Fotografen

Enige tijd niet gefietst. De reden daarvoor is niet van persoonlijke aard, maar een technische. Tijdens onze vakantie in Venezuela had m'n fiets een tijd stil gestaan. Daar komt nog bij dat na de vakantie het weer ook weer niet je dat was. In de tussentijd zag roest zijn kans en wist de rechter rem zodanig aan te pakken dat fietsen niet leuk meer werd.

Vervolgens heeft het weer enige weken geduurd voordat ik tijd, en vooral zin had om het mechaniek aan te pakken. Afgelopen weekend was dat moment. Fiets op z'n kant, moertjes los, splitpennen eruit en het wiel eruit. Van roest was eigenlijk helemaal geen sprake, maar wel van vuil. De borgveren rond de asjes van de rem (hoe heten die dingen ?) krijg ik niet los, maar met een beetje dunne olie loopt alles weer als een zonnetje. Wel oppassen dat die olie niet op de trommelrem komt natuurlijk. Na een half uur zit alles weer in elkaar.

Afgelopen zondag dus even wezen fietsen. Het is nog donker als ik vertrek. Ik heb mij voorgenomen dat ik weer eens naar Kinderdijk ga, een tijd niet geweest. Ik probeer de remmen eens. Oeps, dat valt tegen; ik knijp de rem helemaal tot op de stang van het stuur. Van een acceptabele remweg is geen sprake. Maar goed dat er geen hond op de weg is. Een beetje rustig aan dan maar deze ochtend.

Ik kom bij Kinderdijk aan als het mooi begint te schermeren. Ik had al eens eerder geschreven dat er rond zonsopgang altijd wel een of twee fotografen lopen te ijsberen. Maar nu is dat een hele kudde. Ik geef ze geen ongelijk, want het uitzicht is prachtig. Gewapend met flinke statieven, stevige kamera's en een hoop glas in de lens wachten zij het mooiste moment af.

Ik kruip uit m'n fiets en neem mijn kleine kameratje mee (een Sony RX100). Heb geen ruimte voor een hoop glas, statief en bluky kamera in m'n fiets. Maar met een lensopening van f1.8, en een vaste hand kom ik een heel eind. Een impressie.

 

 

 

 

 

 

Binnenkort maar iets doen aan mijn remmen, want ik heb de remweg van een volbeladen olietanker. Met wind mee.