Toeters en bellen

Enige tijd geleden was er op ligfiets.net een thread te belezen over het gebruik van geluidsignalen in de Quest. De reactie die ik hierop van mijn mede-weggebruikers kreeg, doorliepen soms het hele emotionele spectrum. En ook bij mij biggelden soms de tranen over de wangen, de ene keer van het lachen, de andere keer van de schrik. Een voorbeeld.

In den beginne, toen mijn driewieler nog niet voorzien was van een claxon, had ik op een vroege ochtend eens een dark-encounter met een fietser die bijzonder slecht verlicht was. Het was slecht weer, regen en wind geselden de fietser die voor mij reed, en de buitenkant van mijn Quest werd ook behoorlijk nat. Op het smalle fietspad kon ik de natte stumper niet gemakkelijk passeren, dus ik besloot de ploeterende zwoeger middels mijn indoor-bel te duiden op mijn aanwezigheid.

Een keer bellen. Geen reactie. Twee keer bellen, de knul gaf geen krimp. Dertien keer
bellen, en jawel de fietser week iets uit naar rechts. Ik erlangs. Op het moment dat mijn neus het achterwiel van mijn voorligger gepasseerd was, slingerde de fietser ineens een halve meter naar links. Het enige wat ik nog kon doen was mijn bolide het gras in sturen en er het beste van te hopen. Terwijl de vette poldermodder mij om de oren vloog, kon ik mijn natte collega slingerend passeren.

Bovenstaand voorval was voor mij een mooi leermoment en heeft mij er toe doen besluiten vaart te zetten achter de claxon montage. want aan dit soort voorvallen heb ik een broertje dood. Kennelijk wordt de bel onder slechte weeromstandigheden niet goed gehoord, of had de beste man of MP3 dopjes in z'n oren, of regenwater.....

Binnenkort meer toet- en belverhalen ....