Pelotons en Paarden

Vandaag was het lekker weer, en ik besloot om weer eens een rondje Rotterdam-Vianen te rijden. Ik vertrek wat later dan normaal, en verwacht daarom in Rotterdam in de drukte te komen van de aldaar gehouden Rotterdamse marathon. Dat valt echter reuze mee. In de stad rijden veel fietsers richting het centrum, een enkele met een klapstoeltje, een andere met een spandoek, opgerold onder de arm. Her en der wat dranghekken en wat mannetjes van 'de organisatie', getooid in felgele hesjes. Wanneer ik na Rotterdam de polder inrijd wordt het weer rustig.

In de verte kondigt zich een peloton aan dat met gezwinde spoed door het landschap zwiert. Mijn spoed is echter gezwinder, en langzaam haal ik de colonne in. Allemaal strak in het pak, blauwe broeken en witte hemden. Wanneer ik de troep tot op 500 meter genaderd ben, kondigt zich een paard met ruiter aan.

Nu heb ik in de loop der jaren de lichaamstaal der paarden al behoorlijk gaan doorzien; houden ze de oren vlak en de nek ontspannen, dan is alles okidoki. Blijft de draf ongewijzigd en de paardenblik op oneindig, dan is er geen (paarden) stront aan de knikker. Kortom, meestal weet ik wel te voorspellen of een paard van mijn fiets gediend is of niet.

Dit paard is allerminst blij van mijn verschijning. De oren gaan omhoog, de nek wordt stram, het tempo gaat eruit en zij heeft mij in de smiezen. Wat is dat voor een rare gast in die rooie bak ? Ik laat de fiets uitrollen en nader langzaam. Met aan de rechterflank een flinke sloot en aan de linkerflank een drukke weg wil ik het risico niet lopen om het edele dier de stuipen op het lijf te jagen. Het paard denkt daar echter anders over en begint te bokken. De amazone heeft even moeite om het dier in bedwang te houden, maar weet het toch weer met de snuit mijn kant op te sturen. Ik ben ondertussen gestopt en spreek het dier bemoedigend en rustig toe. Langzaam, en stapje voor stapje komt het rijdier naderbij, ondertussen onrustig snuivend. Ik word in het voorbijgaan vriendelijk bedankt door de dame op het paard, en we kunnen ieder weer ons weegs gaan.

Het voornoemde peloton is ondertussen geheel uit beeld verdwenen, maar ik zet de achtervolging weer in, en een kwartier later zie ik de witte shirts weer verschijnen. Bij Schoonhoven raken we elkaar even kwijt, maar even verderop zie ik ze weer rijden, ik loop dus nog steeds in. Wanneer ik de colonne wederom op zo'n 500 meter genaderd ben... U raadt het reeds....

Een koets met twee paarden aan het span komt mij tegemoet op de ventweg. Shit. Ik stop, want deze paarden zijn nog onrustiger dan het eerste exemplaar. Kennelijk is het voor een ruiter makkelijker om een paard in bedwang te houden wanneer je erop zit dan wanneer je vanuit een karretje maar wat zit te roepen. Na wat vergeefse pogingen om de twee dames tot bedaren te brengen stapt de koetsier uit om eens wat orde in het koppel te brengen. Aan het leidsel wordt de kar met de twee paardenkrachten aan mij voorbij geleid. Wederom word ik weer vriendelijk bedankt voor het stoppen.

Dat peloton liet ik nu even voor gezien, kennelijk was dat mij niet gegund vandaag.