Andermaal mooi Kinderdijk

Een maand geleden was ik er ook. En toen was het ook een regenachtige week geweest. En ook toen was het mooi op het moment dat ik in Kinderdijk aankwam. Dus eigenlijk zou dit verhaal een copy / paste kunnen zijn van mijn laatste bezoek aan Kinderdijk.

Ik was eerder deze week eigenlijk van plan om een collage te maken van alle druilerige foto's die ik de afgelopen drie weken onderweg gemaakt heb. Niet dat ik veel foto's gemaakt heb, want voor druilerig weer kom ik mijn fiets niet graag uit. Maar goed, wanneer ik weer een weekend tochtje maakte door het miezerige zwaar bewolkte Nederlandse landschap, ben ik zo af en toe toch gestopt om even een foto te maken van de laaghangende bewolking die zich van horizon tot horizon uitstrekte. 

Dus met die instelling fietste ik afgelopen zaterdag naar Kinderdijk. Het was (uiteraard) nog donker toen ik vertrok. De hemel was bewolkt, maar ik zag toch nog een waterig maantje door de bewolking schijnen. Terwijl ik richting Kinderdijk fietste begon het wat te schemeren, en zag ik tot mijn opluchting dat een de helft van de hemel wolkenloos was. De wolken hingen in het westen, net zoals een maand geleden.

De molen van Graan & zo (molen De Hoop) spiegelt zich in de Alblas wanneer ik het riviertje oversteek. Vanaf hier is het nog zo'n tien kilometer naar Kinderdijk. Net zoals vier weken geleden kom ik weer aan op het moment dat de zon opkomt. En net zoals toen kon ik weer mooie plaatjes schieten...

Klapband

Ruim een maand geleden schreef ik over mijn Schwalbe G-One Speed bandjes. Ik had er toen zesduizend kilometer mee gereden, en eigenlijk maar weinig lek gereden. Ik had toen het plan opgevat om door te rijden tot zevenduizend. Ik zou dan  tienduizend fietskilometers afgelegd hebben in mijn DF, en dat vond ik een mooi rond getal.

Mijn G-One bandjes dachten daar anders over.

Afgelopen zaterdag was ik naar Kinderdijk gefietst. Al op de heenweg voelde ik op gladde stukken asfalt een lichte hobbel in mijn linker voorwiel. Eenmaal aangekomen bij Kinderdijk onderwierp ik de band aan een vluchtige inspectie. En inderdaad, ik vond een lichte verhoging in het loopvlak, en er zat een ondiep scheurtje in de band. Al met al vond ik het geen reden om mijn reserve band erom te gooien en zo verder te rijden.

Mijn G-One bandjes dachten daar anders over.

Onderweg naar huis hield ik het gehobbel nauwlettend in de gaten. Dat viel nog niet mee, want de polderwegen waar ik over reed waren weliswaar geasfalteerd, maar allesbehalve glad. Ook de fietspaden brachten geen soelaas, de laatste keer dat deze van een asfalt laagje waren voorzien was een halve eeuw geleden. Ik dacht dat ik met de kleine hobbel nog wel thuis zou kunnen komen.

Dat was dus niet zo.

Op kilometer stand 9802 gaf mijn linker voorband door middel van een luid akoestisch signaal aan dat de grenzen van het toelaatbare overschreden waren. Einde verhaal voor de bandjes. Ik reed op dat moment 40+, maar ondanks de ongeplande decompressie bleef de fiets wonderwel in het spoor. Tijd dus om het thuiskomertje erom te leggen.

Mijn thuiskomertje is een oude Primo Comet, die vrijwel ongebruikt als reserve band in mijn voormalige Quest heeft mee gehobbeld. Bij nadere inspectie van de G-One blijkt dat ik inderdaad iets te ver ben gegaan met de voorbandjes. Het loopvlak is erg dun en bros geworden, met talloze minuscule scheurtjes.  Er zitten nu nieuwe G-One's op. Deze gaan eraf na zesduizend kilometer, en geen kilometer later.