05 november 2008

Hangjeugd


Hoewel ik de afgelopen maanden weinig in mijn blog geschreven heb, zijn er door mij toch nog enkele fietstochten ondernomen. Deze tochten bestonden meestal uit een ritje van anderhalf uur, en dan ook nog over hetzelfde traject, te weten de route Gorinchem - Zaltbommel - Gorinchem. Over deze route heb ik al eerder in deze blog geschreven, logisch dus dat ik dat niet opnieuw doe.

Maar één belevenis wil ik u niet onthouden. De route naar Zaltbommel fiets ik meestal over de dijk langs de Merwede. Een mooie route met veel pittoreske uitzichten. De oostkant van de route loopt regelmatig over een dijk die in de lente- en zomermaanden wordt bevolkt door flinke hoeveelheden schapen. Dit vee ligt op de vroege ochtend meestal nog op een oor, en dan het liefst ook nog op het fietspad.

Normaal gesproken benader ik de dieren met gepaste snelheid, om ze de kans te geven wakker te worden en aan de kant te gaan. Dat doen ze soms met tegenzin, maar aan de kant gaan ze. Soms worden er onverwachte manoeuvres uitgevoerd, als een lammetje plotseling twee meter voor m'n fiets toch besluit nog snel even over te steken om bij z'n moeder te komen.

Op zekeren ochtend op een dag juni was ik weer op pad. Het was zonnig, en er hing een lichte nevel over de rivier. De schapen lagen nog te ronken, en daar kwam ik. Een paar opgeschoten lammetjes van middelbare leeftijd blokkeerden vakkundig het fietspad. Ik minderde vaart, de jeugd zag mij wel aankomen maar gaf verder geen sjoege. Ik nader. Nog steeds geen reactie, dus nog wat minder vaart dan. Nog steeds geen reactie, behalve dan een paar lodderige ogen die mijn nadering onverschillig gadeslaan. Ik nader ze op drie meter, twee, een..... blof, met zachte druk kom ik tegen het eerste schaap tot stilstand. Met frisse tegenzin staat het beest op, maar zijn jeugdgenoten blijven liggen. Toeteren helpt niet. Zucht.....

Ik stap uit. Pas nu komt de hele horde langzaam in beweging. Met tegenzin staan ze op, strekken de pootjes en schuiven enkele handbreedten richting grasland. Ik kan passeren. Ik kan mij vergissen, maar er zat iets afkeurends in de blikken van de beestjes. Nooit rust.

Met een licht schuldgevoel vervolg ik mijn weg.

De verjaardag van Pa

Een hele tijd niets geschreven in mijn blog. Niet dat ik niet gefietst had in die tijd, maar er viel gewoon niets bijzonders te melden. Hoewel, er was toch nog een ding, maar daarover schrijf ik later. Eerst over afgelopen zondag. Mijn vader was jarig, en dat gaf mij een reden om weer eens een mooie lange fietstocht naar het noorden te maken.

De weersvoorspellingen beloofden niet veel goeds. De vrijdag was koud en druilerig, de zaterdag was somber en druilerig, dus ik maakte mij op voor een sombere fietstocht. Groot was mijn verassing dan ook toen ik op de vroege zondag ochtend de slaapkamer gordijnen opentrok. Een fris herfstzonnetje verlichtte de zondagse ochtend, geen mist, geen wind. Prachtig !

Kadootje mee, fototoestel mee, en verder nog dakje, schuimkap, warme kleren en eten voor onderweg, en op weg ga ik. Vandaag ga ik voor de kanalenroute. De reden: lekker lange rechte wegen, weinig autoverkeer, dus lekker opschieten.

Ik begin met het het Merwede kanaal. Dit kanaal wordt aan beide zijden geflankeerd door een smal weggetje, dat over een groot gedeelte vers geasfalteerd is. Ik heb deze weg in de spits ook wel eens gereden, en dan is het door het sluipverkeer vaak geen pretje. Maar het is nu zondag ochtend, en het enige dat ik nu tegenkom zijn wat slaperige meerkoeten, al dobberend in het stille water.

Bij Vianen ga ik de brug over. Even later volgt de Beatrix sluis. Via het sluispad steek ik weer een brug over, en nu rijd ik langs het Lekkanaal. Ik doorkruis de buitenwijken van Nieuwegein en fiets noodgedwongen door het kille industrieterrein Lage Weide. Aan de naam valt af te leiden dat dit vroeger een zompige polder geweest moet zijn, maar daar is nu weinig van te zien. Bij Utrecht zie ik ook overal de weilanden volgebouwd worden, een somber gezicht, ook op deze zonnige ochtend.

