Een DF is een Velomobiel. Een Velomobiel is een fiets die (vrijwel) geheel overdekt is en op drie (of meer) wielen rijdt. De mijne is rood en wit en heeft serienummer 283.
Gisteren weer eens naar onze expositie in Nesselande (Rotteram) gereden. In tegenstelling tot mijn vorige dienstweekend is het weer nu een stuk beter. Weliswaar nog wat fris, maar het is zonnig en droog. Vooraf met de fietsrouteplanner een route laten berekenen, en deze liep voor een groot gedeelte over bekend terrein. Dezelfde wegen bereed ik ruim vijf jaar geleden ook, toen ik nog in Gouda werkte.
Er is maar weinig verandert, her en der wordt (nog steeds) aan de weg gewerkt, en in Schoonhoven wordt ondanks de crisis een nieuw woonwijkje uit de grond gestampt. Verder is de route net zo mooi en landelijk als voorheen. Koetjes, slootjes en weilanden.
In Nesselande kom ik ruim op tijd aan. Wanneer ik uitstap komt mijn klasgenoot Marlonneke Willemsen net aanlopen. Fiets op slot en schuimkap erop tegen al te nieuwsgierige blikken. Op de zijkant plak ik twee A3 posters met daarop de melding dat de expositie ruimte weer open is. Weer eens wat anders, mijn Quest als reclamezuil.
In eerste instantie trekt mijn fiets meer bezoekers dan de expositieruimte, maar wat later op de middag wordt het toch nog druk. Om vijf uur sluiten we de tent, nadat we 33 bezoekers hebben geteld. Voor ons geen record, maar het scheelt niet veel.
's Middags met een frisse noordwester in de rug weer terug naar huis gefietst. Een mooie tocht voor vandaag, van in totaal op de kop af 100 kilometer.
De foto's die ik afgelopen herfst en winter voor mijn eindexamen opdracht voor de Fotovakschool gemaakt heb, worden de komende twee maanden geëxposeerd, samen met die van mijn collega-klasgenoten. Afgelopen weekend was de sneak preview en de feestelijke opening door de wethouder van Rotterdam.
Ik heb lang getwijfeld of ik mee zou doen, want ik had het nogal druk, maar had dit voor geen goud willen missen. Heb de foto's laten afdrukken door Martin Zwaan te Maasland, en ik moet zeggen, het resultaat is geweldig. De komende twee maanden (tot 23 augustus) zijn we elk weekend open van 13:00 tot 17:00 uur. We bemannen de ruimte bij toerbeurt, is het mooi weer, dan ben ik van plan met de Quest naar Rotterdam te fietsen, en staat in plaats van onderstaand fietsje mijn rode velomobiel voor de deur.
Foto's van de opening en meer informatie over de expositie zijn te vinden op Facebook Nesselande. Hieronder mijn ouders tijdens de opening van afgelopen zondag, bij mijn tentoongestelde foto's.
Mocht iemand zin hebben om langs te komen, en mij te spreken. Neem dan even contact met mij op.
Gisteren een nieuw fototoestel gekocht, als cadeautje voor mijn Fotovakschool diploma. Ik had er speciaal een dag voor vrij genomen, en van tevoren de kamera gereserveerd bij Kamera-Express in Capelle a/d IJssel. De straffe wind van de afgelopen dagen was wat getemperd, en de regenkansen voor vandaag waren beduidend minder.
Ik op pad, volgens de volgende route (knip / plak)
Vanuit Gorinchem fietste ik eerst naar Schoonhoven, waarna ik de pont bij Bergambacht nam. De pontbaas vroeg mij of ik het niet koud had, maar de zon scheen, het was 15°C en ik had flink doorgetrapt, dus koud - nee.
In Krimpen aan den IJssel was het nog even wurmen voordat ik de brug over de IJssel gevonden had, en daarna was het nog worstelen door parkjes en woonwijken. Na ruim 50km op de teller kwam ik bij Kamera-Express aan. Kamera kopen en gelijk kijken of deze het doet:
Ja hoor, prima.
Op de terugweg nog even langs Kinderdijk gereden en daar bij het genot van een Nuts en een Mars en een flesje cola naar de toeristen gekeken. Die toeristen keken ondertussen ook naar mij en mijn fiets, ik zal neem ik aan weer in enkele Japanse en Amerikaanse foto-albums beland zijn.
