk doen:


Ik moet een aantal keer van freeskop wisselen, maar uiteindelijk heb ik een klein printplaatje waar de Molex stekkers op passen.


De linker stekker is voor het stuur, de rechter is voor de leds in de DF. Het volgende probleem is: hoe bevestig ik de twee printplaatjes aan elkaar ? Ik wilde eerst iets met schroeven en beugels proberen, maar dat werd een lomp geheel. Met Loctite superlijm plak ik de twee plaatjes aan elkaar, en warempel, het zit als een huis.


En dan begint het grote solderen. Dat is nog een hele klus. De volgende keer laat ik een BCP etsen. Maar nu doe ik het nog even handmatig.

De Molex stekkers krijgen ook een mooi huisje.


De twee Molex stekkers voor de accu's kan ik met een beetje duwen gelukkig wel in een keer op de printplaat solderen (links onder).

Nu nog een mooi kastje voor het geheel...


...en we hebben iets dat we in de fiets kunnen plaatsen.


19 oktober 2020

Loonse en Drunense duinen

Afgelopen weekend twee fietstochten gemaakt. Meestal ga ik er alleen op zondag opuit, maar de weersvoorspellingen voor die dag waren niet al te best. Zaterdag dus naar de Loonse en Drunense duinen gefietst. Er werden mistbanken voorspeld, ik hoopte op een mooie zonsopkomst boven de heide, met hier en daar een fotografisch verantwoord mistbankje over het landschap gedrapeerd. Helaas werd ik iets te laat wakker, waardoor ik de zonsopkomst niet zou kunnen halen. Maar ach, een half uurtje later aankomen maakt ook niet zoveel uit.

Helaas had ik er geen rekening mee gehouden dat er onderweg wegwerkzaamheden uitgevoerd zouden worden. Op twee plaatsen werd het fietspad deskundig geblokkeerd door onsympathieke hekken en klauwden graafmachines het asfalt open. Een alternatieve route werd niet bewegwijzerd, ik moest het zelf maar uitzoeken. M'n Garmin wist niet echt raad met de nieuwe situatie, dus het duurde even voordat ik de juiste weg gevonden had.

Ik was hierdoor helaas veel te laat voor de zonsopkomst, en de mistbankjes lieten ook verstek gaan. De paddenstoelen daarentegen waren alom aanwezig, en dat kon ook niet anders na de regens van vorige week.





Heel anders was het afgelopen zondag. De dag startte grijs, de zon probeerde het wel even, maar het werd alleen maar grijzer. Ik hoopte onderweg nog wat mooie beelden te schieten, maar het zat er niet in deze dag.





 

15 oktober 2020

Arduino project DF: Zelfbouw accu's voor de DF

In mijn nieuw te bouwen elektronische schakeling voor de DF zitten twee Sparkfun LiPo gauges voor het meten van de belading van de accu's. Het enige nadeel van die dingen is dat ze alleen de lading van één cel kunnen meten. In mijn DF zit een hele mooie kleine accu van 7.2V met twee cellen, met een capaciteit van 3.5Ah. Met de Sparkfun kan ik deze spanning dus niet meten. Omdat ik toch al van plan was om met twee accu's te gaan rijden ben ik de accu's zelf maar gaan bouwen. Met standaard accu's van het type 18650.

Omdat een enkele LiPo accu een spanning van 3.6 heeft, heb ik minimaal twee accu's nodig om aan de benodigde 7.2V te komen. Ik wil graag een accu bouwen met een wat grotere capaciteit dan m'n huidige Lupine, dus zet ik er twee in serie en twee parallel. Dat ziet er zo uit:

Verder heb ik nog een schakeling nodig die de accu's beschermt tegen over- of onder belading, kortsluiting en te hoge belasting. Zo'n ding heet een "Battery Management System", of kortweg een BMS. Die dingen zijn gelukkig niet duur; voor een paar euro koop je er een in China. De accu's bestel ik in Nederland, bij Nkon. Ze hebben een capaciteit van 3450 mAh en kosten €3.80 per stuk. Per accu heb ik er vier nodig, dat wordt dus in totaal een prijs van €30,40. Verder heb ik nog een krimpkous nodig om het geheel netjes in te pakken (€1.10), en stekkertjes om de accu's aan te sluiten en op te kunnen laden (Molex, 5 stuks, bij elkaar €10,60)

Nu is het de kunst om het geheel in een zo klein mogelijk pakket aan elkaar te knutselen, en dan op zo'n manier, dat het nog werkt ook.

Men neme twee accu's...

.. die solderen we aan elkaar.

 Hetzelfde doen we met het volgende paar, en die twee paren soldeer ik dan weer in serie aan elkaar.

 Plakbandje eromheen om de accu's bij elkaar te houden tijdens het solderen.

Het BMS bordje erop met dubbelzijdig geltape ...

De draden eraan solderen...

.... volgens onderstaand schema. Het gele draadje gaat zometeen naar de LiPo Fuel Gauge. Ik meet dus de helft van de spanning die op de accu's staat. Omdat de BMS de spanning over het hele pakket regelt, blijft de spanning op beide celparen gelijk.

En dan controleren of je alles goed hebt gedaan. Geen 'magische rook' . Geen blauwe vonken, maar keurig netjes 8.06V.


Krimpkous erom....

... en met de föhn erop.

Daarna flink in de weer met een 3D ontwerp om het hele pakket een stootvast jasje te geven.

 ... deksel erop. Vastschroeven, en we hebben een mooi accupack. 

