20 december 2007

Energie


Het was alweer een tijd geleden dat ik in m'n Quest gekropen was. Maar de schuld ligt bij mijzelf; ik moest zonodig een werkgever hebben die op fietsafstand van huis lag, en dan tref ik er een waarvan ik de schoorsteen pijp met een beetje goede wil bij ons vanuit het dakkapel raam kan zien.... Onnodig te zeggen dat het geen zin heeft om voor een fietsritje van acht minuten de Quest te gebruiken. Dat wil niet zeggen dat ik het mis, dat Quest-gevoel, en ik neem mij dan ook voor om zodra het 's avonds wat langer licht blijft, er meer op de fiets uit te trekken.

Om toch wat van dat Quest gevoel te behouden, was ik afgelopen zondag na het hardlopen even in de fiets gekropen om even een ritje te maken. En omdat een ritje zonder doel minder lekker fietst had ik mij verplicht wat foto's te maken van de Amer centrale bij de Biesbosch. Het was helder en fris, dus dat zou wel wat mooie plaatjes op moeten leveren.

Met een lichte bries in de rug ging ik op weg, het tempo lag niet zo hoog. Of dat lag aan de kou of aan m'n vermoeide hardloop benen, ik weet het niet, maar ik wist wel dat het allesbehalve vanzelf ging vandaag. Ik was er ook te lang uit geweest, uit die fiets. Komt ook omdat ik een beetje teveel hobby's heb, en die vragen van tijd tot tijd allemaal hun aandacht. Maar genoeg gemopperd, terug naar de fietstocht. Het landschap van de Biesbosch lag er mooi en maagdelijk bij, en de schoorstenen van de Amer centrale lonkten aan de horizon.

De kinderkopjes van Raamsdonkveer zijn berucht in de regio. Het hele pittoreske centrum is ermee geplaveid. Het ziet er ongetwijfeld mooi uit, maar in een Quest is het een ramp. Horen en zien vergaat, de hele inhoud van m'n fiets verhuisde naar andere contreien, en m'n tandarts heeft weer nachtwerk om m'n vullingen op hun plaats te zetten. Maar het doel van m'n tocht was bereikt, en vanuit m'n luie stoeltje maakte ik foto's van de schoorsteenpijpen in het licht van de ondergaande zon. Altijd weer mooi.

Tijdens de terugweg ging de zon onder en ging bij mij ook langzaam het licht uit. Ik had helemaal geen energie meer over. Op m'n tandvlees kwam ik thuis. 's Avonds koorts gehad, en de dagen erna nog flink brak geweest, dus ik zal wel een griepje onder de leden gehad hebben. Kan de beste overkomen.

Ik moet de foto's nog even schuldig blijven, want ik fotografeer nog analoog. Daar gaat volgend jaar wel verandering in komen, maar nu nog even niet.

09 november 2007

De Rustende Jager

Rustende Jager.

Ik schijn er een neus voor te hebben, voor slecht weer. Een paar dagen geleden een vrije dag ingepland om weer eens lekker te gaan fietsen. En die dag was afgelopen donderdag. De dag begon gelukkig fris en fruitig, met een waterig zonnetje en een straf westelijk briesje. Had ik vorige keer de oostelijke windstreken verkend, nu was het de beurt aan het zuiden.

Via google maps was ik op het spoor gekomen van een parallelweg die langs de A27 liep, en ik was benieuwd hoe die weg zou zijn. Het fietspad onder Sleeuwijk leidde mij keurig netjes naar de bewuste asfaltstrook. Voordat ik die weg opreed, passeerde ik eerst nog een verwarrende hoeveelheid gebods- en verbodsborden. Maar omdat die allemaal op de autoweg stonden en niet aan het fietspad, besloot ik die maar te negeren.

Aan het einde van de parallelweg trof ik ineens een bussluis aan, met een verbodsbord voor alle verkeer. Had ik hier nou in mogen rijden of niet? Bij Hank ga ik de brug over de Bergsche Maas over en daar zoek ik het fietspad op dat ik gedurende mijn vorige tocht in deze contreien had ontdekt. Dit fietspad is aangelegd op een voormalige spoorlijn en ik volg het helemaal tot aan Waalwijk. Bij Waspik maak ik nog een noodstop, want de batterijen van m'n Garmin Etrex zijn bijna leeg. Ik moet nog ergens een landkaart in het vooronder hebben liggen, maar het is maaaaaanden geleden dat ik dat ding voor het laatst heb open gevouwen. Misschien moet ik er wel een halve centimeter schimmel afhalen als ik dat ding eindelijk gevonden heb.

Met verse batterijen ga ik weer op pad. In Waalwijk sla ik af en duik ik de Loonse en Drunense duinen in. De wind van de afgelopen dagen heeft zijn tol geëist en de paden zijn amper zichtbaar onder het dichte bladerdek. Ik strijk neer bij De Rustende Jager. Normaal gesproken heb ik het niet zo op jagers, maar rustende jagers hebben bij mij een streepje voor. En ik weet nog van de geschiedenis boekjes van vroeger, eigenlijk zijn wij allemaal rustende jagers, in ieder geval de mannelijke helft van de bevolking.

In Udenhout scoor ik nog even snel twee lekkere Udenhoutse Broeders bij de plaatselijke Udenhoutse Broeder-dealer. Naast mijn gereedschapskist, het opgevouwen dakje, fleece vest en de schuimkap gaan ze er nog net in. Het dak en de schuimkap gaan er een half uur later weer uit, want het begint te regenen. En de dag die fris en fruitig begon, eindigde in een vochtige winderige zware erwtensoep….

30 oktober 2007

Regen

Een tijd al niet gefietst. Dat had allerlei oorzaken, ik had het vooral druk met m'n andere hobby's. Afgelopen maandag had ik speciaal een dag vrij genomen om er eens lekker op uit te gaan. Glad vergeten dat ik om twee uur 'smiddags nog langs de tandarts moest. Shit. Dan maar een minder lange tocht. De zaterdag ging somber voorbij. De zondag: idem dito. Het zou maandag toch wel wat beter worden met het weer ?

Maar toen ik op maandagochtend de gordijnen opentrok zwierden de klamme regen slierten over het grijze garageplein. Niks dus met dat weer vandaag. Mijn vriendin had deze ochtend ook vrij, dus we ontbijten uitgebreid en nemen rustig en bedaard een bakkie koffie. Daarna neem ik nog maar een bakkie leut. Ondertussen hield ik met een schuin oog die vochtigheid buiten in de gaten. Helaas, al dat tijdrekken mocht niet baten. Sterker nog, het werd alleen maar donkerder, en het werd nog vochtiger.

Ik moest er toch maar aan geloven. In mijn hoofd had ik een route uitgestippeld die mij grofweg langs de Linge richting Geldermalsen zou leiden. Het eerste stuk, tot aan de glasstad Leerdam was mij nog bekend, maar daarna kwam de grote witte vlek om mijn mentale landkaart, en die zou ik vandaag dan gaan opvullen.

Het leuke is, dat wij op de kop af tien jaar geleden ongeveer dezelfde route hadden afgelegd, maar dan niet langs de Linge, maar erop. We beleefden namelijk in 1997 de laatste strenge winter en toen lag bij wijze van hoge uitzondering de hele rivier van Gorinchem tot aan Geldermalsen stijf bevroren onder de winterhemel. Toen hebben wij onze stoute schaatsen aangetrokken en een mooie tocht tussen de hierboven genoemde plaatsen gemaakt. Heen op de schaats, terug met de trein. Vandaag dus met de Velomobiel, en dit zowel heen als terug.

Vanwege de regen ben ik volledig bekapt op pad gegaan. Na Leerdam worden de weggetjes smal, en gaan zij heftiger slingeren, gelijk een beekje dat door een laagland meandert. Langs dit geslinger veel appelbomen in herfstblad, en kleine eeuwenoude boerderijtjes die scheefgezakt als oude mannetjes tegen de rivierdijk aanliggen. Helaas is het weer dermate slecht dat ik mij er niet aan waag om er een foto van te maken. Maar neem maar van mij aan dat het mooi was. Al dat geslinger houdt wel in dat ik de vaart er niet in kan houden, maar dat geeft niet, en is bovendien nog gevaarlijk ook. Al herhaalde keren heb ik een wiel nog net uit de berm kunnen trekken, omdat ik net iets te lang naar weer een mooi kalenderplaatje heb liggen kijken.

