Tjonge jonge jonge..... ik ben wel erg lang afwezig geweest op mijn blog. Heb ik dan in de tussentijd niet gefietst ? Jawel, maar er viel gewoon niets interessants te melden. Vandaar dus. Daar komt nu verandering in, want ik heb meegedaan aan Oliebollentocht jaargang 2010. Dit werd voor mij de tweede bollentocht waaraan ik mee zou doen.
Vorig jaar december was het net zoals nu sneeuw-rijk. Maar het verschil met nu is dat de sneeuw is blijven liggen. Leuk voor de plaatjes maar minder om te fietsen. Warm ingepakt maakte ik mij gereed voor de tocht der tochten. De routeplanner op mijn Garmin heeft een route van 42 kilometer voor mij bedisseld, en die gaan we maar eens volgen.
Het begin gaat goed. Het heeft weliswaar licht gevroren, maar het asfalt is over het algemeen goed berijdbaar. Op een kleinere secundaire weg gaat het voor de eerste keer fout; ik zie een opkomende sneeuwheuvel die zich dwars over de weg heeft gedrapeerd te laat. Hevig slingerend rijd ik er doorheen, maar ik houd de neus recht. Toch maar wat langzamer fietsen. Op de brug mij Raamsdonksveer zie ik wat glinsteren op het fietspad. Ik denk dat het ijs is, maar als ik er doorheen rijd klinkt het meer als glas. %&#*$# !!! Ik stop en controleer mijn banden, maar gelukkig is er niets aan de hand.
Ik had deze rit voor het eerst een proto-type van een regen/windscherm op mijn schuimkap. Ik was er zeer content mee, maar als ik na de glas-check mijn schuimkap tussen de sneeuw vandaan trek, valt het ruitje van de kap. Ik had het ding met klittenband op de schuimkap bevestigd, maar kennelijk houdt dit niet goed. En zeker niet in de kou. Terug naar de tekentafel maar weer.
Na de brug over de Bergsche Maas sla ik linksaf de polder in. De weg naar het fietspad over de dijk is een gladde witte spiegel. Terwijl ik bij mijzelf denk 'dit gaat nog best', begint de fiets langzaam te schuiven. Eerst naar links, dan naar rechts. Ik durf niet te remmen en wacht af. Eén van mijn voorbanden krijgt ineens wat meer grip, en onder het slaken van een ijselijke kreet maak ik ineens een slag van 180 graden. Ik ben even bang dat de fiets om zal slaan, maar de bandjes blijven aan de grond. Ik houd hierna de fietspaden even voor gezien en zoek het ruige asfalt weer op.
De wegen hier heb ik tijdens zonniger perioden ook eens gereden, dus ik ben hier redelijk bekend. Het kerkje van Raamsdonk ligt er in de ochtendschemer mooi bij, en ik aarzel dan ook niet om even te stoppen en er een plaatje van te schieten:
Even verderop ligt het snelfietspad tussen Raamsdonk en Waalwijk er prachtig bij:
Zo zie ik dat graag. Alleen jammer dat ik er na een paar kilometer weer af moet.
Voor de rest valt er niet zoveel meer voor tijdens de tocht naar Tilburg. Er valt zelfs zo weinig voor dat ik veel te vroeg aankom:
Wat verloren rijd ik het terrein op. Geen hond te zien, laat staan een velomobiel. Wanneer ik wat verder rijd zie ik een eenzaam tentje in de sneeuw staan, lekker beschut tussen twee gebouwtjes, een brandweerquest aan de scheerlijnen gebonden. Het blijkt Theo van Goor, die hier eenzaam de nacht heeft doorgebracht. We maken een praatje en gaan naar binnen. Ik versterk de inwendige mens met koffie en cake, terwijl langzaamaan steeds meer mensen binnendruppelen. Van Toni hoor ik dat er 63 mensen zijn ingeschreven, en dat hij door de sneeuw veel afmeldingen heeft gehad. Dat is wel jammer, maar heeft als voordeel dat we met één groep kunnen rijden en dat we met z'n allen op één pont passen (met een beetje duwen...)
De route is mooi, maar helaas niet zo mooi als hij had kunnen zijn. Gelukkig is een deel van de dijk langs de Bergsche maas nog begaanbaar, op wat natte plekken blubbersneeuw na. In Heusden strijken we neer op het plein en bestormen we Cafe Havenzicht, onder verschrikte blikken van de daar aanwezige gasten. Gelukkig hoeven zij nergens bang voor te zijn, want wij betrekken met de hele club de bovenverdieping van het etablissement, waar wij tijdens het nuttigen van koffie en gebak genieten van de winterse taferelen.
Na deze versterking worstelen wij ons door Waalwijk heen, bij gebrek aan vrije fietspaden op de rijweg. Dat zorgt hier en daar voor opstoppingen. Op het laatste stuk van de route hebben wij ineens weer de beschikking over een heus fietspad, en nu kunnen we eindelijk weer een beetje doorrijden.
Eenmaal weer terug op het thuishonk besluit ik al snel weer huiswaarts te keren, omdat ik bang ben dat in het donker de boel weer op zal vriezen. Ik neem een andere weg terug, omdat ik niet weer door het glas op de brug bij Raamsdonksveer wil rijden. Dus neem ik de pont die ons eerder deze dag over de rivier heeft gebracht. Als ik aan de oever verschijn zie ik de boot aan de overkant liggen. Mooi gezicht, even snel een plaatje:
Daarna rol ik snel door het Land van Altena. De wegen zijn goed en zelfs de fietspaden zijn begaanbaar. Het is zeven uur als ik Gorinchem binnenrijd, en de fietspaden worden alweer glad. Na 150 kilometer keer ik terug van een mooie witte winterse tocht.
Hé, wat jammer dat mensen zonder een facebook account je fotoos niet kunnen zien (waaronder ikzelf dus) ...
BeantwoordenVerwijderen