Even na Lage Weide begint voor mij het feest; kilometers lang volg ik het fietspad langs het kanaal der kanalen: het Amsterdam - Rijn Kanaal. Over grote afstanden is deze weg autoluw, en ligt het asfalt er strak bij. Alleen wordt op deze ochtend de oever ontsiert door een lange rij auto's: een plaatselijke visvereniging heeft deze dag uitgekozen om een viswedstrijd te houden. Nu staan de auto's allemaal netjes in de berm, maar zo af en toe komt er een carbon-hengel de weg over zwieren en moet ik even stevig in de ankers.

Ter hoogte van Baambrugge stop ik even voor een banaantje. Een peloton wielrenners passeert mij. Leuk ! Zo'n buitenkansje krijg ik niet veel. Ik kom wel regelmatig wielrenners tegen, maar zij rijden mij in de regel tegemoet. Deze dus niet. Ik stap in en zet de achtervolging in. Ze hebben het tempo er aardig in, en rijden ongeveer 40km/h. Als ik eenmaal achter ze zit word er netjes ruimte voor mij gemaakt. Ik passeer ze met een redelijk verschil in snelheid, en zie ze in mijn spiegels snel kleiner worden. Alleen de dijk is lang, en ik kan het nu natuurlijk niet maken om in te zakken, dus ik houd het tempo een kwartier lang op 40+. Dat blijkt afdoende, ik zie ze niet meer verschijnen.

In Amsterdam ga ik de Schellingwoude brug over. Ik passeer het zwembad waar ik veertig jaar geleden mijn eerste zwemlessen kreeg. Met mijn moeder achterop de fiets gingen wij toen over hetzelfde fietspad. Dat pad ligt er nu niet zo fraai meer bij, het wordt hoog tijd dat het een nieuw laagje asfalt krijgt. Via het noorden van Amsterdam kom ik aan bij het laatste kanaal van vandaag: het Noordhollands kanaal. Dit kanaal loopt helemaal door tot aan Den Helder, maar zover ga ik vandaag niet. De Zuidoost Beemster is genoeg.



Bij mijn pa en ma verlos mijzelf van de fles Amaretto die ik in m'n fiets had liggen. Ik bewonder de nieuwe badkamer en maak gelijk gebruik van de douche. In de middag ga ik weer terug. Helaas wordt het bewolkt en regent het zo af en toe licht. Het wordt snel donker en bij mij gaat het licht ook een beetje uit. Ik heb al een hele tijd weinig gefietst, en dat ga ik nu merken. Ik geniet echter nog steeds van de tocht; het is windstil en de lichten worden mooi weerspiegeld in het kalme water van het kanaal.

Om half zeven kom ik aan en heb ik tweehonderd kilometer gefietst. Lekker tochtje.

25 juli 2008

Zeeland


Dat ik ook wel eens geluk kan hebben met het plannen van een fietsdag heb ik afgelopen donderdag bewezen; het was stralend weer en lekker warm. Misschien wel iets te stralend, en iets te warm, maar daar hebben we het nu niet over. Al dagen van tevoren was ik bezig met het plannen van een route door Zeeland. Er liggen veel mooie strakke fietspaden die precies in de habitat van een Quest passen. Het Grote Plan was om naar de Oosterschelde dammen te rijden. Ik wist nog niet of mij dat qua tijd en conditie zou gaan lukken, maar ik zou het in ieder geval proberen.

Om kwart over zeven stapte ik de fiets in. Flink wat water mee, wat boterhammen, geld, telefoon en GPS. Mij kon niets gebeuren. Eerst richting Sliedrecht. Daarna de spoorbrug gepakt om de Merwede over te steken. Aan de zuidzijde passeer ik Dordrecht. Hier fiets ik door een prachtige polder die gelukkig nog niet is opgeslokt door een industrieterrein of VINEX woonwijkje. Via de Zeedijk met zijn mooie hoge bomen kom ik aan bij de Dortse Kil. Hier moet ik onderdoor via de Kiltunnel. Ik twijfel bij de ingang, nergens wordt aangegeven dat ik op een fietspad sta, mogelijk is het een service-strook en dender ik in de tunnel op een zandhoop of een matrixbord. Er staat een onsympathiek bordje bij de tunnel dat aangeeft dat ik er niet in mag. Geldt dat ook voor mij ? Ik zie een fietser de steile helling van de tunnel op ploeteren. Hm, dus toch een fietspad. Dat bordje geldt dan kennelijk voor automobilisten. Ik glijd de tunnel in en jakker er aan de andere kant weer uit. Dat gaat lekker. Via Maasdam en Oud- en Nieuw-Bijerland kom ik aan bij de pont over het Spui. Ik kom in gesprek met een ligfietser die ik onderweg al een keer gepasseerd was. Hij was eerder bij de pont aangekomen als ik, en dat kwam omdat ik een fietspad langs de weg over het hoofd had gezien. Dat gebeurt mij wel meer; door de lage zit is een beetje gras al voldoende om een flink fietspad aan het oog (en ook het mijne) te onttrekken.