Bij Geldermalsen ga ik de spoorweg over. Het pad over de oude ijzeren brug, waarover wij tien jaar geleden naar het station kluunden, is maar net breed genoeg voor m'n Quest. Langs de noordkant van de Linge rijd ik weer terug naar huis, en terug naar de tandarts. Alwaar de mondhygiëniste mijn gebit onderhanden zou nemen.

03 oktober 2007

China

Afgelopen weken ben ik nogal afwezig geweest. Dit kwam doordat wij bij wijze van ontspanning een vakantie in China gehad hebben. China is een opmerkelijk land, en ze zijn in sommige zaken ver vooruit op het westen. Voorbeeld: alle brommers, scooters en ander klein gemotoriseerd verkeer zijn elektrisch uitgevoerd, de stilte die dit oplevert is werkelijk oorverdovend, om over uitlaatgassen maar te zwijgen. Nog een voorbeeld: alle grote doorgaande wegen in de steden hebben een fietspad dat gescheiden is van de hoofdweg door een drie meter breed bloemperk. Over de breedte van dat fietspad doen ze ook niet moeilijk, vijf meter is geen uitzondering. Ander voorbeeld: verkeersregels zijn er niet echt. Dit houdt in dat het recht van de sterkste telt, en dat zijn (inderdaad) de automobilisten. Toch windt de zwakkere weggebruiker (fietsers en voetgangers dus) zich hier niet over op. Sterker nog, niemand windt zich op in het Chinese verkeer. Goed, er wordt veel getoeterd en gebeld, maar dit gaat zonder woeste gebaren, middelvingers, gefronste wenkbouwen, scheldkanonnades en andere tekenen van (gemeend) machtsvertoon. Wat dat aangaat kunnen we nog heel wat van ze leren, van die Chinezen.

Verder heb ik in China een heuse ligfiets (trike) gesignaleerd. Ik heb er helaas geen foto van kunnen nemen, om dat de bewuste fiets nogal snel voorbij kwam. Dit had drie redenen: het was een ligfiets, de fiets rolde naar beneden van een berghelling, de fiets werd daarbij ook nog voortgetrokken door twee uit de kluiten gewassen herdershonden. Natuurlijk is hier sprake van enige overkill, maar ik heb de bestuurder (een westerling) hier niet over kunnen spreken.

Foto's van de reis zijn binnenkort te zien op www.robbroek.nl

03 september 2007

De tuf-tuf club

Dit bericht bereikt u niet van gene zijde. Ik leef nog gewoon. De reden van mijn lange digitale afwezigheid ligt gelegen in het feit dat ik een overdaad aan hobby's en interesses heb, en die vergen allen hun aandacht. Een kleine opsomming:

* fietsen (kent u al)
* Aquarianen (vissen houden in een glazen bak, met water erin, anders krijgen ze het erg benauwd)
* Mijn andere website onderhouden (fotosite)
* Fotograferen (landschappen, mensen, gebouwen, zonsop- cq -ondergangen)
* Klokken repareren (en vervolgens niet kunnen slapen van al dat getik en gebeier),
* Uit het raam kijken (altijd boeiend),
* en last but not least .... een flinke berg foto's van mijn fotosite overhevelen naar iStock.

Heeft Rob dan helemaal niet gefietst de laatste tijd ? Natuurlijk wel ! Wat dacht u ! En welnu, daar ga ik het nu eens over hebben......

Afgelopen zaterdag ochtend veegde ik het dunne laagje stof van mijn Quest en maakte ik mij klaar voor een traptocht. M'n fietsplan was nog niet vastomlijnd. Ik wilde in eerste instantie eerst naar Schoonhoven fietsen en van daaruit richting het oosten gaan, over de dijk van de Lek. Zo gedacht zo gedaan. Er stond een fris briesje, de lucht was schoon, en het gras groen. Bij de pont naar Schoonhoven was men bezig de beschoeing van een nieuwe betonlaag te voorzien. Het was er druk en rommelig. Op de pont werd ik aangeschoten door een automobilist die een enthousiaste blik in m'n fiets wierp. Hij was van plan een Hurricane te kopen, maar dit zag er ook wel mooi uit. Omdat de rivier niet zo breed was, was het gesprek van korte duur, en ieder ging zijns weegs.

Na Schoonhoven dus naar het oosten. Op de dijk reden een paar oude landbouw trekkers, hoewel...., tientallen. Nee, honderden ! Ze reden ongeveer 25km/u dus ik kon ze met gemak inhalen. Het ene na het andere fraai gerestaureerde exemplaar werd door mij gepasseerd. De kleuren sprongen je tegemoet, evenals de dieseldampen en het geknetter en gehoest van de oude uitlaten. Ze zagen er allemaal mooi uit, maar ik was blij dat ik de koploper uiteindelijk achter mij kon laten.

Bij de brug bij Vianen ging ik de Lek over, om daarna langs de andere kant van de rivier richting Culemborg te rijden. Ik reed al de hele tijd op m'n Garmin Etrex-Venture GPS. Dit rijdt lekker ontspannen, en is zeker beter dan een TomTom die de hele tijd tegen je aan loopt te tetteren. Ergens tussen Culemborg en Everdingen ging ik weer richting Gorinchem. Ik zette het waypoint naar m'n woonplaats en koos op goed geluk de wegen uit.

Onder Leerdam werd ik nog overvallen door een buitje, maar verder ondervond ik tijdens de terugreis geen hindernissen. Of het mocht zijn dat mijn benen, na ongeveer 100 kilometer, toch wat vermoeid begonnen te raken. Ik ben het duidelijk niet meer gewend, al dat fietsen. Foei !


Hieronder een kaartje ter verduidelijking van mijn gevolgde route

31 juli 2007

Oude en nieuwe bewoners

Gisterenavond achtte ik het weer goed genoeg om weer eens een fietstocht te ondernemen. Er stond een straffe wind, en dan treedt bij mij altijd de 'heen-tegen-terug-mee' procedure in werking. De wind kwam deze avond pal uit het westen. Dit komt er dus op neer dat ik de neus van m'n Quest aan het begin van de toch in die richting moet loodsen.
Ik kies weer voor de Biesbos, daar ben ik al een half jaar niet geweest, en ik ben benieuwd wat er allemaal veranderd is. Rijkswaterstaat is er bezig een groot natuurgebied aan te leggen. Dit in verband met het stijgen van de zeespiegel, het stijgen van de rivieren, en het stijgen van de hoeveelheid neerslag.
Als ik tegen de wind in scheur zie ik na Werkendam al de eerste tekenen van de werkzaamheden; een boer die middels een bord protesteert tegen het aanstaande verlies van zijn velden en (waarschijnlijk) ook zijn huis. Altijd weer een treurige gedachte. Even verderop zie ik een boerderij die door het hoog opschietende onkruid al amper zichtbaar is. Het boerengezin heeft hier kennelijk al huis en haard verlaten
Na een paar kilometer zie ik de eerste zandhopen van het aanstaande natuurgebied. De nieuwe bewoners hebben hier al hun intrek genomen, en storen zich kennelijk niet aan de alom aanwezige graaf- hak- en breekmachines; kleine groepen ganzen en eenden slobberen zich een weg door de eerste plassen die er zich vormen, en maken zich gereed voor de nacht.
Een groot gedeelte van de wegen zijn door de werkzaamheden zijn al niet meer begaanbaar, en ik moet even zoeken om een mooie route te vinden. Uiteindelijk sla ik een voor mij nieuw weggetje in, en verbaas mij weer over de stilte en de verre uitzichten. Hoewel je hier maar op een korte afstand van de randstad zit, zie je er niets van. Geen masten, schoorstenen, hoge gebouwen of andere storende elementen. Het is net of je het landschap door een groothoeklens bekijkt. Prachtig....

