29 januari 2017

Andermaal Kinderdijk


Het begint bijna een sleur te worden, maar deze ochtend was ik dan toch weer naar Kinderdijk gefietst. Goh, waarom toch Kinderdijk ? Nou, ik had mij bedacht dat het met de ingevallen dooi wel mooi zou zijn, het ijs ligt nog op de kanalen, en dat geeft een mooie doffe glans op de foto's. Welnu, ik was niet teleur gesteld.


De molens lagen er weer prachtig bij. Het enige dat ik moest doen is twintig minuten wachten totdat de zon zich boven een hardnekkige wolkenbank had uit geworsteld. Toen kreeg het landschap ineens meer glans. Er waren deze ochtend niet veel mensen op de been. Sterker nog, de brug die vorige week bijkans bezweek onder de fotografen, lag er stil en verlaten bij. Mooi kans om eens een panorama foto van fiets en brug te proberen (zie intro foto).


Ik vergis mij in de temperatuur. Hoewel het zowat 8°C scheelt met vorige week, staat er een straf briesje, dat in staat is om mij in het half uur dat ik mij buiten de fiets begeef toch wel weer tot op het bot te verkleumen. Ik versaag echter niet, en blijf ijzerenheinig door klikken.


Hier mijn fiets, trouw wachtend bij het lokale VVV-bordje. Wanneer ook de accu van mijn camera mij vertelt dat het welletjes is geweest, kruip ik dan toch maar in de fiets (nou vooruit, nog één plaatje).


Het was weer mooi geweest.

23 januari 2017

Kinderdijk


Het was gisteren weer raak: prachtig vriezend weer, en in tegenstelling tot begin december vorig jaar ook nog eens schaatsweer. Dus werd het eens tijd om in alle vroegte in de fiets te kruipen om gewapend met foto toestel en een paar lenzen de buurt rond Kinderdijk eens onveilig te maken. Om de een of andere reden heb ik er een neus voor gekregen; ik was weer precies op tijd om verslag te doen van de zonsopkomst.

Ik was vanochtend niet de enige, een paar handen vol fotografen waren al aanwezig om gewapend met flinke statieven en stevige bontkragen dit fenomeen vast te leggen. Hoog in de hemel klonk het zoemen van een tweetal drones die als overspannen hommels over het ijs heen en weer vlogen. Dat worden weer mooie beelden.


Ik waag mij voorzichtig op het ijs, maar dat loopt niet lekker met fietsschoenen. Het ijs kraakt onrustbarend, maar lijkt mijn gewicht toch te kunnen weerstaan.


En zo ben ik drie kwartier aan het schuifelen. Er komen meer schaatsers aan. Dit is voor de fotograaf geweldig, want een winters plaatje is mooi, maar er moeten dan toch wel wat schaatsers in beeld.




Met een tweetal totaal verkleumde voeten en handen als ijspegels kruip ik weer in mijn Quest. In de fiets wil het niet meer echt warm worden helaas, dat gebeurt pas thuis, na een langdurige douche partij.