Na de pont glijd ik de stille polders weer in. Veel wuivend koren en oude boerderijtjes. Na Hellevoetsluis ga ik via de eerste dam de Haringvliet over. Daarna duik ik direct een bosweggetje in dat mij naar Ouddorp leidt. Hier heb ik gelijk het gevoel dat ik in een attractiepark rijd. Alleen ben ik nu de attraktie; overal toeristen die mij met alle soorten van verbazing aanstaren. Ik heb alleen geen oog voor ze, want ik zoek een bakker. Mijn vriendin had mij namelijk opgedragen om wat lokale produkten op de kop te tikken, en dus zoek ik Zeeuwse Bolussen. Vlakbij het mooie kerkje van het dorp vind ik een bakker die de broodjes heeft. Ik was nog van plan om een foto van het kerkje te maken, maar door de vele mensen zie ik daar maar vanaf.

Ik steek de dam bij het Grevelingenmeer over en rijd door Renesse. Hier wordt het pas echt druk. Overal wandelende en fietsende mensen die het tempo er bij mij flink uithalen. Dit kan je natuurlijk verwachten; midden in het hoogseizoen met mooi weer door Zeeland fietsen is vragen om moeilijkheden. Ik wil echter geen moeilijkheden en pas mij zoveel mogelijk aan aan het verkeer. Dat is echter zo af en toe wel moeilijk. Fietsers nemen de hele breedte van de weg en fietsen soms of ze straalbezopen zijn. Als je belt lijkt het soms of ze je horen, maar wanneer je de fietser passeert zwalkt deze ineens naar links en schrikt zich het hubuskulubus als hij mij onder zijn stuur langs ziet komen. Grrrrmbl..

Ik haal de Oosterstelde dam. Als ik op Neeltje Jans wat sta uit te blazen, hoor ik achter mij het bekende kliko-geluid van een velomobiel. Het blijkt de zwarte Quest van Bob Vroegh te zijn. Het is voor ons beiden de eerste keer dat wij een andere Questrijder in het wild tegen komen, en we zijn dan ook alletwee zeer verrast. Bob rijdt in Quest nr 15, en dat is aan de krassen en butsen wel te zien; met recht een krasse Quest. Eind van dit jaar hoopt hij zij nieuwe in ontvangst te mogen nemen. We nemen afscheid en vervolgen ieder ons wegs. Via Noord Beveland ga ik weer op huis aan. Ik heb de oostenwind nu pal tegen. Via de N256 steek ik de Oosterschelde weer over. In het dorpje Oosterland stop ik even om bij een pompstation wat bij te tanken. Ik ben glad door m'n water heen. Binnen koop ik een anderhalve liter fles cola twee zakjes chips en een ijsje. Wat extra calorieën kan ik nu wel gebruiken. Hoewel het warm is, en de oostenwind nog steeds straf waait, houd ik het tempo en de moed erin en passeer ik achtereenvolgens Bruinisse, Oude-Tonge, Numansdorp en Strijen. Daarna ben ik weer op bekend terrein. Rond zeven uur kom ik in Gorinchem aan. 271km gefietst en 2400 kcal verbruikt (dat is dus 1:8,9) :-).

