Toeters en bellen - 2

In vroeger tijden is mij als kleuter het een en ander over de dierenwereld bijgebracht. Ik leerde hoe schapen eruit zagen, en koeien, en olifanten. En vooral leerde ik welke geluiden deze dieren zoal produceerden. En dat was simpel; koeien zeggen boe en schapen zeggen béééé. Toen ik die kennis eenmaal gemastered had kwam les twee, het straatverkeer. Als klein kind is het van levensbelang te weten welk vervoersmiddel toet zegt, en welk tring. Ook die kunst was ik al vrij snel de baas.

Ik trap een open deur in als ik zeg dat tijden veranderen. Gelukkig houdt het vee zich bij z'n eigen vocabulaire, maar het straatverkeer doet dat niet. Vooral sommige fietsen houden zich niet meer aan het normale door de doorsnee burger geaccepteerde straatbeeld. Ze zien er raar uit, liggen er vreemd bij, gaan veel te hard, zijn te laag en vooral te gevaarlijk. En soms maken ze ook nog de verkeerde geluiden.

Zo ook ik. Ik fietste op een winderige middag op een smal fietspad langs de N216. Er fietste een fietser voor mij. Omdat het hard waaide schatte ik in dat hij mijn indoor-bel waarschijnlijk niet zou horen, en ik gebruikte dus mijn fonkelnieuwe toeter. Deze deed het prima, en de man voor mij hoorde het apparaat goed. Maar helaas was hij niet met zijn tijd meegegaan, en in plaats van iets aan de kant te gaan en mij er langs te laten zwaaide hij op goed geluk naar een net passerende auto, in de veronderstelling dat het een kennis of collega betrof. Een totaal verkeerde reactie, want het geluid kwam immers van mij. De fietsforens was zijn jeugdlessen kennelijk niet vergeten: een fietser doet tring en een auto toet.

Ik vond z'n reactie wel grappig, en ik kon 'm ook geen ongelijk geven. Een tweede druk op m'n claxon deed hem even achterom kijken. En zo leerde hij dat niet alles is zoals het lijkt, en dat ook fietsen met hun tijd meegaan.