Gisterenavond achtte ik het weer goed genoeg om weer eens een fietstocht te ondernemen. Er stond een straffe wind, en dan treedt bij mij altijd de 'heen-tegen-terug-mee' procedure in werking. De wind kwam deze avond pal uit het westen. Dit komt er dus op neer dat ik de neus van m'n Quest aan het begin van de toch in die richting moet loodsen.
Ik kies weer voor de Biesbos, daar ben ik al een half jaar niet geweest, en ik ben benieuwd wat er allemaal veranderd is. Rijkswaterstaat is er bezig een groot natuurgebied aan te leggen. Dit in verband met het stijgen van de zeespiegel, het stijgen van de rivieren, en het stijgen van de hoeveelheid neerslag.
Als ik tegen de wind in scheur zie ik na Werkendam al de eerste tekenen van de werkzaamheden; een boer die middels een bord protesteert tegen het aanstaande verlies van zijn velden en (waarschijnlijk) ook zijn huis. Altijd weer een treurige gedachte. Even verderop zie ik een boerderij die door het hoog opschietende onkruid al amper zichtbaar is. Het boerengezin heeft hier kennelijk al huis en haard verlaten
Na een paar kilometer zie ik de eerste zandhopen van het aanstaande natuurgebied. De nieuwe bewoners hebben hier al hun intrek genomen, en storen zich kennelijk niet aan de alom aanwezige graaf- hak- en breekmachines; kleine groepen ganzen en eenden slobberen zich een weg door de eerste plassen die er zich vormen, en maken zich gereed voor de nacht.
Een groot gedeelte van de wegen zijn door de werkzaamheden zijn al niet meer begaanbaar, en ik moet even zoeken om een mooie route te vinden. Uiteindelijk sla ik een voor mij nieuw weggetje in, en verbaas mij weer over de stilte en de verre uitzichten. Hoewel je hier maar op een korte afstand van de randstad zit, zie je er niets van. Geen masten, schoorstenen, hoge gebouwen of andere storende elementen. Het is net of je het landschap door een groothoeklens bekijkt. Prachtig....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten