Verzopen tochtje

Afgelopen weekend ben ik er twee keer opuit geweest. Zaterdag ochtend, toen ik in alle vroegte uit het raam keek, zag ik sterren twinkelen in het zwerk. Ik trok de stoute (fiets) schoenen aan stapte in het donker mijn fiets in. 

Heerlijk, voor het eerst sinds dagen scheen de zon weer eens ! Het lijkt wel of oktober het neerslag tekort van de afgelopen acht maanden in één keer goed wil maken. Mijn fietsroute was nog niet erg vast omlijnd, maar ik wilde in ieder geval 'oost' gaan. Dat leek mij wel wat. Oost.

Door de stille polders ging het naar Geldermalsen. Dat leek mij ver genoeg. Aldaar wendde ik de steven om weer 'west' te gaan.

Bij Leerdam nam ik een stukje van de Diefdijk, en reed daarna verder naar Gorinchem.

Al met al was het een mooi redelijk kort tochtje met braaf weer.

...

Zondag ochtend twinkeleerden de sterren weer. Dus ik weer in alle vroegte op pad. Dit keer ging ik 'west' Ik had nog geen idee waar naartoe, maar west leek mij wel aardig Ik was nog geen tien minuten buitengaats of het begon te regenen.

Het ochtend rood kleurde de horizon al een beetje, maar de regen kwam vanuit het westen. Even stoppen voor een foto, schuimkap erop en verder maar. Ik ben nu toch buiten. De horizon in het oosten bleef gloren, en daarbij bleef het ook nog doorregenen. Dat leverde onderweg toch ook wel een mooi plaatje op:

En omdat ik toch al bijna bij Kinderdijk was, dacht ik mijn geluk daar ook even te beproeven. Het regende nog steeds stevig, maar ik zag in mijn achteruitkijkspiegel dat de zon nog steeds van de partij was. En warempel, in Kinderdijk:

Het was ondertussen gaan plenzen, maar een beetje fotograaf trekt zich daar niets van aan. Na flink wat foto's genomen te hebben kroop ik kletsnat maar voldaan de fiets weer in. Ik fietste via de hoofdingang Kinderdijk uit en voelde, toen ik mijn bolide de Lekdijk op manoeuvreerde, de fiets een beetje vreemd sturen....

Twee dagen geleden heb ik Ymte gemaild met de vraag of hij mij Schwalbe G-One Speed TLE banden kan leveren. Mijn huidige G-One banden zitten er nu bijna 3000 kilometer op, en ik heb tot nu toe geen enkele lekke band gereden. Dat is voor mij een record. Ik ben dus tevreden met deze banden, maar wil in verband met de naderende winter geen ellende in het donker.

Helaas had ik mijn geluk nu iets teveel op de proef gesteld. Jawel, een lekke band. En nu begint wat in vroeger tijden werd omschreven als de wet van Murphy, maar in de 21st eeuw een "Clusterf*ck" wordt genoemd. In het Engels wordt dit omschreven als: "A disastrously mishandled situation or undertaking".

Normaal gesproken zeul ik van alles mee in mijn fiets. Gereedschap, binnen- en buitenbanden, fietspomp, bandenplak spul.

Ik zette de fiets op een rustig stukje op de dijk, haalde het gereedschap uit de tas, verwijderde voorwiel en pompte de band weer op. En nu begint de ellende;

1. Ik heb een nieuwe binnenband nodig, want plakken onder deze omstandigheden heeft weinig zin. Ik rits de tas open: geen binnenband. ALTIJD rijd ik met een paar reserve binnenbanden, maar nu natuurlijk niet. De enige optie die dus over blijft is proberen de zooi te plakken.
   
2. Er is nogal veel lawaai om mij heen. Links van mij brommen schepen op de Lek, en ondertussen ruist de regen op de stoep en op mijn rug. Er komen borrelende en sissende geluiden uit de band, maar het lijkt wel van twee plaatsen tegelijk te komen. Glas of een scherp steentje kan ik niet vinden. en ik neem aan dat ik deze er ondertussen uit gereden heb.
3. Ik heb geen regenkleding of zelfs maar een fleece vest meegenomen, en koel dus lekker af. Terwijl de regen op mijn rug klettert probeer ik het ondertussen opgespoorde gaatje droog te houden. Mijn handen zijn vochtig en koud, en alles wat ik aan heb is vochtig en koud, dus droogmaken gaat niet zo goed.
   
4. Het gaatje is opgespoord, opschuren, solutie erop. Even laten drogen onder deze omstandigheden is eigenlijk onmogelijk, maar ik probeer het toch maar. Plakker erop en een minuut lang aanduwen. Na een minuut schuif ik de plakker er gewoon weer af. *grr*!(##!. Dit is zinloos. 

Het is ondertussen negen uur geworden. Ik bel mijn vriendin en vraag haar of ze een binnen- en buitenband kan komen brengen, plus fleece vest en regenjas. Een uur lang zit ik in mijn fiets te bibberen terwijl zij de gevraagde spullen bij elkaar graait en  naar Kinderdijk rijdt. Het is opgehouden met regenen, en op een gegeven moment breekt de zon zelfs door. Nadat mijn vriendin is aangekomen met de banden is het leed snel geleden en kan er weer gefietst worden. De volgende keer toch maar iets beter voorbereiden....

Mijn rechter voorband heeft het dus uiteindelijk 3047 kilometer lang volgehouden.