16 juli 2007

De lange en de korte

Afgelopen zaterdag de nieuwe as gemonteerd. Het wordt voor mij een klusje van niks, zo'n as vervangen, het achterwiel is er namelijk al een stuk of vijf keer uit geweest, dus ik ken de handelingen uit m'n hoofd. Vandaag is het dus beurt nummer zes.
In een poep en een scheet ligt het wiel er dus weer uit. Ik leg de oude en nieuwe as naast elkaar. Ziet er toch wel wat versleten uit, die oude as, zeker als ik 'm vergelijk met de glimmende nieuwe die ik net van Ymte gekregen heb. Maaarrr.... %#$%@ !!! wat krijgen we nou ??! De nieuwe as is een flink stuk langer ! Hoe zit dat nou ?? Hebben ze een kapitale fout gemaakt, daar bij Velomobiel ?
Nee Rob, even goed nadenken... Aan de oude as zat een lange smalle bout die de as aan de achterkant van het wiel op het wiel drukte. Op de nieuwe as zit een andere bout, en die is ook een stuk korter. Zou het... ? Ik leg de twee constructies inclusief bouten naast elkaar, en ja hoor, de nieuwe as is langer omdat de bout korter is geworden. Vandaar dus. Logisch dus.
Omdat de nieuwe as 'meer pas' was dan de oude, was ik bang dat ik flink wat geweld zou moeten gebruiken om de as door de lagers te drukken, maar dat was niet het geval. Met wat beleid en smeer en wat lichte drang ging de nieuwe as erin als Gods woord in een ouderling (erg makkelijk dus). Na deze werkzaamheden was het natuurlijk tijd voor een (flinke) testrit. Ik merkte geen verschil; de oude (gesmeerde) as was stil, en de nieuwe (gesmeerde) as was stil. Het enige verschil is dat ik met deze as langer stil kan blijven doorfietsen dan met de oude.
Toch nog even bij Ymte navraag gedaan over die langere as. Velomobiel heeft de as langer gemaakt zodat de naaf minder bewegingsruimte heeft wat tot loswrikken van de bout zou kunnen leiden. Om gewicht te besparen heeft Velomobiel hem in eerste instantie wat korter gemaakt. Dit houdt dus in dat m'n fiets met de nieuwe as weer een paar gram zwaarder is geworden. Zit ik niet mee, allemaal psychisch...

09 juli 2007

As-pas

Enige weken geleden maakte ik melding van de flinke herrie die mijn fiets maakte. Ik had het probleem toen opgelost door de achteras te demonteren en het bewuste stuk ijzer van een nieuwe smeerlaag te voorzien.

Nu kreeg ik van Ymte een reactie op dit bericht. Omdat niet iedereen zo'n reactie ziet (ik in ieder geval niet), heb ik hierbij het mailtje nog eens geplaatst (knip....plak)

Dag Rob (en andere bloggers en bloglezers)

Je kunt je technische vragen ook gewoon bij ons kwijt hoor. Het probleem met je achteras is waarschijnlijk dat de passing te ruim is. De achterassen die we hebben gebruikt zaten een paar honderdste mm onder de opgegeven maat. Dat kan heel lang goed gaan, maar door de te ruime passing kan het lager gaan inlopen op de as waardoor het geluid ontstaat. Smering is dan symptoombestrijding. We hebben nieuwe assen gemaakt met nikkelcoating die precies aan de maat zijn (lichte perspassing, met een rubber hamer kun je de as voorzichtig door de lagers tikken). Je kunt een keer langs komen om je as te (laten) vervangen, we kunnen hem ook opsturen. Groeten, Ymte, Velomobiel.nl


Groeten, Ymte

Einde knip....plak.

Per ommegaande heb ik Ymte gevraagd om het gewraakte onderdeel op te laten sturen. Vandaag is de as aangekomen. Dat wordt weer klussen. U hoort nog van mij....

28 juni 2007

Identiteits crisis

Mijn webpagina's http://www.robbroek.nl/ en quest.robbroek.nl worden gehost door in.nl. Vlak voor het afgelopen weekend kreeg ik een net mailtje waarin werd aangekondigd dat de server verhuist zou gaan worden en dat m'n sites even uit de lucht zouden zijn. Prima....

Op de afgesproken tijd was m'n foto- en reissite was een halve dag uit de lucht, maar m'n Quest-site bleef uit de lucht. Het weekend naderde, maar hoezeer ik het ook probeerde; nog steeds niets.

Ik zit zelf in de IT, dus ik had al wel zo'n donkerbruin vermoeden waaraan het zou kunnen liggen, maar ik kon niets anders doen dan de heren van in.nl een mailtje sturen met daarin mijn bedenkingen. Het hele weekend ging voorbij, maar geen antwoord. Iedereen die mijn Quest-site zou bezoeken liep tegen een blanco scherm aan. Kortom, ik bestond niet meer....

Groot was de opluchting toen ik op maandag ochtend een mailtje kreeg waarin stond dat ze inderdaad even iets vergeten waren. De site functioneerde weer als vanouds. Hoera !

Op het Quest-front valt er helaas niet zoveel te melden. Op twee juli begin ik bij m'n nieuwe werkgever, en ik heb nu een week vrij. Ik zou een stuk kunnen gaan fietsen, maar ik ben te moe (lees: lui) om uit m'n stoel te komen.

19 juni 2007

No more Go-Go

Aan alles komt een eind, en dus ook aan mijn ongeregelde fietstochten van Gorinchem naar Gouda (m'n zelfbenoemde Go-Go tochtjes). Hoe dat zo Rob, zult u zich afvragen ? Nou dat zal ik nu uit de doeken doen:

Ik zit nu al zo'n negen jaar in de IT. Mijn werkgever zond mij uit naar diverse klanten in heel Nederland. De ene keer in Apeldoorn, dan weer in Leiden, en soms ook wat dichterbij, zoals nu in Gouda. Ik fiets (en 'auto') nu zo'n half jaar lang heen en weer tussen Gorinchem en Gouda, maar het ziet ernaar uit dat aan deze pret een eind gaat komen. Dan moet ik weer met de auto, de file in, bij voorkeur lang onderweg, vroeg weg, en laat thuis. Daar komt nog bij dat diverse verkeersgoeroes orakelen dat wij naar een totaal verkeers-infarct toerijden, dus de vooruitzichten worden er niet echt veel beter op.

Om kort te gaan, ik was op zoek naar een andere baan, en dan het liefst een met een korte reistijd. En die baan had ik snel gevonden. En het mooie is; ik hoef maar tien minuten te fietsen. Maar 'elk voordeel heb z'n nadeel'; ik hoef maar tien minuten te fietsen. Zo'n afstand is niet interessant met een Quest, dan ben ik elke dag zowat langer bezig met in- en uitstappen dan met fietsen. Dit houdt dus in dat ik heel wat minder fietskilometers zal gaan maken de komende tijd.

Maar als ik even een korte rekensom maak: per dag ben ik nu ongeveer drie uur onderweg naar m'n werk (ongeacht of ik nu met de fiets of met de auto ben). Er gaan circa ongeveer plusminus pak-en-beet tweehonderd werkdagen in een jaar. Drie keer tweehonderd maakt zowat zeshonderd uren extra vrije tijd per jaar. En die tijd kan ik dus 'nuttig' gebruiken door wat meer te fietsen. Goed, het gaat dan wel om recreatief fietsen, maar daar is niets mis mee, en zeker niet in zo'n lekkere fiets als de Quest.

U hoort dus nog van mij.....

11 juni 2007

Piep - kners, piep - kners....

.... deed m'n fiets de afgelopen week. Het begon tijdens de tocht naar Noord Holland, vorige week. Op kilometerstand pakweg 4700. Een zwak geratel steeg op vanachter m'n zitje. Zo te horen kwam het van m'n achterwiel.