Voor wie de gevolgde route in detail wil bekijken:
Route Zeeland - Widget powered by EveryTrail: GPS Geotagging

02 juni 2008

De verjaardag van Ma


Omdat mijn moeder, die in de Beemster woont, afgelopen weekend jarig was, heb ik de gelegenheid te baat genomen en een lekkere fietstocht die richting ondernomen. Toen ik zondag ochtend 1 juni mijn fiets ingleed was het somber en grauw. Niet het meest ideale weer voor een toeristisch tochtje. Maar goed, ik ging op pad. Het eerste deel van de route kende ik nog van de tijd dat ik in Gouda werkte; via de pont van Schoonhoven de Lek over en langs de Vlist richting Gouda. Bij Haastrecht ging ik rechtsaf richting Oudewater. Een oud landschap vol met mooie kleine dorpjes die er in het gedimde ochtendlicht stil bijlagen. Hekendorp, Hoge Brug, Driebruggen, Waarder, Nieuwerbrug, Zegveld, Achttienhoven, Woerdense verlaat.... ik kwam, zag en fietste door. Via een weg die het riviertje De Kromme Mijdrecht flankeerde ging ik verder naar het Noorden. Veel boerderijtjes en weilanden, Holland op z'n moois. Alleen jammer dat het zo verdomd bewolkt is.

Tien kilometer verder ging De Kromme Mijdrecht over in de Amstel. Was het tot nu toe doodstil op de weg, na Uithoorn wordt het wat drukker. Wandelaars, fietsers, hardlopers en roeiers. Ze zijn allemaal heel gezond bezig deze morgen. Tussen Amsterdam en Uithoorn begint het een beetje te miezeren. Ik mis de afslag die ik van tevoren in m'n GPS had ingeprogrammeerd en moet een stukkie terug. De route die ik door Amsterdam volg is een andere als die van vorig jaar en is mij totaal onbekend. Ik heb deze door de fietsrouteplanner van Amsterdam laten uitrekenen. Vol spanning rijd ik de hoofdstad in, gaat het zonder geklooi en eindeloos fout rijden lukken ?

Jawel ! Petje af, ik word over duidelijke fietspaden en door stille buitenwijken geleid, en rijd binnen no-time over de Schellingwoude brug. Daarmee ben ik weer op bekend terrein. Nu langs het Noordhollands kanaal naar boven, en via Purmerend kom ik in de Zuid-Oost Beemster aan, alwaar mij ouders een huis bewonen.

Ik word verwelkomt met gebak en koffie, de broers met schoonzussen zijn er, evenals de kinders. Het is gezellig. Na een paar uur wordt het weer tijd om op te stappen, want de terugweg is nog lang. Ik ga niet dezelfde weg terug, maar neem de snelroute langs het Amsterdam-Rijnkanaal. En weer fiets ik tientallen kilometers vrijwel alleen op een lekker brede weg die helemaal voor mij alleen is. Hier is een Quest voor gemaakt ! Hoewel ik mijn benen nu wel wat begin te voelen houd ik het tempo er wel in. Zonde om van zo'n strakke weg geen optimaal gebruik te maken. Na Maarssenbroek moet ik de weg langs het kanaal even verlaten omdat er een haven incluis industrie terrein ligt. Maar ook die hobbel weet ik dankzij de GPS moeiteloos te nemen.

Vóór Nieuwegein wordt het nog even opletten, maar als ik eenmaal de brug bij Nieuwegein over ben, ben ik weer op bekend terrein en gaat het op de automatische piloot naar huis. Dat was weer een lekker tochtje.
(114 km heen, 100 km terug)

02 mei 2008

Slijtage...

Afgelopen maandag weer een lekker lange fietstocht gemaakt. Ik had er speciaal een vrije dag voor opgenomen. Het was al een hele week mooi weer geweest, en ik ging er mijn optimisme vanuit dat het die bewuste maandag ook wel het geval zou zijn.

Maar zoals ik wel eerder heb ervaren, niets is veranderlijker dan het Nederlandse weer, en zo ook die maandag. Het was koud, kil en guur. Nu heb je daar in een Quest minder last van, en bij gewoon woon-werkverkeer had ik mij er ook niets van aangetrokken, maar nu heb ik een dag vrij en dan verwacht je op z'n minst een beetje zon. Maar deze dag was het pet. Pet met een grote P.

Maar ik heb nu eenmaal een vrije dag, en dus trek ik er opuit. Ik ben van plan om op 1 juni naar m'n ouders in de Beemster te fietsen, want mijn moeder is op die dag jarig. Dan moet er wel wat aan m'n conditie gebeuren, want van serieus fietsen is er de laatste weken weinig terecht gekomen. Tijd dus voor een flinke tocht.

