Zomerritjes

De afgelopen maanden en weken gefietst zoals gewoonlijk. Dit behoudens een vakantie van twee weken in de Azoren. Deze eilanden waren overigens mooi. Groen en bergachtig, met veel mooie wandelpaden en niet al te warm. Dat is het in Nederland deze zomer gelukkig ook niet. We zijn de afgelopen jaren gewend aan bermen die er rond deze tijd bruin en dor bij liggen, maar nu zijn veel bloemen aan een tweede bloei begonnen, en staan langs de fietspaden de schermbloemen weer overdadig te bloeien. En afgelopen weekend was het na een weer een natte week ineens mooi mistig in de vroege uren, getuige de onderstaande foto's.

 

Puik hemelvaarts weekend

 

Het was mij 't weekend wel, afgelopen Hemelsvaart weekend. Na wekenlang wisselvallig en nat weer, waren daar ineens vier aaneengesloten droge en zonnige dagen. Elke ochtend stond ik voor dag en dauw op om eens lekker een stuk te gaan fietsen. Hooikoorts pilletje slikken (want daar heb ik last van), waterfles mee, camera's in de fiets en gaan met die banaan.

Op de foto hier boven staat m'n fiets in het Munnikenland, vlak bij slot Loevestein. De polder is hier een aantal jaar geleden op de schop gegaan. Boeren akkers hebben plaats gemaakt voor meertjes, vennetjes, en moerassen. Meestal lopen hier paarden en koeien vrij rond, maar die grazen nu ergens anders.

Op de foto's hieronder is de Alblasserwaard te zien, met een mooie laag mist over de polders.

Tussen Woudrichem en Zaltbommel loopt een mooi fietspad over de dijk langs de Merwede. In de lente slapen hier elke ochtend de schapen met nieuwe aanwas op het fietspad. Ik rijd hier altijd stapvoets. Het is nog vroeg, en de meeste schapen zijn nog in diepe slaap als ik aan kom rijden. Meestal staan ze bij mijn naderen en het wakker worden lodderig op, om mij vrij baan te geven. Een enkel lam kan nog wel eens blijven staan om aan mijn fiets te snuffelen.

Verder ben ik ook nog even naar Kinderdijk gefietst. Het was er opvallend rustig. Behalve wat joggers en een enkele man die zijn hond uit liet, waren er nog geen mensen te zien. Zelfs de fotoclubs waren afwezig.

Onstuimig weer op Kinderdijk

Afgelopen zaterdag was ik even naar Kinderdijk gefietst. Het lekkere weer dat het begin van deze maand kenmerkte was al een week verdwenen. Het was al vijf dagen lang koud en guur, met soms veel buien. Zo ook op deze bewuste zaterdag. Het was egaal bewolkt toen ik op pad ging. Eenmaal op weg begon de hemel open te breken, om dan vervolgens plaats te maken voor dreigende buien, van waaruit zo af en toe de zon tevoorschijn kwam.

Bij de beroemde molens aangekomen was het koud en guur, met een schrale wind uit het noorden. Ik maakte wat foto's van de voorbij schuivende donderwolken. Bij het zien van een naderende bui ben ik weer snel mijn overdekte kuip in gestapt, en in de stromende regen ben ik weer huiswaarts gereden. Het zal ooit wel weer goedkomen met het weer, verwacht ik.

 

Fietstochtjes in februari, maart en april

Een tijd niets van mij laten horen. Dat kwam, er viel ook niet zoveel te melden. Het weer varieerde van mwa tot regelrecht pet, en dan valt er ook niet zoveel te moois te zien onderweg. Maar de laatste dagen was het dan toch eindelijk mooi weer en viel er weer wat re fotograferen.

 

Fotoritjes in januari

Het wisselende weer in januari had ook zijn weerslag op mijn foto's. De maand begon uitermate druilerig en somber:

Nattigheid, wind, regen en laaghangende wolken. Veel bijzonders was het niet. Daarna kwam de winter een beetje, met wat sneeuw en vorst (ook overdag):

 

Het mooiste weer in die periode viel (natuurlijk) doordeweeks, en toen moest ik (natuurlijk) werken. Gelukkig hadden de weergoden nog een beetje winter voor het weekend over gehouden.
 