Hieronder een buslading Amerikanen, als zodanig herkenbaar aan de koddige hoedjes:
Vlakbij Gorinchem werd ik nog belaagd door een tweetal paarden. Ik hield even een rustpauze om een buitje te ontlopen, en deed dat bij een weiland dat begraasd werd door voornoemde dieren. De knollen waren (zoals een rechtgeaard paard betaamd) eerst wat schrikkerig en drentelden zenuwachtig de wei door, iedere keer wat dichter naar mijn fiets toe. Op het laatst durfden ze dan toch, getuige onderstaand plaatje:
Toen mijn teller 111 kilometer aanwees, zat de tocht erop.
Afgelopen weekend dan eindelijk het examen op de fotovakschool afgelegd. Nog op de valreep om de hoek wat extra passe partout's laten snijden om de foto's wat beter te kunnen presenteren. Ik ben geslaagd ! Eind maart volgt de diploma uitreiking.
Deze blog had ik veel eerder willen schijven. In december al. In deze maand maakte ik namelijk de tweede fietstocht voor de Ponten-serie die ik voor de Fotovakschool aan het maken ben. Ik had al eerder een aantal foto's gepost (zie vorige blog). Het was toen lekker zompig weer, en dat wilde ik in de vervolg foto's ook weer hebben, anders wordt de serie niet homogeen.
Helaas maakten we de afgelopen november een van de meest droge november maanden sinds decennia mee, dus van zompigheid was geen sprake. In december kwam er gelukkig wat vocht in de lucht, en op straat. Ik er dus opuit. Ik gooi er even een kaartje tegenaan (hopla)
De route liep grofweg via Gorinchem, Dussen, Oosterhout, Kerkdriel en Zaltbommel. Via Google maps had ik van tevoren het terrein al verkend, en langs de Maas voeren wel een paar pontjes die aan mijn criteria voldeden. Fototoestel in de Quest en ik op pad. Het weer was druilerig, kortom prachtig !
Bij de pont bij Dussen is het gelijk raak, getuige de onderstaande prenten:
Ik steek de Maas hier niet over, want ik weet dat verderop de pont van Drongelen de rivier bedwingt. Als ik daar aankom blijkt dat daar het 'landschap' niet zo mooi is als bij Dussen. Ik stap dus weer in mijn Quest, en ga bij Heusden de brug over. Bij de pont na Heusden is het gelukkig weer raak:
Ik rijd hier de pont op en maak een praatje met de vriendelijke pontbaas. Aan de overkant maak ik nog een foto van de schuit in het water, maar bovenstaande foto blijft mijn favoriet. De tocht gaat verder richting Kerkdriel. Deze plaats heeft zelf geen pont, maar bij het plaatsje Alem dobbert er wel een. Het is bij de pont een komen en gaan van trekkers beladen met grote balen hooi. De pont zakt wel een halve meter als er zo'n gevaarte op rijdt. Ik maak weer twee plaatjes van gene zijden:
Noord:
en Zuid:
En dat was dat. Met deze foto's hoop ik aanstaande zaterdag 12 maart af te studeren.
Tijd niets geschreven in mijn blog. Druk, druk druk zullen we maar zeggen. Of misschien weinig zin. Of een combinatie van beide, dat kan ook natuurlijk. Gefietst heb ik wel de afgelopen maanden, dus daar lag het niet aan, maar er is tijdens die ritten gewoon te weinig voorgevallen, niet in positieve- en gelukkig ook niet in negatieve zin. Vanwaar dan nu dit verhaal ? Welnu, dat zit zo.........................
Ik volg al een aantal jaren een opleiding op de Fotovakschool in Rotterdam. Leuke opleiding, en veel geleerd. Ik zit nu in het laatste lesjaar en daarin mag je zelf een vakrichting kiezen waarin je je verder wil specialiseren. Ik heb landschaps fotografie gekozen, ben daarmee al decennia mee bezig, maar ik heb geen zin om in een donkere studio urenlang met een model te liggen worstelen (hoewel..., nee ik dwaal af, en mijn vriendin leest mee).
Landschaps fotografie dus. Het onderwerp: ponten. Die kent iedere (lig)fietser wel. En ook een velomobilist komt ze regelmatig tegen. Zo ook ik. Ik ken die pontbazen redelijk goed. Vaak nors, soms bereid tot een praatje, maar nooit langer dan een paar minuten, want de andere oever doemt alweer op. Wat bezielt die pontmannen toch (want het zijn altijd mannen), om jarenlang van de ene- naar de andere oever te varen, vaak maar met anderhalve paardekop op het dek, alleen met de elementen.
