Zonsopkomst

In de zomer van 2021 ben ik op de langste dag van het jaar (21 juni) naar Kinderdijk gefietst. Op zich is dat niet zo bijzonder, want dat doe ik regelmatig. Maar mijn 'doel' was het fotograferen van de zonsopkomst aldaar. En dat was een grotere uitdaging, omdat de zon dan heeel vroeg op komt, te weten om 5:20.

Nu was ik aanvankelijk van plan om in datzelfde jaar nog een keer de zonsopkomst te fotograferen, maar dan op de kortste dag van het jaar. Dat leek mij wel geinig. Helaas gooide het weer roet in het eten. En hetzelfde gebeurde in 2022. Nu leek het op 17 december 's ochtends even beter weer, en dit is weliswaar niet de kortste dag, maar het komt er wel heel erg dicht bij in de buurt. Dus ik naar Kinderdijk.  De zon zou die dag om 8:42 opkomen dus ik had ruim de tijd. 

Onderweg was het veelbelovend helder, maar eenmaal bij Kinderdijk aangekomen gooide het weer weer roet in het eten. Vanuit het westen kwamen wat wolkenvelden aanzeilen. De zon was nog even kort te zien, maar daarna was het voorbij. Omdat ik niet helemaal onverrichter zake terug wilde keren, heb ik voor de vorm toch maar een foto geschoten.

Nieuwe haakjes !

Al geruime tijd reed ik rond met lubberende elastieken. En dan bedoel ik niet de elastieken van mijn onderbroek, maar van m'n DF dakje. Nu is dat niet zo'n onoverkomelijk probleem, maar het had wel twee kleine nadelen. Punt een was dat het dakje tijdens het rijden constant naar rechts hobbelde, omdat het ene elastiek wat meer lubberde dan het andere. Punt twee was iets ernstiger: het overkwam mij wel eens dat door een rukwind het linker elastiek plotseling losschoot. Het dakje bleef in de meeste gevallen gelukkig wel op z'n plaats, maar het rijdt niet echt ontspannen.

Afgelopen herfst heb ik dus bij Intercitybike twee mooie nieuwe elastieken besteld. Oude eraf, nieuwe erop en rijden maar. De nieuwe zaten wel erg strak, maar daardoor bleef het dakje ook tijdens rukwinden fijn op z'n plaats. Echter, toen halverwege oktober het natte seizoen begon, begon bij mij de ellende. Tijdens het fietsen wilden de elastiekjes plotseling ineens losschieten. En omdat de elastieken zoals gezegd nogal strak stonden, gebeurde dat losschieten nogal gewelddadig. Ik was dan in het half duister vroeg in de ochtend de polders aan het verkennen, en plotseling schoten met een luide dreun beide elastieken los. Gelukkig was ik in alle gevallen snel genoeg om het dakje te grijpen voordat het in een sloot verdween, maar echt prettig fietste dit niet. Bijkomend probleem was dan ook nog dat de carbon haakjes tijdens de rit steeds minder grip kregen, totdat ze helemaal niet meer werkten.

Tijd voor een oplossing dus . De oude haakjes los gehaald en eens goed bekeken. Ze waren nog doorweekt van de laatste rit, en ik voelde al gelijk wat het probleem was. Beide haakjes zijn carbon strookjes geïmpregneerd met (waarschijnlijk) epoxy hars. Deze combinatie is vrij stijf, behalve wanneer de haakjes nat zijn. Er zat dus behoorlijk wat beweging in de vochtige onderdelen.

 De computer erbij gehaald en eigenhandig twee nieuwe haakjes ontworpen:

In de slicer ermee:

 

.. en dan vervolgens 3D printen en opknopen.

Eindelijk. Het dakje zit nu tijdens het rijden storm- en muurvast.