Het voordeel van vroeg opstaan...

Woorden zijn hier overbodig....

Weer een mijlpaal

Berichtte ik een week of twee geleden over de eerste schade aan m'n fiets, gisteren was het de beurt aan de tweede mijlpaal die iedere fietser bekend mag voorkomen; een lekke band.

Tijdens het fietsen voelde ik een zwabbering door de fiets gaan die steeds sterker werd. Ik dacht eerst dat ik nog aan het recupereren was van het wandelweekend in zuid Limburg, maar de oorzaak lag toch meer op het technische vlak; een lekke achterband.

Het was gelukkig licht, de wind was nog rustende, het regende niet, sterker nog: de zon scheen. Een mooie gelegenheid dus om een lekke band te krijgen, en te repareren. Ik parkeerde de fiets op een mooi stukje berm en zette het beestje op z'n kant. Even pompen bracht de boosdoener al snel aan het licht; een scherp steentje had zich door de diverse lagen lekwerend materiaal heen weten werken en zich in de binnenband geboord.

Ik stond voor de keus: de binnenband vervangen (ik heb een reserve mee) of plakken. Ik koos voor plakken, want volgens mij duurt een binnenband vervangen langer en ik ben van nature zuunig aangelegd. Lijm erop, plakkertje ertegen aan, lucht in het bandje en fietsen maar weer. De polder in.

Voor de heren statistici onder de lezers: de band raakte lek op km stand 3997,4. Het merk van de band: Schwalbe Marathon slick.

Humpty Dumpty

Afgelopen weekend aan de gang geweest met Humpty Dumpty; de gekwetste neus van m'n Quest. Door de crash van afgelopen woensdag is de epoxyhuid op een paar plaatsen flink geknakt. Er zitten geen scheuren, maar het glasvezel is her en wel wat los gekomen. Voordat ik aan de gang ga met het repareren van de gelcoat moet ik dus aan de gang met de inwendige fiets; de binnenkant van de neus.

De kap gaat eraf, dat maakt het werken wel wat makkelijker. Bovendien kan ik zo gelijk even naar m'n achterlicht kijken, want ik kwam er kort geleden achter dat dat ding niet meer werkte. Ik zie het al snel, het stekkertje zit los. Dit heb ik al eerder meegemaakt met die krengen. Met een tie-wrap zet ik het geheel nu echt vast.

Nu verder met het echte werk. Ik meet de beschadigde stukken op en knip wat matjes glasvezel op maat. Daarna meng ik de epoxy en breng ik de glasmatjes aan. Her en der zie ik de epoxy aan de buitenkant naar buiten komen. Ik laat het geheel een dag uitharden.

Op zondag gaat de buitenkant van de fiets eraan geloven. Rob Jansen gaf mij al de tip om zoveel mogelijk de uitstekende en gescheurde stukjes gelcoat te verwijderen. Met een dremel gaat dit snel. Bij polyservice had ik pasteuze epoxyhars en rode verfstof gekocht. Ik maak het aan en smeer het in de naden en kieren. Het is lastig spul. Het werkt niet zo lekker als lakplamuur, maar het is na harding wel een stuk flexibeler. En ik zit er niet op te wachten dat het spul er na een half jaar weer afkomt.

Omdat de weersvoorspellingen niet goed zijn, en ik geen zin heb op morgen in de file naar Gouda te zitten, gaat de kap er weer op en wordt de fiets rijklaar gemaakt. De neus ziet er nog niet gelikt uit, maar hij is nu tenminste weerbestendig. Later komt het afwerken wel....

Voorpui in de poeier

Pech, pech, pech. Afgelopen woensdagochtend de eerste crash met m'n Quest. Gelukkig kan ik niemand anders de schuld geven. Het was gewoon een gevalletje van even niet opletten. Het gebeurde als volgt:

De bewuste woensdagochtend in alle vroegte vertrokken. Fototoestel mee, want het is helder en de zon gaat ongetwijfeld weer mooi opkomen. Ik kar door de polders, leg aan op de pont naar Schoonhoven, en ruis langs de oevers van de Vlist richting het noorden. Onderweg maak ik nog even een fotostop, om het prachtige landschap op de gevoelige plaat vast te leggen.

Onderwijl geniet ik van de opkomende zon, de stilte om mij heen, de bloeiende bermen en de fluitende vogels. Het is lente alom, en dan is het prettig fietsen. Ik beloof mijzelf een mooie route als ik Haastrecht heb gepasseerd. Wanneer ik een bruggetje over hobbel schiet ik bijna langs de bewuste route en trek een scherp bochtje.

Ik voel het linkerwiel loskomen. Ik beslis bliksemsnel; als ik hier omga, raak ik achtereenvolgens een lantarenpaal, een decoratief eiken tonnetje dat bij de ingang van een hotel-restaurant staat, een geparkeerde witte auto, en een gemetseld muurtje. Grote kans dat ik en mijn fiets dan flink in de poeier liggen. Als ik gewoon rechtdoor ga, raak ik alleen de muur voor mij, en dan alleen met de neus, en misschien kan ik de fiets voor die tijd nog wel stoppen.

Ik stuur dus tegen en ga voor het muurtje. Helaas ga ik niet door het muurtje, maar het muurtje gaat door mij, of liever gezegd door mijn fiets. Met een doffe klap sta ik stil. Vloekend stap ik uit en bekijk de schade. De neus van m'n Quest lijkt wel een eierdopje; er gaat met gemak een flinke voetbal in. Het ziet er akelig uit. Van binnenuit trap ik de neus weer terug in z'n originele vorm, en daar knapt het in ieder geval een flink stuk van op. Aan de randen van het 'eierdopje' is de gelcoat her en der losgeraakt, er zitten krassen op de neus, maar voor de rest valt het van een afstand niet eens meer zo op. Gelukkig zitten m'n koplampen niet in de neus, maar er een stuk boven. Ze hebben van het hele voorval niets gemerkt en kijken nog maagdelijk de wereld in.

Die Questneus heeft z'n maagdelijkheid nu wel verloren. Deze ochtend ben ik even een bezoek wezen brengen aan Polyservice, alwaar ik mij heb voorzien van wat reparatiespul. Ik kan komend weekend dus weer aan de gang met epoxy, en vreemd genoeg merk ik dat ik het nog leuk vind ook.......