In Nederland regent het (bijna) nooit.

..... behalve afgelopen zondag. En op die ongelukkige dag vierde mijn vader zijn zeventigste verjaardag. Nu moet ik natuurlijk niet zeuren, want dat het die dag zoals wel gezegd wordt onstuimig zou worden, was algemeen bekend. Ik had dus bijvoorbeeld kunnen beslissen de auto te nemen, en m'n velomobiel in de garage laten staan. Dan zou men mij er echter van kunnen beschuldigen een mooiweerfietser te zijn, en dat wil ik niet. Bovendien vond ik het wel een uitdaging, en een velomobiel is er voor gemaakt om met slecht weer bereden te worden.

Om acht uur op zondag ochtend stapte ik dus in m'n fiets. Het was windstil en mistig, en ik kon mij op dat moment moeilijk voorstellen dat het weerbeeld vandaag zo om zou slaan. Mijn ouders wonen in de Zuidoost Beemster, en dat houdt in dat ik een afstand van grofweg honderd kilometer moet afleggen. Op zich geen probleem, ware het niet dat ik de afgelopen weken weinig heb kunnen fietsen, en net een verkoudheid achter de kiezen heb. Ik doe dus rustig aan.

De Garmin geeft de route aan, die ik overigens voor het grootste gedeelte uit m'n hoofd ken. Alleen in Vianen laat ik mij even gidsen. Er liggen her en der veel bladeren op het fietspad, soms zoveel dat ik maar moeilijk kan onderscheiden waar de bestrating ophoudt. Naarmate ik verder richting het noorden fiets trekt de wind aan en de mist op. Zo af en toe zie ik een schuchter stukje blauw tussen de wolken, maar echt opklaren doet het niet.

Als ik om elf uur in de Beemster aankom is het zwaar bewolkt en donker, maar droog. Ik feliciteer mijn vader met zijn 70ste verjaardag. Fris gedoucht en gewassen neem ik deel aan het feestgedruis. Mijn vader heeft net een weerstation gekregen. Het apparaat belooft regen en wind, dus dat wordt genieten vanmiddag. Gaandeweg het feest zie ik buiten met lede ogen aan dat het steeds harder gaat waaien, maar het blijft vooralsnog droog. Wanneer ik echter rond drie uur mijn fiets weer opzoek, beginnen net de eerste druppels te komen.

Voorzien van schuimkap en dakje ga ik op weg. Met de wetenschap dat ik nu honderd kilometer tegenwind zal hebben, houd ik het tempo vrij laag. Net onder Purmerend krijgt een windvlaag vat op m'n dakje. Het waait gelukkig niet in een sloot of op de drukke weg naast mij, maar blijft keurig in het gras liggen. Ik heb wat aanpassingen aan de standaard bevestiging gemaakt, m'n dakje is van achter met twee lange klittenbanden verbonden met m'n ligfiets. Een van die bandjes heb ik kennelijk niet goed vast gemaakt. Ik zet alles weer vast en kruip mijn droge kuip weer in.

Halverwege de terugweg komt de man met de hamer. Normaal gesproken heb ik voor dit soort gevallen altijd wat zoetigheden mee, maar deze ben ik vanochtend vergeten. Gelukkig heeft mijn moeder mij net voor vertrek nog wat appels uit de tuin meegegeven, en die kikkeren mij geweldig op. De wind en de regen houden flink huis, maar ik zit (relatief) droog. Ik zeg relatief, want door mijn inspanningen wordt het wel wat dampig in de fiets. Verder lekt er langs de bevestigingspunten van de schuimkap water naar binnen.

Het wordt vroeg donker en de verlichting gaat aan. Ondanks de beslagen koplampen heb ik goed zicht. Ik stop weer even voor een appel en een sanitaire stop, en merk dan pas hoe hard het waait en regent. Ik zoek snel mijn droge fiets weer op. Rond zeven uur kom ik moe maar voldaan thuis aan, met honderd zeer natte kilometers achter mij. Toch wel een lekker tochtje.....