Hangjeugd

Hoewel ik de afgelopen maanden weinig in mijn blog geschreven heb, zijn er door mij toch nog enkele fietstochten ondernomen. Deze tochten bestonden meestal uit een ritje van anderhalf uur, en dan ook nog over hetzelfde traject, te weten de route Gorinchem - Zaltbommel - Gorinchem. Over deze route heb ik al eerder in deze blog geschreven, logisch dus dat ik dat niet opnieuw doe.

Maar één belevenis wil ik u niet onthouden. De route naar Zaltbommel fiets ik meestal over de dijk langs de Merwede. Een mooie route met veel pittoreske uitzichten. De oostkant van de route loopt regelmatig over een dijk die in de lente- en zomermaanden wordt bevolkt door flinke hoeveelheden schapen. Dit vee ligt op de vroege ochtend meestal nog op een oor, en dan het liefst ook nog op het fietspad.

Normaal gesproken benader ik de dieren met gepaste snelheid, om ze de kans te geven wakker te worden en aan de kant te gaan. Dat doen ze soms met tegenzin, maar aan de kant gaan ze. Soms worden er onverwachte manoeuvres uitgevoerd, als een lammetje plotseling twee meter voor m'n fiets toch besluit nog snel even over te steken om bij z'n moeder te komen.

Op zekeren ochtend op een dag juni was ik weer op pad. Het was zonnig, en er hing een lichte nevel over de rivier. De schapen lagen nog te ronken, en daar kwam ik. Een paar opgeschoten lammetjes van middelbare leeftijd blokkeerden vakkundig het fietspad. Ik minderde vaart, de jeugd zag mij wel aankomen maar gaf verder geen sjoege. Ik nader. Nog steeds geen reactie, dus nog wat minder vaart dan. Nog steeds geen reactie, behalve dan een paar lodderige ogen die mijn nadering onverschillig gadeslaan. Ik nader ze op drie meter, twee, een..... blof, met zachte druk kom ik tegen het eerste schaap tot stilstand. Met frisse tegenzin staat het beest op, maar zijn jeugdgenoten blijven liggen. Toeteren helpt niet. Zucht.....

Ik stap uit. Pas nu komt de hele horde langzaam in beweging. Met tegenzin staan ze op, strekken de pootjes en schuiven enkele handbreedten richting grasland. Ik kan passeren. Ik kan mij vergissen, maar er zat iets afkeurends in de blikken van de beestjes. Nooit rust.

Met een licht schuldgevoel vervolg ik mijn weg.