Striptease

Toen ik gisteren ochtend de fiets instapte, was het koud en de hemel was helder. Ik wendde de steven richting het westen, en reed gelijk een dichte mistbank in. Mijn bestemming deze ochtend was Kinderdijk, en naarmate ik dichter bij de plaats van bestemming kwam, begon ik er aan te twijfelen of ik überhaupt nog wel een molen te zien zou krijgen.

Langs het kanaal richting Kinderdijk fietsend tekenden zich de eerste molens af, vaag zichtbaar in de dikke ochtendmist. De vroege zonnestralen zorgden ervoor dat ik toch nog een vaag silhouet te zien kreeg. Gelukkig kreeg de warmte van de zon langzaamaan grip op de nevels, en als was het een striptease werden links en rechts mistflarden opgetrokken, waardoor één voor één de molens en het omringende landschap zichtbaar werden. Altijd toch weer een spannend moment.

Tussen de buien door

Afgelopen weekenden was het weer dusdanig dat er van fotograferen niet veel terecht kwam. Ik heb gefietst, de camera was mee, maar deze kwam niet uit het foedraaltje. Het zag er deze ochtend aanvankelijk naar uit dat ook nu m'n fototoestel werkeloos in mijn fiets zou blijven liggen.

Gelukkig kwam daar gedurende mijn fietstocht verandering in, en heb ik toch nog wat maartse plaatjes kunnen schieten. En dat was nog best een opgaaf, want het weer zat niet mee. Zonder schuimkap fietsen was door de afwisselende buien niet aan te raden, maar om een foto te maken moest dat ding er toch even af. En omdat er (natuurlijk) veel wind stond, moest ik opletten dat het ding niet ergens een sloot inwaaide.

Maar de missie is weer geslaagd, en het ziet ernaar uit dat dit voorlopig de laatste maartse buien zullen zijn.

Krakatau

In 1883 barstte de Krakatau uit. Deze gebeurtenis bracht een grote hoeveelheid as in de atmosfeer. De temperatuur op het noordelijk halfrond daalde met 1.2 ℃, en het klimaat wereldwijd was danig van slag.

Bijkomend verschijnsel was dat deze gebeurtenis talloze schilders heeft geïnspireerd tot het maken van schilderijen van prachtige zonsondergangen, veroorzaakt doordat de atmosfeer wereldwijd gevuld was met vulkanisch stof.

Op deze zondag ochtend was er geen sprake van Krakatau-achtige vervuiling, maar de hemel was wel mooi gekleurd. En omdat we tegenwoordig niet meer naar de kwast hoeven te grijpen om zoiets vast te leggen, hier een paar foto's:

Omgekeerde wereld

Vorig weekend was het zonnig, windstil en winters (nou ja, een klein beetje dan). Afgelopen weekend was winderig, zacht, nat en zeer herfstig. Geen weer om mooie plaatjes van de molens bij Kinderdijk te maken, maar meer iets voor mooie lege Hollandse landschappen. Op naar de Biesbosch dus.

Ik hield voor vertrek de buienradar in de gaten, maar het was hopeloos, regen, motregen en slagregen. Dat was het enige wat deze zondag ochtend op het menu stond. In de fiets dan toch maar. Schuimkap mee, cameraatje mee en fietsen maar.

Onderweg kreeg ik natuurlijk een lekke band. En wat mij normaal nooit overkomt gebeurt nu: de plakkertjes willen niet plakken. Misschien door het vocht, of de solutie was te oud, of de plakkertjes over de datum. Gelukkig heb ik nog wat oude reserve (binnen) banden in de fiets liggen, en die graaf ik ergens achterin tussen de andere rommel op. Daarna weer terug naar huis en lekker bij de centrale verwarming zitten met een bakkie thee.

Eindelijk de moeite waard

Het weer was de afgelopen weekends niet om over naar huis te schrijven. Veel wind, regen, laaghangende bewolking, enzovoort. Ik wilde graag weer eens naar Kinderdijk, maar druilerige molens onder een loodzware hemel zijn nu eenmaal niet zo fotogeniek.

Vanochtend was het voor het eerst dit jaar dan eindelijk raak. Ik in de fiets, bepantserd met muts en wanten richting het westen. Onderweg was het nog flink oppassen, want het was gevaarlijk glad op de fietspaden. Ik kom net voor zonsopkomst aan, alwaar een schamel rijtje fotografen mij al staat op te wachten.

De plaatjes waren de moeite waard, en ik heb deze tocht gelukkig niet voor niets gemaakt.

Jaar einde

Op de laatste zondag van het jaar ben ik weer naar de Biesbosch gereden. Nu lijkt het zo dat ik elk weekend naar de Biesbosch rijd, maar dat is niet zo. Zo was ik zowel vorige week zondag als de week daarvoor naar Kinderdijk gefietst. Ik hoopte dat de bewolking even zou openbreken en mij op een paar mooie plaatjes zou trakteren, maar helaas.

