Weer een mijlpaal

Berichtte ik een week of twee geleden over de eerste schade aan m'n fiets, gisteren was het de beurt aan de tweede mijlpaal die iedere fietser bekend mag voorkomen; een lekke band.

Tijdens het fietsen voelde ik een zwabbering door de fiets gaan die steeds sterker werd. Ik dacht eerst dat ik nog aan het recupereren was van het wandelweekend in zuid Limburg, maar de oorzaak lag toch meer op het technische vlak; een lekke achterband.

Het was gelukkig licht, de wind was nog rustende, het regende niet, sterker nog: de zon scheen. Een mooie gelegenheid dus om een lekke band te krijgen, en te repareren. Ik parkeerde de fiets op een mooi stukje berm en zette het beestje op z'n kant. Even pompen bracht de boosdoener al snel aan het licht; een scherp steentje had zich door de diverse lagen lekwerend materiaal heen weten werken en zich in de binnenband geboord.

Ik stond voor de keus: de binnenband vervangen (ik heb een reserve mee) of plakken. Ik koos voor plakken, want volgens mij duurt een binnenband vervangen langer en ik ben van nature zuunig aangelegd. Lijm erop, plakkertje ertegen aan, lucht in het bandje en fietsen maar weer. De polder in.

Voor de heren statistici onder de lezers: de band raakte lek op km stand 3997,4. Het merk van de band: Schwalbe Marathon slick.