Het begint goed; wind in de rug en droog. De eerste pont bij Schoonhoven ligt al klaar. Tussen Schoonhoven en Woerden rijd ik langs en door slaperige zondag ochtend dorpjes. Geen ziel te zien, een enkele man laat zijn slaapdronken hond uit, zo af en toe een stoffige ooievaar in een winderig weiland.
De tweede pont is een verrassing; een voet- en fietsveer over de Amstel, ter hoogte van Nessersluis. In plaats van de verwachte brug ligt er een plas water. De veerpont is net bezig met de oversteek, beladen met twee wielrenners en de pontbaas. Wielrenners getooid met buikje en klapkuiten, absoluut geen sport modellen dus.
Bij het uitladen groeten wij elkaar en ik rijd mijn fiets de pont op. Ik maak een praatje met de veerman en beklaag mij als een rechtgeaarde Hollander over het weer. Na een strak stukje asfalt rijd ik ineens Amstelveen in, en daarna komt Amsterdam.
Met een Velomobiel is het normaal gesproken niet prettig toeren in een stad, en daar komt nog bij dat mijn grieperige benen nu toch wel een beetje beginnen op te spelen. Ik zet echter door en na talloze omzwervingen en een enkele foute afslag kom ik eindelijk bij de Hempont aan.
Nu staat Zaandam op het programma. De stad waar ik jarenlang geleerd en gewerkt heb. Twee decennia lang fietste ik tussen Purmerend en Zaandam. Sneeuw en stormen, regen en ijzel, het hinderde niet, ik zat op mijn fiets. Eind jaren tachtig kwam de eerste ligfiets; een M5. Gekocht als frame, de onderdelen heeft mijn vader er toen zelf nog aan gemonteerd. Ik kan mij herinneren dat ik voor het frame 1600 gulden betaald heb.
In het midden van het tweede decennium kwam de tweede ligfiets; een comfortabel geveerde Optima Condor. Ik fiets langs de fabriek waar ik 10 jaar gewerkt heb en maak even een foto....
Ik fiets al mijmerend verder en reken uit dat ik in al die jaren ongeveer 120.000 kilometer moet hebben afgelegd........
In Zaandam is het een en ander veranderd, het Zaans hotel ligt er gewaagd en nieuw bij. Ik vind het wel wat hebben
De polder van de Wijdewormer is echter geen steek veranderd. Zelfs de bomen lijken even hoog als tien jaar geleden.
Als ik bij mijn ouders aankom is iedereen al aanwezig (ik ben wat later dan normaal), en word ik verwelkomt met zang, koffie en gebak. Terwijl mijn benen bijkomen maak ik mij psychisch al gereed voor de terugtocht. Het KNMI voorspelde dat de harde zuidwesten wind in de loop van de avond zou gaan afnemen, en ik hoop stilletjes dat dat wat eerder zal gebeuren.....
Helaas is dat niet zo, en moet ik nog negentig kilometer tegen de wind in langs het Amsterdam-Rijn kanaal ploeteren. Enig lichtpuntje is de zon; die is gelukkig gaan schijnen. We nemen afscheid en ik ga weer op pad.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten