Identiteits crisis

Mijn webpagina's http://www.robbroek.nl/ en quest.robbroek.nl worden gehost door in.nl. Vlak voor het afgelopen weekend kreeg ik een net mailtje waarin werd aangekondigd dat de server verhuist zou gaan worden en dat m'n sites even uit de lucht zouden zijn. Prima....

Op de afgesproken tijd was m'n foto- en reissite was een halve dag uit de lucht, maar m'n Quest-site bleef uit de lucht. Het weekend naderde, maar hoezeer ik het ook probeerde; nog steeds niets.

Ik zit zelf in de IT, dus ik had al wel zo'n donkerbruin vermoeden waaraan het zou kunnen liggen, maar ik kon niets anders doen dan de heren van in.nl een mailtje sturen met daarin mijn bedenkingen. Het hele weekend ging voorbij, maar geen antwoord. Iedereen die mijn Quest-site zou bezoeken liep tegen een blanco scherm aan. Kortom, ik bestond niet meer....

Groot was de opluchting toen ik op maandag ochtend een mailtje kreeg waarin stond dat ze inderdaad even iets vergeten waren. De site functioneerde weer als vanouds. Hoera !

Op het Quest-front valt er helaas niet zoveel te melden. Op twee juli begin ik bij m'n nieuwe werkgever, en ik heb nu een week vrij. Ik zou een stuk kunnen gaan fietsen, maar ik ben te moe (lees: lui) om uit m'n stoel te komen.

No more Go-Go

Aan alles komt een eind, en dus ook aan mijn ongeregelde fietstochten van Gorinchem naar Gouda (m'n zelfbenoemde Go-Go tochtjes). Hoe dat zo Rob, zult u zich afvragen ? Nou dat zal ik nu uit de doeken doen:

Ik zit nu al zo'n negen jaar in de IT. Mijn werkgever zond mij uit naar diverse klanten in heel Nederland. De ene keer in Apeldoorn, dan weer in Leiden, en soms ook wat dichterbij, zoals nu in Gouda. Ik fiets (en 'auto') nu zo'n half jaar lang heen en weer tussen Gorinchem en Gouda, maar het ziet ernaar uit dat aan deze pret een eind gaat komen. Dan moet ik weer met de auto, de file in, bij voorkeur lang onderweg, vroeg weg, en laat thuis. Daar komt nog bij dat diverse verkeersgoeroes orakelen dat wij naar een totaal verkeers-infarct toerijden, dus de vooruitzichten worden er niet echt veel beter op.

Om kort te gaan, ik was op zoek naar een andere baan, en dan het liefst een met een korte reistijd. En die baan had ik snel gevonden. En het mooie is; ik hoef maar tien minuten te fietsen. Maar 'elk voordeel heb z'n nadeel'; ik hoef maar tien minuten te fietsen. Zo'n afstand is niet interessant met een Quest, dan ben ik elke dag zowat langer bezig met in- en uitstappen dan met fietsen. Dit houdt dus in dat ik heel wat minder fietskilometers zal gaan maken de komende tijd.

Maar als ik even een korte rekensom maak: per dag ben ik nu ongeveer drie uur onderweg naar m'n werk (ongeacht of ik nu met de fiets of met de auto ben). Er gaan circa ongeveer plusminus pak-en-beet tweehonderd werkdagen in een jaar. Drie keer tweehonderd maakt zowat zeshonderd uren extra vrije tijd per jaar. En die tijd kan ik dus 'nuttig' gebruiken door wat meer te fietsen. Goed, het gaat dan wel om recreatief fietsen, maar daar is niets mis mee, en zeker niet in zo'n lekkere fiets als de Quest.

U hoort dus nog van mij.....

Piep - kners, piep - kners....

.... deed m'n fiets de afgelopen week. Het begon tijdens de tocht naar Noord Holland, vorige week. Op kilometerstand pakweg 4700. Een zwak geratel steeg op vanachter m'n zitje. Zo te horen kwam het van m'n achterwiel.

Al tijdens het fietsen begon de analyse; lag het aan het derailleur of aan het achterwiel ? Even stoppen met trappen, en het gekraak hield op. Het derailleur dus. Maar een half uur later ging het knerpen gewoon door, ook als ik niet trapte. Niet het derailleur dus, maar het achterwiel dus. Zal wel het lager zijn dan, of iets anders dat aanloopt.

Ik heb er toen die dag even verder geen aandacht aan besteed. En het vreemde was, op de terugweg van de 105km was er helemaal niets meer te horen. Probleem opgelost zou je zo denken. Maar helaas, de praktijk was weerbarstig. Dus kon ik maandag ochtend, op weg naar m'n werk, weer luisteren naar een door merg en been gaand geknerp, afkomstig van het achterwiel. Piep - kners, piep - kners.........