Al tijdens het fietsen begon de analyse; lag het aan het derailleur of aan het achterwiel ? Even stoppen met trappen, en het gekraak hield op. Het derailleur dus. Maar een half uur later ging het knerpen gewoon door, ook als ik niet trapte. Niet het derailleur dus, maar het achterwiel dus. Zal wel het lager zijn dan, of iets anders dat aanloopt.

Ik heb er toen die dag even verder geen aandacht aan besteed. En het vreemde was, op de terugweg van de 105km was er helemaal niets meer te horen. Probleem opgelost zou je zo denken. Maar helaas, de praktijk was weerbarstig. Dus kon ik maandag ochtend, op weg naar m'n werk, weer luisteren naar een door merg en been gaand geknerp, afkomstig van het achterwiel. Piep - kners, piep - kners.........

In het begin van de week duurde de krekel-aubade maar een half uur per rit, daarna was het achterwiel kennelijk genoeg opgewarmd, en kon ik in alle rust mijn weg vervolgen. Maar aan het eind van de week kon ik gedurende de hele fietsroute (zo'n 40km) van het kraken uit de achtersteven genieten. Tijd dus om eens in de inwendige fiets te duiken.

Afgelopen zondag het achterwiel er maar weer eens uit. Ik begin er handigheid in te krijgen. Het vet rond de achteras is stroperig en taai geworden, en er loopt ongeveer halverwege een groefje door het smeersel om de as. Zand ? Ik maak de as schoon, voorzie het geheel weer van een smeerseltje en zet de boel weer in elkaar. Even testfietsen. Een oorverdovende stilte valt mij toe !!

Heerlijk.....

03 juni 2007

Ma's verjaardag


Er was al sprake van lang voordat ik voor het eerst in m'n Quest zou stappen: een fietstocht naar mijn ouders in Noord Holland. Toen die fiets er eenmaal was moest er voor het ondernemen van een dergelijke tocht nog aan een tweetal criteria worden voldaan: een reden, en lekker weer.

Afgelopen vrijdag was daar de reden; mijn moeder was jarig, en jawel, het was ook nog lekker weer. Hoogste tijd dus om mij op te maken voor een flinke fietstocht. De route hoefde ik niet meer uit te zetten, want die had ik een paar maanden geleden al tot in de puntjes nageplozen. Het fijne is dat men daar tegenwoordig Google maps voor kan gebruiken. Als Quester zoek je natuurlijk de mooiste en meest rechte stukken asfalt, en met de luchtfoto's van Google maps zijn die vrij eenvoudig op te sporen.

De route die ik uitstippelde was grofweg als volgt: eerst naar Schoonhoven (bekend terrein). Daarna via de ventweg van de N210 en 204 naar Woerden. De volgende plaats die ik zou aandoen was Breukelen. En vandaar wilde ik de kanaalweg langs het Amsterdam-Rijn kanaal gaan volgen. Deze loopt door tot aan de Schellingwoude brug in Amsterdam. Wanneer ik die brug geslecht had zou het verder kinderspel zijn, want ik ben in Amsterdam geboren en dus nog redelijk bekend met het aldaar aanwezige stratenplan.

Tot zover de theorie, en nu de praktijk. Op de dag van mijn moeders verjaardag was het dus zoals eerder gezegd mooi weer. Gewapend met drank, voedsel en navigatie-elektronica ging ik op weg. De eerste kilometers was het terrein bekend. De pontbaas bij Schoonhoven doorboorde m'n kaartje, en ik werd de Lek over gebracht. Aan de andere zijde van de rivier ging het verder, richting Woerden dus.

De navigatie-kastjes in m'n fiets deden hun werk naar behoren en loodsten mij zonder noemenswaardige problemen door Woerden. Daarna was Breukelen mijn richtpunt, pittoresk gelegen aan de A2 en het Amsterdam-Rijn kanaal. Ik slechtte het Groene Hart van Holland en wurmde mij tussen de zandhopen die de A2 flankeren door.

En daar lag de weg; bijna 25km asfalt die mij zonder oponthoud naar Amsterdam zou leiden. Tenminste, dat hoopte ik. En verdomd, het was ook zo. Behoudens een klein stuk net na Driemond was de gehele weg geasfalteerd, en mooier nog, vrijwel auto luw, en nog mooier nog, er was op die hele weg geen kip te bekennen. Helaas veel te snel kwam ik in Amsterdam aan. Die weg had van mij nog wel even door mogen lopen.

Nu ging het de Schellingwoude brug over, en daarna hop, richting Purmerend. De route ken ik nog van vroeger, en heeft voor mij dus geen verrassingen meer. Mijn ouders wonen in de Zuidoost Beemster. Na een tocht van 105km kom ik aan. De fiets wordt beklopt, besnuffeld en bewonderd door kennissen en familie.

's Middags om drie uur wordt het weer tijd om huiswaarts te keren. Ik volg dezelfde route terug, dus veel valt daarover niet te vertellen. Alleen was het wel prettig dat de noordoosten wind die middag verder was aangetrokken, waardoor ik met een gangetje van 42km/u langs het Amsterdam-Rijn kanaal kon bolderen.

Na een tocht van 210km kwam ik, een beetje moe maar voldaan, weer thuis aan. Lekker tochtje !

24 mei 2007

Het voordeel van vroeg opstaan...





Woorden zijn hier overbodig....

15 mei 2007

Weer een mijlpaal

Berichtte ik een week of twee geleden over de eerste schade aan m'n fiets, gisteren was het de beurt aan de tweede mijlpaal die iedere fietser bekend mag voorkomen; een lekke band.

Tijdens het fietsen voelde ik een zwabbering door de fiets gaan die steeds sterker werd. Ik dacht eerst dat ik nog aan het recupereren was van het wandelweekend in zuid Limburg, maar de oorzaak lag toch meer op het technische vlak; een lekke achterband.

Het was gelukkig licht, de wind was nog rustende, het regende niet, sterker nog: de zon scheen. Een mooie gelegenheid dus om een lekke band te krijgen, en te repareren. Ik parkeerde de fiets op een mooi stukje berm en zette het beestje op z'n kant. Even pompen bracht de boosdoener al snel aan het licht; een scherp steentje had zich door de diverse lagen lekwerend materiaal heen weten werken en zich in de binnenband geboord.

Ik stond voor de keus: de binnenband vervangen (ik heb een reserve mee) of plakken. Ik koos voor plakken, want volgens mij duurt een binnenband vervangen langer en ik ben van nature zuunig aangelegd. Lijm erop, plakkertje ertegen aan, lucht in het bandje en fietsen maar weer. De polder in.

Voor de heren statistici onder de lezers: de band raakte lek op km stand 3997,4. Het merk van de band: Schwalbe Marathon slick.

07 mei 2007

Humpty Dumpty

Afgelopen weekend aan de gang geweest met Humpty Dumpty; de gekwetste neus van m'n Quest. Door de crash van afgelopen woensdag is de epoxyhuid op een paar plaatsen flink geknakt. Er zitten geen scheuren, maar het glasvezel is her en wel wat los gekomen. Voordat ik aan de gang ga met het repareren van de gelcoat moet ik dus aan de gang met de inwendige fiets; de binnenkant van de neus.

De kap gaat eraf, dat maakt het werken wel wat makkelijker. Bovendien kan ik zo gelijk even naar m'n achterlicht kijken, want ik kwam er kort geleden achter dat dat ding niet meer werkte. Ik zie het al snel, het stekkertje zit los. Dit heb ik al eerder meegemaakt met die krengen. Met een tie-wrap zet ik het geheel nu echt vast.

Nu verder met het echte werk. Ik meet de beschadigde stukken op en knip wat matjes glasvezel op maat. Daarna meng ik de epoxy en breng ik de glasmatjes aan. Her en der zie ik de epoxy aan de buitenkant naar buiten komen. Ik laat het geheel een dag uitharden.