Ponten in de elementen, daar wil ik een leuke serie van maken. En hoe rijd ik naar die ponten ? Met de Quest natuurlijk !! Fototoestel mee, ponten in de GPS en trappen maar. Al een aantal ponten bezocht de afgelopen weken, hieronder een bloemlezing:
Kop van 't Land, Beneden Merwede
Pont naar Brakel, aan de Merwede
Aan de overkant, bij Brakel
Dit is toch veel leuker dan klooien in een studio, zeg nou zelf. Wind, regen en treurigheid, en daar dan lekker in een knusse velomobiel doorheen rijden. Ik hoop op een natte winderige winter.
In maart moet ik de hele serie af hebben, en er zijn hier in de buurt genoeg ponten met eenzame pontbazen de vereeuwigen. wordt vervolgt dus....
Ik had al eerder over mijn ervaring met mijn nieuwe bandjes willen schrijven maar mijn computer had van de week last van digitale constipatie. Vandaar dus. Nu een en ander dan toch nog een beetje in gerede is gekomen, volgt nu dan toch nog maar een kort verslag van mijn bevindingen.
Om even samen te vatten: een verademing. Ik heb de bandjes op een druk van 9 bar staan (de geteste 10 bar van Wim vond ik nog iets te ver gaan), en fiets gaat als het spreekwoordelijke mes door de boter. Ik had een snelheidswinst van 4 tot 5 kilometer per uur. Verder viel het mij op dat ook het sturen een stuk lichter gaat. Niet zo vreemd als je bedenkt dat het contactvlak met de weg een stuk minder is vergeleken met mijn oude Primo's.
Zijn er dan alleen maar voordelen ? Nee, qua comfort lever ik wat in; op asfalt is er niets aan de hand, maar een oudhollandsch keienweggetje zorgt toch wel voor een hoop gerammel in de fiets.
Nu is het wachten nog op het schermpje dat ik van de week bij de Velomobielshop heb besteld. Ben benieuwd...
Ik schreef al eerder dat ik (weer) last had van hobbelende en wobbelende banden tijdens het rijden. Nu zitten mij Vredestein slicks nog niet zo lang rond mijn voorwielen, dus ik verwachtte dat ik met de laatste bandenplak de binnenband niet goed terug had geplaatst.
Vreemd was wel, dat ik dat pas na 700 kilometer merk, maar ja, eerst maar even kijken. Dus op zondag middag bandje leeg, en voelen. Maar de binnenband ligt perfect op zijn plaats, niets aan de hand dus... Ik pomp de boel weer op (tot 5 bar) en kijk naar het loopvlak verwijl de band ronddraait. Hier schrik ik toch wel een beetje van. Flinke scheuren en japen in de rechter voorband, sommige zelfs zo erg dat ik het canvas kan zien zitten....
Even verderop maakt de band een flinke slinger. Aan de wangen kan ik geen beschadigingen zien, dus ik sta hier toch wel met enige verbazing naar te staren. Ik besluit dat de bandjes hun beste tijd gehad hebben. Ik heb er ongeveer (natte vinger) vijf keer een lekke band mee gehad met (wederom een natte vinger) 4000 afgelegde kilometers.
Ik zoek internet af naar een goede (liefst snelle) vervanger, en kom welhaast automatisch uit bij de Grote Velgen En Banden Test van Wim Schermer. Petje af voor zoveel wetenschappelijk verantwoord onderzoek. Duidelijk is dat hier veel werk in heeft gezeten.
Ik neem contact op met Ymte en bestel per ommegaande twee Schwalbe Durano banden, met op aanraden van Ymte bijpassende binnenbanden.
Hier nog een schokkend filmpje van het (inmiddels dus afgeschreven) voorbandje:
Vanochtend weer eens in m'n kuip gekropen voor een kort tochtje langs Zaltbommel. Even kijken hoe de schapen erbij staan. Vroeg op pad en nog weinig fietsers. Zelfs wielrenners laten zich nog niet zien, en dan is op zich dan wel weer spijtig.
Tijdens het fietsen merk ik dan de hobbel in mijn linker voorwiel weer erger lijkt te zijn. Vorig jaar had ik een lekke band en heb ik deze onderweg moeten plakken. Mogelijk dat de binnenband er niet strak inzit. Ik ben tot nu toe te lui geweest om hier iets aan te doen maar ik zal binnenkort toch maar eens een blik werpen.
Ik had een soort van zuignap voor de camera mee, maar dat was geen succes. De nap is eigenlijk bedoeld voor een smartphone, en dan nog voor gebruik in een auto. Op de fiets wiebelt het ding toch te veel en de camera weet alleen maar schokkende beelden vast te leggen (letterlijk wel te verstaan, niet figuurlijk).
