24 maart 2013

Deja Vu

Twee weken niet gefietst. En de schuldige is het barre weer tijdens de afgelopen weekenden. Maar deze ochtend kriebelde het fietsvirus dermate dat ik er toch nog even uit moest. Het is -3 °C, maar dat deert niet in een Quest, of in ieder geval minder. Ik pak mij warm in en rol de Quest onder het afdak. Omdat ik al twee keer eerder deze winter last van een wandelend achterwiel had, controleer ik even of het wiel nog speling heeft. Zo te voelen niet, dus ik ga op pad.

Ik was van plan om een rondje Zaltbommel te doen, eerst flink wind tegen, en daarna lekker met de wind mee naar huis. Eerst maar de Merwede brug over. Ik passeer het hoogste punt en rol verder naar beneden. Ineens trap ik vrij en hoor het achterwiel tegen de binnenkast aanlopen. Deksels ! Het zou toch niet ?

Ik stap uit en rol de fiets op z'n kant. Gelukkig zit ik hier net in de luwte van wat slordige bomen en struiken, dus het valt met de wind en de kou wel mee. Boutjes los, wiel naar beneden. Ik voel aan de bout aan de onderkant van de as .... die is er niet meer. Donders !! Grrrrmbl. Ik kijk om mij heen op het fietspad, maar niets. Vertwijfeld ren ik een eind terug, maar hoe ik ook speur, geen bout te vinden. Ik besluit wat te gaan doen. Een reserve bout heb ik niet dus er is eigenlijk maar één oplossing; terug lopen.

Zoek de verschillen met het vorige bericht

Ik zet alles weer in elkaar en begin met duwen. Ondertussen speur ik het fietspad af naar de verloren bout. Ik verbaas mij over wat ik allemaal tegen kom. Boutjes, moertjes, schroeven. Sommige nog lekker in het vet, andere onherkenbaar verroest. In ieder geval vind ik tussen alle uitgestrooide onderdelen niet hetgeen waarnaar ik op zoek ben.

Als ik vanachter de bomenrij vandaan loop slaat de straffe oostenwind ineens ongenadig toe. Met betraande ogen probeer ik mij overeind te houden, terwijl ik de fiets verder de brug op duw. Na een uur ben ik weer thuis, verkleumd en weer een ervaring rijker. De achteras ligt nu op mijn bureau, en ik heb Ymte al gevraagd mij twee nieuwe bouten te sturen, dit wil ik niet nog een keer meemaken. En zeker niet met dit weer !

PS: foto van de as met de vermiste bout. Bevindt zich waarschijnlijk ergens tussen Gorinchem en de Biesbosch. Signalement: vettig uiterlijk, onbetrouwbaar voorkomen, geen vaste woon- of 
verblijf plaats.

Bout vermist

10 maart 2013

Drie vroege vogels

Vanochtend weer een foto ritje gemaakt, richting de Biesbos. Het is winderig en er ligt wat verse sneeuw op de autodaken. Het is weer een sneeuw zondag dus. Om half acht rijd ik richting de Merwede brug als ik op het fietspad drie knullen van een jaar of zeventien zie lopen. Alle drie met kort geschoren haar, zwart bonkersjasje en O-benen. Kortom, niet het type dat op zondag ochtend een frisse wandeling maakt. Aan de onvaste tred te zien vermoed ik dat ze net uit de kroeg zijn komen rollen en naar huis lopen.

Omdat ze al slingerend het hele, toch nog brede, fietspad in beslag nemen, bel ik even. Het drietal stopt en kijkt onvast om. Terwijl ik passeer roepen ze iets, maar ik kan het niet verstaan. De ene zei zoiets als: WWAAAHUUUU !!!, waarop zijn compagnon toevoegde: UUWGGHH WAAAA !!!! Wat nummer drie riep ging in de wind verloren. Uit onvermogen om op bovenstaande suggesties in te gaan reed ik door. Maar helaas sloeg het noodlot toe.

De problemen die ik eerder deze week had met het ontsporende achterwiel staken ineens acuut de kop op, kennelijk heb ik een en ander toch niet goed aangedraaid de laatste keer. Eigenlijk moet ik stoppen, maar het idee om aan het achterwiel te gaan sleutelen met drie zwaar benevelde gasjses om mij heen staat mij om de een of andere reden niet aan. Dus ik ploeter voort om wat ruimte te scheppen.

