Kinderdijk Revisited

Na de mislukte tocht van de laatste keer, was het aan het begin van het nieuwe jaar tijd voor een nieuwe poging: een fietstocht langs de molens van Kinderdijk. Het weer was herfstig: wind, regen en gematigde temperaturen. Prima velomobielweer dus. Bewapend met dakje en schuimkap koos ik het ruime sop.

Eerst langs het Merwede kanaal richting Vianen. Dit is normaal gesproken een mooie rustige route, maar nu sloeg de westenwind regelmatig een vlaag regen tegen m'n carrosserie. De scheerlijnen die ik een tijd geleden had gefabriceerd voldeden echter prima; het dakje gaf onder deze omstandigheden geen krimp. Fijn.

Bij Vianen schoof ik de dijk weer op. Ik had stilletjes gehoopt dat de onsymathieke bordjes die de vorige keer m'n fietstocht in het water deden lopen waren verdwenen, maar helaas. Ze stonden er nog. Ik stond lag voor de keuze, mij netjes aan de aanwijzingen houden, of de hele zooi straal negeren. Ik ging voor optie tweee, en ijzerenheinig reed ik door. De mensen van Rijkswaterstaat hadden zich flink uitgeleefd op de weg en de omgeving; de dijk was van een mooie laag asfalt voorzien, en in de uiterwaarden van de Lek waren enkele natuurgebiedjes uit de grond gestampt, die gezien het reeds aanwezige gevogelte al als een succes bestempeld kunnen worden. Maar ik dwaal af...


Ik volgde de dijkweg langs de Lek (heel verrassend de Lekdijk geheten). De straffe wind had ik pal tegen, dus het tempo zakte iets, maar lag nog altijd boven de 30km/h. Met het zakken van m'n tempo steeg de regen intensiteit. Ik was dus erg blij dat ik lekker warm en droog zat. Na een tocht van 75km kwam ik aan bij het wereldberoemde molenpark. Het was er doodstil, wat gezien de tijd van het jaar en de weer omstandigeden niet zo vreemd was. Ik stapte even uit om een foto te maken en de benen te strekken, maar het was een korte stop. Het regende gestaag, en de wind deed mij snel afkoelen. Dus maar weer snel m'n lekkere warme rode badkuip in.

Het pad dat ik nu volgde reed een stuk prettiger; wind in de rug en prachtige vergezichten op lege polders omzoomd door knotwilgen. Over een lengte van een paar kilometer reed ik vervolgens over een fietspad dat bestond uit twee geasfalteerde karrensporen van een halve meter breed. Dit is dus met een gemiddelde Velomobiel niet te doen; óf je rijdt met het linkerwiel door de modder, óf je glibbert met rechterwiel bijna de sloot in. Dan maar kiezen voor het linkerwiel...

De rest van de tocht verloopt zonder hoogte- of dieptepunten, en na 105 km in de benen kruip ik voldaan de fiets weer uit.