Op zondag gaat de buitenkant van de fiets eraan geloven. Rob Jansen gaf mij al de tip om zoveel mogelijk de uitstekende en gescheurde stukjes gelcoat te verwijderen. Met een dremel gaat dit snel. Bij polyservice had ik pasteuze epoxyhars en rode verfstof gekocht. Ik maak het aan en smeer het in de naden en kieren. Het is lastig spul. Het werkt niet zo lekker als lakplamuur, maar het is na harding wel een stuk flexibeler. En ik zit er niet op te wachten dat het spul er na een half jaar weer afkomt.

Omdat de weersvoorspellingen niet goed zijn, en ik geen zin heb op morgen in de file naar Gouda te zitten, gaat de kap er weer op en wordt de fiets rijklaar gemaakt. De neus ziet er nog niet gelikt uit, maar hij is nu tenminste weerbestendig. Later komt het afwerken wel....

02 mei 2007

Voorpui in de poeier


Pech, pech, pech. Afgelopen woensdagochtend de eerste crash met m'n Quest. Gelukkig kan ik niemand anders de schuld geven. Het was gewoon een gevalletje van even niet opletten. Het gebeurde als volgt:

De bewuste woensdagochtend in alle vroegte vertrokken. Fototoestel mee, want het is helder en de zon gaat ongetwijfeld weer mooi opkomen. Ik kar door de polders, leg aan op de pont naar Schoonhoven, en ruis langs de oevers van de Vlist richting het noorden. Onderweg maak ik nog even een fotostop, om het prachtige landschap op de gevoelige plaat vast te leggen.

Onderwijl geniet ik van de opkomende zon, de stilte om mij heen, de bloeiende bermen en de fluitende vogels. Het is lente alom, en dan is het prettig fietsen. Ik beloof mijzelf een mooie route als ik Haastrecht heb gepasseerd. Wanneer ik een bruggetje over hobbel schiet ik bijna langs de bewuste route en trek een scherp bochtje.

Ik voel het linkerwiel loskomen. Ik beslis bliksemsnel; als ik hier omga, raak ik achtereenvolgens een lantarenpaal, een decoratief eiken tonnetje dat bij de ingang van een hotel-restaurant staat, een geparkeerde witte auto, en een gemetseld muurtje. Grote kans dat ik en mijn fiets dan flink in de poeier liggen. Als ik gewoon rechtdoor ga, raak ik alleen de muur voor mij, en dan alleen met de neus, en misschien kan ik de fiets voor die tijd nog wel stoppen.

Ik stuur dus tegen en ga voor het muurtje. Helaas ga ik niet door het muurtje, maar het muurtje gaat door mij, of liever gezegd door mijn fiets. Met een doffe klap sta ik stil. Vloekend stap ik uit en bekijk de schade. De neus van m'n Quest lijkt wel een eierdopje; er gaat met gemak een flinke voetbal in. Het ziet er akelig uit. Van binnenuit trap ik de neus weer terug in z'n originele vorm, en daar knapt het in ieder geval een flink stuk van op. Aan de randen van het 'eierdopje' is de gelcoat her en der losgeraakt, er zitten krassen op de neus, maar voor de rest valt het van een afstand niet eens meer zo op. Gelukkig zitten m'n koplampen niet in de neus, maar er een stuk boven. Ze hebben van het hele voorval niets gemerkt en kijken nog maagdelijk de wereld in.

Die Questneus heeft z'n maagdelijkheid nu wel verloren. Deze ochtend ben ik even een bezoek wezen brengen aan Polyservice, alwaar ik mij heb voorzien van wat reparatiespul. Ik kan komend weekend dus weer aan de gang met epoxy, en vreemd genoeg merk ik dat ik het nog leuk vind ook.......

19 april 2007

Gedragsverrijking

Mijn vriendin beheert de website van de Vrienden van Diergaarde Blijdorp. Een uitvloeisel van die werkzaamheden is dat we ook lid zijn geworden van die club. En als gevolg daarvan wonen wij zo af en toe lezingen bij, waarin het wel en wee van de dierentuin en haar bewoners onder de aandacht worden gebracht.

Dit klinkt saai, maar dat is het niet. De directeur van de Diergaarde (Ton Dorresteyn) is een welbespraakt man en hield zo eens een voordracht over het verhogen van het welzijn van de dieren in zijn tuin. Het is algemeen bekend dat die dieren daar niet vrijwillig zitten. Over het algemeen weten de meeste beesten zich prima te vermaken. Maar soms gaat het wel eens mis, en dan worden de dieren kooiziek. Iedereen kent dat beeld wel, zo'n panter die eindeloos voor de tralies van z'n kooi heen en weer loopt te banjeren.

Dit komt omdat zo'n panter geen moer te doen heeft in zo'n kooi, en daar poogt men in dierentuinen wat aan te doen. Het toverwoord hier is: gedragsverrijking. Geef de dieren wat klimgerei, een autoband, laat ze hun voedsel zoeken, verplaats zo af en toe het hele interieur, en ze zullen zich een stuk beter voelen in het dagelijks leven.

Als ik in m'n Quest door een willekeurige stad rijd, voel ik mij soms net een dierentuin directeur. Allemaal mensen die zich met een 'ik moet naar mijn werk hoofd' door de stad verplaatsen. Ze kijken niet op of om, en slapen nog half. Kooiziek bewegen ze zich van huis naar werk, en weer terug. Totdat er zo'n rode sigaar de hoek om komt denderen. Mensen schrikken, er wordt gelachen, gewezen naar een plekjes op voorhoofden. Buurmannen en kinderen worden gewaarschuwd. Auto's houden in, fietsers kijken om. Kortom, consternatie alom.

En zo doet elke velomobilist iets aan de gedragsverrijking van z'n medemens, en bijgevolg zullen ze zich een stuk beter voelen in het dagelijks leven. Toch ?

12 april 2007

Da's pech !

Afgelopen woensdag voor het eerst serieuze pech met m’n fiets. ’s Ochtends in alle vroegte vertrokken. Het is nog donker, maar de vogeltjes fluiten hun stembandjes schor. Wanneer ik de stadsgrenzen van Gorinchem passeer blokkeren ineens de trappers van m’n fiets. Verbaasd rol ik de fiets tot stilstand onder de laatste lantarenpaal, voordat de weg het duister induikt.

In het schijnsel van de lichtmast kantel ik m’n fiets in het gras. Ik verwacht dat de ketting tussen het derailleur vast zit, maar helaas, niet dus. Een controle aan het voorblad levert ook al niets op. Ik probeer nog eens wat te trappen, maar na een paar meter loopt de boel weer vast. ^#%&@@#$ !!! denk ik. Er zit niets anders op dan lopend terug te gaan. Dat is ongeveer zeven kilometer. Hollend naast de fiets probeer ik binnen een redelijke tijd weer thuis te komen. Op de laatste honderd meter kom ik er achter dat ik ook kan steppen in een Quest, wanneer ik half op de smurfenmuts ga zitten en een been buitenboord houd. Dat had ik eerder moeten bedenken...

Thuis kleed ik mij om en pak ik de auto, en al piekerend probeer ik achter de oorzaak van het probleem te komen. Ik zet alles in gedachten nog eens op een rijtje:
  • Het gebeurde van het ene op het andere moment, ik was op dat moment niet aan het schakelen.

  • De trapas wil niet meer voor- of achteruit

  • De ketting rond het derailleur loopt goed

  • Bij flink kracht zetten op de trappers voelt het vreemd sponzig aan
    (Het achterwiel loopt nog vrij (fiets is te duwen)

  • Ik heb het niet goed kunnen zien (het was nog donker), maar bij terug trappen (wat dus niet gaat) blijft de ketting strak staan

  • Als ik in de fiets zit en een helling afrol, hoor ik een tikkend geluid, ongeveer in de frequentie van het draaien van het achterwiel
Op m’n werk mail ik naar de ligfiets groep en naar Ymte, en deze laatste komt uiteindelijk met de oplossing.