De schapen op de dijk langs de Merwede staan er strak geschoren bij. De huid schemert zachtroze door de dunne wollen trui van hun overgebleven vacht. Ik stop weer op de plek waar ik eerder een video van de grazers had vastgelegd, en had verwacht dat ik wel iets van herkenning bij de beesten zou opmerken. Maar ze zijn weer net zo verbaasd en nieuwsgierig als de laatste keer, kennelijk hebben ze geen geheugen voor vreemde fietsen.
Afgelopen weekend mijn verjarende moeder bezocht. Zij viert haar 70-ste verjaardag, en woont met Pa in de Zuidoost Beemster. Voor mij een tocht van 90 kilometer. Normaal gesproken volg ik de weg langs het Amsterdam-Rijn kanaal. Een mooi fietspad, maar wel saai. Ik had mij voorgenomen om nu eens een andere route te gaan volgen, althans, alleen op de heenweg dan.
Op een zwaar bewolkte zondag ochtend stapte ik om zeven uur in mijn fiets. Mijn benen nog wat grieperig; afgelopen week een stevige griep gehad, inclusief koorts en de daarbij behorende ongemakken. Nu maar hopen dat ik het fysiek ga uithouden vandaag.
Het begint goed; wind in de rug en droog. De eerste pont bij Schoonhoven ligt al klaar. Tussen Schoonhoven en Woerden rijd ik langs en door slaperige zondag ochtend dorpjes. Geen ziel te zien, een enkele man laat zijn slaapdronken hond uit, zo af en toe een stoffige ooievaar in een winderig weiland.
De tweede pont is een verrassing; een voet- en fietsveer over de Amstel, ter hoogte van Nessersluis. In plaats van de verwachte brug ligt er een plas water. De veerpont is net bezig met de oversteek, beladen met twee wielrenners en de pontbaas. Wielrenners getooid met buikje en klapkuiten, absoluut geen sport modellen dus.
Bij het uitladen groeten wij elkaar en ik rijd mijn fiets de pont op. Ik maak een praatje met de veerman en beklaag mij als een rechtgeaarde Hollander over het weer. Na een strak stukje asfalt rijd ik ineens Amstelveen in, en daarna komt Amsterdam.
Met een Velomobiel is het normaal gesproken niet prettig toeren in een stad, en daar komt nog bij dat mijn grieperige benen nu toch wel een beetje beginnen op te spelen. Ik zet echter door en na talloze omzwervingen en een enkele foute afslag kom ik eindelijk bij de Hempont aan.
Nu staat Zaandam op het programma. De stad waar ik jarenlang geleerd en gewerkt heb. Twee decennia lang fietste ik tussen Purmerend en Zaandam. Sneeuw en stormen, regen en ijzel, het hinderde niet, ik zat op mijn fiets. Eind jaren tachtig kwam de eerste ligfiets; een M5. Gekocht als frame, de onderdelen heeft mijn vader er toen zelf nog aan gemonteerd. Ik kan mij herinneren dat ik voor het frame 1600 gulden betaald heb.
In het midden van het tweede decennium kwam de tweede ligfiets; een comfortabel geveerde Optima Condor. Ik fiets langs de fabriek waar ik 10 jaar gewerkt heb en maak even een foto....
Ik fiets al mijmerend verder en reken uit dat ik in al die jaren ongeveer 120.000 kilometer moet hebben afgelegd........
In Zaandam is het een en ander veranderd, het Zaans hotel ligt er gewaagd en nieuw bij. Ik vind het wel wat hebben
De polder van de Wijdewormer is echter geen steek veranderd. Zelfs de bomen lijken even hoog als tien jaar geleden.
Als ik bij mijn ouders aankom is iedereen al aanwezig (ik ben wat later dan normaal), en word ik verwelkomt met zang, koffie en gebak. Terwijl mijn benen bijkomen maak ik mij psychisch al gereed voor de terugtocht. Het KNMI voorspelde dat de harde zuidwesten wind in de loop van de avond zou gaan afnemen, en ik hoop stilletjes dat dat wat eerder zal gebeuren.....
Helaas is dat niet zo, en moet ik nog negentig kilometer tegen de wind in langs het Amsterdam-Rijn kanaal ploeteren. Enig lichtpuntje is de zon; die is gelukkig gaan schijnen. We nemen afscheid en ik ga weer op pad.....