De eerste zondag brak de bewolking wel open, maar in plaats van zonneschijn werd ik getrakteerd op een flinke bak regen, zodat ik de molens alleen vanonder mijn schuimkap heb kunnen bekijken. Mijn conclusie: niet het fotograferen waard. Afgelopen zondag was het weliswaar droog, maar dat was dan ook het enige lichtpuntje. Andere lichtpuntjes in de vorm van zonneschijn waren wederom niet aanwezig, opnieuw geen fotoweer dus.

Omdat ik niet voor de derde keer onverrichter zake naar Kinderdijk wilde rijden, zocht ik het dit keer wat dichter bij huis; de Biesbosch maar weer. Gelukkig was er nu wel iets van een voorzichtig zonnetje te zien. Tijd voor foto's dus.

Oh ja, dit was de oogst van vanochtend.....

Niet zo groen bezig

Afgelopen zondag was het eindelijk eens lekker onvervalst fijn ouderwets Nederlands kloteweer. Prima weer dus om er met een velomobiel op uit te gaan. Fototoestel mee, schuimkap er op en fietsen maar.

Deze ochtend fietste ik langs de Merwede naar de Biesbosch. Zeker in deze tijd is het, afgezien van de vogelaars, heerlijk stil. Van de Biesbosch is de afgelopen jaren een mooi natuurgebied gemaakt, en ik kom er graag.

Ik help regelmatig een handje mee om het mooi te houden, door wat afval van de stranden mee te nemen. De rivier staat nog steeds laag, dus er is nog genoeg strand over waar van alles ligt; emmers, piepschuim, en soms zelfs vreemde dingen zoals een complete halterjurk (katoen, streepje), een opvouwbaar barbecue setje (inclusief spaan) of sterk verkleurde kinder schepjes (zo te zien uit de jaren '70).

Verder met de rit. Ik wil even stoppen bij de pont richting Dordrecht. Tot nu toe heb ik steeds met de wind pal op de neus gereden, maar op het moment dat ik afsla, krijgt de wind ineens vat op de schuimkap, die ik (natuurlijk) niet goed vast had gemaakt. De schuimkap slaat tegen m'n Lexan vizier, die (natuurlijk) ook niet goed vast zit. Natuurlijk rijd ik op dat moment over een brug, en natuurlijk verdwijnt mijn viziertje met een mooie boog in het donkere water. En zo doe ik weer een bijdrage aan de plasticsoep in de oceanen. Shit.

Ik maak dit weer een beetje goed door onderweg weer wat mee te nemen, en vind naast de standaard rotzooi zowaar iets opmerkelijks. Tussen de pas gesnoeide wortels van de braamstruiken langs het fietspad zie ik iets blauwigs en viezigs steken. Wat het moet voorstellen weet ik niet, maar het heeft in ieder geval zijn beste tijd gehad. Mee in de fiets dus.

Wisseling van seizoenen

In een paar weken tijd zijn we van net-niet-helemaal zomer naar klein-mespuntje winter gegaan. Het kan verkeren in Nederland. De rivier onder de Merwede brug heeft nog steeds last van de droogte. De regens van de afgelopen weken hebben daar niet veel aan kunnen veranderen. Het water staat minstens een meter lager dan normaal rond deze tijd.

Op het moment dat ik in het donker mijn fiets instap, is het rond het vriespunt en er staat een schrale oostenwind. Het ijs ligt op de autoruiten en de late bloemetjes zijn bedekt met een vers laagje rijp. Vandaag wat foto's van de rivier en de de natuur rond de Dordtse Biesbosch.

De verjaardag van Pa

Afgelopen zondag naar de verjaardag van mijn vader gefietst. Dit is een tocht van 195 kilometer (heen en terug). Ik het verleden ben ik op deze novemberdag wel eens getrakteerd op storm, regen en andere meteorologische ongemakken, maar afgelopen zondag was er een om met goed gemoed naar terug te kijken: vrijwel windstil, droog en zonnig.

Molens

Een week geleden weer eens naar Kinderdijk gereden. Het was zwaar bewolkt, maar ik had een kleine hoop dat tegen de tijd dat ik aangekomen zou zijn, de zon zich even zou laten zien. Helaas, niet dus. Het bleef zwaar bewolkt. Er liep een vijftal fotografen van een fotoclubje wat mismoedig met statief over de schouder wat heen en weer te slenteren. Maar die zondag was er geen sprake van "Kinderdijk in de ochtend met een mooie zonsopkomst" - plaatjes.  Teleurgesteld door de weergoden gingen de fotografen en ik weer terug naar huis.

Heel anders was het vandaag. Vrijwel geen wind, vorst aan de grond en een heldere hemel. In Gorinchem was het nog wolkenloos, maar in de polders dienden de eerste mistbankjes zich al aan. Deze bankjes werden richting bestemming allengs groter. Toen ik bijna op punt van bestemming was aangekomen reed ik een muur van mist in, met een zicht van minder dan tien meter. Ik was nog even bang dat deze mist een spelbreker zou worden, maar een paar honderd meter voor de beroemde molens klaarde het gelukkig op.

Het was er rustig. Er stond een handvol fotografen, en een enkele irritante drone verstoorde de ochtend rust, maar verder was het de moeite waard.