30 maart 2007

18 kilometer witte soep.

Door ziekte heb ik afgelopen week niet kunnen genieten van het lengen der dagen, en na het afgelopen weekend gooide de zomertijd roet in het eten. Als gevolg van het vooruit zetten van de klokken was het weekend niet alleen een uur korter, maar moet ik de route Gorinchem-Gouda weer volledig in het donker afleggen.

Vanochtend kwam er nog een extra handicap bij, in de vorm van een dichte mist. De route Gorinchem-Schoonhoven voert mij grotendeels door een onverlichte polder. Normaal gesproken voldoen mijn twee Luxeon-K2 koplampen voldoende, maar het enige dat ik deze ochtend verlichtte was de dikke mist voor mij. Als ik links over de rand van m'n Quest keek, kon ik nog net een stukje fietspad van het gras ernaast onderscheiden, maar soms werd de soep zo dicht dat ook dat niet mogelijk was.

Als gevolg daarvan heb ik een flink deel van de route tastend door het duister af moeten leggen. Het fietspad is gelukkig zo recht als een kaars, dus ik kon de snelheid op 37km/u houden, maar echt prettig fietst het niet. Pas na Schoonhoven werd de mist wat minder dicht, en kon ik profiteren van de lantaren palen die mij wat houvast gaven over de te volgen route.

Als ik zo uit het raam kijk, kan ik gelukkig vanmiddag weer met heldere blik terug naar huis.

12 maart 2007

Door Gouda



Na een semi-winter vol wind en water kwam maandag dan eindelijk een dag zoals er hoop ik nog vele zullen volgen. Om half zes in de ochtend is het nog flink donker, maar de vogels trekken zich daar niets van aan, en twinkeleren dat het een lust is. Onderweg merk ik dat de dagen toch al snel aan het lengen zijn, het wordt zowaar licht. Heerlijk!

Om zo snel en soepel mogelijk Gouda door te koersen heb ik een route gevonden die voorlopig mijn favoriet is (zie kaartje hierboven). De weg gaat langs de volgende paden en wegen: -voorwillense weg- -zuidelijke zwarteweg- -Graaf Florisweg- -statensingel- -Ridder van Catsweg- -bloemendaalse weg-. De route leidt mij -op een paar kleine stukken na- vrijwel alleen over fietspaden of autoluwe paden, en welgeteld drie stoplichten (die 's ochtends nog uitstaan). Gouda heeft in z'n recente geschiedenis (net zoals de meeste steden) al heel wat polders opgeslokt. En in plaats van alle wegen en boerderijen plat te walsen heeft Gouda ervoor gekozen om een deel te laten bestaan en als fietspad te gebruiken. Kijk, dat vind ik nou aardig...

Op de terugweg is het zonnig en een hoop insecten hebben voor het eerst dit jaar het luchtruim gekozen. Dat is vervelend, want om bij een snelheid van 35 km/u een vlieg in je oog te krijgen lijkt mij geen pretje. Ik stop om de zonnebril op te zetten. En of het nu psychisch is of niet, ik rijd gelijk 5 tot 7 km harder. Okee, de bril is gestroomlijnd, maar zo'n snelheidwinst is toch ook niet te verwachten. Ik zal het er maar op houden dat m'n angst voor een aanvaring met een gepansterd vliegbeest door het plaatsen van die bril is weggenomen, waardoor ik wat harder tegen de pedalen durf te duwen...

08 maart 2007

Vissertjes

De afgelopen dagen ondanks het onsympathieke weer toch met de Velomobiel in de(het) weer geweest. De route Gorinchem – Gouda is naar aanleiding van tips van Kees wat meer gepolijst. In Gouda heb ik nu een route gevonden met minder kruispunten, minder rotondes en vooral minder stoplichten.
Door al het hemelvocht van de afgelopen dagen zijn de condities in m’n fiets te omschrijven als een klamme sauna. Het knipkaartje dat ik elke dag overhandig aan de pontbaas van Schoonhoven hangt iedere keer slap in m’n handen. De baas krijgt z’n tangetje amper door het zompige papier. M’n fiets staat overdag droog, maar dat is nauwelijks genoeg om de inhoud ervan naar enigzins aanvaardbare vochtconcentraties te brengen.
Gisteren ochtend in het donker nog wat pech onderweg. Ineens schoot mijn linker voet uit de SPD-clip. Ik duw het bewuste lichaamsdeel weer op z’n plaats, maar zonder resultaat. Al fietsend rommel ik een tijdje door, maar ik krijg geen grip. Ben ik soms het plaatje onder m’n schoen verloren ? Vreemd, want dan zou dat al fietsend moeten zijn gebeurd, en ik heb niets horen vallen. Al filosoferend kom ik tot de conclusie dat het plaatje nog gewoon op de trapper moet zitten. En jawel, als ik later overdag de trapper bekijk blijkt het ding trouw met mij meegefietst te zijn. Ik haal het los en schroef het weer onder m’n schoen.
Op de terugweg vijl ik weer wat bij op m’n route door Schoonhoven. Tot nu toe volgde ik een weg vol hobbels en drempels, maar als ik de stad in wil rijden zie ik aan m’n linkerhand een mooi stukje asfalt. Ik sla af, maar merk dat ik aan de verkeerde kant van een watertje zit. Ik stop om de fiets te keren. Aan de overkant van het watertje staan twee jongetjes met een hengel. Ze kijken geboeid toe terwij ik de fiets keer. ‘Meneer, wilt u zometeen zo hard mogelijk langsrijden ?’ klinkt het van de overkant. Natuurlijk wil ik dat, en met een lekker gangetje kachel ik langs de twee opgetogen knaapjes, onderwijl volijk zwaaiend en toeterend.
Eenmaal over de Lek verhoog ik het tempo, om zo te voorkomen dat een naderende bui mijn fiets volgiet, want ik fiets vanmiddag dak- en kaploos. En dat is ook voor het eerst sinds dagen.....

03 maart 2007

Gewoon woon-werk verkeer

De afgelopen week heb ik mij ingelaten met gewoon woon-werk verkeer. Drie keer met de fiets, twee keer met de auto. De vermoeidheid die mij de eerste week parten speelde was nu veel minder, dat gaat dus de goede kant op.

Donderdag ochtend ervoer ik dat je ondanks de schuimkap en het dakje toch nog behoorlijk nat kunt worden tijdens een regenbui. Het was nog donker en er stond een flinke wind. Een stevige bui brak los en teisterde het landschap en mijn fiets gedurende ongeveer drie kwartier. Het opspattende water op de neus van de Quest werd door de wind onder het dakje gewerveld, met als gevolg dat Rob een nat hoofd kreeg. Ik moet natuurlijk niet zeuren, want onder dezelfde omstandigheden was ik met m'n open ligger totaal verzopen aangekomen.

Op aanraden van Kees heb ik op donderdag op de terugweg de route langs het riviertje de Vlist genomen. Dat ging snel en goed. Het ging goed omdat ik de weg aan de oostkant van de rivier heb bereden, en die is erg autoluw. En het ging snel omdat er een straffe wind stond, die mij de eerste keer het onder velomobilisten zo bekende zeil-effect deed ervaren. Ik moest de handen geconcentreerd aan het stuur houden en de bochten in de weg vooral netjes aansnijden (zoals dat zo mooi heet), maar de wind deed m'n fiets zonder trappen zo af en toe versnellen naar snelheden boven de veertig kilometer.

De pont bij Schoonhoven lag door de regenval van vanochtend ineens een halve meter hoger....