Gedragsverrijking

Mijn vriendin beheert de website van de Vrienden van Diergaarde Blijdorp. Een uitvloeisel van die werkzaamheden is dat we ook lid zijn geworden van die club. En als gevolg daarvan wonen wij zo af en toe lezingen bij, waarin het wel en wee van de dierentuin en haar bewoners onder de aandacht worden gebracht.

Dit klinkt saai, maar dat is het niet. De directeur van de Diergaarde (Ton Dorresteyn) is een welbespraakt man en hield zo eens een voordracht over het verhogen van het welzijn van de dieren in zijn tuin. Het is algemeen bekend dat die dieren daar niet vrijwillig zitten. Over het algemeen weten de meeste beesten zich prima te vermaken. Maar soms gaat het wel eens mis, en dan worden de dieren kooiziek. Iedereen kent dat beeld wel, zo'n panter die eindeloos voor de tralies van z'n kooi heen en weer loopt te banjeren.

Dit komt omdat zo'n panter geen moer te doen heeft in zo'n kooi, en daar poogt men in dierentuinen wat aan te doen. Het toverwoord hier is: gedragsverrijking. Geef de dieren wat klimgerei, een autoband, laat ze hun voedsel zoeken, verplaats zo af en toe het hele interieur, en ze zullen zich een stuk beter voelen in het dagelijks leven.

Als ik in m'n Quest door een willekeurige stad rijd, voel ik mij soms net een dierentuin directeur. Allemaal mensen die zich met een 'ik moet naar mijn werk hoofd' door de stad verplaatsen. Ze kijken niet op of om, en slapen nog half. Kooiziek bewegen ze zich van huis naar werk, en weer terug. Totdat er zo'n rode sigaar de hoek om komt denderen. Mensen schrikken, er wordt gelachen, gewezen naar een plekjes op voorhoofden. Buurmannen en kinderen worden gewaarschuwd. Auto's houden in, fietsers kijken om. Kortom, consternatie alom.

En zo doet elke velomobilist iets aan de gedragsverrijking van z'n medemens, en bijgevolg zullen ze zich een stuk beter voelen in het dagelijks leven. Toch ?