Klapband

Ruim een maand geleden schreef ik over mijn Schwalbe G-One Speed bandjes. Ik had er toen zesduizend kilometer mee gereden, en eigenlijk maar weinig lek gereden. Ik had toen het plan opgevat om door te rijden tot zevenduizend. Ik zou dan  tienduizend fietskilometers afgelegd hebben in mijn DF, en dat vond ik een mooi rond getal.

Mijn G-One bandjes dachten daar anders over.

Afgelopen zaterdag was ik naar Kinderdijk gefietst. Al op de heenweg voelde ik op gladde stukken asfalt een lichte hobbel in mijn linker voorwiel. Eenmaal aangekomen bij Kinderdijk onderwierp ik de band aan een vluchtige inspectie. En inderdaad, ik vond een lichte verhoging in het loopvlak, en er zat een ondiep scheurtje in de band. Al met al vond ik het geen reden om mijn reserve band erom te gooien en zo verder te rijden.

Mijn G-One bandjes dachten daar anders over.

Onderweg naar huis hield ik het gehobbel nauwlettend in de gaten. Dat viel nog niet mee, want de polderwegen waar ik over reed waren weliswaar geasfalteerd, maar allesbehalve glad. Ook de fietspaden brachten geen soelaas, de laatste keer dat deze van een asfalt laagje waren voorzien was een halve eeuw geleden. Ik dacht dat ik met de kleine hobbel nog wel thuis zou kunnen komen.

Dat was dus niet zo.

Op kilometer stand 9802 gaf mijn linker voorband door middel van een luid akoestisch signaal aan dat de grenzen van het toelaatbare overschreden waren. Einde verhaal voor de bandjes. Ik reed op dat moment 40+, maar ondanks de ongeplande decompressie bleef de fiets wonderwel in het spoor. Tijd dus om het thuiskomertje erom te leggen.

Mijn thuiskomertje is een oude Primo Comet, die vrijwel ongebruikt als reserve band in mijn voormalige Quest heeft mee gehobbeld. Bij nadere inspectie van de G-One blijkt dat ik inderdaad iets te ver ben gegaan met de voorbandjes. Het loopvlak is erg dun en bros geworden, met talloze minuscule scheurtjes.  Er zitten nu nieuwe G-One's op. Deze gaan eraf na zesduizend kilometer, en geen kilometer later.