 

 

 

... en toen kwam het laatste weekend van de maand. Twee dagen mooi weer. Geen wind, geen regen, geen laaghangende bewolking. Alleen wat vorst aan de grond. Geweldig !

Hoog water

Het moge geen verrassing zijn dat we de afgelopen maanden wat meer neerslag te verwerken krijgen dan normaal. Werd er enige tijd geleden nog alom geklaagd, geschreven en gemopperd over uitdroging van bossen en velden, lage grondwaterstanden en andere rampscenario's, nu heeft de media het over dreigende overstromingen, op hol geslagen woonboten, en meer water gerelateerde ellende.

Nu wonen wij vlak bij een rivier (de Merwede), en kruisen een aantal mindere waterwegen de binnenstad (het Merwede-kanaal en de Linge), dus ik kan dagelijks zien wat de ontwikkelingen zijn op water gebied. 

Rond kerst kwam het water voor het eerst aan de net versterkte dijk. Nu gebeurt dit vrijwel elke winter, dus zo bijzonder was dit niet. Maar ook het water in de polders en kanalen staat nu veel hoger dan normaal. 

Door al dit wassende water wordt mijn actieradius wat beperkt. Het grootste deel van de Biesbosch is bijvoorbeeld afgezet. Niet alleen omdat een deel onder water staat, maar ook omdat het wild zijn toevlucht neemt naar de hoger gelegen gebieden. En om de dieren wat rust te geven zijn veel wegen en fietspaden afgezet. Dat is niet alleen in de Biesbosch zo, maar ook bij de polders rond Loevestein.

Maar als de zon even aanwezig is (heel kort maar), is het toch ineens weer mooi. Zoals hier beneden bij Zaltbommel (en een enorme plas water).

Zonsopkomst

In de zomer van 2021 ben ik op de langste dag van het jaar (21 juni) naar Kinderdijk gefietst. Op zich is dat niet zo bijzonder, want dat doe ik regelmatig. Maar mijn 'doel' was het fotograferen van de zonsopkomst aldaar. En dat was een grotere uitdaging, omdat de zon dan heeel vroeg op komt, te weten om 5:20.

Nu was ik aanvankelijk van plan om in datzelfde jaar nog een keer de zonsopkomst te fotograferen, maar dan op de kortste dag van het jaar. Dat leek mij wel geinig. Helaas gooide het weer roet in het eten. En hetzelfde gebeurde in 2022. Nu leek het op 17 december 's ochtends even beter weer, en dit is weliswaar niet de kortste dag, maar het komt er wel heel erg dicht bij in de buurt. Dus ik naar Kinderdijk.  De zon zou die dag om 8:42 opkomen dus ik had ruim de tijd. 

Onderweg was het veelbelovend helder, maar eenmaal bij Kinderdijk aangekomen gooide het weer weer roet in het eten. Vanuit het westen kwamen wat wolkenvelden aanzeilen. De zon was nog even kort te zien, maar daarna was het voorbij. Omdat ik niet helemaal onverrichter zake terug wilde keren, heb ik voor de vorm toch maar een foto geschoten.

Nieuwe haakjes !

Al geruime tijd reed ik rond met lubberende elastieken. En dan bedoel ik niet de elastieken van mijn onderbroek, maar van m'n DF dakje. Nu is dat niet zo'n onoverkomelijk probleem, maar het had wel twee kleine nadelen. Punt een was dat het dakje tijdens het rijden constant naar rechts hobbelde, omdat het ene elastiek wat meer lubberde dan het andere. Punt twee was iets ernstiger: het overkwam mij wel eens dat door een rukwind het linker elastiek plotseling losschoot. Het dakje bleef in de meeste gevallen gelukkig wel op z'n plaats, maar het rijdt niet echt ontspannen.