Pech voor de Merwedebrug


Op de helling van de Merwede brug gaat het echt niet meer. Ik zet de versnelling op het middenblad, stap uit en sleutel als de gesmeerde bliksem alles open.  Vleugelmoer los, de drie imbus boutjes los, derailleur naar voren trekken en wiel naar beneden. Dat gaat vlot. Ik draai de boel weer aan en heb alles binnen no time weer dicht. Op pad maar weer. Na drie slagen hoor ik dat het achterwiel ergens snerpend tegenaan loopt, en ik kom geen meter vooruit. GGrrrr #%@^$ !!

Ik kijk achterom, maar van de drie hooligans is gelukkig nog geen spoor te zien. Snel weer uitstappen en alle handelingen opnieuw uitvoeren. Bij de eerste stop had ik alleen de bovenmoertjes uitgedraaid, maar die zitten nog goed. Zou het de moer aan de onderkant van het wiel zijn ? Ik voel, en merk tot mijn verbazing dat de moer anderhalve centimeter is uitgedraaid.  Hoe kan ik hiermee gereden hebben ?

Al deze vragen zijn van later zorg, eerst repareren. Ik zie de drie boertjes in de verte al aankomen. Vlug vlug ! Ik draai de ondermoer aan en houd de as tegen met een imbus. Daarna alles weer vast en dicht. Opgelucht constateer ik tijdens de eerste drie meter dat dat probleem ook weer verholpen is, en ik kan mijn weg richting de Biesbos vervolgen.

Natte Biesbos.

06 maart 2013

Twee keer pech vandaag

Vandaag speciaal vanwege het nogal plotseling ingetreden lenteweer een dag vrij genomen om te gaan fietsen. Fysiek en psychisch was ik er klaar voor. Ik rijd de fiets de poort uit, en hoor een vreemd geluid van het linker voorwiel komen, als van een knisperende plastic zak. Ik werp een blik en... shit lekke band. Ik heb de nieuwe F-Lite bandjes er pas 80 kilometer opzitten en het gaat nu al mis.

Fiets weer naar binnen, op z'n kant, en de binnenband eruit. Ik pomp deze op en hoor de lucht overvloedig weglopen, en zo te horen bij het ventiel. De aanhechting van het ventiel naar de band is kaduuk. Kennelijk was hier al sprake van slijtage, en heeft de recente bandenwissel het bandje de nek om gedaan. Ik trek een nieuw bandje van de plank en kan met een kleine vertraging op weg.

Wim Schermer heeft mij na mijn laatste blog de juiste omtrek van de nieuwe bandjes doorgegeven en ik ben benieuwd naar de prestaties. En die vallen reuze mee ! Normaal gesproken ligt mijn kruissnelheid rond de 37 km/h, maar met de F-Lite is dat 40 tot 42 km/h. Wat mij verder opvalt is het gedrag van de bandjes op straatklinkers. Met de Schwalbe Durano's voelde ik de fiets altijd flink afremmen op die klinkers, maar de F-Lites hebben daar veel minder last van. Verder zijn ze nog eens stiller ook.

Aarzelende lente

Ik rijd vandaag naar Udenhout, om daar weer eens een Udenhoutse Broeder te scoren. Het is vrijwel windstil en de lente komt aarzelend op gang. Her en der lammetjes in de wei en de eerste hommel kom ik tegen wanneer ik in de Loonse en Drunense duinen een bammetje eet. En daar heb ik ook mijn tweede pech geval van vandaag. Het achterwiel.


Afgelopen winter heb ik daar al eerder last van gehad. Tijdens het fietsen ontspoorde ineens mijn versnelling. Stel je dan de kabelspanning bij, dan ontspoort de zooi gelijk weer. En dat bij elke pedaalslag. Alleen bij rechte en gladde stukken asfalt werd het fenomeen minder. Al fietsend ben je dan bezig naar de oorzaak van deze storing, en ik kwam toen tot de conclusie dat mijn achterwiel bezig was van zijn as te lopen. En dit kon ik snel testen door te proberen het achterwiel langs zijn as te schuiven. Lukt dit niet, dan is er niets aan de hand. Lukt dit wel, dan heb je poep aan de knikker. En dat had ik dus. Nu is dat euvel snel te verhelpen door de twee moertjes aan het eind van de as weer aan te draaien. Alleen is het jammer dat de ketting (die natuurlijk op het grootste blad zit), van de cassette dondert en hopeloos tussen fiets en cassette vast komt te zitten. En daar ben je dan wel even mee bezig.

Bij de Rustende Jager

In Udenhout schaf ik een Udenhoutse Broeder aan en duw deze in het vooronder. Dan gaat de neus weer richting het noorden, maar niet voordat ik bij de Rustende Jager nog even een Broeder en koffie naar binnen heb gewerkt. Het is er nog niet zo druk, afgezien dan van een enkel bejaard koppel en wat mountain bikers. Na de inwendige mens versterkt te hebben ga ik huiswaarts.

