Afgelopen dinsdag een vrije dag opgenomen en weer eens op pad gegaan. Ik had geen mooiere dag kunnen uitzoeken. Alle snelwegen in Nederland stonden vast vanwege sneeuwval, en ik trek erop uit met de fiets, weg van de snelweg. De eerste kilometers gaan nog wat moeizaam. Dat ligt niet aan mij of aan de fiets, maar aan het verkeer. Van alle kanten komt het door de stad en van de snelweg. Het verkeer rondom Gorinchem staat volledig vast. Eenmaal in de polder richting Schoonhoven gaat het beter, omdat ik over een fietspad langs de N-weg rijd. Maar ook hier is er veel sluipverkeer, en ik krijg regelmatig een smak pekel in m'n bakkes door passerende vrachtwagens. Weg hier !
Ik ken nog een zijweggetje dat naar verwachting wat rustiger zal zijn en dat mij ook naar mijn reisdoel zal brengen; de molens bij Kinderdijk. Ben er al een tijdje niet geweest, en het zal er met de huidige winterse luchten wel mooi bijliggen. Wanneer ik eenmaal de bewuste zijweg ben ingeslagen wordt het inderdaad stil om mij heen. Het zonnetje schijnt, mooie wolkjes aan de lucht. Prachtig....
Vanuit het noordwesten nadert echter een fikse donderpartij, die wel eens wat roet in het eten zou kunnen gooien. Ik voer het tempo wat op om uit de koers van het gevaarte te raken. Een beetje sneeuw is wel leuk, maar niet gelijk aan het begin van de fietstocht. Het lukt mij om de bui voor te blijven en ik hou het droog. Over de mooie polders van de Alblasserwaard gaat het richting de molens. Zo af en toe dwarrelt er een sneeuwvlok langs, maar de zon blijft domineren.
De molens bij Kinderdijk liggen er mooi bij, en ik schiet wat plaatjes. Het toerisme is nog niet op gang gekomen, het is nog vroeg en het is koud, dus de meeste mensen zoeken na de eerste paar honderd meter weer de warme bus op. Er worden (uiteraard) wat plaatjes geschoten van dat vreemde verschijnsel dat daar tussen die Hollandse molens langsschuift. Weer een ligfiets in een paar Amerikaanse fotoboeken terecht gekomen, bedenk ik mij.
Op de terugweg moet ik er vlak bij Gorinchem toch aan geloven. Er nadert een nieuwe sneeuwbui, en het ziet er niet naar uit dat ik deze zal ontlopen. Ik haal het dakje en de schuimkap uit het vooronder en ben ruim op tijd. De sneeuw valt in bakken naar beneden en het zicht wordt beperkt. Ik bedenk mij dat het jammer is om nu al naar huis te rijden, en plak nog een stukje aan mijn fietsroute. Ik passeer de brug over de Merwede. Door de dichte sneeuw kan ik nog wat schepen op het water onderscheiden. Een prachtig gezicht. De sneeuw waait echter flink onder mijn dakje heen, en ik doe mijn bril maar op. Dit is natuurlijk ook niet alles, maar altijd nog beter dan sneeuw en hagel in je ogen. Even voor Woudrichem stopt het met sneeuwen en breekt de zon weer door. Opvallend is dat direkt achter de bui de wind er even helemaal mee stopt.
Wanneer ik sta te wachten op de pont bij Brakel steekt de wind echter weer flink op, en de pont gaat slingerend en stampend op de schuimende golven de rivier over. Met de wind pal tegen leg ik de laatste kilometers naar huis af. Lekker tochtje !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten