Zondagse weersvoorspellingen

Afgelopen zondag was mijn moeder jarig, en dan fiets ik er traditie getrouw altijd naar toe. Zij wonen in de Zuidoost Beemster en dit is een tocht van in totaal 188 kilometer. Dit doe ik al negen jaar, en dat is zo rond deze tijd altijd prettig fietsen. Al een week van tevoren hield ik de website van het KNMI in de gaten, en de betreffende zondag zag er veelbelovend uit; 20°C, 10 procent kans op regen, weinig wind.

Gaandeweg de week werden deze verwachtingen steeds meer bijgesteld, en helaas altijd in negatieve zin; hier er nog een schepje regen bij, nou vooruit; wat van de temperatuur af dan, en laten we er ter compensatie nog wat Beaufortjes bij gooien. En zo ging dat de hele week door.


De dag ervoor verliep prachtig. Mooie wolkjes, zo af en toe een buitje, en toen de zon onderging was de hemel wolkenloos. Tegen beter weten in hoop je dan dat de KNMI het bij het verkeerde eind heeft, maar eigenlijk weet je het al; dit kan niet goed gaan.

Toen ik de volgende ochtend om 7 uur in m'n fiets stapje zag het er nog redelijk uit. Het was droog en een waterig zonnetje kleurde de hemel in het oosten, en er stond weinig wind. De hemel boven mij was echter al stevig bewolkt, en in het westen was de horizon al aan het donkeren.

Tot aan Vianen bleef het droog, en daarna begon het gedonder. Regen werd afgewisseld door motregen en daarna door droge perioden. De wind bleef nog wat achterwege, en dat was wel jammer, want langs het Amsterdam-Rijn kanaal is het altijd lekker fietsen met de wind in de rug. Ik deed rustig aan wan ik rekende erop dat de wind deze dag wel aan zou trekken, en dan had ik 'm (natuurlijk) tegen.

Om tien uur kwam ik al bij m'n ouders aan. De houtkachel stond aan, de koffie was bruin, en de taart was lekker. De rest van de familie druppelde binnen. We zaten gezellig rond de nagloeiende kachel terwijl het weer buiten verslechterde. Meer wind, meer regen, minder temperatuur.

Om half drie stapte ik weer in m'n fiets. Lekker knus onder mijn Versatile dakje en de schuimkap. In het verleden had ik altijd last van opspattend water dat in m'n gezicht en ogen terecht kwam, maar sinds ik rondrijd met een mini vizier op m'n fiets is dat verleden tijd.

Over de terugtocht kan ik kort zijn: (tegen) wind, slagregens afgewisseld door motregen en steeds korter wordende droge periodes.

Ik zou mezelf niet geweest zijn als ik van deze tocht geen foto's gemaakt had, dus hieronder nog even wat sfeer impressies.

Het laatste zonnetje aan de horizon

 

Even schuilen voor de regen

Op de terugweg