Over de eigenlijke tocht valt niet veel bijzonders te melden. Het bleef droog, dat wel. Ik reed richting Tiel, en ging na deze plaats de Prins Willem Alexander brug over. Daarna weer richting Zaltbommel en Woudrichem. De tik die ik al een paar honderd kilometer tijdens het trappen hoorde werd steeds luider, en werd nu vergezeld door allerlei verontrustende bijgeluiden. Als ik de 220km op 1 juni zonder herrie en mogelijke problemen wil volbrengen, zal ik daar waarschijnlijk wel wat aan moeten doen. Ik vermoed dat het de lagers in de trapas zijn. Gelijk maar even Velomobiel gemaild voor extra raad....

27 maart 2008

Sneeuw en zon


Afgelopen dinsdag een vrije dag opgenomen en weer eens op pad gegaan. Ik had geen mooiere dag kunnen uitzoeken. Alle snelwegen in Nederland stonden vast vanwege sneeuwval, en ik trek erop uit met de fiets, weg van de snelweg. De eerste kilometers gaan nog wat moeizaam. Dat ligt niet aan mij of aan de fiets, maar aan het verkeer. Van alle kanten komt het door de stad en van de snelweg. Het verkeer rondom Gorinchem staat volledig vast. Eenmaal in de polder richting Schoonhoven gaat het beter, omdat ik over een fietspad langs de N-weg rijd. Maar ook hier is er veel sluipverkeer, en ik krijg regelmatig een smak pekel in m'n bakkes door passerende vrachtwagens. Weg hier !

Ik ken nog een zijweggetje dat naar verwachting wat rustiger zal zijn en dat mij ook naar mijn reisdoel zal brengen; de molens bij Kinderdijk. Ben er al een tijdje niet geweest, en het zal er met de huidige winterse luchten wel mooi bijliggen. Wanneer ik eenmaal de bewuste zijweg ben ingeslagen wordt het inderdaad stil om mij heen. Het zonnetje schijnt, mooie wolkjes aan de lucht. Prachtig....

Vanuit het noordwesten nadert echter een fikse donderpartij, die wel eens wat roet in het eten zou kunnen gooien. Ik voer het tempo wat op om uit de koers van het gevaarte te raken. Een beetje sneeuw is wel leuk, maar niet gelijk aan het begin van de fietstocht. Het lukt mij om de bui voor te blijven en ik hou het droog. Over de mooie polders van de Alblasserwaard gaat het richting de molens. Zo af en toe dwarrelt er een sneeuwvlok langs, maar de zon blijft domineren.

De molens bij Kinderdijk liggen er mooi bij, en ik schiet wat plaatjes. Het toerisme is nog niet op gang gekomen, het is nog vroeg en het is koud, dus de meeste mensen zoeken na de eerste paar honderd meter weer de warme bus op. Er worden (uiteraard) wat plaatjes geschoten van dat vreemde verschijnsel dat daar tussen die Hollandse molens langsschuift. Weer een ligfiets in een paar Amerikaanse fotoboeken terecht gekomen, bedenk ik mij.

Op de terugweg moet ik er vlak bij Gorinchem toch aan geloven. Er nadert een nieuwe sneeuwbui, en het ziet er niet naar uit dat ik deze zal ontlopen. Ik haal het dakje en de schuimkap uit het vooronder en ben ruim op tijd. De sneeuw valt in bakken naar beneden en het zicht wordt beperkt. Ik bedenk mij dat het jammer is om nu al naar huis te rijden, en plak nog een stukje aan mijn fietsroute. Ik passeer de brug over de Merwede. Door de dichte sneeuw kan ik nog wat schepen op het water onderscheiden. Een prachtig gezicht. De sneeuw waait echter flink onder mijn dakje heen, en ik doe mijn bril maar op. Dit is natuurlijk ook niet alles, maar altijd nog beter dan sneeuw en hagel in je ogen. Even voor Woudrichem stopt het met sneeuwen en breekt de zon weer door. Opvallend is dat direkt achter de bui de wind er even helemaal mee stopt.

Wanneer ik sta te wachten op de pont bij Brakel steekt de wind echter weer flink op, en de pont gaat slingerend en stampend op de schuimende golven de rivier over. Met de wind pal tegen leg ik de laatste kilometers naar huis af. Lekker tochtje !

29 februari 2008

Toeters en bellen - 2

In vroeger tijden is mij als kleuter het een en ander over de dierenwereld bijgebracht. Ik leerde hoe schapen eruit zagen, en koeien, en olifanten. En vooral leerde ik welke geluiden deze dieren zoal produceerden. En dat was simpel; koeien zeggen boe en schapen zeggen béééé. Toen ik die kennis eenmaal gemastered had kwam les twee, het straatverkeer. Als klein kind is het van levensbelang te weten welk vervoersmiddel toet zegt, en welk tring. Ook die kunst was ik al vrij snel de baas.