Totale kosten: iets meer dan twintig euro per accupack.


12 oktober 2020

Verzopen tochtje

Afgelopen weekend ben ik er twee keer opuit geweest. Zaterdag ochtend, toen ik in alle vroegte uit het raam keek, zag ik sterren twinkelen in het zwerk. Ik trok de stoute (fiets) schoenen aan stapte in het donker mijn fiets in. 

Heerlijk, voor het eerst sinds dagen scheen de zon weer eens ! Het lijkt wel of oktober het neerslag tekort van de afgelopen acht maanden in één keer goed wil maken. Mijn fietsroute was nog niet erg vast omlijnd, maar ik wilde in ieder geval 'oost' gaan. Dat leek mij wel wat. Oost.

Door de stille polders ging het naar Geldermalsen. Dat leek mij ver genoeg. Aldaar wendde ik de steven om weer 'west' te gaan.

Bij Leerdam nam ik een stukje van de Diefdijk, en reed daarna verder naar Gorinchem.

Al met al was het een mooi redelijk kort tochtje met braaf weer.

...

Zondag ochtend twinkeleerden de sterren weer. Dus ik weer in alle vroegte op pad. Dit keer ging ik 'west' Ik had nog geen idee waar naartoe, maar west leek mij wel aardig Ik was nog geen tien minuten buitengaats of het begon te regenen.

Het ochtend rood kleurde de horizon al een beetje, maar de regen kwam vanuit het westen. Even stoppen voor een foto, schuimkap erop en verder maar. Ik ben nu toch buiten. De horizon in het oosten bleef gloren, en daarbij bleef het ook nog doorregenen. Dat leverde onderweg toch ook wel een mooi plaatje op:

En omdat ik toch al bijna bij Kinderdijk was, dacht ik mijn geluk daar ook even te beproeven. Het regende nog steeds stevig, maar ik zag in mijn achteruitkijkspiegel dat de zon nog steeds van de partij was. En warempel, in Kinderdijk:

Het was ondertussen gaan plenzen, maar een beetje fotograaf trekt zich daar niets van aan. Na flink wat foto's genomen te hebben kroop ik kletsnat maar voldaan de fiets weer in. Ik fietste via de hoofdingang Kinderdijk uit en voelde, toen ik mijn bolide de Lekdijk op manoeuvreerde, de fiets een beetje vreemd sturen....

Twee dagen geleden heb ik Ymte gemaild met de vraag of hij mij Schwalbe G-One Speed TLE banden kan leveren. Mijn huidige G-One banden zitten er nu bijna 3000 kilometer op, en ik heb tot nu toe geen enkele lekke band gereden. Dat is voor mij een record. Ik ben dus tevreden met deze banden, maar wil in verband met de naderende winter geen ellende in het donker.

Helaas had ik mijn geluk nu iets teveel op de proef gesteld. Jawel, een lekke band. En nu begint wat in vroeger tijden werd omschreven als de wet van Murphy, maar in de 21st eeuw een "Clusterf*ck" wordt genoemd. In het Engels wordt dit omschreven als: "A disastrously mishandled situation or undertaking".

Normaal gesproken zeul ik van alles mee in mijn fiets. Gereedschap, binnen- en buitenbanden, fietspomp, bandenplak spul.

Ik zette de fiets op een rustig stukje op de dijk, haalde het gereedschap uit de tas, verwijderde voorwiel en pompte de band weer op. En nu begint de ellende;

  1. Ik heb een nieuwe binnenband nodig, want plakken onder deze omstandigheden heeft weinig zin. Ik rits de tas open: geen binnenband. ALTIJD rijd ik met een paar reserve binnenbanden, maar nu natuurlijk niet. De enige optie die dus over blijft is proberen de zooi te plakken.
  2. Er is nogal veel lawaai om mij heen. Links van mij brommen schepen op de Lek, en ondertussen ruist de regen op de stoep en op mijn rug. Er komen borrelende en sissende geluiden uit de band, maar het lijkt wel van twee plaatsen tegelijk te komen. Glas of een scherp steentje kan ik niet vinden. en ik neem aan dat ik deze er ondertussen uit gereden heb.
  3. Ik heb geen regenkleding of zelfs maar een fleece vest meegenomen, en koel dus lekker af. Terwijl de regen op mijn rug klettert probeer ik het ondertussen opgespoorde gaatje droog te houden. Mijn handen zijn vochtig en koud, en alles wat ik aan heb is vochtig en koud, dus droogmaken gaat niet zo goed.
  4. Het gaatje is opgespoord, opschuren, solutie erop. Even laten drogen onder deze omstandigheden is eigenlijk onmogelijk, maar ik probeer het toch maar. Plakker erop en een minuut lang aanduwen. Na een minuut schuif ik de plakker er gewoon weer af. *grr*!(##!. Dit is zinloos. 

Het is ondertussen negen uur geworden. Ik bel mijn vriendin en vraag haar of ze een binnen- en buitenband kan komen brengen, plus fleece vest en regenjas. Een uur lang zit ik in mijn fiets te bibberen terwijl zij de gevraagde spullen bij elkaar graait en  naar Kinderdijk rijdt. Het is opgehouden met regenen, en op een gegeven moment breekt de zon zelfs door. Nadat mijn vriendin is aangekomen met de banden is het leed snel geleden en kan er weer gefietst worden. De volgende keer toch maar iets beter voorbereiden....


Mijn rechter voorband heeft het dus uiteindelijk 3047 kilometer lang volgehouden.