04 maart 2013

Nieuwe bandjes

Ik reed er al een tijdje mee rond, een wobbelende band. Nu heb ik dat al eerder gehad. Toen was het euvel een flinke snee in een van de bandjes. In bovenstaand geval waren het de wangen van de band, en daar ben ik op de verkeerde manier achter gekomen. Hoe zit dat ? Dat zit zo.

Ik maakte een ritje naar de Biesbos, modderige wegen, her en der een plak natte sneeuw. Als het nog vroeg is rijd ik altijd naar het eind van de Deeneplaatweg om daar van de stilte te genieten. Zo ook nu. Aan het eind van de weg is een klein plaatsje waar ik de fiets kan keren. Ik rem af, neem stapvoets de bocht, pats ! Een knal uit het vooronder. Ik stap uit.

Het was dus een klapband, de eerste die ik meemaak. Gelukkig stond ik stil. En gelukkig heb ik reserve binnen- en buitenband mee, dus de zaak is zo gerepareerd. Na dit klusje neem ik toch nog even de tijd om van de omgeving te genieten, en mijn handen op te warmen.

Eenmaal thuis inspecteer ik de klapband. Ik zie dat het canvas aan de binnenkant behoorlijk is weggevreten. Eigenaardig. Zou de band soms ergens aanlopen in de wielkast ? Ik inspecteer de bandloop in de fiets, maar vind niets. De band loopt vrij. Dan houd ik het er maar op dat ik weer een paar keer teveel een bermrichel geraakt heb (het is natuurlijk de rechter band die klapte).

De oude Shwalbe Durano
Maar goed, nieuwe bandjes dus. Ik bestel de nieuwe F-lite bandjes bij Velomobielonderdelen.nl. Na een paar dagen komen ze binnen, op zaterdag. Mooi, kan ik gelijk inbouwen. Als ik de doos uitpak kijk ik wel even vreemd op; het is voor het eerst dat ik opvouwbare binnenbanden in m'n handen heb, en kan mij niet voorstellen dat ze makkelijk om een velg te leggen zijn.

Dat valt gelukkig reuze mee. Alleen hebben ze flink meer lucht nodig dan m'n oude Shwalbes, omdat ze een stuk dikker zijn. Dit heeft natuurlijk ook gevolgen voor de stuuruitslag, maar daar werd door Velomobielonderdelen al voor gewaarschuwd.

De nieuwe F-Lite bandjes
Ik gisteren op pad, naar Kinderdijk. Het comfort is aanzienlijk beter, maar de snelheid is niet noemenswaardig anders dan met de Shwalbes. Maar nu ik dit zit te tikken besef ik mij dat de omtrek van de bandjes natuurlijk ook groter is geworden, en dat had ik de snelheidsmeter natuurlijk niet vertelt. Dan zou het toch nog zo kunnen zijn dat de bandjes (weer) sneller zijn dan de vorige. Altijd leuk natuurlijk.

Zo. Nu eerst aan het werk en vanavond de snelheidsmeter aanpassen. Aju.

03 maart 2013

Gouden 10 minuten

In de fotografie is het een bekend fenomeen; het gouden uurtje. Kort gezegd is dit de periode rond zonsop- en zonsondergang waarin het licht een mooie warme kleur heeft. Verder hebben we nog het blauwe uurtje. Dit heeft niets te maken met het nuttigen van grote hoeveelheden alcohol, maar dit is de periode dat het licht buiten ongeveer dezelfde sterkte heeft als de straatlantaarns en de verlichting in huis.


Toen ik vanochtend in mijn Quest stapte was het nog gewoon donker. Ik had de dag ervoor twee nieuwe bandjes onder mijn fiets gemonteerd, en was benieuwd naar het rijgedrag. Het was zwaar bewolkt en regelmatig viel er een dichte motregen. Geen weer om over naar huis te schrijven dus.

Deze ochtend had ik mijn pijlen op Kinderdijk gericht. Zo in de vroege ochtend altijd een leuke bestemming, zeker omdat de molens er dan nog toerist-loos bijliggen. Net voordat ik bij Kinderdijk aankwam had ik nog een lichte regenbui gehad, maar toen ik met mijn fiets tussen de molens doorreed brak de zon onverwachts even door, om de omgeving in een prachtig licht te zetten. Normaal gesproken staan er rond deze tijd enkele fotografen geduldig te wachten, maar nu was het stil, op een enkele wandelaar na, met twee onwillige honden kort aan de lijn.

Na tien minuten was het gouden uurtje alweer voorbij. Maar ik heb toch nog een plaatje kunnen schieten.


PS: een andere foto staat op http://robsrx100.blogspot.nl/