Ik trap een open deur in als ik zeg dat tijden veranderen. Gelukkig houdt het vee zich bij z'n eigen vocabulaire, maar het straatverkeer doet dat niet. Vooral sommige fietsen houden zich niet meer aan het normale door de doorsnee burger geaccepteerde straatbeeld. Ze zien er raar uit, liggen er vreemd bij, gaan veel te hard, zijn te laag en vooral te gevaarlijk. En soms maken ze ook nog de verkeerde geluiden.

Zo ook ik. Ik fietste op een winderige middag op een smal fietspad langs de N216. Er fietste een fietser voor mij. Omdat het hard waaide schatte ik in dat hij mijn indoor-bel waarschijnlijk niet zou horen, en ik gebruikte dus mijn fonkelnieuwe toeter. Deze deed het prima, en de man voor mij hoorde het apparaat goed. Maar helaas was hij niet met zijn tijd meegegaan, en in plaats van iets aan de kant te gaan en mij er langs te laten zwaaide hij op goed geluk naar een net passerende auto, in de veronderstelling dat het een kennis of collega betrof. Een totaal verkeerde reactie, want het geluid kwam immers van mij. De fietsforens was zijn jeugdlessen kennelijk niet vergeten: een fietser doet tring en een auto toet.

Ik vond z'n reactie wel grappig, en ik kon 'm ook geen ongelijk geven. Een tweede druk op m'n claxon deed hem even achterom kijken. En zo leerde hij dat niet alles is zoals het lijkt, en dat ook fietsen met hun tijd meegaan.

15 februari 2008

Zondags ritje

Afgelopen zondag zomaar een ritje door het Zuid-Hollandse en Brabantse landschap gemaakt. Hier een sfeerfoto tussen deze twee provincies: vanaf de brug over de Merwede.

Van de wereld

Pfieuw...

quest.robbroek.nl was even serieus van de wereld. Mijn provider had problemen met de server waardoor m'n blog zowat een week uit de lucht was. Gelukkig is nu bijna alles weer bij het oude, behalve dan dat een aantal recente plaatjes in het ongerede zijn geraakt. Maakt niet uit, ga er vanavond een paar bijvoegen van afgelopen weekend, toen ik vanuit het luie kuipje van m'n Quest een aantal mooie plaatjes schoot van een wonderschone zonsopgang...

08 januari 2008

Toeters en bellen

Enige tijd geleden was er op ligfiets.net een thread te belezen over het gebruik van geluidsignalen in de Quest. De reactie die ik hierop van mijn mede-weggebruikers kreeg, doorliepen soms het hele emotionele spectrum. En ook bij mij biggelden soms de tranen over de wangen, de ene keer van het lachen, de andere keer van de schrik. Een voorbeeld.

In den beginne, toen mijn driewieler nog niet voorzien was van een claxon, had ik op een vroege ochtend eens een dark-encounter met een fietser die bijzonder slecht verlicht was. Het was slecht weer, regen en wind geselden de fietser die voor mij reed, en de buitenkant van mijn Quest werd ook behoorlijk nat. Op het smalle fietspad kon ik de natte stumper niet gemakkelijk passeren, dus ik besloot de ploeterende zwoeger middels mijn indoor-bel te duiden op mijn aanwezigheid.

Een keer bellen. Geen reactie. Twee keer bellen, de knul gaf geen krimp. Dertien keer
bellen, en jawel de fietser week iets uit naar rechts. Ik erlangs. Op het moment dat mijn neus het achterwiel van mijn voorligger gepasseerd was, slingerde de fietser ineens een halve meter naar links. Het enige wat ik nog kon doen was mijn bolide het gras in sturen en er het beste van te hopen. Terwijl de vette poldermodder mij om de oren vloog, kon ik mijn natte collega slingerend passeren.

Bovenstaand voorval was voor mij een mooi leermoment en heeft mij er toe doen besluiten vaart te zetten achter de claxon montage. want aan dit soort voorvallen heb ik een broertje dood. Kennelijk wordt de bel onder slechte weeromstandigheden niet goed gehoord, of had de beste man of MP3 dopjes in z'n oren, of regenwater.....

Binnenkort meer toet- en belverhalen ....