Ik citeer Ymte:
“Misschien zit de moer die je tandwielen opsluit los, hij kan dat klem tegen de vork gaan lopen. Als hij los zit kunnen de tandwielen zijdelings bewegen. Om hem vast te krijgen moet je het achterwiel uit je fiets halen, freewheel op je naaf plaatsen zodat je hem met het wiel tegen kunt houden. Voor het vastzetten van de moer heb je een speciaal hulpgereedschapje nodig.”Einde citaat.

Ik haal de boel los, en inderdaad, de cassette valt als los gruis tussen de achtervork vandaan. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Nu begrijp ik de symptomen: de afsluitmoer van de tandwielen raakt los en drukt tegen de vork aan, en de boel loopt vast. Wanneer ik met de hand het achterwiel ronddraaide, werd deze moer weer op de cassette gedraaid en kwam de boel weer vrij. Het is koopavond, dus ik hol naar de fietsenwinkel en koop het speciale hulpgereedschapje waar Ymte het over had. Dit stuk gereedschap gaat in het vervolg een vast onderdeel van m’n fietsuitrusting worden !

Snel zet ik voor het donker alles in elkaar. Kennelijk iets te snel, als ik achteruit een helling afrijd gaan de trappers mee.... Hier moet dus nog wat aan gesleuteld worden.

Hieronder een plaatje van de boosdoener, de afdekmoer op de cassette...



PS: Zoals Kees van Malssen al zeer terecht opmerkte in de ligfiets groep: het is normaal dat de trappers meedraaien wanneer de fiets achteruit rijdt. Niets aan de hand dus.

Dom, dom, dom, dom, dom.

10 april 2007

Ontmoetingen in het donker

Ik rijd de laatste dagen ’s ochtends nog in het donker. Dat levert vaak onverwachte ontmoetingen op. De route tussen Gorinchem en Schoonhoven voert mij over grotendeels onverlicht fietspad. M’n twee koplampen doen dan waar ze voor gemaakt zijn; het fietspad verlichten. Soms verlichten zij ook de obstakels die zich op het fietspad bevinden, takken, hobbels, kuilen, ik zie ze allemaal.

Regelmatig moet ik echter uitwijken voor eenden op mijn weg. Kennelijk vinden ze het prettig om in het stikke donker op het fietspad rond te banjeren, want ze geven meestal geen krimp wanneer ik voorbij rijd. Afgelopen week trof ik een ander dier op de baan aan. Het stond op z’n achterpoten en was gefixeerd op iets dat zich een paar meter verderop in de berm bevond. Ik verwachtte dat het dier op mijn naderen wel weg zou stuiven, maar tot m’n verbazing bleef het zitten...

Op een afstand van 10cm reed ik erlangs. De koplampen streken langs zijn glanzende vacht, en zag ik tot mijn verbazing dat het een marter was. Zijn blik bleef onveranderd gefocust op dat wat zich in de berm afspeelde. Geen idee wat het was, maar het was kennelijk een stuk interessanter dan een drie meter lange rode banaan die met een snelheid van 40km/u op een afstand van 10cm in het stikke donker langs je heen zoeft.......

30 maart 2007

18 kilometer witte soep.

Door ziekte heb ik afgelopen week niet kunnen genieten van het lengen der dagen, en na het afgelopen weekend gooide de zomertijd roet in het eten. Als gevolg van het vooruit zetten van de klokken was het weekend niet alleen een uur korter, maar moet ik de route Gorinchem-Gouda weer volledig in het donker afleggen.

Vanochtend kwam er nog een extra handicap bij, in de vorm van een dichte mist. De route Gorinchem-Schoonhoven voert mij grotendeels door een onverlichte polder. Normaal gesproken voldoen mijn twee Luxeon-K2 koplampen voldoende, maar het enige dat ik deze ochtend verlichtte was de dikke mist voor mij. Als ik links over de rand van m'n Quest keek, kon ik nog net een stukje fietspad van het gras ernaast onderscheiden, maar soms werd de soep zo dicht dat ook dat niet mogelijk was.

Als gevolg daarvan heb ik een flink deel van de route tastend door het duister af moeten leggen. Het fietspad is gelukkig zo recht als een kaars, dus ik kon de snelheid op 37km/u houden, maar echt prettig fietst het niet. Pas na Schoonhoven werd de mist wat minder dicht, en kon ik profiteren van de lantaren palen die mij wat houvast gaven over de te volgen route.

Als ik zo uit het raam kijk, kan ik gelukkig vanmiddag weer met heldere blik terug naar huis.

12 maart 2007

Door Gouda



Na een semi-winter vol wind en water kwam maandag dan eindelijk een dag zoals er hoop ik nog vele zullen volgen. Om half zes in de ochtend is het nog flink donker, maar de vogels trekken zich daar niets van aan, en twinkeleren dat het een lust is. Onderweg merk ik dat de dagen toch al snel aan het lengen zijn, het wordt zowaar licht. Heerlijk!

Om zo snel en soepel mogelijk Gouda door te koersen heb ik een route gevonden die voorlopig mijn favoriet is (zie kaartje hierboven). De weg gaat langs de volgende paden en wegen: -voorwillense weg- -zuidelijke zwarteweg- -Graaf Florisweg- -statensingel- -Ridder van Catsweg- -bloemendaalse weg-. De route leidt mij -op een paar kleine stukken na- vrijwel alleen over fietspaden of autoluwe paden, en welgeteld drie stoplichten (die 's ochtends nog uitstaan). Gouda heeft in z'n recente geschiedenis (net zoals de meeste steden) al heel wat polders opgeslokt. En in plaats van alle wegen en boerderijen plat te walsen heeft Gouda ervoor gekozen om een deel te laten bestaan en als fietspad te gebruiken. Kijk, dat vind ik nou aardig...

Op de terugweg is het zonnig en een hoop insecten hebben voor het eerst dit jaar het luchtruim gekozen. Dat is vervelend, want om bij een snelheid van 35 km/u een vlieg in je oog te krijgen lijkt mij geen pretje. Ik stop om de zonnebril op te zetten. En of het nu psychisch is of niet, ik rijd gelijk 5 tot 7 km harder. Okee, de bril is gestroomlijnd, maar zo'n snelheidwinst is toch ook niet te verwachten. Ik zal het er maar op houden dat m'n angst voor een aanvaring met een gepansterd vliegbeest door het plaatsen van die bril is weggenomen, waardoor ik wat harder tegen de pedalen durf te duwen...

08 maart 2007

Vissertjes

De afgelopen dagen ondanks het onsympathieke weer toch met de Velomobiel in de(het) weer geweest. De route Gorinchem – Gouda is naar aanleiding van tips van Kees wat meer gepolijst. In Gouda heb ik nu een route gevonden met minder kruispunten, minder rotondes en vooral minder stoplichten.
Door al het hemelvocht van de afgelopen dagen zijn de condities in m’n fiets te omschrijven als een klamme sauna. Het knipkaartje dat ik elke dag overhandig aan de pontbaas van Schoonhoven hangt iedere keer slap in m’n handen. De baas krijgt z’n tangetje amper door het zompige papier. M’n fiets staat overdag droog, maar dat is nauwelijks genoeg om de inhoud ervan naar enigzins aanvaardbare vochtconcentraties te brengen.
Gisteren ochtend in het donker nog wat pech onderweg. Ineens schoot mijn linker voet uit de SPD-clip. Ik duw het bewuste lichaamsdeel weer op z’n plaats, maar zonder resultaat. Al fietsend rommel ik een tijdje door, maar ik krijg geen grip. Ben ik soms het plaatje onder m’n schoen verloren ? Vreemd, want dan zou dat al fietsend moeten zijn gebeurd, en ik heb niets horen vallen. Al filosoferend kom ik tot de conclusie dat het plaatje nog gewoon op de trapper moet zitten. En jawel, als ik later overdag de trapper bekijk blijkt het ding trouw met mij meegefietst te zijn. Ik haal het los en schroef het weer onder m’n schoen.
Op de terugweg vijl ik weer wat bij op m’n route door Schoonhoven. Tot nu toe volgde ik een weg vol hobbels en drempels, maar als ik de stad in wil rijden zie ik aan m’n linkerhand een mooi stukje asfalt. Ik sla af, maar merk dat ik aan de verkeerde kant van een watertje zit. Ik stop om de fiets te keren. Aan de overkant van het watertje staan twee jongetjes met een hengel. Ze kijken geboeid toe terwij ik de fiets keer. ‘Meneer, wilt u zometeen zo hard mogelijk langsrijden ?’ klinkt het van de overkant. Natuurlijk wil ik dat, en met een lekker gangetje kachel ik langs de twee opgetogen knaapjes, onderwijl volijk zwaaiend en toeterend.
Eenmaal over de Lek verhoog ik het tempo, om zo te voorkomen dat een naderende bui mijn fiets volgiet, want ik fiets vanmiddag dak- en kaploos. En dat is ook voor het eerst sinds dagen.....