In het begin van de week duurde de krekel-aubade maar een half uur per rit, daarna was het achterwiel kennelijk genoeg opgewarmd, en kon ik in alle rust mijn weg vervolgen. Maar aan het eind van de week kon ik gedurende de hele fietsroute (zo'n 40km) van het kraken uit de achtersteven genieten. Tijd dus om eens in de inwendige fiets te duiken.

Afgelopen zondag het achterwiel er maar weer eens uit. Ik begin er handigheid in te krijgen. Het vet rond de achteras is stroperig en taai geworden, en er loopt ongeveer halverwege een groefje door het smeersel om de as. Zand ? Ik maak de as schoon, voorzie het geheel weer van een smeerseltje en zet de boel weer in elkaar. Even testfietsen. Een oorverdovende stilte valt mij toe !!

Heerlijk.....

Ma's verjaardag

Er was al sprake van lang voordat ik voor het eerst in m'n Quest zou stappen: een fietstocht naar mijn ouders in Noord Holland. Toen die fiets er eenmaal was moest er voor het ondernemen van een dergelijke tocht nog aan een tweetal criteria worden voldaan: een reden, en lekker weer.

Afgelopen vrijdag was daar de reden; mijn moeder was jarig, en jawel, het was ook nog lekker weer. Hoogste tijd dus om mij op te maken voor een flinke fietstocht. De route hoefde ik niet meer uit te zetten, want die had ik een paar maanden geleden al tot in de puntjes nageplozen. Het fijne is dat men daar tegenwoordig Google maps voor kan gebruiken. Als Quester zoek je natuurlijk de mooiste en meest rechte stukken asfalt, en met de luchtfoto's van Google maps zijn die vrij eenvoudig op te sporen.

De route die ik uitstippelde was grofweg als volgt: eerst naar Schoonhoven (bekend terrein). Daarna via de ventweg van de N210 en 204 naar Woerden. De volgende plaats die ik zou aandoen was Breukelen. En vandaar wilde ik de kanaalweg langs het Amsterdam-Rijn kanaal gaan volgen. Deze loopt door tot aan de Schellingwoude brug in Amsterdam. Wanneer ik die brug geslecht had zou het verder kinderspel zijn, want ik ben in Amsterdam geboren en dus nog redelijk bekend met het aldaar aanwezige stratenplan.

Tot zover de theorie, en nu de praktijk. Op de dag van mijn moeders verjaardag was het dus zoals eerder gezegd mooi weer. Gewapend met drank, voedsel en navigatie-elektronica ging ik op weg. De eerste kilometers was het terrein bekend. De pontbaas bij Schoonhoven doorboorde m'n kaartje, en ik werd de Lek over gebracht. Aan de andere zijde van de rivier ging het verder, richting Woerden dus.

De navigatie-kastjes in m'n fiets deden hun werk naar behoren en loodsten mij zonder noemenswaardige problemen door Woerden. Daarna was Breukelen mijn richtpunt, pittoresk gelegen aan de A2 en het Amsterdam-Rijn kanaal. Ik slechtte het Groene Hart van Holland en wurmde mij tussen de zandhopen die de A2 flankeren door.

En daar lag de weg; bijna 25km asfalt die mij zonder oponthoud naar Amsterdam zou leiden. Tenminste, dat hoopte ik. En verdomd, het was ook zo. Behoudens een klein stuk net na Driemond was de gehele weg geasfalteerd, en mooier nog, vrijwel auto luw, en nog mooier nog, er was op die hele weg geen kip te bekennen. Helaas veel te snel kwam ik in Amsterdam aan. Die weg had van mij nog wel even door mogen lopen.

Nu ging het de Schellingwoude brug over, en daarna hop, richting Purmerend. De route ken ik nog van vroeger, en heeft voor mij dus geen verrassingen meer. Mijn ouders wonen in de Zuidoost Beemster. Na een tocht van 105km kom ik aan. De fiets wordt beklopt, besnuffeld en bewonderd door kennissen en familie.

's Middags om drie uur wordt het weer tijd om huiswaarts te keren. Ik volg dezelfde route terug, dus veel valt daarover niet te vertellen. Alleen was het wel prettig dat de noordoosten wind die middag verder was aangetrokken, waardoor ik met een gangetje van 42km/u langs het Amsterdam-Rijn kanaal kon bolderen.

Na een tocht van 210km kwam ik, een beetje moe maar voldaan, weer thuis aan. Lekker tochtje !