Afgelopen herfst heb ik dus bij Intercitybike twee mooie nieuwe elastieken besteld. Oude eraf, nieuwe erop en rijden maar. De nieuwe zaten wel erg strak, maar daardoor bleef het dakje ook tijdens rukwinden fijn op z'n plaats. Echter, toen halverwege oktober het natte seizoen begon, begon bij mij de ellende. Tijdens het fietsen wilden de elastiekjes plotseling ineens losschieten. En omdat de elastieken zoals gezegd nogal strak stonden, gebeurde dat losschieten nogal gewelddadig. Ik was dan in het half duister vroeg in de ochtend de polders aan het verkennen, en plotseling schoten met een luide dreun beide elastieken los. Gelukkig was ik in alle gevallen snel genoeg om het dakje te grijpen voordat het in een sloot verdween, maar echt prettig fietste dit niet. Bijkomend probleem was dan ook nog dat de carbon haakjes tijdens de rit steeds minder grip kregen, totdat ze helemaal niet meer werkten.

Tijd voor een oplossing dus . De oude haakjes los gehaald en eens goed bekeken. Ze waren nog doorweekt van de laatste rit, en ik voelde al gelijk wat het probleem was. Beide haakjes zijn carbon strookjes geïmpregneerd met (waarschijnlijk) epoxy hars. Deze combinatie is vrij stijf, behalve wanneer de haakjes nat zijn. Er zat dus behoorlijk wat beweging in de vochtige onderdelen.

 De computer erbij gehaald en eigenhandig twee nieuwe haakjes ontworpen:

In de slicer ermee:

 

.. en dan vervolgens 3D printen en opknopen.

Eindelijk. Het dakje zit nu tijdens het rijden storm- en muurvast.

 

Veel nattigheid

Het regent al meer dan een maand vrijwel elke dag. Dat betekent dus dat ik in de weekenden bepakt en bezakt op pad ga, want er kan altijd wel weer een bui vallen. Het voordeel van die buien is dat je dan ook de kans hebt om wat mooie plaatjes te schieten, als het droog is tenminste.

Vandaag had ik een bijzonder natte ervaring in de Biesbosch. Ik was er naartoe gereden in de hoop dat de uitgestrekte weilanden en moerassen onder gelopen zouden zijn. En ik werd niet teleurgesteld. De dijk naar de veerpont bij de Anna Jacominaplaat was helaas afgesloten vanwege het hoge water. Waarschijnlijk omdat de reeën normaal gesproken in het riet hun heenkomen zoeken, en dat kan nu niet, dus ze lopen en masse op de dijk. En om ze wat rust te gunnen stond er dus vanochtend een groot zwaar hek op de weg.

Ik dus een kortere weg gekozen, en ook hier veel onder gelopen velden. Reeën waren er ook, die bij mijn nadering al plonzend het natte riet in doken. Bij de Noordwaard polder stond het water op de weg, en ervan uitgaande dat mijn DF waterdicht was, reed ik vrolijk door. Toen ik zo enkele tientallen meters had afgelegd voelde ik ineens dat ik natte voeten kreeg. Tot mijn schrik stond er zowat een decimeter water in de fiets. Snel pakte ik tijdens het fietsen de naast de stoel staande fototas op en zette deze al druipend op mijn buik.

Gelukkig werd het water na zo'n 50 meter wat ondieper. Eenmaal op het droge speurde ik vertwijfeld de weg af. Deze was hier nogal bochtig, dus ik kon niet zien of ik nog meer nattigheid voor de boeg had. De fiets trapte door de natte ketting ineens een stuk zwaarder, en vanuit het achterwiel klonken verontrustende tik geluiden. Ik besloot om toch maar door te rijden in de hoop dat ik het ergste wel achter de rug had. Er volgden nog wel wat stukken die onder gelopen waren, maar die waren niet meer zo diep als zonet.

Gelukkig was het water in mijn fiets weer net zo snel verdwenen als gekomen. Op een brug stopte ik om de schade op te nemen. Het getik achterin was opgehouden, en naast mijn fleece vest en m'n oordopjes (die het gelukkig nog deden) was er niets nat geworden. De fiets stond nog wat na te druipen terwijl ik wat foto's van de natte omgeving maakte.

Op zaterdag was het wat zonniger, en wat minder nat, getuige de foto's die ik maakte op weg naar Kinderdijk.