03 maart 2007

Gewoon woon-werk verkeer

De afgelopen week heb ik mij ingelaten met gewoon woon-werk verkeer. Drie keer met de fiets, twee keer met de auto. De vermoeidheid die mij de eerste week parten speelde was nu veel minder, dat gaat dus de goede kant op.

Donderdag ochtend ervoer ik dat je ondanks de schuimkap en het dakje toch nog behoorlijk nat kunt worden tijdens een regenbui. Het was nog donker en er stond een flinke wind. Een stevige bui brak los en teisterde het landschap en mijn fiets gedurende ongeveer drie kwartier. Het opspattende water op de neus van de Quest werd door de wind onder het dakje gewerveld, met als gevolg dat Rob een nat hoofd kreeg. Ik moet natuurlijk niet zeuren, want onder dezelfde omstandigheden was ik met m'n open ligger totaal verzopen aangekomen.

Op aanraden van Kees heb ik op donderdag op de terugweg de route langs het riviertje de Vlist genomen. Dat ging snel en goed. Het ging goed omdat ik de weg aan de oostkant van de rivier heb bereden, en die is erg autoluw. En het ging snel omdat er een straffe wind stond, die mij de eerste keer het onder velomobilisten zo bekende zeil-effect deed ervaren. Ik moest de handen geconcentreerd aan het stuur houden en de bochten in de weg vooral netjes aansnijden (zoals dat zo mooi heet), maar de wind deed m'n fiets zonder trappen zo af en toe versnellen naar snelheden boven de veertig kilometer.

De pont bij Schoonhoven lag door de regenval van vanochtend ineens een halve meter hoger....

21 februari 2007

Gemist....

Deze ochtend (woensdag), rond de klok van zeven. Op een kruispunt aan de zuidgrens van Gouda. Signalement: een witte Quest getooid met zwarte vlekken, zoals koeien deze ook dragen. De berijder is amper te zien, alleen een oranje pet steekt boven de schuimkap uit. Ik gebruik mijn nieuwe toeter. Een keer, twee keer. Het stoplicht voor de koeienquest gaat op groen, en de fiets rijdt weg. Ik zwaai nog even vertwijfeld, maar ik word niet gezien.

Bij deze alsnog een goedemorgen, Kees.

20 februari 2007

Op naar Gouda


Sinds een week of drie werk ik in Gouda. Dat is qua fiets afstand een stuk beter te doen dan Nijmegen, en dus kan ik weer wat meer op de fiets naar m’n werk gaan. Nu waren er een aantal factoren die mij nog weerhielden aan deze onderneming te beginnen. Ten eerste het weer, storm, sneeuw en regen, we hebben het allemaal gehad de afgelopen weken. Verder is het ’s ochtends nogal donker, en aangezien de route nieuw voor mij is, zal ik in het duister een weg moeten vinden. Verder ontbrak er nog een prikkel: files. Ik kan gelukkig om 7 uur beginnen, en dan zijn de files nog kort. Wanneer ik om half vier weer huiswaarts keer, is er van opstoppingen ook nog niet echt sprake.

Maar: gelukkig zijn er ook nog een aantal prikkels die mij hebben doen besluiten wél in de fiets te stappen. Ten eerste: Frank van Rijn. Deze wereldfietser kwam ik enkele dagen geleden al tegen op de website van Bas, en het toeval wil dat ik net zijn laatste boek aan het lezen ben. Als ik zo lees over z’n reis door Tibet vind ik mijzelf maar een mietje; ik zit uitwegen te zoeken om niet te hoeven fietsen terwijl die man met zware bepakking bij temperaturen ver onder nul op een hoogte van boven de 5000 meter op z’n trappers staat te duwen.

Frank is in m’n boek net de grens van Nepal over gestoken, en dat was net nadat hij in Tibet zijn hoogte/diepte punt van z’n reis had bereikt. Voor mij een mooi moment om ook maar weer eens in m’n fiets te stappen. Om kwart voor zes gaat de wekker. Jas mee, tas mee, TomTom mee. De vogels fluiten hun eerste voorzichtige noten. Door de stille straten van Gorinchem gaat het, en daarna de polder in, richting Schoonhoven. Het fietspad langs de N216 ligt er in het duister mooi bij. Het ligt alleen iets lager dan de autoweg ernaast, zodat ik flink verblind word door het tegemoet komend verkeer.

De pont naar Schoonhoven ligt al stomend voor mij klaar. De pontbaas kijkt wijfelend naar mijn vervoermiddel en besluit toch maar dat het een fiets is. TomTom loodst mij zonder moeite door Schoonhoven, maar daarna gaat het weer mis. Mijn uitgestippelde route loopt via een fietspad door de polder naar Stolwijk. Maar ome Tom denkt nogal dualistisch op het gebied van fietspaden; ze bestaan wel, men kan er een route op uitstippelen, maar je kan er niet op rijden. Maar dat wil ik nu juist wel. Ik duik het fietspad op en de duisternis in. Ongeveer halverwege stop ik even om de kaart te raadplegen. In de stilte hoor ik vogels roepen. Als ik weer verder fiets besef ik mij dat het kieviten waren. Die zijn wel erg vroeg dit jaar !

Even later bolder ik Gouda in, het verkeer is zo vroeg in de ochtend nagenoeg afwezig, dus ik ben snel door het centrum. Overdag wordt m'n fiets een paar keer bekeken heb ik wat gesprekken met collega's. Het blijkt dat er regelmatig een andere velomobiel bij het gebouw staat, met de kenmerken; wit, en reklame. Geen idee wie dat zou kunnen zijn. Ook wordt er regelmatig in Gouda een witte Quest met koeien-vlekken gezien, waarvan ik de eigenaar aanzienlijk makkelijker kan achterhalen.

's Middags weer terug. Onderweg zie ik regelmatig ooievaars in de weilanden staan, en even later zie ik de eerste lammetjes buiten. Het gaat nu toch echt lente worden geloof ik.

31 januari 2007

Te kort...

Deksels ! Heeft u dat ook wel eens ?



  • of.....armpje te kort
  • of........paaltje te lang
  • of..........bandjes niet opgepompt
  • of...........knop te hoog
  • of.............drukstokje niet mee
  • of...............stuurfoutje
  • of.................te lui om op te staan
Diepe zucht...

19 januari 2007

Toeter !

Tot voor kort bereed ik het asfalt met als enig wapen tegen m'n mede weggebruikers een stel koplampen en een bescheiden fietsbel. De doorgewinterde Velomobilist weet dat dat niet genoeg is. Koplampen hebben alleen effect bij direkt visueel contact, en de fietsbel wordt in de regel pas gehoord als de doelgroep al bijna aangereden is.

Nu heb ik mijn Velomobiel in Dronten al laten voorzien van een toeter, maar omdat ik de electra zelf geregeld wilde hebben was deze nog niet aangesloten. Tot aan nu dus....

Ik was al een tijd bezig met het vinden van de juiste plek voor de schakelaar, en kwam uiteindelijk bij het stuur uit. Dan ben ik in noodsituaties meestal snel genoeg om mijn (meestal ingeblikte) mede weggebruikers van m'n aanwezigheid op de hoogte te stellen. Aangezien ik met m'n rechterhand schakel, gaat de knop naar de linkerkand van het stuur, aan het uiteinde van de linker handgreep.

De schakelaar bouw ik in in een aluminium buis van 20mm. Stevig tape eromheen, en de schakelaar zit zo vast als een huis. Ik boor een gaatje in het stuur, zodat ik het buisje met een schroef kan vastzetten. Het zwarte schuim van de handgreep erover, en je ziet er niets meer van.

Ik had het plan om de draadjes van de schakelaar door de buizen van het stuur te geleiden, maar zo eenvoudig gaat dat niet. De twee buizen die het T-stuk van het stuur vormen hebben geen open verbinding met elkaar. Die moet ik dus maar zelf gaan maken. Met een boor breng ik een klein gaatje in het stuur aan, groot genoeg om de draadjes door te laten. Het stuur gaat los. Ik prik een lang stuk ijzerdraad door het stuur met de bedoeling om de twee draadjes door de buis te trekken.

Na flink wat gepiel lukt het. Met een brandertje soldeer ik de draadjes vast. Hup het stuur er weer op, het buisje met de schakelaar vast gezet en testen. Ik schrik mij het schompus als ik de knop indruk. De Quest staat in de garage, dus het geluid gaat niet zo gemakkelijk weg. Maar ik ben best tevreden met het resultaat.....

17 januari 2007

De Bieschbosch, maar dan anders.



Afgelopen maandag was het zowaar even beter met het weer. En omdat ik nog vrij was, werd het tijd voor een fietstocht. De zon scheen en er werd geen regen verwacht, dus kon ik het dakje thuis laten. Als het weer het toelaat fiets ik liever zonder dak, zie ik tenminste wat meer van de omgeving.

De route voerde mij deze keer niet naar de Bieschbosch, maar om de Bieschbosch heen. Er ligt een geweldig stuk fietspad langs de A15 tussen Gorinchem en Dordrecht, en van dat stuk asfalt ga ik eens lekker gebruik maken. Via een fietspad naast de spoorlijn steek ik vervolgens net voor Dordrecht de Merwede over. Direkt wordt het landschap weer leeg. Mooie vlakke polders en hoge bomen die de straffe zuiden wind opvangen.

Ik fiets langs "De Kop van 't Land", waar de veerpont naar Werkendam ligt te wachten op mensen die naar de overkant willen. Dat wil ik niet, want dan ben ik veel te snel thuis, en dat is niet de bedoeling. Dit vervoermiddel laat ik dus lekker links liggen. Ik fiets verder door de polder naar het westen. De wegen zijn hier smal, en als ik een tegenliggende brandweerwagen tegenkom, moet ik even de berm in. Als ik de weg weer op wil, breekt m'n achterwiel even uit. Gelukkig was m'n snelheid niet hoog, dus ik schrik niet echt. Wel even iets om rekening mee te houden.

Bij de Moerdijkbrug steek ik het volgende waterwerk over; het Hollands Diep. Men is hier bezig met werkzaamheden aan de brug, en eigenlijk is het fietspad aan de oostkant afgesloten. Maar er staan zoveel onduidelijke borden dat ik dat niet direkt doorheb. Ik passeer wat bouwkeetjes en wat rommel op het pad, maar kan gewoon m'n weg vervolgen.

Via Lage Zwaluwe, Made en Geertruidenberg kom ik weer in m'n geliefde Bieschbosch terecht. Hier worden de wegen weer aangenaam leeg, en ik fiets kilometers zonder iemand tegen te komen. Na een tocht van 95km kom ik weer thuis. Zo, nu eerst een bakkie thee.....

14 januari 2007

Weer eens de Bieschbosch

Op een dag dat het weer even wat beter was ging ik er weer op uit met de fiets. Het werd weer de Bieschbos. Ik vind dat gebied erg mooi als het helder is. Het landschap is verbazend leeg, en dat wordt met een lege hemel alleen nog meer benadrukt. Het is nu nog mogelijk om een rondje te rijden in het gebied, maar daar gaat de komende jaren verandering in komen. In het kader "Ruimte voor de Rivier" gaat een groot deel van de Bieschbosch 'ontpoldert' worden (mooi Nederlands woord). Een en ander heeft tot gevolg dat er wat wegen gaan verdwijnen, en ook een deel van de weg waar in m'n rondje op fiets. Bijgevolg ontstaan er voor de niet zo ruim aanwezige flora an fauna in Nederland weer een aantal leuke natuurgebiedjes, en daar is dan ook weer wat voor te zeggen.

Vooralsnog kan ik dus nog ongestoord een rondje maken. Ik word alleen gestoord door de graafmachines die her en der al bezig zijn het landschap te herschikken, want zo'n natuurgebied ontstaat in Nederland natuurlijk niet vanzelf. Althans, dat gaat natuurlijk altijd vanzelf, maar daar kunnen wij mensen dan weer niet op wachten, hebben we geen geduld voor. Diezelfde graafmachines zorgen nu voor een modderige en gladde weg, waar ik even goed moet opletten, wil ik niet in een van de diepe sloten belanden.

Hier nog even een foto:



Leeg hé ?

04 januari 2007

Kinderdijk Revisited



Na de mislukte tocht van de laatste keer, was het aan het begin van het nieuwe jaar tijd voor een nieuwe poging: een fietstocht langs de molens van Kinderdijk. Het weer was herfstig: wind, regen en gematigde temperaturen. Prima velomobielweer dus. Bewapend met dakje en schuimkap koos ik het ruime sop.

Eerst langs het Merwede kanaal richting Vianen. Dit is normaal gesproken een mooie rustige route, maar nu sloeg de westenwind regelmatig een vlaag regen tegen m'n carrosserie. De scheerlijnen die ik een tijd geleden had gefabriceerd voldeden echter prima; het dakje gaf onder deze omstandigheden geen krimp. Fijn.

Bij Vianen schoof ik de dijk weer op. Ik had stilletjes gehoopt dat de onsymathieke bordjes die de vorige keer m'n fietstocht in het water deden lopen waren verdwenen, maar helaas. Ze stonden er nog. Ik stond lag voor de keuze, mij netjes aan de aanwijzingen houden, of de hele zooi straal negeren. Ik ging voor optie tweee, en ijzerenheinig reed ik door. De mensen van Rijkswaterstaat hadden zich flink uitgeleefd op de weg en de omgeving; de dijk was van een mooie laag asfalt voorzien, en in de uiterwaarden van de Lek waren enkele natuurgebiedjes uit de grond gestampt, die gezien het reeds aanwezige gevogelte al als een succes bestempeld kunnen worden. Maar ik dwaal af...


Ik volgde de dijkweg langs de Lek (heel verrassend de Lekdijk geheten). De straffe wind had ik pal tegen, dus het tempo zakte iets, maar lag nog altijd boven de 30km/h. Met het zakken van m'n tempo steeg de regen intensiteit. Ik was dus erg blij dat ik lekker warm en droog zat. Na een tocht van 75km kwam ik aan bij het wereldberoemde molenpark. Het was er doodstil, wat gezien de tijd van het jaar en de weer omstandigeden niet zo vreemd was. Ik stapte even uit om een foto te maken en de benen te strekken, maar het was een korte stop. Het regende gestaag, en de wind deed mij snel afkoelen. Dus maar weer snel m'n lekkere warme rode badkuip in.

Het pad dat ik nu volgde reed een stuk prettiger; wind in de rug en prachtige vergezichten op lege polders omzoomd door knotwilgen. Over een lengte van een paar kilometer reed ik vervolgens over een fietspad dat bestond uit twee geasfalteerde karrensporen van een halve meter breed. Dit is dus met een gemiddelde Velomobiel niet te doen; óf je rijdt met het linkerwiel door de modder, óf je glibbert met rechterwiel bijna de sloot in. Dan maar kiezen voor het linkerwiel...

De rest van de tocht verloopt zonder hoogte- of dieptepunten, en na 105 km in de benen kruip ik voldaan de fiets weer uit.